Search Results

Vrijdagavond 26 Januari, CC NOVA ( popallure) Nazareth, 19u30. Het was even zoeken naar de nieuwe locatie in het Rockrally circuit, dat bracht ons via enkele binnenwegen naar de N60, waar winkels en bedrijven via kleurrijke led-verlichting om aandacht schreeuwen. Even later stonden deze deugdzame dienaars van Brothers in RAW net op tijd voor de deur van zaal NOVA voor de derde preselectie van de tien. Het is altijd eventjes spannend om te zien in welke volgorde de verschillende bands zullen aantreden en terwijl de soms wat grappig gekozen namen onze verbeelding aanspreken, horen we in de bar dat er weer iemand slechts enkele uren op voorhand heeft afgezegd...HARRY KUNTZ zal niet optreden voor ons vanavond. Het Gentse BERG mocht de avond inzetten met hen dromerige synthpop. Dromen is wat deze jongen dan ook even deed tijdens de zachtjes, nergens naartoe kabbelende nummers. Plots zag ik ( met dank aan Wim Helsen) in een denkbeeldige waas de boomlange bassist links van het kleinere zangeresje in een groot wit berepak “ ich bien ein BÄR” grollen, terwijl het poppy meisje zachtjes en bang “ik ben een klein bang saapjen” terug fluistert...voorwaar niet de bedoeling natuurlijk, maar dat kan gebeuren als een groep je zelfs tijdens hen strafste nummer op je honger laat zitten? HOW TALL WAS GOLIATH had in ieder geval de langste naam van de avond en een attractieve baritonsaxofonist in de rangen, maar was blijkbaar ook een beetje betoverd door het voorgaande. Na zelf een veel te lange, nietszeggende intro uit de hoed te hebben getoverd, blonk deze band vooral uit in het naar het Noorden zoeken, in een door henzelf gecreëerde chaos. Als even later de zanger op nogal pathetische wijze “snel snel “ even zijn neerwaartse opgang maakt voor de max. 15min. speeltijd voorbij zijn begon ik alvast te denken dat dit misschien het jaarlijkse misplaatste grapje van Jürgen Beckers was om het publiek en zijn collega’s in de jury wat te jennen? PHILEMON zong “ I Don’t want you to forget me” maar dat was ondanks de boerenoveral en de hoge, beetje vrouwelijke aandoende stem, na 8 min.toch al het geval. De derde groep al, en nog nergens in mijn lijf geraakt geweest, even leek het erop dat met de verhuis van zaal RACING (Gavere) naar hier, de reputatie en de kwaliteit van de vrachtwagen zijn gevallen langs de N60? ...of is dit VONNIS te streng?... de Jezus van Nazareth had zich vandaag even vermomd als een hardcore noisy relschoppertje en dook al na enkele tonen de zaal in om een moshpit te schapen voor zichzelf en zijn duiveluitdrijvende “gezang”. Gezien de magere opkomst was dat dan ook geen probleem want plaats genoeg op de sjieke exotische hardhouten vloer van zaal NOVA. Ons "vonnis" was het best toen ze Nederlandstalig klonken en wat mij betreft is dit dus een gemiste kans, want met enkele rake verstaanbare zinnen zou deze band dit niche genre een nieuwe weg kunnen doen opgaan? Ondertussen liep ik er enkele oude bekenden tegen het lijf, sta mij toe hen de “die hards” van zaal Racing te noemen😉, waarna het rondje “heerlijk nostalgisch herinneringen ophalen” kon beginnen...Zo kwam ter sprake dat Gorki er nog in de late jaren ‘80 in het voorprogramma van ZE NOIZ ( winnaar RR in 1988!) had gestaan, waarna wijlen Luc De Vos de groep van tussen het publiek aanschouwde en zich letterlijk achterover liet vallen met de legendarische woorden: “ dit niveau