Search Results

Van 30 juli tot en met 3 augustus... in KAAP, Café CRAYON, tussen de ROCK STRANGERS en in FORT NAPOLEON ...met HEISA, FORTRESS, SUSOBRINO en ILA ! Op maandagavond werd tussen de twee blokken van telkens 4 bands als het ware een rustdag ingelast en kregen we NEEDLE AND THE PAIN REACTION voorgeschoteld in KAAP en het moet gezegd, van rust kwam niet veel in huis. Wat een energiebom was dit? Zonder franjes (lees bakjes, stemvervormers, gloednieuwe instrumenten...) maar met meer dan voldoende stevige sterke songs en een pak overgave (waar bijna alle 8 van de jonge bandjes nog wat kan van leren?) zorgde dit combo ervoor dat een uur later het zweet van de muren liep in Vrijstaat O...Dankuwel heren om even te duiden waar het in de muziek nu ook weer over gaat! Dinsdagavond 31 juli trokken we dus weer naar Kaap om er HEISA te leren kennen en ook dat was een heel aangename kennismaking. Dit trio beschikt alvast over veel mogelijkheden om een zaal mee te krijgen en doet dat zeker niet via platgelopen paden. Integendeel, want met een zanger/bassist/toetsenman als roerganger, een geïnspireerde gitaarspeler en een jonge zeer bedreven drummer die het zaakje stevig in de pas kan houden, plaatsen zij zichzelf sowieso al buiten het algemene verwachtingspatroon van de mainstream bands. Tussen de “rooie blokken” lieten deze jongens een totaal ander, maar eveneens aangenaam gezicht zien aan de nieuwsgierige voorbijgangers waardoor niet alleen ik ook nog het slotconcert in café Crayon wilde horen en meebeleven. Gans andere koek kregen we op diezelfde dinsdagavond voorgeschoteld in café Potlood, waar FORTRESS ons ten dans speelde...niet echt mijn ding, Rockchick en Punkmeisje dropen al snel af naar het terras met de mededeling dat het allemaal wel proper gedaan was, maar het hen toch iets teveel aan het songfestival deed denken. Braaf, heel braaf dat zeker wel, maar ik kan mij werkelijk niet voorstellen dat dit binnenkort op Leffingeleuren zou gaan verschijnen! Op 1 Augustus trok ik er even helemaal alleen op uit om kennis te maken met SUSOBRINO een man waarvan ik vooraf dacht dat hij een beetje werkt binnen de eigenzinnige stijl van Dijf Sanders, doch dat voordenken was niet nodig geweest want al na een klein kwartier in de set viel het me op dat deze jongen dan misschien wel veel klanken uit de jungle heeft meegebracht, doch echte songs hoorde ik nergens. Hier en daar een occasioneel kopje die begon te schudden, links en rechts bewoog al even een heup, maar als het om verbinding maken met het publiek aankwam viel dit toch wel flink door de mand! Een beetje ontgoocheld droop ik af voor eindelijk eens een avondje vroeg naar bed...toch wel een beetje benieuwd hoe deze wereldburger dat gaat aanpakken in Kaap de volgende dag! Het is ondertussen nog altijd hoog zomer op de dijk aan de drie gapers waar de vestiging van Kaap ligt en dat maakt het soms wat moeilijker om naar binnen te trekken en ons over te geven aan weer een avondje jong talent, zeker wanneer ik denk aan het gebrek aan enthousiasme bij vrijwel iedereen de avond voordien in “den Crayon”. SUSOBRINO laat het divers publiek dan ook nog even wachten om zeker te zijn van zijn klank in de toch heel wat grotere zaal in vergelijking met het café van gisteren. We zien op een groot beeldscherm een jongetje een flinke hap uit een hamburger bijten (dat zal hij de ganse avond blijven doen trouwens), we zien ook een ongelooflijk lelijk voetbalshirt uit de jaren 80 rond het lijf van Bart van Obbergen Pérez aka SUSOBRINO maar we horen al na twee nummers dat deze jongen uit een ander vaatje tapt dan gisteren. Hier heeft ofwel een flinke feedback door de jury plaats gevonden of deze jonge man heeft zelf ingezien dat zijn vooropgestelde set niet zou werken? Hier en daar verdwijnen de iets oudere mensen naar buiten, aan het raam met zicht op de ondergaande zon komen steeds meer kopjes even binnen piepen, op de dansvloer proberen enkelingen schoorvoetend wat pasjes uit...en jawel hoor, deze wereldburger heeft vanavond blijkbaar gekozen voor een aanstekelijke DJ-set want na nog een paar opzwepende nummers staat de dansvloer vol en komen er zelfs nieuwe mensen (gratis??) de zaal ingeslopen...tja, allemaal goed en wel, maar hoe vergelijk je in godsnaam een DJ met echte muzikanten? niet dus? Al bij de soundcheck van ILA in café Crayon valt mij op dat haar nummers deugd hebben van het slagwerk dat door Seppe Camps af en toe wordt ingevuld. Deze