Search Results

Vrijdagavond 2 Februari 19u30, zaal den Hoogen pad, Adegem dorp. Na een pittig en intens weekje met veel te weinig slaap voor de vroege ploeg in de fabriek aan zee waar ze warm en koud kunnen blazen, trok ik samen met Trees richting Oost-Vlaanderen, meer bepaald naar Maldegem, waar ik toch wel een groot deel van mijn levensjaren zocht naar de zin en de essentie van het leven☺️ Heden lag daar nu ook ons schuiladres voor de nacht, niet ver van het Schipdonkkanaal verscholen...We werden verwacht in het vakantiehuis van de zusjes Vandenbossche, genaamd de Smokkelaar, niet ver van de grens met buurland Nederland, waar de geheime routes van vroeger nu gekende volwaardige toeristische trekpleisters zijn geworden...Een aanrader voor al wie er even tussenuit wil als je het mij vraagt! Na een lekkere zelf bereide maaltijd met bijhorende opwarmer trokken we richting Den Hoogen pad, een flink stuk achter de kerk van Adegem verscholen, maar voor de N9 al jaren een vaste waarde in het grote Rockrally circuit...Zonder voorbeluisteringen en met alle zintuigen volledig open voor iets nieuws en lekker stonden we even later met in het begin slechts een man of 10 voor het podium waar LENI de aftrap van de vijfde preselectie zou gaan geven...Het begon wat stuntelig, herbegon nog wat braver en het werd zelfs een beetje moordend voor ons ongebreidelde enthousiasme,...muzikaal behang van hier tot Eeklo,. 3x pfffffff... is dat hier nu nog NIE gedaan LENIENIE ?... De volgende band, KOALA COMISSION op het toch wel vrij grote podium van den hoogen pad krijgen had toch wel wat voeten in de Adegemse aarde, ze dan ook nog eens op elkaar afgestemd krijgen des te meer...wegens met 8 man, waaronder een driekoppige koperen blazerssectie! Zij trokken niet alleen door hen (veel TE?) jolige aanpak de aandacht weg van het feit dat de zanger er niet veel van terecht bracht...Het leken bij momenten, naast stand-up comédians, ook wel heel slecht op elkaar inspelende bliksemafleiders...” the Ramones meet ska”?...Deze jongen dacht even aan een heel leuk optreden van de echte skagroep Alaska vorig jaar in de N9, waarna dit rare buideldier ondanks zijn lieftallige verschijning naar de “vergeet mij zo snel mogelijk”hoek van het geheugen verdween. Hoog tijd voor de lokale “leg A.U.B. de lat eens wat hoger” LeWis, een jong talent waarbij een overdaad aan stralende zelfverzekerdheid ietwat voor een dubbel gevoel zorgde...enerzijds had ik op voorhand vernomen dat deze singer-songwriter onder andere les heeft gekregen van Sir Paul McCartney, anderzijds had ook de negatieve reactie op zijn niet doorgaan in “the Voice” mijn gespitste oren bereikt...Ervaring ontmoette jeugdig enthousiasme, en het begon met een waar verrassend groepspareltje, waarna de jonge blonde god zich geroepen voelde om toch eerder zijn eigen kunnen te tonen in het sober en serene oorlogsnummer “1914”...waarna een hulde aan “Mathilde” duidelijk maakte dat deze jongen nog op zoek is naar een evenwicht tussen de overigens prachtige magie als band, en de zoektocht naar meer persoonlijke roem? Louis De Roo komt het sterkst naar voor door het EGO wat meer weg te cijferen en op zoek te gaan naar de chemie met de hem uitstekend omringende muzikanten? MERMAID zag eruit alsof ze pas uit de zee (haar bad?) kwam, en zo hebben wij van aan de kust het graag...Iemand op dezelfde rij riep,“zoek de mermaid” 😂...maar zij gaf, naast uiteraard geen krimp, met haar heerlijk “aan Alanis Morisette doen denkende” stem eerder het juiste visitekaartje richting halve finale af?...Minstens 180cm vrouwelijkheid in een strak zwart jumpsuit vlot zien bewegen over het podium doet wat met een werkmens op vrijdagavond, alleen jammer dat het tijdens het tweede nummer wat te lang duurde vooraleer er zilt zeeschuim op onze lippen kwam? Zij bracht de stand, tussen NEE en JA ondertussen wel vlot op 2-2! Welke betekenis zit er verscholen in een naam als LIP SERVICE...(een blowjob?😂...of...) hebben we het hier gewoon over de mond “op”😉 mond reclame waar deze band op hoopte via hen deelname aan de RR...onthou vooral dat de kleine, “beetje op Prince lijkende” zanger een leuk duet met de gitariste tot stand bracht in het tweede, wat meer originele nummer...maar ook dat het ondertussen 3-2 werd voor het NEEkamp...😏 Waarna met DELVAUX eindelijk nog eens een echt mannelijke zanger het podium betrad...en hoe!...Eindelijk gebeurde er wat, onvoorspelbare spanning werd ons deel, een flink pak getormenteerde bewegingen en 3 volwaardige songs later, (waarbij zijn stem zelfs even aan the National deed denken!) vroeg ik mij af of deze man “het energiek aanwezig zijn” zou kunnen volhouden...maar jawel hoor, prettig gestoord tot op het einde wat er hopelijk nog geen is?...Zalige band! Meer van dat please?... Terwijl Sofie Engelen weer het zoveelste verhaaltje over “familie van elkaar”uit de waggelende mouwen schudde bracht LAGÜNA op prononcerende wijze zowaar de tonen uit de jaren 80 naar de Rockrally, en dat mag je letterlijk en figuurlijk nemen, want gitarist Mauro Bentein ...