zal ik nooit bereiken!” Wat me dunkt meer zegt over de toenmalige chemie en de stevige podium présence van het duo Zaman en zanger Bart Vandenbossche binnen de band, dan van de vele prachtige toekomstmogelijkheden voor Gorki later? Maar we wijken af ... We gaan verder met MOONAI PEOPLE, een band die ons weer beloofde te doen dromen en dansen, maar eigenlijk niet veel verder kwam dan degelijk, doch voorspelbaar ambachtelijk meerstemmig harmonieus hand- en bandwerk zonder hoekje af? Wat iemand naast mij de uitspraak: “da zijn toch ook wel de Fleet Foxes van den Aldi?” ontlokte, terwijl ik hen eerder als de Mumfords & Sons van de Colruyt beoordeelde, maar tja smaken verschillen nu eenmaal, niet iedereen gaat naar een Delhaize winkelen toch? Dit is onze climax zei de zanger, gelukkig had ik de mijne al eerder en iets intenser beleefd, want anders zou dit moment toch wel nietszeggend voorbij zijn geflitst. Diep vanbinnen begon ik mij af te vragen of de hedendaagse zoekende muziekliefhebber niet een flink beetje op zijn retour is, door geen humo meer te kopen of naar de preselecties te komen, maar slaafs te klikken op het scherm om eventueel iets te gaan kiezen of een oordeel te vellen via sms op basis van een demofilmpje of wat promopraat van een radiostation...het LIVE meemaken, daar gaat het toch om? WET WILD WOODS beloofde ons een wandeling door het natte wilde bos. Zanger/gitarist Ben(41) niet veel groter dan wijlen Prince, had eveneens een hoge stem en speelde met leuke nieuwe geluiden waardoor de geur van dorre doorregende muffe bladeren nog even wegbleef. Zou de kentering van de avond eraan zitten te komen? Wulder wieren( West-Vloms voor werden) dulder en dulder, tot HULDER op het tonele verscheen, ze hadden een Duitse zanger/ producer ( Nick Benoy) in de rangen waarmee volgens de biografie de finaleplaatsen aan elkaar geregen worden. Het geheel hangt goed dansbaar samen en af en toe kon je, als je even niet afgeleid werd door het psychedelische hemd van Nick, een glimp opvangen van een mooi concept. Elke song begint vrolijk en verandert onvoorspelbaar in een tripje richting kwaadheid, alleen zou dat voor mij alvast nog wat dieper, intenser en puurder mogen zijn! Hoog tijd voor EMY Kabore, zowaar een lokaal talent (uit Deinze). Als singer-songwriter begonnen met het opnemen van enkele songs op de gsm, waarna het tuinhuis van een vriend dienst begon te doen als studio (althans volgens de alweer bedrijvig pratende presentatrice Sofie Engelen). Zij (EMY) zorgde, weliswaar ook een beetje geholpen door het afzeggen van den Harry, voor het eerste intieme moment van de avond, het was ondertussen wel al flink na 23u. Een breekbare stem, een leuk snoetje, en een paar niet al te voorspelbare songs later begon ik mij wel af te vragen hoeveel van dit soort acts je als jury kan meenemen naar de halve finales en vooral...hoeveel concurrentie er nog voor miss Kabore zal langskomen in de volgende weken? Als laatste kregen we, wellicht ook niet geheel toevallig trouwens, het nieuwe project van multi-instrumentalist HOUSEMAN (Merlijn Landuyt) genaamd, PEOPLE IN HOUSES. Een leuke naam voor de drie specialisten in de lopende trend van huiskamerconcerten! Stijlvol en Old School, met hier en daar een uitzonderlijk instrument (Harp en Tuba!) brachten zij verwonderlijk grappige teksten en deuntjes voor een nog niet leeggelopen Novazaal. Zowaar een mooie afsluiter voor een verder wat teleurstellende avond, waarna we nog een Jupiler uit fles dronken in de bar met de Gaverse boys en er ook de nieuwe organisator even attent op maakten dat het bekende lokale Tonnetje( amberkleurig biertje) bij een volgende editie toch wel beschikbaar zou moeten zijn, al was het maar om het verdriet te kunnen wegdrinken van de akoestische teloorgang in zaal Racing.....Op naar EDEGEM! Mvg. Puur P. #HumosRockrally

