Search Results

27 maart 2018, Ancienne Belgique (club) Het concertverslag dat er niet had mogen zijn Opgericht in 2012 door de Kiszka broertjes, net geen vijf jaar later getekend door Lava Records (divisie van Universal Music) en vertegenwoordigd door WME. Kortom, deze jongens MOETEN de redding van rock&roll worden, en zijn als dusdanig gehypet. Wat mij betreft is er een hemelsbreed verschil tussen ‘beïnvloed zijn door…’ en ‘schaamteloos kopiëren’. Waarom dit verslag dan weer niet helemaal eerlijk is, wordt verder duidelijk. Nog goed dat ik de vinger zelden aan de pols heb en trends gewoonlijk aan me voorbij laat gaan. Zo kon ik Greta Van Fleet vrij onbevooroordeeld ontdekken. Album From The Fires klinkt niet onaardig, zij het dan noot voor noot een klakkeloze kopij van Led Zeppelin. Meteen een reden om hen te negeren, of toch maar eens live aan het werk zien? Ik opteer voor het laatste, geraak ondanks zéér snel uitverkocht toch nog binnen, en ben klaar voor een potje broeierige, vettige en energieke rock&roll gebracht door een stel jonge wolven. Klapt mijn kinlade omlaag wanneer ik – vooral in zanger Josh Kizska – een poser van formaat aan het ‘werk’ zie. Van bij de opener Highway Tune erg statisch, tot daaraan toe. Echter vooral met zijn houding bezig, handjes keer op keer potsierlijk ten hemel gericht, en vocaal gefocust op het imiteren van Robert Plant. Van elke ‘oe’ en ‘ah’, over de ‘mamamamamas’ tot de hoge uithalen, die bij momenten een foltering voor mijn trommelvliezen waren. Toegegeven, van de 300 aanwezigen konden toch zo’n 100 fans dit erg smaken en lieten dat ook duidelijk horen. Gitarist Jake en bassist Sam, uitgedost alsof het nog steeds de 70s waren, probeerden wat meer animo te brengen en slaagden daar bij momenten vrij goed in. Clichés zoals een solootje met de gitaar in de nek konden op veel bijval rekenen, wat me deed vrezen dat daar ook die obligate drum solo zou aankomen. Na When The Cold Wind Blows, het derde nummer, hield ik het niet meer en verliet ik de zaal. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dit voor het laatst nog had gedaan: een concert vroegtijdig verlaten omdat ik zo erg ontgoocheld was. Niet fair, ik weet het, en dus keerde ik na 20 minuten terug. Watching Over en Lover Leaver Taker Believer – ik had 5 songs gemist, waaronder de Howlin’ Wolf cover Evil – waren echter meer van hetzelfde. En plots was daar ook die drum solo: Danny Wagner is verre van een John Bonham, maar van mij krijgt hij wel de prijs voor inzet. Bij hem wel bloed, zweet en tranen en de energie die ik in feite van heel de band had verwacht. Even eruit en op naar de bisnummers. Tijdens het vlot kabbelende Black Smoke Rising liet zanger Josh Kiszka plots wel horen dat hij eigenheid heeft, dat hij al dat vocaal gekloon niet nodig heeft. Na afsluiter Safari Song was ik toch blij dat het gedaan was. Valt er dan helemaal niets positiefs te melden? Oh jawel, Greta Van Fleet bestaat uit 4 talentvolle jonge muzikanten die een catchy song kunnen schrijven én live neerzetten. De momenten dat ik Josh hoorde zingen en niet Robert, waren best sterk. Back to the drawing board zou ik zeggen, even herbronnen en stevig aan de slag om ons de échte Greta Van Fleet te laten horen. En laat die invloeden er gerust zijn, daar is niets mis mee. #gretavanfleet #anciennebelgique #live #concert #rockroll #ABBrussel

Met zijn zevende album bewandelt singer/songwriter Ray Lamontagne verder de weg uitgestippeld met Ouroboros uit 2016. Deze keer neemt hij echter, net als bij God Willing…(2010) zelf rol van producer op zich en dat kunnen we enkel maar toejuichen. We horen een Ray die enerzijds graag teruggrijpt naar de beginjaren: de simpele melodieën en het repetitieve gitaargetokkel in opener To The Sea, alsook de donkere, zwaarmoedige sferen in It’s Always Been You en Let’s Make It Last. Anderzijds komt hij een stuk sterker en zelfzekerder over en blijft hij graag gebruik maken van de klanktapijten geweven door synths en minder traditionele geluidjes. Songs als o.a. Paper Man en Part Of The Light komen hierdoor zeer zweverig en psychedelisch over, zonder aan kracht in te boeten. Wie zachtjes aan het indommelen was krijgt met de dreigende rocker As Black As Blood Is Blue een stevige trap onder de kont. No Answer Arrives is dan weer een soulvolle, bluesy sleper met een schitterend stukje orgel en prachtig gitaarwerk. En dan die stem: rauw en krachtig wanneer het moet, fluweelzacht en zalvend wanneer het kan. Het blijft zijn grootste kenmerk en troef. Met Part Of The Light heeft Ray Lamontagne een tijdloos meesterwerkje neergezet dat misschien geen nieuwe fans zal aantrekken, echter wel de reeds opgebouwde fan basis enorm zal bekoren. Nu duimen dat hij dit najaar eindelijk nog eens bij ons live aan het werk te zien is. Score: 80/100 Info Releasedatum: 18 mei 2018 Label: RCA Producer: Ray Lamontagne Lead single: Such A Simple Thing website Tracklist: To the Sea Paper Man Part of the Light It's Always Been You Let's Make It Last As Black As Blood Is Blue Such a Simple Thing No Answer Arrives Goodbye Blue Sky #raylamontagne #partofthelight #newrelease #singersongwriter

Na 15 jaar is het zover! Stoner/Doom legendes Sleep vuurden op 20 april (4/20, hoogdag van de ‘dopesmokers’) zonder enige vooraankondiging hun nieuw album The Sciences op ons af. Niet dat opperdruïden Matt Pike (High On Fire) en Al Cisneros (OM) zich verveelden, gezien lopende tournees met hun andere bands. Eind deze maand wordt het nieuwe materiaal live voorgesteld en zal de AB daveren onder het geweld van loodzware riffs. Jason Roeder (Neurosis) neemt plaats achter de drumkit, en samen zal het drietal onze trommelvliezen op de proef stellen. Hamvraag: welke live versie van Dopesmoker krijgen we te horen: deze van +20’ of deze van +40’? En mogen we er hier in België eentje opsteken? Info & tickets 27 mei 2018, Ancienne Belgique, Brussel, tickets Credits: photo by Azul Acevedo Video: Dopesmoker #Sleep #live #concert #AncienneBelgique #ABBrussel #stonermetal #doommetal

#TheDeltaSaints #BolwerkVilvoorde

Fotoverslag van het concert AUDRI en Warhaus in Muziekclub De Zwerver, Leffinge.