( hebben we die kerel nog niet eerder gezien, vroeg Trees argwanend? ) leek een wedstrijdje “als gitarist nog meer (iets TE?) aanwezig zijn dan Charly Burchill van Simple Minds” zonder de vingers in de neus te winnen, terwijl zusje Naomi leuke dingen deed op de bas waarbij “het hokje postpunk” in de BIO toch wel terecht in vraag kan gesteld worden... MADAME BLAVATSKY kwam op instrumentale wijze haar ding doen en als ruimdenkende muziekliefhebber gaf ik dit natuurlijk een eerlijke kans, maar als iemand naast mij plots zegt, “dit is de enige band waarvan ik alle teksten van buiten ken” 😂...begint hen cartooneske groovy dansbaar concept algauw te vervelen, een week de vroegen, het doet wat met een mens zijn bioritme! Met LOW AND HOME kwam “het zoveelste zwarte jumpsuit van de avond” on stage, en ondanks het mooist verpakte kontje van de avond (wat wellicht elke beeldhouwer zou inspireren tot pure organische vormen en lijnen?) liep de heerlijke wisselwerking en de “lijnrecht tegenover elkaar” opstelling van Jolien Bové en Jo Geboers met de juiste aandacht weg...Jolien liet een flink staaltje van haar kunnen zien in het tweede nummer, en de warme diepe stem van Jo bood gezond weerwerk in het derde nummer van dit mooie concept! ( JO JO!) Terwijl de avond steeds sneller naar zijn einde begon te lopen, liep de zaal evenredig rapper leeg...Misschien wat jammer voor de laatste band...BEECH had, althans volgens onze uitstekende gastvrouw, een “belangrijk”optreden in de (wal)RUS ( = heerlijk muziekcafé in Maldegem) moeten afzeggen omdat ze geselecteerd geraakten voor dit tweejaarlijkse evenement! Heerlijk “garage” gitaarwerk, ietwat ontsiert door de “al dan niet goed bedoeld slordig slome zanglijnen” van frontman Kristof Sauvagie. Maar al bij al was het toch een heel boeiende avond, en als deze jongen even later nog wat “mag” helpen om de PA op te ruimen, valt pas op hoe snel de magie van het moment kan omgetoverd worden naar de naakte waarheid van een lege zaal...morgen naar GENK, uiteraard na een heerlijk, doch veel te kort nachtje intens genieten in het ruime vakantiehuis de Smokkelaar, bedankt zusjes VDB! #HumosRockrally

Zondag 21 Januari, Paradiso Kleine Zaal, Amsterdam Op een regenachtige zondagavond ga ik op weg naar de Paradiso voor een kennismaking met de Zephyr Bones. Voor een groot deel van het toegestroomde publiek lijkt het een eerste ontmoeting te zijn met de band. De sfeervolle kleine zaal leent zich daar uitstekend voor omdat het lage podium je op gelijke hoogte brengt met de band. Al snel na het betreden van het podium creëren The Zephyr Bones een sfeer waarmee je jezelf in zonniger oorden lijkt te begeven. Voor een band met Chileense en Spaanse roots is dat wellicht een logische prestatie. Hun nieuwste album Secret Place staat vol met beachwave en psychedelische rock. De wazige sound op dit album is ook vanavond terug te horen, hoewel de band daarnaast vol overgave meevoert op de snelle riffs van zanger en gitarist Brian Silva. De dromerige liedjes veranderen op die manier in up-tempo skamuziek waarop het publiek steeds uitbundiger meedanst. De gitaargeoriënteerde pop wordt ondersteund door het strakke drumspel van Marc Lopéz en opzwepende baslijnen van Carlos Ramos. De band lijkt zelf ook op te gaan in de melodieuze nummers die in elkaar over lijken te vloeien en je als golven meedragen naar verlaten stranden waar haast niet bestaat. Nummers als Telephone en Black Lips worden goed ontvangen door het publiek. Zanger Jossip Tkalcic voert tussendoor korte gesprekjes met het enthousiaste publiek, maar omdat de microfoon ook tijdens deze momenten een permanente echo laat horen is dat helaas moeilijk te verstaan. Het doet niets af aan de sfeer, even waan ik mij in Barcelona, de thuisbasis van de band. The Zephyr Bones doen hun naam eer aan, het optreden is als een zacht, teder briesje, de letterlijke betekenis van het woord ‘zephyr’. #TheZephyrBones #ParadisoAmsterdam