Zaterdag 20 Januari, 19u30 Zaal de Zwerver, Leffinge De tweede preselectie in zaal de Zwerver begon met een aangename verrassing genaamd ATTENTION ATTENTION, een naam die letterlijk om uw aandacht schreeuwt! Terwijl frontman Nick Herweyers er met warme stem zalig de avond op gang trok, viel ons na enkele tonen vooral de treffende gelijkenis met “den Admiral freebee” op. Terwijl de band zich acrobatisch van zijn beste kant liet zien en de verschillende facetten van hen subtiel balensemble de zaal instuurden viel er nog een lichte link (tijdens “rooftop blues”) naar Beirut te bespeuren, en dat is voorwaar geen schande of “bad company” maar een degelijke opener! COMET STREET stond in september op Leffinge Leuren in de kapel nog flink te worstelen met hun Miava verleden, maar deed dat hier in de zaal alvast stukken beter. Even leek het erop alsof er deze avond niemand voor elkaar wou onderdoen? Persoonlijk ben ik nog steeds niet zo gek van de theatraliteit of de overdreven pose van deze band. Je bent voor of tegen het stemgeluid van zanger Brecht Vanvyaene, doch blijkbaar had het ruimdenkende en ondertussen goed opgewarmde West-Vlaaamse publiek er wel veel zin in? Op het podium stond ondertussen een frêle jonge dame luisterend naar de naam JOSEFIEN DELOOF (met een bijna volwaardig Selah Sue kapsel) te soundchecken, deze keer niet helemaal alleen, maar goed omringd door een volledig in het zwart geklede band. Zij kwam, zag, en won met haar breekbare (Iers) oprecht klinkende kwaadheid en de perfect gekozen krachtige stiltes, het talrijk opgekomen publiek voor zich. Ik hoorde ook een vleugje creatieve Björk, (knock-out), een stukje rap(right!) en meerdere subtiele uithalen naar onze ziel. Toen werd het even geweldig stil in de zwerverszaal ... WTF? ... DIT is waarom we het Vlaamse land doortrekken. Dit, beste muziekliefhebbers noemt men diep geraakt worden. Muziek maken is het moment grijpen en dat deed Josefien (19) als een volleerde prof in het nummer “please”, waarbij al het overgebleven haar op ons lijf recht kwam terwijl de band bijna ongemerkt het nummer binnensloop waarbij het tedere solomoment naar een volwaardige groepssong werd omgetoverd. Een beetje zoals een lang en intens voorspel kan leiden naar een gezamenlijk gedeeld orgasme? TANTRA! ...☺️Dank u Josefien en tot binnenkort in de Vooruit? Het was nog maar 24u geleden dat praatbarak en presentatrice Sofie Engelen verloren gelopen was backstage in Opwijk en jawel hoor ook hier ploegde zij vrolijk door de wandelgangen alsof ze door de kleigrond trok met een paar knellende caoutchouc botten aan de voetjes, ondertussen snel,snel de bio’s lezende van de volgende bands. Zo werden uiteindelijk de voorziene (voorspelbare?) woorden voor JAY and the Coffee gebruikt voor de aankondiging van HYPER (voorheen CREATIF MINDZ). Iskander Moens (hoe mooi kan een voornaam klinken?) trok het zaakje perfect recht na een knaller van een binnenkomer (It’s Fake), waarna