vrouwelijke “Napoleon” (wat is ze toch schattig klein) had tijdens de preselecties van Humo’s Rockrally nog een flinke sneer gekregen van de eigenzinnige jury (niet geheel onterecht overigens) maar ondertussen zijn we toch enkele maanden verder en wie weet heeft zij daar iets meegedaan? Na twee nummers is het mij al duidelijk dat de verrassende aanwezigheid van Fenne Kuppens niet zo toevallig is als op het eerste gezicht zou lijken. Fenne heeft precies de gedoseerde woede die duidelijk voelbaar is in het nieuwere werk van WHISPERING SONS doorgegeven aan Ilayda Cilek aka ILA en dat doet haar performance heel veel deugd! Enige minpuntje (of werkpuntje) was dat de drummer niet bij elke nummer aan het werk mocht (de nummers zonder hadden ergens toch wel wat zachte percussie nodig?) en dan maar wat verveeld tegen de cafémuur ging hangen. Maar in vergelijking met het monotone optreden in Genk, was deze passage van ILA stukken beter en dat siert haar! Vandaag (vrijdag 03/08) is het de laatste dag voor het tweede deel van de deelnemers, morgen maakt de jury de winnaar bekend die oa.op Leffingeleuren mag gaan aantreden...benieuwd! Wat ons betreft was het weer een heel aangename bezigheid om in eigen stad op wandel- of fietsafstand van elkaar 8 nieuwe bands te mogen ontmoeten. Daarom onze dank aan HEISA, AARDE AAN DAAN, ILA, VAAL, VITO, FORTRESS, SUSOBRINO en DENALI WRENCH...en ja u mag daar van mij een volgorde (wie wij het liefst terug zouden horen en beleven op LL?) in zien...maar dat moet niet natuurlijk! Bedankt TAZ (alle deelnemende bands waren trouwens unaniem tevreden over de omkadering, opvang en begeleiding) wat ons betreft zeker tot een volgende keer...mvg. van ROCKCHICK, PUNKMEISJE en PUUR P. #TheateraanZee #TAZ

‘Highlight Reels in a Real Life’ Ditmaal een iets andere aanpak: dit stuk is evenzeer een introductie als een album bespreking. Hannah Wicklund, 21 lentes jong, geboren en getogen op Hilton Head Island (South Carolina) en momenteel residerend in Nashville, TN. Hannah groeide op in een familie van artiesten: pa Matthew Wicklund is muzikant, ma Nancy Mitchell kunstenares (van haar hand ook het ontwerp van deze hoes), broer Luke Mitchell eveneens muzikant (eigen band The High Divers). Op 3-jarige leeftijd kreeg ze voor het eerst een gitaar in de handjes gestopt en 5 jaar later richtte ze The Steppin Stones op. Live optreden is haar leven en ze heeft ondertussen al serieus haar sporen verdiend. Wie haar spreekt ziet een lieve, innemende, best guitige jongedame. Eénmaal on stage transformeert ze in een geroutineerde performer, een echte ‘rock goddess’ die duidelijk de touwtjes in handen heeft en haar publiek perfect weet te bespelen. De gitaar Hannah haar gitaarspel is adembenemend en kleurrijk, met afwisselend lange melodieuze noten die ruimte laten, scherpe ritmes, snelle ‘runs’ en compromisloze riffs. Live zweert ze bij haar Custom Tom Anderson en Orange half-stack, alsook een uitgebreid ‘pedal board’ met haar favoriete T-Rex Tube Reverb en de Keeley modified Blues Driver. Waar de nummers op het album zelden over de 4’ gaan, krijgen we live meer uitgesponnen versies en jams. Haar set bevat op heden ook steevast een jam als opener én eentje halfweg (beide getiteld Jam in ‘Em en geen enkele set identiek). Helemaal genieten wordt het wanneer ze haar versie van Ohio (CSNY) brengt….om vingers en duimen van af te likken. Inspiratie haalt ze bij Joe Walsh, Lindsey Buckingham, Jeff Beck en….Tom Petty off course. De stem In functie van de nummers gaat deze van diep en warm, zelfs wat zwoel, naar een meer rauw schurend geluid. Gewoonlijk weet ze perfect hoe ze de emotie van een nummer/verhaal moet overbrengen en heeft ze – ook live – die strot perfect onder controle. De songs/songwriting Dit is een facet waar Hannah nog het meest kan groeien, en je hoort op elk album de sprongen die ze vooruit maakt. Haar vorige twee albums en een EP bevatten nog enkele ruwe diamanten die ze wat mij betreft absoluut terug moet oppikken, herwerken met een meer ervaren songwriter (een taak voor o.a. Sadler Vaden en andere talentrijke songwriters?), of een frisse kijk, en dan opnieuw uitbrengen net zoals ze met prachtnummers als Mama Said en Looking Glass heeft gedaan. Teksten put ze uit haar leven. Het gaat vooral om persoonlijke ervaringen…en dus is de liefde, hoe omgaan met gevoelens/relaties, een veel voorkomend thema. Maar deze jongedame heeft zeker ook een mening over de wereld waarin ze leeft, en