Fotverslag van het Brugotta club - concert met Straitjacket en BEUK. Voor de gelegenheid werd de traditionele bezetting van BEUK aangevuld met Johan Sabbe (Cruiser), Christophe Depree, (Channel Zero, After All), Frank Dubbe (Revenge 88) en Josey Hindrix (Ostrogoth). #BEUK #Straijacket #Brugotta

Zondagnamiddag 22 April, 14u...in den AB ( Ancienne Belgique) DE FINALE! (Slotverklaring😋) Ondertussen zijn alvast de (officiële) prijzen verdeeld en werd er voor het eerst in de geschiedenis van Brothers in RAW “live” op de FB pagina verslag gemaakt van een (tanend?) evenement wat (naast nog nooit zoveel water gedronken op een verjaardag) een leerzame poging tot directheid en beknoptheid opleverde, maar waar we nu toch ook wel een gelaagd napraatje met een flinke bedenkingen en knipogen willen aan toevoegen! Om deze toch enigszins “tijdslopende”campagne (tussen Januari en eind April!) af te ronden in stijl werd door uw reporter geopteerd om ruimschoots op tijd naar “punkmeisje” in het verre, doch heel aangename KAMPenHOUT te trekken waar zaterdagnacht, in enigszins intieme afzondering bij “grootvader” VUUR de eerste basis werd gelegd voor een memorabel weekend. Je komt nooit onveranderd weg bij het vuur en met de nieuwe opgedane emoties en kennis (+ een heerlijk gezond ontbijt) trokken we richting hoofdstad waar de afspraak met concertfotografe Trees aan de IRISH PUB zou plaatsvinden. Het was alvast prachtig weer op deze zondag 22 April, wat voor een gezellige drukte zorgde op het verkeersvrije plein voor de beurs aan de Anspachlaan en voor een pak minder volk iets verder aan den AB zelf. Daar waar vroegere jaren soms lange wachtrijen stonden om binnen te geraken voor Humo’s finale van de Rockrally kon men nu tussen 14 en 15u probleemloos binnenwandelen in de mooiste tempel van de muziekwereld. Met lichte tegenzin, doch vol plichtbewustzijn trok deze reporter alleen naar binnen met een pak nieuwsgierigheid omtrent de “gelote” volgorde van de groepen!...😉 Dat er geen grote opkomst verwacht werd bleek al snel door het feit dat alle balkons met doeken waren afgeschermd waardoor enkel de benedenverdieping beschikbaar was, terwijl het zich kunnen verplaatsen op de drie verdiepen net het leukste aan den AB is?...jammer jammer jammer... DANNY BLUE AND THE OLD SOCKS hadden blijkbaar de ondankbaarste plaats gekregen en moesten dus openen voor een nog halflege zaal. Dat deden ze wel weer in de hun typerende stijl, zonder stress, flamboyant en met een flinke portie vrolijkheid. Dat ze daarbij drie nog niet eerder gespeelde nummers brachten is op zijn minst opmerkelijk, of daar tegen 20u nog wat van zou blijven hangen bij de jury was natuurlijk de grote vraag? Dat deze jonge blonde goden al over een eerste EP beschikken en een ook een management achter zich hebben zal zeker niet in het voordeel gespeeld hebben maar ondertussen mag je gerust zijn dat ze binnenkort op de verschillende festivals zullen zorgen voor de juiste zomersfeer! Dat zal ook wel lukken zonder de hulp van Humo zeker? UGLY WEIRDO mocht daarna verder bouwen op de positieve golven en opende deze keer met de in TRIX gespeelde cover van Daniël Johnston, waarna het steeds maar beter en beter wordende Nowhere home” weer vooral de eerste rijen in beweging bracht... Het derde nummer (“Fail to live outside my mind”) daarentegen was helemaal niet sterk genoeg en iets “te licht” en makkelijk om daarmee nog onverwacht als ultieme underdog in de prijzen te kunnen vallen? Sigi Willems, in grijs T-Shirt, had duidelijk onze tips niet gelezen...(waar was “Shit happend a lot”?) De voortreffelijke presentatie was net zoals in de halve finales in de professioneel “zachte stem” en handen van Ayco Duyster gelegd terwijl (tot mijn trouwens grote opluchting) ook Sofie Engelen gezond en wel door de gangen van den AB trok...(misschien op studiereis?) ...OEF!... toch alles ok met de toekomstige mama van enkele toekomstige engelen! MONSKOPOLI aankondigen zal wellicht hier en daar nog wel een tijdje gebeuren met de vermelding “de zus van”...maar in deze finale bewees de knappe Janne Vanneste dat de groep grote stappen heeft gezet tussen de eerste preselectie in Brugge en dit voorlopig letterlijk en figuurlijk orgelpunt in den AB. Niet alleen werd de opstelling van de band gewijzigd (na zowel kritiek van de jury en Brothers in RAW?), ook de “voor de finale” gekozen nummers (“Let’s Get Lost” en “No One”) klonken veel compacter terwijl Janne met enkele flinke vocale uithalen nog de puntjes op de i probeerde te zetten richting een podiumplaats? Quinten Vermaelen, een sereen subtiele charismatische frontman van THE CALICOS noemen is wellicht geen slechte omschrijving want in deze zeskoppige band is elke muzikant minstens even belangrijk als zijn mooi vibrerende melancholische stem? In de ondertussen stilaan gekende nummers “Follow you down” en “Driftwood” (benieuwd of we dit nu “ergens” op de radio zullen gaan horen?) was alvast geen enkele wanklank te horen. Tijdens het derde afsluitende nummer (“Our House”) werden toch nog alle gitaarregisters open getrokken om deze 22-jarige jonge god even zonder schroom uit de schaduw te laten treden van het beetje weemoedige “Antwerpse Americana” sfeertje dat de groep typeert...22 jaar jong, en toch zo doorleefd klinken als een oude ziel...lang geleden dat we dit nog in ons landje mochten horen toch? ...oh...oh...oh...EMY kreeg een volledige leeg AB podium (wat respectvoller is dan haar te laten opdraven met op de achtergrond de drum of een pak instrumenten van de volgende band?) en nam daar dankbaar en ontwapenend gebruik van door het