het ADHD gehalte met veel bravoure 3 nummers lang werd hooggehouden. De branieschopper met het gekke kapsel (Iskander) bewijst hiermee dat basspelers niet altijd de (bruin)grijze muis in de band hoeven te zijn, maar dat kan uiteraard enkel omdat hij naast strak in het juist gekozen pak ook perfect omringd is door de “blauwe degelijkheid” van leadgitarist Achilles De Raedt en de tomeloze welgemikte slagen van Sybe Versluys op drums met bijhorende koebel. Zo jong en gedreven krijg je ze niet elke week over de vloer, en al zeker niet zonder schroom na een klepper als Josefien? Ondertussen deed Engel(en) Sofie, weliswaar tevergeefs, verwoede pogingen om JAY AND THE COFFEE nog enigszins origineel voor te stellen, waardoor deze jongen stevig begon te verlangen naar de tijd dat Ilse Liebens, of zelfs Roos Van Acker de deelnemers het vuur aan de schenen legden met pertinente vragen i.p.v dit pleasende gedrag waar niemand wat aan heeft? Naast mij stond de “vers van de kapper komende” mama van Tibor Pokuta, frontjongen van de band en het zou mij niet verwonderen dat ook zij haar zoon dagelijks liefdevolle schouderklopjes geeft waardoor hij denkt goed bezig te zijn door ons te overladen met zijn zoektocht naar roem in de voetsporen van zowel Bazart als Oscar en zijne wolf...dat dit zou eindigen met het inluiden van hen eigen begrafenissong kon wellicht niemand in de familiale kring op voorhand vermoeden? Vooraf had een welingelichte bron dicht bij de band ISADORE mij gewaarschuwd dat dit wel eens "the next big thing” zou kunnen worden en daardoor heb ik even een poging gedaan om mee te gaan in het verhaal van de 2 meisjes, die elkaar musicerend leren kennen op de studieweg tussen Oostende en Brussel, waarna er ook nog 2 jongens opduiken om lekker kabbelend een nieuwe toekomst tegemoet te spelen. Ondanks de best wel heldere stem van Joanne Van Bastelaere vrees ik dat deze jongeren nog wel wat werk voor de boeg hebben als ze de aandacht willen vasthouden op langere termijn. Met één goeie (derde) song, waarin de OEHOEHOE van Freya Dasseville zo verveeld klonk (dat iemand mij vroeg of dat wel de bedoeling zou geweest zijn?) zal dat wellicht niet lukken en zeker niet als je geheel toevallig terecht komt in een orkaan van kwaliteit dicht bij de kust? De kwaliteit stroomde alvast wel van UNCLE WELLINGTON, frontvrouw Frie Mechele (Quelle Femme!) staat er volledig en neemt je dansbaar mee op een dromerig “folktronic” pad naar de duistere kanten van de menselijke ziel... Drummer Renaud Debruyne levert even goeie voorzetten af als zijn naamgenoot bij Manchester City, terwijl ranke Esther Coorevits ze vlotjes binnenkopt! Ondertussen kregen we de eerste hippe hopper van deze editie, JAMES FRANCIS KING Aka JFK. Rechtstreeks uit het naburige dorp Slijpe (lees Sliepe) dan nog wel en dat rapt dan nog in het Engels, terwijl er zoveel mooie puur West-Vlaamse uit de kluiten getrokken woorden te rapen vallen? Jeroen Bossee zorgde daarmee wel voor een aangenaam rustpunt en verzamelde ondertussen blijkbaar prijzen zoals een geoefend kleiduifschieter met een scherp vizier. De band MAUGER kenden we vaagweg van enkele nummers op Leffingeleuren waar ze in Buskerstreet het ganse dorp nog lieten kennismaken met hun heerlijk getokkel. Gisterenavond op het grote podium hoorde ik zelfs een vleugje Neil Young (lees : Niel Joenk 😉) in de stem van de “allesbehalve ter plaatse