durft die te uiten...wie weet ook op haar volgende album? The Steppin Stones Oorspronkelijk werd ze bijgestaan door twee klas-/leeftijdsgenoten, later door meer ervaren tourmuzikanten tot zelfs de band van haar broer. Gezien zij duidelijk alle touwtjes in handen heeft, opperde ik om dat ‘aanhangsel’ gewoon te laten vallen. Vergelijkingen met enkele groten dezer Aarde werden kordaat gecounterd met gelijkwaardige voorbeelden, waaronder haar grote idool Tom Petty (&The Heartbreakers dus) zaliger. Het is duidelijk een gevoelig thema en nog te vroeg, hoewel ik van mening blijf dat dit op diverse vlakken een troef zou zijn. Het album Laat me meteen duidelijk stellen: dit is géén Bluesrock, en kan ook niet in dit leuke, maar enge, vakje ingedeeld worden. Als er toch een ‘genre’ op gekleefd moet worden, noem het dan gewoon ‘classic rock’. Inderdaad, véél omvattend en dus moeilijk in een hokje te persen, maar dat is Hannah Wicklund net ook. Natuurlijk zijn er blues invloeden, die zijn er echter ook bij Led Zeppelin, Neil Young, Tom Petty, Jimmy Hendrix, Fleetwood Mac, zelfs AC/DC en Black Sabbath! En toch hoor je niemand hen Bluesrock bands/muzikanten noemen. Dus….! Opener Bomb begint met een ‘power chord’ en borduurt hier stevig op verder. Net als de meeste nummers op dit album is het compact en to-the-point, een verdienste van producer Vaden die alle ‘ballast’ overboord heeft gegooid en het album een modern geluid weet mee te geven. Hannah’s stem schuurt ruw en luid door het nummer. Ghost maakt meteen een bocht van 180°, donker en groovy, met een dieper, zwoeler stemgeluid waar ik enorm van hou, en toch dat getormenteerde kantje om het allemaal boeiend te houden. Voor het eerst ook enkele voorzichtige piano klanken. Looking Glass uit 2014 is het eerste oudere nummer dat Vaden onder handen nam, van tierlantijntjes heeft ontdaan en het 2018 heeft gemaakt…pure hoogstaande ‘classic rock’. Net als Mama Said uit 2015: de funky basis is behouden, de song is compacter gemaakt met een kortere, maar daarom niet mindere, solo. No worries echter, live krijgen we de ‘extended’ versie, incl. een talk box solo die kippenvel bezorgt. Vocaal is Hannah hier op haar sublieme best. Tijdens On The Road wordt er lustig gerockt, maar net als bij de potige ballad Meet You Again heb ik moeite met de manier van zingen hier: voor mij gaat het wat alle kanten op. Crushin’ rockt lekker en Too Close To You schakelt vrolijk en upbeat een versnelling hoger. Wat ballads betreft schittert Hannah zowel vocaal als op de 6-string tijdens Strawberry Moon. Afsluiten doet ze dan weer erg verrassend met het intieme en bloedmooie Shadow Boxes, een co-write met Lincoln Parish (voormalig gitarist bij Cage The Elephant): haar meest ‘poppy’ song tot op heden, ‘fingerpicking’ techniek op de gitaar en een stem die je naar de keel grijpt…dit nummer over de plaats van sociale media in ons leven had airplay moeten krijgen en past zo in één of andere tv-serie. Ondanks alle lof toch maar een score van 75%? Inderdaad, ik blijf erg kritisch omdat ik weet wat dit jong talent nog in haar mars heeft, omdat ik haar meermaals live aan het werk heb gezien, en verwacht dat het niveau – vooral wat ‘songwriting’ betreft – nog een stuk omhoog kan. The sky is hier écht the limit! Toppers: Bomb, Ghost, Mama Said, Shadow Boxes Score: 75/100 Info Releasedatum: 26 januari 2018 Label: Strawberry Moon Records Producer: Sadler Vaden Luister naar: Bomb Through The Breeze Uitgaven: LP, CD, Digital website Tracklist: Bomb Through the Breeze Ghost Looking Glass Mama Said On the Road Crushin’ Strawberry Moon Too Close to You Meet You Again Shadow Boxes and Porcelain Faces Photos: John Van de Mergel #hannahwicklund #steppinstones #classicrock #guitarist #rockmusic #southcarolina

Suikerrock, een gevestigde waarde in ons land. Ook dit jaar haalden ze namen binnen om U tegen te zeggen. Op zaterdag lieten Anouk en Alanis Morissette de Grote Markt van Tienen uit zijn voegen barsten. Bij Anouk mag je je aan alles verwachten, gelukkig had ze die dag haar goeie humeur gevonden om naar Suikerrock af te zakken. Ze gaf de ene hit na de andere ‘Nobody’s Wife’, ‘Girl’, ‘Lost’ waren er enkele van. Soms merkte je wel op het podium dat ze nu en dan eens een boze blik werpt naar bepaalde personen aan de instrumenten. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze iemand van haar muzikanten tijdens een concert laat wisselen. Na Anouk de dame waar velen op de Grote Markt hebben op gewacht, niemand minder dan Alanis Morissette. De schrik bij sommigen zat erin dat ze forfait zou moeten geven, want een paar uur voor het optreden was ze uitgegleden op een nat podium. Gelukkig kwam er geen melding van forfait maar een aankondiging. Tot mijn grote verwondering met kort geschoren haar, het was precies een cultuurshock. Gelukkig blijft de stem er ook zonder die lange haren. Al spelend op haar gekende mondharmonica kwam ze het podium op. De eerstvolgende nummers waren vrij onbekend bij de meeste toeschouwers (+- 20.000 aanwezigen). Daarna schakelde ze over naar haar meest gekende nummers wat dan ook meegezongen werd door de massa. Hoe geweldig kan ‘Ironic’, ‘Everything’ en alle andere grote hits klinken door alle uitzinnige fans samen? Wel ik kan zeggen Fantastisch!!!! Op zondag is het traditiegetrouw op Suikerrock een familiedag. Maar wanneer de kleinsten al terug in hun bedje liggen, weerklinken onder een verfrissende regenbuit de eerste tonen van OMD (Orchestral Manoeuvres In The Dark). Zoals verwacht begon frontman Andy McCluskey met ‘Enola Gay’ , we waren toen al zeker dat dit optreden voor 100% geslaagd zou zijn. Bij een concert van OMD moet je natuurlijk de gekke, soms spastische danspasjes van Andy erbij nemen. Na enkele bekende nummers kwam pianist Paul Humphreys op de voorgrond. Die bracht op zijn eigen manier ‘Live And Die’. Door de geweldige klanken van OMD kon niemand nog zijn of haar voeten stilhouden, en waande je jezelf terug in de jaren ’80. Na het overweldigend optreden van OMD was het tijd voor Kool And The Gang. Maar de oudjes bleven op zich wachten, meer dan 25 minuten later dan was aangekondigd kwamen ze het podium op. Tot mijn grote verbazing vond ik bijna géén origineel lid meer terug van de band. Na een tijdje zoeken vond ik er nog één, Robert ‘Kool’ Bell die intussen reeds 67 jaar is. De danspasjes, de glitter en de show is nog aanwezig. Maar de discosfeer is jammer genoeg verdwenen. De hits zoals ‘Get Down On It’, ‘Fresch’, ‘ Celebration’ mochten natuurlijk niet ontbreken op dit feest. En alweer kwam het plein tot leven. Het had iets weg van een ‘Studio54’ maar dan zonder glamour en glitter tussen de menigte. Zonder twijfel was ook dit jaar Suikerrock een geslaagde editie. We kijken al vollop uit naar de editie van 2019. Bedankt Suikerrock, we hebben weeral vollop genoten. Verslag: Mieke Van den Bergh Foto's: Lorenzo Suvee #Suikerrock

Verslag van een eerste week TAZ - Jong Muziek van 26 juli tot en met 29 juli in KAAP, Café CRAYON, tussen de ROCK STRANGERS en in het ten dode opgeschreven FORT NAPOLEON met VAAL, VITO, AARDE AAN DAAN en DENALI WRENCH ! Het eerste blok van 4 jonge bands zit erop, zij speelden afwisselend op 4 locaties waarbij de omstreden Rock Strangers van Arne Quinze telkens fungeerden als “locatie ergens in de stad”. Tussen 26 en 29 juli leek het even alsof ook het volledige spectrum aan weersomstandigheden zich aan onze lijven wou tonen. Van hittegolf naar een verfrissend windje, van zonnig naar grijze wolken met een lekker losbrekende plensbui (al dan niet toevallig tijdens het doemerige optreden van VAAL tussen de “rooie blokken”?) tot zelfs een heus onweer en stormachtige momenten in een zee waar de rode vlag even heerste en voor een bijna leeg (privé)strand zorgde... Er zaten minstens evenveel verschillen in de aantredende bands, waarbij vooral de gelaagdheid van AARDE AAN DAAN en zeker ook VAAL ons noopte tot het zelfs meerdere keren gaan bekijken, beluisteren en besnuffelen alvorens een omschrijving te vinden omtrent het gebrachte werk. Over VITO kunnen we kort en krachtig zijn, vakwerk van de bovenste plank voor zo’n jonge band, maar niet alleen ik (ook Rockchick en Punkmeisje waren unaniem verveeld?) zal daar ooit warm noch koud van worden...daarvoor is het wellicht veel te gepolijst en voorspelbaar! De groep is dan ook nog eens opgebouwd rond een frontman die weinig ruimte laat voor de hem omringende muzikanten waardoor het “perfect afgewerkte” algauw gaat vervelen. Dat VITO, (net als het busje van een bekend merk?) daarentegen in de toekomst zal kunnen bogen op een heel breed (saai?) “mainstream” publiek staat nu al buiten kijf, alleen zal je mij zeker niet zien in de wellicht goedgevulde zalen waar ze vol naar mikken. Ik mag hopen dat ook de jury iets anders beoogt om Leffingeleuren dit jaar op te fleuren? DENALI WRENCH deed ons evenzeer de wenkbrauwen fronsen (en zelfs dat kan al vermoeiend