Zaterdagavond 28 Januari, Club 27, EDEGEM,...iets voor 19u30. Tegen de middag, na het worstelen met woorden om de avond voordien samen te vatten, trokken “Omama” Trees en uw fris gewassen reporter weg uit het aangename Deinze, om wat cultuur te gaan snuiven in de Academie van Waregem (Reflecting Nature in zaal 29). Omdat de numerologie mij al vaker op het rechte pad heeft gehouden trekken we na de expo, met sereen en subtiel werk van oa. Suzanne Pasmans, ook nog naar “Markt 28” tegenover de kerk, waar we bij het nuttigen van een lekkere Omer en een bruine “Leutebok” onze route naar Club 27 in EDEGEM bespreken. De tekst van de avond voordien wordt nog even onder de “schrappende” loep genomen in een café in centrum Mortsel, waar op grote schermen het voetbal van FC Royal Antwerp kan gevolgd worden door minder hevige supporters van het type “het is nu wel te koud om buiten te staan” Een uurtje later genieten we net als de avond voordien, van een heerlijke ontvangst en een copieuze maaltijd bij familie van Trees. De Rockrally, dat is toch ook wel een Bourgondisch gebeuren voor ons! Club 27 blijkt in één van de Forten die de stad rijk is te huisvesten, en met de lokale GPS achteraan in de wagen staan we in geen tijd voor de deur... Laat maar komen de Rock&Roll! SEFI PHI mag de aftrap geven en doet dat hiphoppend met een DJ die duidelijk niet voor het eerst een naaldje op zijn platendraaier bijsteekt. Met dit als zijn enige instrument legt hij de basis waarna het koddig kibbelende koppel rappend ons middenrif in beweging probeert te krijgen. Dat lukt ze trouwens aardig ondanks het feit dat ik daarbij even dacht:” Wat is de “gekke bekken trekkende” Nathalie Meskens toch mager geworden zeg”! Het jonge, voorlopig nog onbedorven SWEET SALT uit “Oalst” had een zangeres in de rangen met de unieke Mare ver(BEIRE)n stem, het geheel begon wat traag en voorzichtig en hoe kan het ook anders, kabbelend, om de woorden “veel te braaf” even niet in de mond te nemen”. This ain’t the time yet to worrie?” zong ze, wat in deze snel veranderlijke tijden wel de slechtste raad is die men kan opvolgen? In het derde nummer (Synchrone?) werd er eindelijk een klein beetje peper toegevoegd bij het zoete zout, waardoor het meteen duidelijk werd dat deze band veel meer in zijn mars heeft dan wat er tot nu toe uitkomt? Coachen dit bandje en dringend wat meer peper in de kont duwen? ANNELEEN DEBAVEYE, net 15 geworden en daardoor de jongste deelnemer van deze RR, zag er nog uit als een meisje van 14 in schooluniform, maar klonk door haar mooie heldere warme stem als een zedige vrouw in wording door vooral de eigen geschreven nummers. (“Billie Jim”...you fool!,en ”Satisfied”) jammer genoeg koos zij, niet alleen mijn inziens, tussendoor voor een totaal foute cover (“Rude”van Magic) waardoor haar, door de één of andere Peter met subtiel slagwerk en toetsen begeleide set in 2 delen terecht kwam...kan iemand haar dringend eens de juiste cover aanreiken? THE CALICOS spelen doorgaans Antwerp Americana,(wellicht geïmporteerd via de vroegere boot tussen A’pen en New York?) en al tijdens het eerste nummer, wat een lichte overdaad aan technisch schitterend uitgevoerd gitaarspel bevatte, had men kunnen vermoeden dat de frontman van 22 (Quinten Vermaelen) er een kwalijke one-man show zou van gaan maken. Dat veranderde enerzijds door de gitaarwissel bij het tweede nummer en anderzijds ook door de meer verzorgde zanglijnen in het laatste nummer,(“Runaway kid”) wat uiteraard, zoals het bij Antwerp Americana hoort, dramatisch eindigde. Het werd meteen ook een beetje pijnlijk duidelijk dat bijna alle stemmen het moeilijk hadden vanavond om in de voorste rijen goed door te komen, ten gevolge van de aangelegde buistechniek en heel foute plafondstructuur aanwezig in het “tot concertzaal omgetoverde” Fort. De boodschap voor de meer ervaren bezoeker was zich wat vaker verplaatsen om elke groep de kans te geven toch even te schitteren? Bij de soundcheck van DIANE GRACE kon men al vermoeden dat er iets “buiten de lijntjes” zat aan te komen, de zanger Mauro Bentein, gehuld in iets wat men eerlijkerwijs “een traditioneel trouwkleed met een identiteitscrisis” zou kunnen noemen kondigde wel heel gracieus de bijna permanent babbelende Sofie Engelen aan, waarna het existentiële kunstproject “veel te slordig” gezongen van start kon gaan. Dit was wellicht weer een intern grapje van de jury, of mag ik het, na het weinig “verhullende” (Trees? Help? Foto’s?) van de act, vanaf heden als “iets lekkers van Beckers” benoemen? No panic! De drummer dacht met een “varkenskopmasker” zijn ware identiteit te verhullen, doch is naast zijn naam op de wild site (Niels Elsermans) volgende zomer ook herkenbaar aan zijn weelderige borsthaar op onze stranden? Hier in A’pen zou men nog kunnen vermoeden dat Jan Fabre met of zonder “onterecht verworven subsidies” een handje geholpen heeft om enkele lijnen binnen dit genre te verleggen? ORANG ORANG, waarvan Sofie ongevraagd verklapte dat het koppel (MERTENS/REYNDERS) vooraan op het podium als getrouwd door het leven wandelde, had de taak om de zaal terug opnieuw wat