op te vullen met een vers pak intimiteit en zelfvertrouwen! Het publiek kreeg ze zonder twijfel op haar hand met de drie sterke eigen nummers waarbij “Hold My Breath” trouwens terecht centraal stond en na een “grappige” tussenkomst van de lichtman van dienst ( EMY “klaagde” even over het feit dat ze niets zag in de zaal en kreeg spontaan een felverlichte AB op het netvlies... ) dacht alvast ik niet alleen dat dit weleens richting de publieksprijs zou kunnen gaan...temeer dat het al van JASPER ERKENS geleden was dat er nog eens een singer-songwriter op het podium was beland? (...nee niet gewonnen,...tweede plaats achter Steak Number 8 trouwens, papa van Jan Paternoster!) Tijd voor de eerste “West-Vlomse” deelnemer van de dag! ...JOSEFIEN DELOOF klonk verfrissend en energiek terwijl ook haar band precies iets pittiger klonk dan bij de vorige beurten op weg naar deze finale. Zo jong en zo zonder schroom de zaal inpakken...R.E.S.P.E.C.T.! Josefien staat met een aangeboren naturel op het podium en is gelukkig niet te beschroomd om er zo tussendoor eens iets uit te flappen in het West-Vlaams...(”Das Ier weh groot hé”...😂...) Deze recent gevormde band mocht toch wel terecht hopen op een top drie plek door te openen met “You Got Me Down” (heerlijke gitaarpartijen, en de juiste woede in de stem) waarna de ietwat zomers geklede Josefien met het een beetje “funky en dreigend” klinkende “Guns” alle “stomme” vergelijkingen voor mij van de kaart veegde, om ten slotte een schitterend versie van het hemelse “ Please” te brengen. Ondertussen kon men in de brede, beetje lege wandelgangen geruchten opgevangen dat de jury liever een winnaar kiest die nog niet zover staat en nog alle steun kan gebruiken...tja...rare jongens (en maar één meisje toch bij Humo?) Of hoe ernaast enkele bekende koppen (er liepen zelfs drie generaties DIDDEN rond in den AB) ook wel wat rare denkkronkels circuleren in de wandelgangen? Waar waren al de BV’s trouwens?...op een terras? ...Of blijven steken in één van de mooie parken in deze boeiende hoofdstad? De Brugse jongens van BUDGET TRASH waren de tweede West-Vlaamse finalisten en blonken in het nog jonge vel waarbij de glunderende verbazing op het gezicht van “zanger” Arno Vanhoutte zeker drie nummers bleef kleven...de keuze van de jury om hen de kans te geven dit mee te maken noemden ze dan ook zelf terecht...”pretty sick”? Benieuwd of ze ondertussen al terug met de voetjes op de grond zijn geland, maar geamuseerd hebben ze zich zeker! Deze jongen is nog steeds geen fan in ieder geval...(vooral de “gemaskeerde” zang blijft danig op de zenuwen werken)...maar zag toch ook “vier joenge gastn dien under bestn en gedoan” om met “Boys”(: means Sweater?) toch ook een nieuw en best wel fris nummer ten berde te brengen ? Nog drie groepen te gaan en niet van de minste want met LAGÜNA stond alvast een “van in de preselecties gedoodverfde kanshebber op de overwinning” on stage...en hoe? Mario Bentein straalde tijdens het begin van de namiddag achter de schermen in short nog het imago van “een ballenjongen naast het tennisveld” uit maar kan gelukkig kiezen uit zijn brede waaier van creatieve mogelijkheden die in dat korte lijf verscholen blijken te zitten? Met deze band kiest hij er voor om als een onnavolgbaar beweeglijk gitarist alle aandacht naar zich toe te trekken, (en dus slim wat weg van de monotone steriele zang?) wat weer geweldig lukte en vooral tijdens het schitterende “Nothing Less” een heel strak “stadion pletwals sfeertje” opleverde! Benieuwd trouwens waar dit gaat eindigen... WATCHOUTFORTHEGIANTS waren duidelijk het spoor even bijster geweest tijdens de halve finales, maar hadden toch de tijd gevonden om de troepen te herschikken en prioriteiten te leggen tijdens deze “veel te mooi weer om te repeteren”week! Dat was een slimme keuze want door ook nog eens “retestrak” en zonder grote problemen door drie juist gekozen nummers (met oa...“Taking Back Time”!) te stomen maakten ze het als “wellicht de meest vernieuwende band van de finale” de jury niet makkelijker om tegen 21u. drie namen in de juiste volgorde op papier te krijgen? Het vinnig en pittige gitaarspel van Birger Ameys en zijn daarbijhorende podiumprésence vingen alvast even veel aandacht als de inbreng van Mario Bentein bij LAGÜNA, en Birger zingt dan ook nog eens...( terwijl Mario dat wijselijk NIET doet..). Blij dat ik niet in de jury zit trouwens, hoe vergelijk je nu in godsnaam deze twee (tien eigenlijk?) totaal van elkaar verschillende groepen? Hoog tijd voor de laatste “act” en “deelnemer” van het wedstrijdgedeelte in deze finale, DIANE GRACE, de uitlaatklep en het kunstproject van de NV “duizendpoot” Mario B. doet eigenlijk op een onvoorspelbare manier nooit twee keer hetzelfde, (alhoewel...de dwerg en de meesteres waren weeral mee?) maar weet wel telkens een beetje te zorgen voor het schokeffect waar een zondags publiek gevoelig voor is...Terwijl punkmeisje blijkbaar ergens op de eerste rijen vertoefde werden manueel en creatief beschilderde papieren zakken uitgedeeld waar ogen uit waren geknipt zodat al snel vooral op de eerste rijen het grappig beoogde effect werd bereikt. De geblinddoekte doch deze keer in “een eerder mooi pak” gehulde frontman werd ondertussen vakkundig op het podium gebracht en links en rechts kon men vermoeden dat er naast een dwerg in een kooi, ook nog een addertje onder het gras verscholen zat... Dat bleek alvast toen ik even later een sms kreeg van punkmeisje...