zijn na een dagje met een lange fietstocht en een ferme duik in de schoot van “grootmoeder water” langs de kustlijn bij het Fort Napoleon!). De wellicht meer dan 2 meter lange frontman (Julien Tanghe aka ALCÁZAR GRINGO) mag dan wel de intentie hebben om veel liefde en “good vibes” te verspreiden op TAZ, het mag allemaal wel wat meer zijn in de voortdurend zacht kabbelende set. Aangename stem(men) dat zeker wel, maar nog iets te weinig echte songs en vooral nog veel werk op de plank om het publiek echt ten volle aan het dansen te krijgen? Dat brengt ons naadloos bij VAAL, (de perfecte naam voor) een trio jonge muzikanten wat niet zozeer op onze heupen mikte maar vol ging voor “een dikke djoef” in de onderbuik...(iets te?) langzaam opgebouwde donkergrijs gekleurde klanken lichtjes bijgekleurd met vale tinten tekst (jammergenoeg ook te vaak onverstaanbare), een vleugje percussie of een warme streep sax ... Zij overtuigden ons vooral met het laatste nummer van de set in café Crayon door de durf en het lef (met misschien toch een ietsepietsie teveel pose bij zanger Arjen VERSwijvelt?) waarmee ze op zoek gaan naar vernieuwing en een eigen smoel. Deze band kwam niet echt tot zijn recht in KAAP, ook al omdat de zon welig tierde (tussen de niet dichtgeschoven gordijnen) en ons door de grote ongewassen ramen toonde hoe zij nog elke dag oefent om zo elegant mogelijk in de zee te zakken. Op de dijk (ja hoor, we zagen hen drie keer!) waren er niet alleen technische problemen (zonder goedwerkende micro begrijp je al helemaal niets van de driftig gedeclameerde happen tekst!). Ze speelden daar dan ook nog eens tegen de wind in en kregen midden de flink mislukte set “de eerste regendruppels in weken” over het creatieve hoofd! Dit is zeker en vast een band met nog heel wat groeikansen... in het oog te houden zeiden de dames naast mij en wie ben ik om hen tegen te spreken? Wie wellicht ook heel beleefd en met twee woorden spreekt is de frontman van AARDE AAN DAAN, op een natuurlijke subtiele wijze dringt hij bij zijn publiek binnen met pareltjes van (heel goed verstaanbare) teksten, zachte flarden gitaarspel en...heel veel (iets te?) draaien aan knopjes. In café CRAYON stond DAAN Hafkamp flink te dansen tussen het heupwiegende volk, hij is niet bang van de intimiteit of het zoeken naar verbinding met het publiek en wint daarmee al een pak meer vertrouwen dan met pose of voorspelbare moves. Op het eerste zicht en gehoor denk je, hé...dat is een makkelijke brok heldere muziek...doch ook hier speelt de gelaagdheid in zijn voordeel! De teksten zijn uitgekiend (waar hebben we dat eerder gehoord, ach ja, natuurlijk ...vorig jaar bij...winnaar IN EEN DISCOTHEEK)...en ik probeer even te citeren: “Het is goed je terug te zien” “Het is verschrikkelijk”... “Goed je terug te zien” Wie weet wel in Leffinge binnenkort? Vanavond even een optreden “buiten competitie” (tussen de 8 deelnemende bands heerst voor alle duidelijkheid helemaal geen wedstrijdmentaliteit, het is ons kent ons en komt ook even kijken) met NEEDLE AND THE PAIN REACTION om 21u in KAAP waarna we ons opmaken om nog eens 4 bands te mogen ontdekken, want ook voor ons is het wedstrijdgedeelte slechts bijzaak (iets wat misschien zelfs alleen dient om geld los te peuteren bij een veel te dure bank?...Of omdat de “pers” winnaars en verliezers nodig heeft ?...Of nog erger...omdat SABAM sowieso heel wat goed te maken heeft t.o.v. muzikanten en het publiek?). Net als bij de Rockrally is volgens mij ook hier het concept van een (drie koppige) jury totaal voorbijgestreefd terwijl het aanbieden van een podium aan al deze jonge muzikanten het enige hoofddoel zou moeten zijn? ( SHOWCASES, en laat ook het publiek zijn stem maar horen online?...gratis feedback?)...maar genoeg denkkronkels voor vandaag, de zee roept...! Tot binnenkort voor een eindverslag, mvg van Rockchick, Punkmeisje en Puur P. #TheateraanZee