veiligheidsgevoel te bezorgen na de aangerichte chaos. Mij viel het vooral op dat het vrouwtje( Hannelore Reynders) een vrij makkelijk “jobke” als (vrijwel onhoorbare) backing-vocals had gekregen en ondanks de sexy danspasjes blijkbaar vooral aanwezig was om manlief en zijn mogelijke groupies in de gaten te houden? ... Hopelijk is zijnen vélo weer niet gepikt? KROESE (lees Cruise?) trok met een “op alle vlakken ingetogen” zanger (jammer genoeg ook vaak zijn stem,of stond ik nu weer op de verkeerde plaats?) richting Antwerpse zelfverzekerdheid, luidop omfloerst met stevig genietbaar gitaarwerk, terwijl het vooral wachtten was op het moment dat de frontman (Jef Neefs) uiteindelijk eens “Eddy Veddersgewijs” van leer zou trekken, doch niet alleen kwam dat (van Eddy) befaamde moment niet en naar de harmonie tussen het harde gitaarwerk en de zang was het in de wandelgangen van het Fort ook nog stevig zoeken. Soms kan je aan een soundcheck voelen of een groep ervaring heeft of niet. Dat was zeker het geval bij het Gentse MODERN ART. Toen deze maar bleven zoeken naar de juiste toon en techniek. Waarom, werd al meteen duidelijk van bij het eerste nummer, toen een ware harmonieuze geluidsmuur van gitaren werd opgetrokken, waarbij samenzang en perfecte timing niet aan het oor kon ontsnappen. Deze band heeft naast (alweer) een mannelijke zanger met een hoge vrouwelijke stem, ook een gitarist (Jonas Bruyneel) met “een poging tot imitatie van Mauro’s speelstijl” in de rangen, alhoewel Mauro Pawloski onmogelijk te kopiëren, laat staan te benaderen is wat charisma betreft? In ieder geval, de androgene zangers staan in de uitverkoop dit jaar? Of zoals ze zo smakelijk in het West-Vloms zouden zeggen: “Mo vent toch, gie klienkt wok weh gelik mie wuuf?”😂. Gelukkig zijn we ruimdenkend en staan we open om een halve finale vol diversiteit te gaan bekijken in A’pen en Gent einde Maart! Wie weet met een stukje hedendaagse moderne kunst erin? WALTHER was een nog jonge, nerveuze band met een oude naam, maar in ieder geval klonk de OEHOEHOE van het toetsenmeisje (allesbehalve bruisende Lani Pelligrini?) hier veel warmer en juister dan bij ISADORE in Leffinge, wat op zich al een mooie prestatie is. Terwijl het gitaarspel van frontjongen (Hannes WALTHER Cuyvers) vooral op de lekkere Gibson sterk door kwam en even later met de vintage gitaarwissel gepast subtieler werd bevonden. Dit zijn heuglijke leermomenten voor zo’n bandje in wording? Tot slot kregen we er nog SANIA bovenop, (alhoewel dit natuurlijk totaal buiten mijn wil om, een iets minder subtiel gekozen zin zou kunnen zijn, bedoel ik hiermee uiteraard eerder dat ze ondanks de veelbelovende soundcheck (waarin ze een wel heel klein flardje van haar talent liet zien) er niet in slaagde mij te overtuigen om nu niet te schrijven dat haar blonde optreden vooral “letterlijk en figuurlijk niet veel om het lijf had...”. Niet getreurd, want dit was al bij al, toch een betere avond dan in Nazareth, met ondanks het hoge gehalte aan zelfbewuste Antwerpse rockgroepen, toch wel nog wat te weinig kwalitatieve uitschieters?...ROCK RALLY WAKE UP! Op naar ADEGEM(5) en GENK(6)! Mvg.Puur P. #HumosRockrally

Vrijdagavond 26 Januari, CC NOVA ( popallure) Nazareth, 19u30. Het was even zoeken naar de nieuwe locatie in het Rockrally circuit, dat bracht ons via enkele binnenwegen naar de N60, waar winkels en bedrijven via kleurrijke led-verlichting om aandacht schreeuwen. Even later stonden deze deugdzame dienaars van Brothers in RAW net op tijd voor de deur van zaal NOVA voor de derde preselectie van de tien. Het is altijd eventjes spannend om te zien in welke volgorde de verschillende bands zullen aantreden en terwijl de soms wat grappig gekozen namen onze verbeelding aanspreken, horen we in de bar dat er weer iemand slechts enkele uren op voorhand heeft afgezegd...HARRY KUNTZ zal niet optreden voor ons vanavond. Het Gentse BERG mocht de avond inzetten met hen dromerige synthpop. Dromen is wat deze jongen dan ook even deed tijdens de zachtjes, nergens naartoe kabbelende nummers. Plots zag ik ( met dank aan Wim Helsen) in een denkbeeldige waas de boomlange bassist links van het kleinere zangeresje in een groot wit berepak “ ich bien ein BÄR” grollen, terwijl het poppy meisje zachtjes en bang “ik ben een klein bang saapjen” terug fluistert...voorwaar niet de bedoeling natuurlijk, maar dat kan gebeuren als een groep je zelfs tijdens hen strafste nummer op je honger laat zitten? HOW TALL WAS GOLIATH had in ieder geval de langste naam van de avond en een attractieve baritonsaxofonist in de rangen, maar was blijkbaar ook een beetje betoverd door het voorgaande. Na zelf een veel te lange, nietszeggende intro uit de hoed te