“Er hangt schaamhaar op mij”!...tja, te nieuwsgierig zijn heeft alvast een prijs bij een optreden van dit zootje ongeregeld? Laat ons stellen dat de mainstream bezoeker er vandaag en morgen nog wel eens flink zal over praten en dat dit wellicht daarom in de finale zat, al zullen er zeker ook stemmen opgaan die zullen beweren er geen ZAK aan te vinden.... Tijdens de beraadslagingen van de jury kreeg het publiek nog een lekker dansbare show van REWIND PRODUCTIONS, maar het was vooral de winnaar van 2 jaar geleden die het mooie weer maakte (of even deed vergeten? ) WHISPERING SONS kwam, zag en overtuigde de AB bijna moeiteloos van hen eigenzinnige kunnen. Wat een power zit er verscholen in de sobere wat mannelijk aandoende verschijning van frontvrouwe Fenne Kuppens, af en toe echt wel fluisterend, maar op haar best wanneer zij haar ingehouden woede etaleert met enkele rake hoekige bewegingen terwijl de diepe, ietwat beangstigende, stem (in fel contrast trouwens wanneer ze iemand gewoon toespreekt...) geruggesteund wordt door stuk voor stuk uitstekende muzikanten... (een rechtstaande drummer!). Deze band heeft een geheel eigen smoel die wellicht zijn gelijke niet kent door de hedendaagse new-wave benadering (de wisselwerking tussen de toetsen en het gitaarwerk sleurt je mee in een draaikolk van alarmerende emoties) in combinatie met het uitzonderlijke “frontwezen” Fenne (misschien moeten ze daar vooral visueel nog iets meer mee doen?)...Het nieuwe werk klonk merkbaar intenser dan voorheen?! Bedankt Humo om ons de kans te geven dit te leren kennen, mensen nieuwe muziek leren kennen is belangrijk,en die rol vervullen jullie af en toe met verve! In tegenstelling tot de preselecties en de halve finales was er opvallend veel meer jong volk op de been, maar gezien de jonge leeftijd van de meeste deelnemers is dit misschien niet eens zo verwonderlijk? Met prijzen van 2,70€ per jeton is het dan ook niet meer dan normaal dat de jury kon ontsnappen aan de traditionele bierdouche na de bekendmaking van de winnaars? of is de jeugd heden minzamer? Of relativeert deze generatie het belang van het winnen van Humo’s Rockrally? Allemaal vragen die bij mij opkwamen tijdens het wachten op de bekendmakingen...en dat wachten werd gelukkig niet te lang uitgesteld wat kon wijzen op een duidelijke winnaar? Eerst werd JOSEFIEN beloond met de publieksprijs... Toen werd EMY verrassend derde...(dat kon zij zelf amper geloven aan de reacties te zien?) Daarna werd LAGÜNA tweede...(verborgen ontgoocheling bij de gedoodverfde winnaar?) En tot slot ging de hoofdprijs naar THE CALICOS...(verrassend?) Men zou nog uren kunnen napraten ( of schrijven) over wie, waar en waarom.. ...JOSEFIEN DELOOF (“Please”) had minstens in de top drie moeten staan?... WATCHOUTFORTHEGIANTS is helemaal niet beloond voor de juiste keuzes en de zoektocht naar vernieuwing en wellicht afgerekend op de gemaakte fouten onderweg? ...MONSKOPOLI heeft veel te laat ingegrepen in de set en heeft daardoor nog wat tijd nodig om op de nieuw gekozen weg verder te werken? DANNY BLUE AND THE OLD SOCKS had zeker ook meer verdiend al was het maar door hen naturel op en naast het podium? En dan zwijgen we nog van het mooie materiaal dat onderweg al “sneuvelde”, maar ook dat gaan wij van Brothers and Sisters in RAW blijven opvolgen! De enige vaststelling die ik kan maken na onze roadtrip langs alle preselecties en finales (halve en hele) is dat dit soort wedstrijden misschien wel niet meer van deze tijd zijn? Velen zien “de nieuwe lichting” als stoorzender of boeman in deze voelbare teloorgang van het succes van “de moeder der muziekwedstrijden”...maar had “HUMO” (heden de persgroep?) niet al veel eerder, (in de onpare jaren, wanneer er geen RR is? En in samenwerking met andere belanghebbende partners) kunnen beginnen met een geheel nieuw en eigentijds project in het mooie clubcircuit (langs de vele provincies) dat zowel jonge mensen een kans geeft om zich muzikaal te tonen (SHOWCASES zonder wedstrijdcomponent maar met een interessante en betaalbare belevingsvibe...?) ...als “nieuwe lezers” met elkaar verbind ( mobiel dorp van FOODTRUCKS, WORKSHOPS,...)...Vanaf het prille begin heeft Humo de organisatie overgelaten aan “derden”...misschien is het nu wel eens hoog tijd om de teugels eindelijk zelf in handen te nemen?...weg met de gelatenheid, welkom gelaagdheid! Rest mij nog een woordje van dank naar fotografe Trees toe,... YES WE DID IT! Bedankt 'Chef' voor de aanhoudende druk op het verkrijgen van de accreditaties! Bedankt aan alle vrienden en vriendinnen voor oa.de culinaire gastvrijheid onderweg! Misschien tot binnenkort ergens in een concertzaal te lande of aan zee? mvg. Puur P. #HumosRockrally

Fotoverslag van het concert van G3, ofwel Joe Satriani, John Petrucci (Dream Theater) & Uli Jon Roth (Scorpions) in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Zoveel muzikale grootsheid op 1 avond, op 1 concert, moeilijk te vatten maar zeker geslaagd! #g3

#GretaVanFleet #AncienneBelgique