Het is een jaarlijkse traditie aan het worden. Nostalgie Beach Festival in Middelkerke. De betere "classic" artiesten uit binnen en buitenland kan je ook dit jaar opnieuw aanschouwen in Middelkerke. Na een "magere" start een paar jaar geleden in Bredene, heeft dit festival in Middelkerke zijn vaste plaats gevonden en heeft het festival door de jaren heen ook een publiek weten te boeien en verrassen waardoor het zijn plaats in het Belgische festivallandschap meer dan verdiend heeft. Dit jaar staat er weer heel wat moois op de affiche. 10CC was er al bij de eerste maal in Bredene en is dit jaar opnieuw van de partij. Coco Jr. was er twee jaar geleden ook al eens bij met de comeback van The Dinky Toys en komt ook dit jaar terug. Coco Jr. XL. - met de hits van The Dinky Toys, zijn favoriete liedjes uit Liefde Voor Muziek én een handvol zomerse covers krijgt hij het Nostalgie Beach Festival moeiteloos op de knieën Nog een band die dit jaar zijn comeback maakt en dus ook niet mag ontbreken in Middelkerke zijn de Kreuners. Walter Grootaerts was er het eerste jaar in Bredene nog bij als presentator, maar is nu van de partij met zijn band. Het is alweer van 2012 geleden dat ze afscheid namen met "een laatste kreun", maar gezien de band nog niet uitgekreund was zijn ze er dit jaar opnieuw aan begonnen. Uitverkochte optredens in o.a. de AB en bomvolle pleinen in o.a. Leuven en Gent bewijzen dat deze groep nog steeds zeer populair blijft! Alsof dat nog niet genoeg was om een festivalweide te vullen hebben ze er van de organisatie nog wat kleppers aan toe gevoegd. Madness, Alphaville, Ozark Henry, Jimmy Cliff en Technotronic zijn de andere namen op de affiche. Een mooi gevulde affiche aan de kust als je het ons vraagt! Wij zijn er alvast bij, jullie toch ook? Info en tickets Nostalgie Beach Festival Middelkerke op 11 augustus 2018. https://www.nostalgiebeachfestival.be/nl/ #NostalgieBeach #Middelkerke

Nu de WK-gekte wat gaan liggen is kunnen we ons stilaan laten onderdompelen in het zomerse overaanbod aan festivals en optredens. Traditioneel start dit voor mij al jaren lokaal met TAZ, waarbij muziekclub de Zwerver oa. instaat voor het muzikale luik “JONG MUZIEK”...( met oprechte dank aan Lode Pauwels en Wouter Vanmeenen). Dit jaar strijden 8 bands voor een plaatsje op de altijd rijk gevulde affiche van Leffingeleuren, iets wat “IN EEN DISCOTHEEK” vorig jaar energiek invulde na een meer dan welverdiende overwinning! Elke band speelt op 4 verschillende locaties waarvan KAAP/ Vrijstaat O en café CRAYON wellicht de meest gekende zijn, maar ook in het statige FORT NAPOLEON (aperitiefconcerten om 11u30) en op een verrassende plek in de stad kan men genieten van het jonge aanstormende geweld. Omdat we bij BIR niet van half werk houden zal elke band minstens één keer onder de immer kritische doch oprecht nieuwsgierige loep van PUUR P. genomen worden, vaak met ROCKCHICK aan de zijde, doch ook PUNKMEISJE uit Kampenhout komt aan zee de maritieme sfeer opsnuiven...en uiteraard houden wij jullie daarvan (wellicht “live”) sfeervol op de hoogte via de site of onze facebookpagina! Tussen de deelnemers vinden we met ILA, HEISA en SUSOBRINO enkele Limburgse talenten terug, met VAAL en VITO een tweetal West-Vlaamse, terwijl FORTRESS en AARDE AAN DAAN (die nu al de wedstrijd wint voor de naam met de meeste A’s ?) uit Antwerpen komen. DENALI WRENCH neemt wellicht als enige (samen met Punkmeisje?) de trein vanuit Brussel naar zee! Heel wat namen komen trouwens uit de nieuwe lichting en ééntje zagen we zelfs al aan het werk tijdens de voorbije Rockrally! (ILA tijdens de preselecties in GENK) Dit pakket zorgvuldig uitgekozen jonge groepen zal volgens mij (na een eerste voorbeluistering) een brede waaier van stijlen naar zee brengen met oa. terug één Nederlandstalige band waarin de stem en stijl van DAAN HAFKAMP even doet denken aan Radiohead. VAAL daarentegen trekt een ietwat grijze” soundscape” op gang waardoor het even aanvoelt alsof the Cure nog springlevend is, terwijl HEISA ( met de H van Hoeselt en van een ferme HOEK af!) doet vermoeden dat we maar beter vol energie naar Kaap trekken. Persoonlijk ben ik ook heel benieuwd naar SUSOBRINO want na het zien van Dijf Sanders op MOODS in Brugge, heerst hier het vermoeden dat de Boliviaanse Belg (Bart Van Overbergen) een beetje hetzelfde verkennende muzikale pad bewandelt door etnische klanken te gaan mixen tot een dansbaar en zeer genietbare act? Bij FORTRESS kan je Hanne Torfs (toetseniste van School Is Cool) terugvinden als frontvrouw, wat uiteraard kan wijzen op geen echt onbeslagen beginner meer? De naam VITO klinkt dan weer net als een busje van een bekend merk, doch hier heerst het vermoeden dat vitale vrolijkheid ons deel zal worden. Verder blijkt DENALI WRENCH vooral de uitstekende wisselwerking tussen de regio Brussel en Oostende te willen gaan bevestigen (jawel Punkmeisje!) en tot slot houden we dan nog een luistermoment over voor singer-songwriter ILA waarvan we op de Rockrally niet echt zwaar onder de indruk waren, maar nu ook niet zo zwaar ontgoocheld om haar geen nieuwe kans te geven. Nog een paar dagen en de strijd kan beginnen! Naast de steun bij de opname van een clip (SABAM) en een lekker plekje op Leffingeleuren is er dit jaar dus nu ook nog een toemaatje. De winnaar krijgt 2 weken repetitieruimte en productionele ondersteuning en/of studiotijd van de Grote Post! (Serge Feys?)...iets wat elke “jonge starter” wellicht kan gebruiken? Tot binnenkort voor een verslagje! mvg. Puur P. #TAZ #TheateraanZee #Leffingeleuren