hebben getoverd, blonk deze band vooral uit in het naar het Noorden zoeken, in een door henzelf gecreëerde chaos. Als even later de zanger op nogal pathetische wijze “snel snel “ even zijn neerwaartse opgang maakt voor de max. 15min. speeltijd voorbij zijn begon ik alvast te denken dat dit misschien het jaarlijkse misplaatste grapje van Jürgen Beckers was om het publiek en zijn collega’s in de jury wat te jennen? PHILEMON zong “ I Don’t want you to forget me” maar dat was ondanks de boerenoveral en de hoge, beetje vrouwelijke aandoende stem, na 8 min.toch al het geval. De derde groep al, en nog nergens in mijn lijf geraakt geweest, even leek het erop dat met de verhuis van zaal RACING (Gavere) naar hier, de reputatie en de kwaliteit van de vrachtwagen zijn gevallen langs de N60? ...of is dit VONNIS te streng?... de Jezus van Nazareth had zich vandaag even vermomd als een hardcore noisy relschoppertje en dook al na enkele tonen de zaal in om een moshpit te schapen voor zichzelf en zijn duiveluitdrijvende “gezang”. Gezien de magere opkomst was dat dan ook geen probleem want plaats genoeg op de sjieke exotische hardhouten vloer van zaal NOVA. Ons "vonnis" was het best toen ze Nederlandstalig klonken en wat mij betreft is dit dus een gemiste kans, want met enkele rake verstaanbare zinnen zou deze band dit niche genre een nieuwe weg kunnen doen opgaan? Ondertussen liep ik er enkele oude bekenden tegen het lijf, sta mij toe hen de “die hards” van zaal Racing te noemen😉, waarna het rondje “heerlijk nostalgisch herinneringen ophalen” kon beginnen...Zo kwam ter sprake dat Gorki er nog in de late jaren ‘80 in het voorprogramma van ZE NOIZ ( winnaar RR in 1988!) had gestaan, waarna wijlen Luc De Vos de groep van tussen het publiek aanschouwde en zich letterlijk achterover liet vallen met de legendarische woorden: “ dit niveau zal ik nooit bereiken!” Wat me dunkt meer zegt over de toenmalige chemie en de stevige podium présence van het duo Zaman en zanger Bart Vandenbossche binnen de band, dan van de vele prachtige toekomstmogelijkheden voor Gorki later? Maar we wijken af ... We gaan verder met MOONAI PEOPLE, een band die ons weer beloofde te doen dromen en dansen, maar eigenlijk niet veel verder kwam dan degelijk, doch voorspelbaar ambachtelijk meerstemmig harmonieus hand- en bandwerk zonder hoekje af? Wat iemand naast mij de uitspraak: “da zijn toch ook wel de Fleet Foxes van den Aldi?” ontlokte, terwijl ik hen eerder als de Mumfords & Sons van de Colruyt beoordeelde, maar tja smaken verschillen nu eenmaal, niet iedereen gaat naar een Delhaize winkelen toch? Dit is onze climax zei de zanger, gelukkig had ik de mijne al eerder en iets intenser beleefd, want anders zou dit moment toch wel nietszeggend voorbij zijn geflitst. Diep vanbinnen begon ik mij af te vragen of de hedendaagse zoekende muziekliefhebber niet een flink beetje op zijn retour is, door geen humo meer te kopen of naar de preselecties te komen, maar slaafs te klikken op het scherm om eventueel iets te gaan kiezen of een oordeel te vellen via sms op basis van een demofilmpje of wat promopraat van een radiostation...het LIVE meemaken, daar gaat het toch om? WET WILD WOODS beloofde ons een wandeling door het natte wilde bos. Zanger/gitarist Ben(41) niet veel groter dan wijlen Prince, had eveneens een hoge stem en speelde met leuke nieuwe geluiden waardoor de geur van dorre doorregende muffe bladeren nog even wegbleef. Zou de kentering van de avond eraan zitten te komen? Wulder wieren( West-Vloms voor werden) dulder en dulder, tot HULDER op het tonele verscheen, ze hadden een Duitse zanger/ producer ( Nick Benoy) in de rangen waarmee volgens de biografie de finaleplaatsen aan elkaar geregen worden. Het geheel hangt goed dansbaar samen en af en toe kon je, als je even niet afgeleid werd door het psychedelische hemd van Nick, een glimp opvangen van een mooi concept. Elke song begint vrolijk en verandert onvoorspelbaar in een tripje richting kwaadheid, alleen zou dat voor mij alvast nog wat dieper, intenser en puurder mogen zijn! Hoog tijd voor EMY Kabore, zowaar een lokaal talent (uit Deinze). Als singer-songwriter begonnen met het opnemen van enkele songs op de gsm, waarna het tuinhuis van een vriend dienst begon te doen als studio (althans volgens de alweer bedrijvig pratende presentatrice Sofie Engelen). Zij (EMY) zorgde, weliswaar ook een beetje geholpen door het afzeggen van den Harry, voor het eerste intieme moment van de avond, het was ondertussen wel al flink na 23u. Een breekbare stem, een leuk snoetje, en een paar niet al te voorspelbare songs later begon ik mij wel af te vragen hoeveel van dit soort acts je als jury kan meenemen naar de halve finales en vooral...hoeveel