Zondagmiddag 25 Maart, 15u, concertzaal VOORUIT, Gent Na een veel te kort nachtje met een uurtje minder (en voor Trees nog een paar minder wegens mijn gesnurk blijkbaar) werden we weer op succulente wijze uitgenodigd voor een voedzaam ontbijt in een zonnige woonkamer van het tijdens de oorlog flink platgebombardeerde Mortsel... Het leven on the road loopt ondertussen op zijn laatste benen, maar wat hebben we toch al van elk moment genoten! De temperatuur stijgt op weg naar Gent en dat zal bij de muzikanten niet anders geweest zijn wellicht, wetende dat ze straks in een beschermd monument mogen gaan optreden waar vele groten hun zijn voorgegaan! Ruim op tijd komen we aan in het aangename café waar een gezellige drukte heerst en waar we afgesproken hebben met de onafhankelijke gaste van vandaag, voor de gelegenheid subtiel “het rokende meisje”genoemd...Het is goed om iemand mee te hebben die nog geen enkele van de bands heeft gezien, ( laat staan één woord gelezen over de Rockrally😂) zodat er tenminste één frisse kijk op het zaakje overeind blijft! Veel te vroeg komen we beneden toe aan de achterkant van de concertzaal waar het water uit de Leie en de Schelde elkaar treffen. Enkele bekende muzikale smoelen laten ook de uitzending van Gent-Wevelgem aan hun voorbij gaan en kiezen voor een namiddag rock&roll in dit historisch hol. Maar wat is het toch kalm aan de deur, waar is de tijd dat je diende aan te schuiven om binnen te geraken? Is de moeder der wedstrijden moegestreden vraag ik mij lichtjes bezorgd af? De leegheid van de zaal laat toe om even een rondje te doen langs de vernieuwingen ( lockers! YES!...nieuwe, tussen de funderingen uitgegraven toiletten!) Even later blijkt dat ik een buro kan huren voor 2,5€ per dag hartje Gent door een dagpas aan te schaffen bij het vriendelijke sanitair management ...Er staan een flink pak mooie (en lelijke?) namen op het programma vandaag (11 zelfs!) en als we even later Brent Vanneste (uitstekend verkleed als Mario Bros volgens het rokende meisje😂) tegen het lijf lopen weten we dat MONSKOPOLI net als in de cactusclub te Brugge zal mogen openen... Dat doet zusje Janne helder, fris en monter doch tijdens het openingsnummer (“Nature”?) valt het “nergens heen kabbelen” van de veel te lange song toch weer flink op... Als de band even later op aangename wijze “Somethings is in the way” van Nirvana begint te coveren slaat de sfeermeter weer richting positief, waarna het derde nummer ( “Chains”?) toch nog wel even één van de vele strakkere pittige mogelijkheden in de verf zet, misschien wel richting AB? EMY stond als enige echte overgebleven solo singer-songwriter op het grote podium van de Vooruit en straalde een soort naturel uit waarmee ze de ganse zaal stil kreeg...je kon een speld horen vallen op de versleten concertvloer en dat zegt zeker iets over haar, maar ook over het aanwezige respect van het publiek,( Dankuwel!) ...want het is al zo vaak anders geweest tijdens de preselecties ! ...”Don’t be blind for crucial things in life” zong EMY, en beleefdheid is daar zeker één van? Wanneer de 18-jarige EMY KABORE “Another cup of coffee for the road” van Bob Dylan ten berde brengt als cover begint het flink rebbelerende rokende meisje naast mij het allemaal wat veel te braaf te vinden en dat is natuurlijk haar recht, maar wie weet of het EMY zal lukken een plaatsje tussen de laatste 10 te veroveren?...alleen de jury wellicht?... Tijd voor wat fierheid en chauvinisme...want de door ons al tijdens de preselecties in Leffinge terecht flink bejubelde JOZEFIEN DELOOF trok de derde plaats bij de loting! Ze leek wat vrolijker dan voorheen en af en toe straalde er zelfs een gelukzalige glimlach op haar verfijnde snoetje, wat resulteerde in een verwonderde blik en de de zalige tussenzin:.” ..Allez jong, de vooruit zeg...?” Tja, respect voor monumenten, het zit in de West-Vlaming ingebakken? “Onze” frêle JOZEFIEN startte met de verplichte cover waarna ze vlotjes en onbevreesd alle tegenstand tegen het canvas mepte met achtereenvolgens “Like that woman” waarin haar woede weer heerlijk oprecht klonk, en het steeds mooier wordende “Please” waarbij de haar omringende band weer perfect wist wanneer het zich mag laten horen en wanneer niet...Misschien moeten we binnenkort maar even onze onafhankelijkheid opzeggen en al eens beginnen nadenken om een bus in te leggen tussen de zwerver en den AB op zondag 22 April? Het is in ieder geval moeilijk om onbewogen te blijven bij het wedstrijdgevoel... Het eveneens West-Vlaamse jonge gezelschap BUDGET TRASH had blijkbaar een flinke maand gezocht om iets origineels te doen met de cover wat resulteerde in een achteraf toch lichtjes verbaasd publiek ( hebben die nu maar twee nummers gespeeld?) maar wat ook opviel naast de lekker strakke set was het ontbreken van wat de jury in de cactusclub benoemde als “de juist passende valse zang”...er is in Brugge blijkbaar flink geoefend met de stemvervormer? Naast mij sprak het rokende meisje zalig nietsvermoedend de nu al legendarische woorden: ... “ tis nie omdaje kop rood stoat daje kolére wok oversloat ip de zoale... “ Vrij vertaald: de zanger stond buiten zijn comfortzone te zingen? Tja,...Wie ben ik om een streekgenote van de band tegen te spreken? LIPSERVICE ( en nee ik neem “het” alternatieve woord niet meer in de mond) was flink opgehemeld door de jury na hun doortocht in Maldegem terwijl ik er daar eigenlijk warm noch koud van werd, maar smaken kunnen verschillen natuurlijk? Terwijl ik deze band weer eens een kans gaf verdween de aandacht algauw richting bassiste ( Hannah Cornelus, zus van zanger Kasper) die frontaal wel een beetje lijkt op Isolde Lasoen, maar ondanks haar stijlvolle kleedje zijdelings steeds meer op Sarah van Deursen begon te lijken...Toen de cover “ I am always crying...” ook nog eens als het beste nummer werd bevonden was het meteen pijnlijk duidelijk dat dit wellicht wel nooit mijn “cup of tea ” zal kunnen worden...wat uiteraard niets afdoet aan het muzikaal talent van de familie Cornelus! Er ging af en toe een raar sfeertje in de niet eens zo volgelopen concertzaal ( waardoor het lekker aangenaam rondlopen was tussen bekende koppen uit het RR verleden) en dat was ook heel erg tastbaar tijdens de openingscover van HULDER ( nog steeds geen idee trouwens wat de naam