trappelende” frontman Mauger Mortier tijdens het nummer “Streets Run Dry”. In Maart brengen deze 4 frisse zessendertigers hen eerste album uit en met of zonder halve finale blijft het daar alvast naar uitkijken! Vanuit mijn ooghoeken zie ik ondertussen frontstage Trees vrolijk lekkere plaatjes schieten met aan haar zijde de “grote” Alex Vanhee... een mooi afsluitend beeld dat op mijn netvlies kleeft van ons eerste geslaagde weekend samen op de baan ! Terwijl weer pijnlijk duidelijk begon te worden dat 8 groepen eigenlijk genoeg zou zijn om voor iedereen de spanningsboog wat te bewaren, kregen we als bij toeval nog als laatste LOST BARON ... “from the dungeons of Koolskamp”. Terwijl zij het beste van zichzelf gaven viel het eerste slachtoffer van de avond pardoes achterwaarts door de gordijnen... Als even later ook nog de lokale dorpsgek in zijn bloot bovenlijf het podium opkruipt om er even later afgekieperd te worden blijkt dat toch niet alle muziek de zeden verzacht?... Dit was zonder tegenspraak een geweldige editie en toen we even later dan verwacht naar huis trokken konden we langs de achterkant van de concertzaal ook nog even binnenwippen bij de immer vrolijke bende van de PA, waar er naast wilde backstage verhalen ook heel wat muziekgeschiedenis te rapen viel...Mijn respect voor muziekclub de zwerver is weer wat gegroeid! Tot volgende week voor NAZARETH en EDEGEM! Mvg. Puur P. #HumosRockrally

Reeds voor de 21ste keer trekt de “Moeder der muziekwedstrijden” langs Vlaamse wegen richting eeuwige roem, en jawel hoor, ook deze keer zal, zonder tegenspoed, (met voor, achter, en naast mij ”ongrijpbaar en beweeglijk als een leeuwin op zoek naar haar fotoprooi “ concertfotografe TREES) een wellicht geslaagde poging ondernomen worden om alle 10 preselecties, de 2 halve finales, en de uiteindelijke finale in den AB te volgen! (Zweet, zweet, een beetje bloed en tranen?) 2018 belooft een goed jaar te worden, met de 100 geselecteerden (uit meer dan 800 demo’s!🤔) waarbij de jongste deelnemer blijkbaar 14 jaar is (Anneleen Debaveye), en de oudste 51! ( Raf Jammaers van THE BLACK BANJOS) terwijl een blik op Humo’s wild site( waar je perfect kan volgen over wie, waar, en soms ook “in godsnaam waarom???”...) ons leert dat er een heel breed scala aan leeftijden (van tieners, over twintigers, tot verdacht veel rijpe dertigers!) en bijhorende muziekstijlen de al zo vaak geteisterde oren zal passeren, het kan bijna niet anders dat gevoelige snaren zullen geraakt worden, dat tranen zullen rollen over veel te mooie wangen van verloren gelopen deernis, en wie niet weg is zal gezien en beschreven worden! Wellicht omdat dit unieke evenement slechts om de twee jaar plaats grijpt, blijft de onnatuurlijke aantrekkingskracht ervan enorm groot, temeer er in het verre en dichte verleden natuurlijk al heel wat moois uit dit beruchte concours werd gepuurd,...( wat mij betreft niet altijd de winnaars, om met ZE NOIZ in de jaren 80, of MADENSUYU in 2004, even twee iets minder bekende goden te vernoemen die mij tot diep in de muzikale kern wisten te raken!) Wat ook onmiddellijk opvalt zijn de 2 nieuwe locaties, tijdens het tweede preselectieweekend, meer bepaald Nazareth ( bij Deinze, = de vervanger van GAVERE?) en Edegem ( bij A’pen)...altijd leuk als er iets nieuws bij komt, maar het gemis van zaal Racing ( in Gavere) zal alvast voor altijd blijven bloeden in dit