concurrentie er nog voor miss Kabore zal langskomen in de volgende weken? Als laatste kregen we, wellicht ook niet geheel toevallig trouwens, het nieuwe project van multi-instrumentalist HOUSEMAN (Merlijn Landuyt) genaamd, PEOPLE IN HOUSES. Een leuke naam voor de drie specialisten in de lopende trend van huiskamerconcerten! Stijlvol en Old School, met hier en daar een uitzonderlijk instrument (Harp en Tuba!) brachten zij verwonderlijk grappige teksten en deuntjes voor een nog niet leeggelopen Novazaal. Zowaar een mooie afsluiter voor een verder wat teleurstellende avond, waarna we nog een Jupiler uit fles dronken in de bar met de Gaverse boys en er ook de nieuwe organisator even attent op maakten dat het bekende lokale Tonnetje( amberkleurig biertje) bij een volgende editie toch wel beschikbaar zou moeten zijn, al was het maar om het verdriet te kunnen wegdrinken van de akoestische teloorgang in zaal Racing.....Op naar EDEGEM! Mvg. Puur P. #HumosRockrally

Zaterdag 20 Januari, 19u30 Zaal de Zwerver, Leffinge De tweede preselectie in zaal de Zwerver begon met een aangename verrassing genaamd ATTENTION ATTENTION, een naam die letterlijk om uw aandacht schreeuwt! Terwijl frontman Nick Herweyers er met warme stem zalig de avond op gang trok, viel ons na enkele tonen vooral de treffende gelijkenis met “den Admiral freebee” op. Terwijl de band zich acrobatisch van zijn beste kant liet zien en de verschillende facetten van hen subtiel balensemble de zaal instuurden viel er nog een lichte link (tijdens “rooftop blues”) naar Beirut te bespeuren, en dat is voorwaar geen schande of “bad company” maar een degelijke opener! COMET STREET stond in september op Leffinge Leuren in de kapel nog flink te worstelen met hun Miava verleden, maar deed dat hier in de zaal alvast stukken beter. Even leek het erop alsof er deze avond niemand voor elkaar wou onderdoen? Persoonlijk ben ik nog steeds niet zo gek van de theatraliteit of de overdreven pose van deze band. Je bent voor of tegen het stemgeluid van zanger Brecht Vanvyaene, doch blijkbaar had het ruimdenkende en ondertussen goed opgewarmde West-Vlaaamse publiek er wel veel zin in? Op het podium stond ondertussen een frêle jonge dame luisterend naar de naam JOSEFIEN DELOOF (met een bijna volwaardig Selah Sue kapsel) te soundchecken, deze keer niet helemaal alleen, maar goed omringd door een volledig in het zwart geklede band. Zij kwam, zag, en won met haar breekbare (Iers) oprecht klinkende kwaadheid en de perfect gekozen krachtige stiltes, het talrijk opgekomen publiek voor zich. Ik hoorde ook een vleugje creatieve Björk, (knock-out), een stukje rap(right!) en meerdere subtiele uithalen naar onze ziel. Toen werd het even geweldig stil in de zwerverszaal ... WTF? ... DIT is waarom we het Vlaamse land doortrekken. Dit, beste muziekliefhebbers noemt men diep geraakt worden. Muziek maken is het moment grijpen en dat deed Josefien (19) als een volleerde prof in het nummer “please”, waarbij al het overgebleven haar op ons lijf recht kwam terwijl de band bijna ongemerkt het nummer binnensloop waarbij het tedere solomoment naar een volwaardige groepssong werd omgetoverd. Een beetje zoals een lang en intens voorspel kan leiden naar een gezamenlijk gedeeld orgasme? TANTRA! ...☺️Dank u Josefien en tot binnenkort in de Vooruit? Het was nog maar 24u geleden dat praatbarak en presentatrice Sofie Engelen verloren gelopen was backstage in Opwijk en jawel hoor ook hier ploegde zij vrolijk door de wandelgangen alsof ze door de kleigrond trok met een paar knellende caoutchouc botten aan de voetjes, ondertussen snel,snel de bio’s lezende van de volgende bands. Zo werden uiteindelijk de voorziene (voorspelbare?) woorden voor JAY and the Coffee gebruikt voor de aankondiging van HYPER (voorheen CREATIF MINDZ). Iskander Moens (hoe mooi kan een voornaam klinken?) trok het zaakje perfect recht na een knaller van een binnenkomer (It’s Fake), waarna het ADHD gehalte met veel bravoure 3 nummers lang werd hooggehouden. De branieschopper met het gekke kapsel (Iskander) bewijst hiermee dat basspelers niet altijd de (bruin)grijze muis in de band hoeven te zijn, maar dat kan uiteraard enkel omdat hij naast strak in het juist gekozen pak ook perfect omringd is door de “blauwe degelijkheid” van leadgitarist Achilles De Raedt en de tomeloze welgemikte slagen van Sybe Versluys op drums met bijhorende koebel. Zo jong en gedreven krijg je ze niet elke week over de vloer, en al zeker niet zonder schroom na een klepper als Josefien? Ondertussen deed Engel(en) Sofie, weliswaar tevergeefs, verwoede pogingen om JAY AND THE COFFEE nog enigszins origineel voor te stellen, waardoor deze jongen stevig begon te verlangen naar de