betekent, dus voorlopig blijven we geloven in de west-Vlaamse betekenis van “jullie”...) Zij brachten een lekker dansbaar nummer van Echo & The Bunnymen waarmee ze de set een bepaald nieuwe richting uitstuurden in vergelijking met hun optreden in Nazareth...daar begonnen de nummers ook licht dansbaar maar zat er op het einde wel altijd een hoekje af richting woede? Hier leek wel alsof de band drie covers na elkaar speelde...even dacht ik dat dit misschien een originele flink opgestoken middelvinger richting het huisreglement van de jury was, doch bij navraag achteraf in de wandelgangen bij frontman en zanger Nick Benoy werd dat vermoeden rechtgezet...De band had gekozen uit het nieuwere werk na de kritiek van de jury op het derde nummer in de preselecties ( “the disappearance of Sally Hayes”)...toch benieuwd of zoveel volgzaamheid de jury zal kunnen bekoren?...ik miste in ieder geval iets maar ja het is ondertussen stilaan duidelijk dat het allemaal wat meer mag zijn voor deze jongen? We waren nog maar net bekomen van de vorige aanpak, of daar kwam er precies weer een band die de verplichte cover even in vraag wou stellen...WATCHOUTFORTHEGIANTS begon met (iets te?) veel pose aan een frullig niemendalletje waar alvast niet teveel werk was ingestoken... (en vrolijk klappen maar met de handjes)...terwijl de cover eigenlijk voor elke band de kans is om zich te tonen (tenminste als je het juiste nummer kiest en daar dan iets mee doet wat een meerwaarde geeft aan het unieke van de eigen nummers ?) werd er hier toch wel even een loopje genomen met de vaste opdracht...Deze aanpak had ook nog een flink aandeel in het verloop van de rest van de set...Het kan twee kanten uit natuurlijk, ofwel zak je hier finaal mee door het ijs bij de jury, ofwel zien ze er de lol van in....maar eerlijkheidshalve moet ik hier aan toevoegen dat ondanks het hoge gehalte humo(r) in het woord er weinig te lachun valt binnen de statige kring van vaste juryleden...benieuwd naar het resultaat dinsdagavond! Wie er wel al gans het weekend met de glimlach rondliep was het vijfde jurylid Kurt Overbergh ( van den AB) ..wat een man! Daar wil ik wel mee naar de muzikale oorlog mocht die er komen, duidelijk een heel ruimdenkend mens die in hart en nieren van muziek houdt en niet te beroerd is om dat ook uit te leven of uit te stralen. Heel grappig (en oprecht) was het moment dat hij een iets te luidruchtige bezoeker naast zich aanmaande om wat stiller te zijn uit respect voor de startende band...Een TOPkerel in de loopgraven van de Rockrally wat mij betreft! Bij WALTHER had frontman Hannes Cuyvers dan weer geen moeite gedaan om te verbergen dat hij ook bij HULDER speelde...in krak dezelfde outfit op het podium komen getuigt nu ook weer niet van veel creatief en professioneel inzicht me dunkt? Gelukkig straalde toetsenmeisje Lani Pellegrini ( wat een mooie naam!) voldoende klasse uit om dat allemaal visueel op te vangen. Ook zij begonnen met de cover, iets van JACK WHITE (“I would love to”?) en bouwden daarna zorgvuldig hun minimalistische setje op maar voorlopig wijst niets erop dat we dit ook in Brussel nog zullen mogen ontmoeten op het podium van de AB ? Wie ik wel zou willen terug zien daar (en dat is echt niet omdat ze ook uit West-Vlaanderen komen) is THE WALTZ...mo gow vent!...wat een muur van perfect op elkaar ingespeelde gitaren, wat een lekker blendende stemmen (Kevin en Jente)...heerlijke geluiden komen uit de gitaar van Jente en tjein tjein...zo ziet oprechte woede er dus uit Arno Vanhoutte? (Budget Trash) Save the last WAL(t)Z for me...Sloop die laatste muur naar den AB! Het was ondertussen al lang duidelijk dat ons vermoeden “dat de lat op zondag veel hoger lag dan de zaterdag in TRIX” alleen maar meer en meer bevestigd werd...misschien ook wel door de Nv Bentijn, want daar was LAGÜNA! ...Jammer genoeg zag ik af en toe toch nog wel even een denkbeeldig wit donzig toefje op de kont van Mario Bentijn ( de bunny van dienst bij DIANE GRACE in TRIX) maar zijn gitaarspel en zeker ook dat van Xavier De Clerck (iets meer op de achtergrond) maakten veel goed, om nog te zwijgen van de sensuele zus van Mario, Naomi Bentijn die toch wel zonder concurrentie mag gaan lopen met de trofee lekkerste bassiste van de halve finales...het enige wat mij stoorde, maar dat was ook al in Adegem, was de beetje steriele “ Editors” aanpak van zanger Niels Elsermans die steeds veilig en zelfs een beetje monotoon binnen de lijntjes van zijn beperkte mogelijkheden blijft kleuren? Maar wellicht zal dit geen euvel zijn voor de jury? Of het zou moeten zijn dat zij ook vonden dat er wat meer pit en kleur in de cover van Patti Smith (“ Because the night”...belongs to lovers...) mocht zitten? Rest mij nog te vermelden dat de spanningsboog door mezelf helemaal losgelaten werd bij het optreden van BERG die in Nazareth als eerste en nu als ondankbare laatste de revue mocht passeren... Voor alle duidelijkheid zangeres Sielke De Mulder kan bogen op een bijzonder mooie stem maar ik kan na zo’n volle namiddag echt niet meer wild worden van wat gefriemel op de toetsen waardoor deze act stilletjes verdween naar de achtergrond terwijl een goed gesprek met enkele lokale muzikanten( echte kenners) over het doodbloeden van het ondertussen bijna eeuwenoude concept RR terecht de volle aandacht opeiste...maar later meer daarover! Dit zijn alvast onze 8 favoriete namen voor de finale, in volgorde van diepe wens tot wellicht verwacht... JOZEFIEN DELOOF, THE WALTZ, DANNY BLUE and THE OLD SOCKS, THE CALICOS, MARLIJN, LAGÜNA, EMY, WINTERFORT...voor de overige twee mag de jury van ons nog kiezen uit: UGLY WEIRDO, MONSKOPOLI, HULDER , WALMOK,DIANE GRACE , ANNELEEN DEBAVEYE, BUDGET TRASH, WALTHER, WATCHOUTFORTHEGIANTS ,LIPSERVICE, BERG,...tja iemand zal het gelag moeten betalen natuurlijk? Het is nog even afwachten naar dinsdagavond waarna de laatste 10 kunnen beginnen werken aan de pijnlijke werkpunten richting eeuwige roem... Tot binnenkort, Puur P. #HumosRockrally #Rockrally