18 july 2018, Openluchttheater Rivierenhof (Deurne) Even een 'throwback' naar 17 juli 2004, op één dag na exact 14 jaar geleden. Donkere wolken pakken samen over het openluchttheater, het is broeierig heet, hoge bomen rondom, de sfeer is dreigend. De perfecte setting waarin David Eugene Edwards (gitaar, mandoline, banjo, accordeon) - zoals steeds zittend -, Jean-Yves Tola (drums) en Pascal Humbert (bass, standup bass) nog één laatste maal hun duivels ontketenen alvorens 16 Horsepower de ondergaande zon tegemoet rijdt. Wat een concert, wat een afscheid...niet minder dan episch/memorabel. Vandaag 'staat' DEE opnieuw in het OLT, en ben ik er - na drie pogingen - eindelijk eens bij. Het is opnieuw warm, maar ditmaal aangenaam aanvoelend en met een heldere hemel. Wat niet wil zeggen dat het optreden niet intens wordt, zij het dan op een andere manier. Edwards put voornamelijk uit zijn laatste twee albums (Refractury Obdurate en Star Treatment), en dat wil zeggen dat het er hard & heavy aan toe gaat. Americana/folk met 'native american' invloeden blijven de basis, maar drone en zelfs metal doen hun intrede. De gitaren staan luid en sterk op de voorgrond, alle vocalen worden door de Shure 55 (Edwards klinkt alsof hij door een oude telefoon zingt) geperst en zitten grotendeels in de mix verweven, en de Moog - want geen bas!! - gooit elk gaatje dat zou kunnen ontstaan toe, ook al kan ik op tweemaal na geen echte synth klanken eruit filteren. Om maar even aan te geven dat nuance ver te zoeken is en we een geluidsgolf over ons heen krijgen. Van bij Dirty Blue tot The Hired hand vliegt de band er stevig in, om pas met Five by Five wat gas terug te nemen. Het blijft donker en intens tot aan het luchtigere Corsicana Clip dat vrolijk weg dartelt op een repetitieve drumroffel van oerlid Ordy Garrison. The Refractory is terug laidback, maar de stem blijft verzuipen in het gedreun van de gitaren en synths, ook al is het klagende geluid van DEE absoluut herkenbaar. Obdurate Obscura tovert het OLT om in een Pow Wow, zij het dan wat drumritme en de bezwerende stem met bijhorend gegesticuleer van Edwards betreft. Voor het eerst komt ook de Moog erdoor en klinken de gitaren zelfs wat Prog, en dus meer verfijnd. All Your Waves kabbelt en deint rustig door om dan langzaam uit te doven alvorens Crook and Flail met Oosterse klanken en meer drive het tempo terug opkrikt. Intensiteit ten top tijdens The Quiver: Edwards preekt als een sjamaan tussen ingetogen en dreigende passages door en we zien een ontketende Garrison het nummer naar een bombastisch slot stuwen. Zwaar en slepend gaat Swaying Reed op dit élan door. Salome is dan weer retestrak en opzwepend. Het slot wordt op een rustige manier gezet, waarna we toch even twee woorden als dank uit de mond van Edwards krijgen...de goede man staat namelijk niet gekend om zijn bindteksten of interactie met het publiek tussen de nummers door. Geen probleem wat mij betreft, dan liever een nummer méér gespeeld, waarvoor dank. Geen episch noch memorabel optreden en dat lag niet aan de songs, want die zijn sterk, noch aan de performance. Ik miste vooral een betere sound, het wisselen tussen de 'noisy' mic en een meer cleane versie - wat de dynamiek ten goede komt - alsook het geluid van die goede, oude bas. Geen verwijt aan Matthew Smith, maar de synths hoefden voor mij niet. Ik kijk i.i.g. nu reeds uit naar het concert van David Eugene Edwards en Alexander Hacke op 29 oktober in de Botanique...mèt véél synths! Setlist Dirty Blue Hiss The Hired Hand Five by Five Corsicana Clip The Refractory Obdurate Obscura All Your Waves Crook and Flail The Quiver Swaying Reed Salome (bisnummer) Low Twelve #wovenhand #davideugeneadwards #concertverslag #concert #OLTRivierenhof #americana #drone #liveshow

#Zomerloos #HetZesdeMetaal