tijd dat Ilse Liebens, of zelfs Roos Van Acker de deelnemers het vuur aan de schenen legden met pertinente vragen i.p.v dit pleasende gedrag waar niemand wat aan heeft? Naast mij stond de “vers van de kapper komende” mama van Tibor Pokuta, frontjongen van de band en het zou mij niet verwonderen dat ook zij haar zoon dagelijks liefdevolle schouderklopjes geeft waardoor hij denkt goed bezig te zijn door ons te overladen met zijn zoektocht naar roem in de voetsporen van zowel Bazart als Oscar en zijne wolf...dat dit zou eindigen met het inluiden van hen eigen begrafenissong kon wellicht niemand in de familiale kring op voorhand vermoeden? Vooraf had een welingelichte bron dicht bij de band ISADORE mij gewaarschuwd dat dit wel eens "the next big thing” zou kunnen worden en daardoor heb ik even een poging gedaan om mee te gaan in het verhaal van de 2 meisjes, die elkaar musicerend leren kennen op de studieweg tussen Oostende en Brussel, waarna er ook nog 2 jongens opduiken om lekker kabbelend een nieuwe toekomst tegemoet te spelen. Ondanks de best wel heldere stem van Joanne Van Bastelaere vrees ik dat deze jongeren nog wel wat werk voor de boeg hebben als ze de aandacht willen vasthouden op langere termijn. Met één goeie (derde) song, waarin de OEHOEHOE van Freya Dasseville zo verveeld klonk (dat iemand mij vroeg of dat wel de bedoeling zou geweest zijn?) zal dat wellicht niet lukken en zeker niet als je geheel toevallig terecht komt in een orkaan van kwaliteit dicht bij de kust? De kwaliteit stroomde alvast wel van UNCLE WELLINGTON, frontvrouw Frie Mechele (Quelle Femme!) staat er volledig en neemt je dansbaar mee op een dromerig “folktronic” pad naar de duistere kanten van de menselijke ziel... Drummer Renaud Debruyne levert even goeie voorzetten af als zijn naamgenoot bij Manchester City, terwijl ranke Esther Coorevits ze vlotjes binnenkopt! Ondertussen kregen we de eerste hippe hopper van deze editie, JAMES FRANCIS KING Aka JFK. Rechtstreeks uit het naburige dorp Slijpe (lees Sliepe) dan nog wel en dat rapt dan nog in het Engels, terwijl er zoveel mooie puur West-Vlaamse uit de kluiten getrokken woorden te rapen vallen? Jeroen Bossee zorgde daarmee wel voor een aangenaam rustpunt en verzamelde ondertussen blijkbaar prijzen zoals een geoefend kleiduifschieter met een scherp vizier. De band MAUGER kenden we vaagweg van enkele nummers op Leffingeleuren waar ze in Buskerstreet het ganse dorp nog lieten kennismaken met hun heerlijk getokkel. Gisterenavond op het grote podium hoorde ik zelfs een vleugje Neil Young (lees : Niel Joenk 😉) in de stem van de “allesbehalve ter plaatse trappelende” frontman Mauger Mortier tijdens het nummer “Streets Run Dry”. In Maart brengen deze 4 frisse zessendertigers hen eerste album uit en met of zonder halve finale blijft het daar alvast naar uitkijken! Vanuit mijn ooghoeken zie ik ondertussen frontstage Trees vrolijk lekkere plaatjes schieten met aan haar zijde de “grote” Alex Vanhee... een mooi afsluitend beeld dat op mijn netvlies kleeft van ons eerste geslaagde weekend samen op de baan ! Terwijl weer pijnlijk duidelijk begon te worden dat 8 groepen eigenlijk genoeg zou zijn om voor iedereen de spanningsboog wat te bewaren, kregen we als bij toeval nog als laatste LOST BARON ... “from the dungeons of Koolskamp”. Terwijl zij het beste van zichzelf gaven viel het eerste slachtoffer van de avond pardoes achterwaarts door de gordijnen... Als even later ook nog de lokale dorpsgek in zijn bloot bovenlijf het podium opkruipt om er even later afgekieperd te worden blijkt dat toch niet alle muziek de zeden verzacht?... Dit was zonder tegenspraak een geweldige editie en toen we even later dan verwacht naar huis trokken konden we langs de achterkant van de concertzaal ook nog even binnenwippen bij de immer vrolijke bende van de PA, waar er naast wilde backstage verhalen ook heel wat muziekgeschiedenis te rapen viel...Mijn respect voor muziekclub de zwerver is weer wat gegroeid! Tot volgende week voor NAZARETH en EDEGEM! Mvg. Puur P. #HumosRockrally