Zaterdagavond 24 Maart, 19u30 zaal TRIX, Antwerpen De groepen hadden na de aankondigingen van de geselecteerden ongeveer iets meer dan een maand om te oefenen op de verplichte cover bedacht ik in de wagen naast Trees terwijl we onderweg naar Mortsel reden om ons nog eens lekker culinair te laten verwennen bij familie van haar ( Dankuwel Regis en Miriam!), vooraleer ons weer onder te laten dompelen in een bad vol muzikaal jong geweld. Bij een aanblik op de namen van de bands voor TRIX besloop mij toch wel even het gevoel dat het zwaartepunt vooral op zondag lag, niet alleen omdat er blijkbaar in laatste instantie nog één band verpatst werd naar de Vooruit ( mocht ik zelf muzikant zijn zouden er ook wel meerdere pogingen om eens in die prachtige zaal daar te kunnen spelen uit de denkkoker rollen!), maar vooral omdat de namen op zaterdag mij voorheen ook al niet oprecht konden overtuigen? Nu hadden we onderweg wel afgesproken om elke band met een frisse snoet en zonder vooroordelen tegemoet te treden, een belofte (vooral aan mezelf) die toch niet zo makkelijk na te komen bleek in de realiteit...maar er werd wel flink aan gewerkt! Bij loting bleek MARLIJN als opener uit de bus te komen, iets wat de groep dan meestal iets meer tijd geeft om te soundchecken, waardoor er vrij ontspannen kan toegeleefd worden naar het openingsmoment... (voor zover dat mogelijk is in een halve finale?) Marlijn had deze keer wel iets langer voor de kleerkast gestaan en straalde daardoor nog flink wat meer dan daar in Mechelen! Misschien wel net genoeg om uiteindelijk als de enige band met mooie, zelfs ietwat beklijvende Nederlandstalige teksten een ticket naar de AB te versieren? ANNELEEN DEBAVEYE zag er precies nog jonger uit dan de vorige keer, misschien kwam dat gevoel door de naar achter getrokken haren met bijhorend paardenstaartje?...of het blitse rokje met het hoge “VTM kleurt je dag”gehalte? ...Of was het toch door het vrank en vrije verhaal van haar griepje vorige week waarbij de dank aan de mama wel heel kinderlijk doch oprecht klonk...) Zij had gekozen om deze keer 2 andere muzikanten mee te brengen ter begeleiding en koos na het openingsnummer voor een toch wel beter bij haar passende cover waarbij haar goddelijke stem nog niet helemaal terug van weggeweest bleek...ondanks dit kleine euvel viel het geheel toch wel mee, alleen wel een beetje heel lichtvoetig, iets te licht voor een finaleplaats? THE CALICOS mochten daarna een poging doen om wat meer volwassenheid en levenservaring de zaal in te sturen...Dat deden ze ook, maar wat mij opviel deze keer was het ontbreken van het magisch vingervlugge gitaarspel van zanger/frontman Quinten Vermaelen!...misschien lag dat aan de verplichte cover, dewelke hen beste nummer ( ondanks het hoge WAR ON DRUGS gehalte) van de kaart veegde? Tijdens de ( gedurfde, doch fout gekozen?) cover van bleek alvast dat de stem NIET zijn beste instrument was vanavond? ...”I DROVE ALL NIGHT”( Roy Orbinson) TO MAKE LOVE TO YOU” kreeg dan wel de zaal wat in beweging maar of het ook de jury zal overtuigen om hen langs de AB te sturen eind April blijft voorlopig de grote “spek met bonen”vraag? Ik kan mij ergens wel inbeelden dat het voor zo’n jury ook af en toe afwachten is om te zien of hen verwachtingen voor de gekozen bands uiteindelijk ook ingevuld zullen worden, tenslotte zijn een demo en 3 nummers in 15min.op een podium wel heel weinig als referentie en bands veranderen tijdens deze slopende tocht naar de roem ook wel meer en vaker dan nodig van strategie en bezetting? Bij de keuze voor P.A.N.T.H.E.R. had ik in ieder geval vooraf al veel vraagtekens geplaatst en dat werd er niet beter op toen bleek dat de groep gekozen had voor “Cambodja” van KIM WILDE als cover, waarbij de zangeres verwoede pogingen deed om het nummer zo goed mogelijk “na te zingen”, maar wat daarbij aan frullige muziek geserveerd werd....leek echt nergens op!...dat kan tellen als we het even hebben over door de mand vallen?...De eigen nummers nadien probeerden het zaakje nog recht te trekken waarbij de handen van Flauve rond de fluo-fallus-buislamp-micro wel heel erg hard deden denken aan iets anders...🤔...(=foei foei foei Puur P....bij de les blijven!) Tijdens de wachtperiode tussen de preselecties en de halve finales vertoefden wij trouwens even op een echt NEW WAVE feestje om één jaar muziekcafé de Kelk in de Langestraat in Brugge te vieren, waarbij de DJ ons talloze hits uit de gouden dansjaren serveerde tot ik er zelfs een spierscheur in de kuit van opliep...daar werd Cambodja in ieder geval gelukkig NIET gedraaid... wel een 88-tal andere mogelijkheden en beter passende hits? Maar dit uiteraard geheel terzijde. Geef mij dan maar de mannen van UGLY WEIRDO waarbij het openingsnummer (Nowhere home)met het lekker repeterende gitaarrifje al voor meer beweging tussen het volk zorgde dan de hele“Flauve”set daarvoor...ook de cover had genoeg ritme en gekke bliepjes in zich om onze aandacht vast te houden tot mij in het derde nummer opviel dat weer hetzelfde truukje met de gitaar werd toegepast...benieuwd of dat genoeg zal zijn voor een ticket richting hoofdstad ? Hoog tijd om even bezorgd te zijn over iets anders...want de presentatie was vanavond in de zachte doch meedogenloze handen van niemand minder dan ...AYCO DUYSTER ! ...