rockend hart! ( samen met het gemis aan wijlen LUC DEVOS, vaak intens en uit pure interesse in jong, nieuw bloed aanwezig op verschillende locaties in het verleden!) Maar betreurd gaan we er toch voor, als een ode aan Mister RockRally, en we zullen u uiteraard van de kleine kantjes in de rand op de hoogte houden...deze “tour de Flandres” is natuurlijk ook de ideale gelegenheid om terug onverschrokken de jeugd in de ogen te kijken, om bekende en onbekende gezichten terug te zien ( oa.de gebroeders MARKEY en trawanten, van de nog altijd uitstekende professionele PA !...) maar ook om de omgeving te verkennen op zoek naar een culinair hoogtepuntje vooraleer ons onder te dompelen in het rumoer en het vaak onbesuisde geroezemoes van supporters, en de wat onwennige aanwezige familieleden van de deelnemers. Het hoeft geen betoog dat net de preselecties het mooiste zijn aan deze wedstrijd, want de eerlijkheid en de ervaringen uit het verleden gebied mij u te melden dat vanaf de halve finales, en zeker in de immer harmonieus veelzijdig samengestelde finale ( een harde band, een singer-songwriter, een popband, een indiegroep, de rapper,...m.a.w...een goeie, al dan niet bewuste greep uit het deelnemersveld ?) er in de wandelgangen steeds meer krachten voelbaar zijn vanuit de muziekindustrie, soms te herkennen aan hen bekende kop, soms ook gewoon onherkenbaar Cara pils nippend tussen het talrijk opgekomen publiek. Maar laat mij duidelijk zijn, dit kan de tomeloze pret niet bederven, temeer omdat de (toevallige?) ontdekking van een nieuw bandje, mij al vaker richting ongeremd luisterplezier heeft geduwd, en daar gaat het ten slotte toch over? Laat maar komen die grote hap muziek,...met dit jaar eindelijk weer wel wat Nederlandstalig werk ( Orkatrofee, Marlijn, en een heel klein beetje Vonnis?) en opvallend veel professioneel klinkende namen en bijhorend artwork, met deze eerste wilde greep uit de verkozen 100: ATTENTION ATTENTION, BEECH, CARRASCO, HOUSEMAN, FAKE EMPIRE, SIR BEAR,THE WALTZ, WET WILD WOODS, WINTERFORT...enz) ...vanaf 19 Januari, ( tegen dan nog alle 100 kandidaten voorbeluisteren en hen BIO’s doorlezen!) 5 weekends (vrijdag en zaterdag ) op een rij, met een op zondag geschreven verslag en bijhorende foto’s van Trees Rommelaere, te volgen op de site van BROTHERSINRAW.com ! ...daarna is het even wachten op de namen van de 20 geselecteerden voor de halve finales eind Maart, met op zaterdagavond TRIX( A’pen) en op zondag in de (onovertroffen Gentse tempel) DE VOORUIT...waarna de hakbijl van Humo’s onverbiddelijke, eigenwijs en onvoorspelbare jury de 10 uitverkorenen op een presenteerblaadje richting de strijd om eeuwige roem (en de bijhorende €€€) stuurt in den groten AB op zondag 22 APRIL! Als zelfverklaarde, onafhankelijke wees, verlang ik hevig naar het terugzien van “de moeder” der muziekwedstrijden...U toch ook mag ik hopen ? Verslag: Puur P. #HumosRockrally #Rockrally

#ABBrussel #TheVanJets #EqualIdiots #Fotoverslag

Fotoverslag van het optreden van Red Zebra in De Kleine Beer in Beernem. Foto's : Trees Rommelaere #RedZebra

#GentJazz

Fotoverslag van het optreden van Kris Kristofferson en Paper Wings in de Roma, Antwerpen. Accreditatie via Luminous Dash. #KrisKristofferson #PaperWings #DeRoma

Start writing your post here. You can insert images and videos by clicking on the icons above. #AncienneBelgique #BuffaloTom #Fotoverslag