Reeds voor de 21ste keer trekt de “Moeder der muziekwedstrijden” langs Vlaamse wegen richting eeuwige roem, en jawel hoor, ook deze keer zal, zonder tegenspoed, (met voor, achter, en naast mij ”ongrijpbaar en beweeglijk als een leeuwin op zoek naar haar fotoprooi “ concertfotografe TREES) een wellicht geslaagde poging ondernomen worden om alle 10 preselecties, de 2 halve finales, en de uiteindelijke finale in den AB te volgen! (Zweet, zweet, een beetje bloed en tranen?) 2018 belooft een goed jaar te worden, met de 100 geselecteerden (uit meer dan 800 demo’s!🤔) waarbij de jongste deelnemer blijkbaar 14 jaar is (Anneleen Debaveye), en de oudste 51! ( Raf Jammaers van THE BLACK BANJOS) terwijl een blik op Humo’s wild site( waar je perfect kan volgen over wie, waar, en soms ook “in godsnaam waarom???”...) ons leert dat er een heel breed scala aan leeftijden (van tieners, over twintigers, tot verdacht veel rijpe dertigers!) en bijhorende muziekstijlen de al zo vaak geteisterde oren zal passeren, het kan bijna niet anders dat gevoelige snaren zullen geraakt worden, dat tranen zullen rollen over veel te mooie wangen van verloren gelopen deernis, en wie niet weg is zal gezien en beschreven worden! Wellicht omdat dit unieke evenement slechts om de twee jaar plaats grijpt, blijft de onnatuurlijke aantrekkingskracht ervan enorm groot, temeer er in het verre en dichte verleden natuurlijk al heel wat moois uit dit beruchte concours werd gepuurd,...( wat mij betreft niet altijd de winnaars, om met ZE NOIZ in de jaren 80, of MADENSUYU in 2004, even twee iets minder bekende goden te vernoemen die mij tot diep in de muzikale kern wisten te raken!) Wat ook onmiddellijk opvalt zijn de 2 nieuwe locaties, tijdens het tweede preselectieweekend, meer bepaald Nazareth ( bij Deinze, = de vervanger van GAVERE?) en Edegem ( bij A’pen)...altijd leuk als er iets nieuws bij komt, maar het gemis van zaal Racing ( in Gavere) zal alvast voor altijd blijven bloeden in dit rockend hart! ( samen met het gemis aan wijlen LUC DEVOS, vaak intens en uit pure interesse in jong, nieuw bloed aanwezig op verschillende locaties in het verleden!) Maar betreurd gaan we er toch voor, als een ode aan Mister RockRally, en we zullen u uiteraard van de kleine kantjes in de rand op de hoogte houden...deze “tour de Flandres” is natuurlijk ook de ideale gelegenheid om terug onverschrokken de jeugd in de ogen te kijken, om bekende en onbekende gezichten terug te zien ( oa.de gebroeders MARKEY en trawanten, van de nog altijd uitstekende professionele PA !...) maar ook om de omgeving te verkennen op zoek naar een culinair hoogtepuntje vooraleer ons onder te dompelen in het rumoer en het vaak onbesuisde geroezemoes van supporters, en de wat onwennige aanwezige familieleden van de deelnemers. Het hoeft geen betoog dat net de preselecties het mooiste zijn aan deze wedstrijd, want de eerlijkheid en de ervaringen uit het verleden gebied mij u te melden dat vanaf de halve finales, en zeker in de immer harmonieus veelzijdig samengestelde finale ( een harde band, een singer-songwriter, een popband, een indiegroep, de rapper,...m.a.w...een goeie, al dan niet bewuste greep uit het deelnemersveld ?) er in de wandelgangen steeds meer krachten voelbaar zijn vanuit de muziekindustrie, soms te herkennen aan hen bekende kop, soms ook gewoon onherkenbaar Cara pils nippend tussen het talrijk opgekomen publiek. Maar laat mij duidelijk zijn, dit kan de tomeloze pret niet bederven, temeer omdat de (toevallige?) ontdekking van een nieuw bandje, mij al vaker richting ongeremd luisterplezier heeft geduwd, en daar gaat het ten slotte toch over? Laat maar komen die grote hap muziek,...met dit jaar eindelijk weer wel wat Nederlandstalig werk ( Orkatrofee, Marlijn, en een heel klein beetje Vonnis?) en opvallend veel professioneel klinkende namen en bijhorend artwork, met deze eerste wilde greep uit de verkozen 100: ATTENTION ATTENTION, BEECH, CARRASCO, HOUSEMAN, FAKE EMPIRE, SIR BEAR,THE WALTZ, WET WILD WOODS, WINTERFORT...enz) ...vanaf 19 Januari, ( tegen dan nog alle 100 kandidaten voorbeluisteren en hen BIO’s doorlezen!) 5 weekends (vrijdag en zaterdag ) op een rij, met een op zondag geschreven verslag en bijhorende foto’s van Trees Rommelaere, te volgen op de site van BROTHERSINRAW.com ! ...daarna is het even wachten op de namen van de 20 geselecteerden voor de halve finales eind Maart, met op zaterdagavond TRIX( A’pen) en op zondag in de (onovertroffen Gentse tempel) DE VOORUIT...waarna de hakbijl van Humo’s onverbiddelijke, eigenwijs en onvoorspelbare jury de 10 uitverkorenen op een presenteerblaadje richting de strijd om eeuwige roem (en de bijhorende €€€) stuurt in den groten AB op zondag 22 APRIL! Als zelfverklaarde, onafhankelijke wees, verlang ik hevig naar het terugzien van “de moeder” der muziekwedstrijden...U toch ook mag ik hopen ? Verslag: Puur P. #HumosRockrally #Rockrally

#ABBrussel #TheVanJets #EqualIdiots #Fotoverslag

Fotoverslag van het optreden van Red Zebra in De Kleine Beer in Beernem. Foto's : Trees Rommelaere #RedZebra

#GentJazz

Fotoverslag van het optreden van Kris Kristofferson en Paper Wings in de Roma, Antwerpen. Accreditatie via Luminous Dash. #KrisKristofferson #PaperWings #DeRoma

Start writing your post here. You can insert images and videos by clicking on the icons above. #AncienneBelgique #BuffaloTom #Fotoverslag