(wat een leuke en aangename verrassing, maar hopelijk is er toch niets mis met de ondertussen flink zwangere Sofie Engelen?🤔...wij van Brothers in RAW duimen alvast voor de toekomstige mama!) Het was wel heel erg fijn om de warme stem van AYCO eens terug live te kunnen horen, en vooral de mensen die haar (en Eppo’s) programma DUYSTER op zondagavond gebruikten om op de enige juiste manier afscheid te nemen van een weekend weten wat ik bedoel?...TIP van het huis: binnenkort is er trouwens VERDUYSTERT , een ware ode aan het legendarische programma op de radio, in de 4AD te Diksmuide...( niet te missen op Zaterdag 14/04!) Tijd voor de zesde band van de avond( is dat niet strategisch de beste plaats in zo’n halve finale?) WINTERFORT deed het deze keer met flink wat minder stemvervorming en dat kwam het geheel enorm ten goede alhoewel ik de indruk had dat het eerste nummer (“ safety by numbers?” ) nog iets teveel ruimte bevatte tussen de haakjes en de ogen waarmee het samen was geraapt?...Dit is van deze avond alvast wat mij betreft de meest vernieuwende band en niet alleen door het subtiele gebruik van een ferme baritonsaxofoon ( Niels Van Paemel van A_LA_SKA) en de contrasterend snerpende gitaargeluiden van Birger Ameys...ik zou durven zeggen “give it a shot” beste jury? WALMOK(sje) kwam zijn ding doen in het soort van sweatertrui waarmee hij wellicht vaak op de zolder(studio) vertoeft en dat zag er vooral tijdens het stukje cover van SEXUAL HEALING enorm grappig en fout uit, maar het moet daarbij ook vermeld worden dat rondom ons vooral vrouwelijke lijven weer spontaan begonnen te bewegen richting losbandigheid...Wie kan daar nu tegen zijn?... Misschien Mario Bentijn met DIANE GRACE?...dit artistiek verantwoord ensemble streeft geheel terecht naar sabotage en ontwrichting van het publieke verlangen naar geborgenheid. Deze keer niet in een trouwkleed maar wel als een losgeslagen “play-boy bunny” over het podium hotsend geflankeerd en achterna gezeten door een onderdanige dwerg en een lustige diva die zich flink bedienden van mandarijnen en tomaten om de act (en het publiek?)een frissere toets te geven. Daarbij viel het deze (tweede) keer toch ook wel op dat de zang meer verzorgd werd en dat de muziek (vooral bij het even de ogen sluiten) tot het betere Rockgedeelte van de avond kon worden gerekend...uw reporter vroeg zich ondertussen luidop af of dat wel dezelfde drummer als de vorige keer was, het borsthaar van de vorige was naast weelderiger ook veel zwarter...( foto’s sorteren op borsthaar Trees? check!...😂). De avond leek wel voorbij te vliegen daar in een halflege TRIX want plots was het al tijd voor de laatste act van de avond, de favoriet van concertfotografe Trees, DANNY BLUE and THE OLD SOCKS straalt naast een pak ongedwongenheid ook een flinke portie vrolijkheid uit waarvan menig mens spontaan gaat van bewegen...deze keer geflankeerd met een trompettiste en een vioolman zorgde dit bandje op zijn ouwe sokken voor het relativerende lichtpuntje van de avond. Heel sterk hoe zij het publiek op deze manier bijna vlekkeloos voor zich wisten te winnen, waardoor het lijkt alsof ze niet eens meedoen aan een wedstrijd...AYCO vertelde vrijwel achteloos dat deze heren ook wel te vinden zijn voor een gezamenlijke blondeersessie, iets wat hopelijk geen trend gaat worden richting AB? ( nee ik doe NIET mee!🎈👀🤭😂) Rest mij nog te vertellen dat deze avond de 4-koppige jury werd aangevuld met de vrolijke artistiek directeur van de mooiste zaal van het land, Kurt Overbergh ( AB) zorgde daarmee alvast opvallend voor wat meer pigment tussen de immer nors blijven kijkende juryleden... wordt vervolgd! Gent, we komen eraan hoor...! Greetz, Puur P. #HumosRockrally #Rockrally #TrixAntwerpen

Zondag 4 maart, Tolhuistuin, Amsterdam Geïntrigeerd door de opvallende bandnaam Vök besluit ik mij te laten verrassen door hun optreden in de stampvolle concertzaal van de Tolhuistuin. Deze uit IJsland afkomstige band maakt melodieuze electropop die regelmatig vergeleken wordt met het geluid van The XX en The Knife. De trage nummers creëren een dromerige sfeer, zonder dat het een moment saai klinkt. Het subtiele saxofoonspel van Andri Már in combinatie met de soms haast fluisterende vocals van zangeres, gitarist en toetsenist Margrét Rán zijn een genot om naar te luisteren. Haar stemgeluid heeft iets weg van Björk. Voordat ik daar over kan door mijmeren word ik uit mijn droom geholpen. “Mister Soundguy, what’s going on?” vraagt Rán nadat er na twee nummers een permanente zoem uit haar microfoon klinkt. Het technisch mankement wordt verholpen terwijl de band rustig verder jamt. De rest van het concert kan ik mij weer rustig laten meevoeren op nummers als Floating en Breaking Bones van het nieuwste album Figure. Ook de door synthesizer gedomineerde hit Waterfall komt voorbij. Vök verrast door ook nummers te spelen waarin gitaar, diepe baslijnen en lange uithalen van Rán voor een harder geluid zorgen. Het publiek vraag na afloop om een toegift en smelt weg bij het allerlaatste nummer en de met oordoppen behangen baby op de buik van drummer Einar Stef. Ik voel mij volkomen relaxt en tevreden. De bij vlagen mysterieuze muziek van Vök dwingt je tot stilstand te komen en te genieten van het hier en nu. De band reageert op een blijvend gat in de markt van het haastige Nederland en doet daarmee hun naam eer aan. Vök is IJslands voor wak. Vök keert eind mei terug naar Nederland voor een optreden tijdens London Calling (tickets).