‘Both my mother and my mother-in-law like it!’ Het wordt zo stilaan tijd dat niet enkel vrienden, familie en een handjevol trouwe fans deze fantastische singer/songwriter leren appreciëren. Na 18 jaar on-the-road en 6 albums als solo artiest mag de grote(re) doorbraak gerust komen. Ghost Repeater uit 2006 was een mijlpaal voor Foucault en met Salt As Wolves (2015) schudde hij opnieuw een topper uit zijn mouw. Voeg daar nu gerust Blood Brothers aan toe: een verzameling bloedmooie liedjes die je van bij opener Dish bij de keel grijpen. Jeffrey Foucault heeft die prachtige, warme stem met net dat tikkeltje rauwheid op de juiste momenten om te blijven boeien. Een perfecte match voor de eerlijke, emotionele songs en hartverscheurende verhalen/teksten over het echte leven. En toch toveren die nummers telkens weer een glimlach op de lippen. Daar dragen zeker de verrukkelijke melodieën aan bij. Dit is gewoon ‘Americana’ op haar best: denk Lyle Lovett, Townes Van Zandt, John Prine,… De groep muzikanten rond Foucault maken reeds een decennium lang deel uit van zijn entourage: Billy Conway (Morphine) op drums, Bo Ramsey (Lucinda Williams) op elektrische gitaar, Jeremy Moses Curtis (Booker T) op basgitaar, recent aangevuld door Eric Heywood (Pretenders) op pedal steel. Voeg hier de schitterende vrouwelijke backing vocalisten aan toe, waaronder Foucault’s vrouw en zelf singer/songwriter Kris Delmhorst, alsook Tift Merritt waarmee hij in duet gaat op Blown. Alles samengenomen mag Blood Brothers zeker meedingen voor album van het jaar in de categorie ‘Americana/roots’. Zonder twijfelen aanschaffen en genieten, zowel thuis als onderweg. Toppers: Dishes, Blown, Little Warble, Dying Just A Little Score: 85/100 Info Releasedatum: 22 juni 2018 Label: Blueblade Records Luister naar: Blown Uitgaven: LP, CD, Digital Website Tracklist: Dishes War on the Radio Blown Blood Brothers Little Warble Cheap Suit Rio I Know You Dying Just a Little Pretty Hands #jeffreyfoucault #bloodbrothers #singersongwriter #americana #country #blues #folk

Het volgende festival in ons lijstje, Dranouter! Dit megagezellig festival, diep in West-vlaanderen was vroeger vooral gekend voor zijn breed aanbod aan folk en alternatieve muziek. De latatste jaren is er echter heel wat veranderd en zijn er telkens sterren uit binnen en buitenland te zien! Dit jaar begint Dranouter festival al een dagje vroeger. Op donderdag 2 augustus 2018 is iedereen al welkom voor de GoneWest-productie Grondtonen Dranouter. Grondtonen Dranouter is een totaalgebeuren dat met muziek, woord en video het verhaal vertelt dat aan het festivalterrein van Dranouter kleeft: 100 jaar terug een slagveld, vandaag een plaats van feest. De topmuzikanten van de twee Canadese folkbands De Temps Antan, Le Vent Du Nord en de 2 Vlaamse folkgroepen Trio Dhoore en Wör brengen zowel bestaand werk als nieuwe creaties in een unieke setting. Een ticket voor deze openingsavond is gratis, de organisatie vraagt enkel om je ticket vooraf te reserveren op de website. Op vrijdagavond gaat Dranouter dan verder voor zijn eerste echte festivaldag. Willem Vermandere speelt op vrijdag zijn eerste van 3 concerten op dranouter dit jaar. Onze Willem is nog lang niet versleten en staat dit jaar elke dag op Dranouter! Om zijn liedjes nog beter tot zijn recht te laten komen gaan de optredens telkens door in de Kerk. “Zangers zijn ook altijd een soort van mislukte paters”, aldus Willem. De optredens in de kerk zorgen steeds voor een unieke setting, de liedjes van Willem zullen hier dan ook zeker tot hun recht komen! Verder op vrijdag een resem toppers van bij ons. Met namen als Intergalactic Lovers, Portland, Angele, en Brihang heb je redenen genoeg je weekend goed in te zetten. De main stage wordt afgesloten door Jake Bugg. Op zaterdag schakelen we een versnelling hoger en draait het festival op volle toeren! Met een goed gevuld programma kan je al vanaf kort na de middag muzikaal genieten! Een greep uit het aanbod op zaterdag: Hannelore Bedert, The Bonnie Blues, Broeder Dieleman, Absynthe Minded, Frank Vander Linden en Selah Sue. Als je dacht dat daarmee 'het beste er al af was', heb je duidelijk verkeerd gedacht. Alles behalve 'lazy sunday' op zondag op Dranouter, want ook op deze laatste dag staan er nog een groot aantal toppers geprogrammeerd! Opnieuw een kleine greep uit het aanbod: Douglas Firs, 't Hof van Commerce, The Mavericks, Faces on TV, Milow en Passenger. Een volledig overzicht van alle groepen en wie wanneer speelt vind je in onderstaande timetable. Info en tickets Dranouter festival op 3, 4 en 5 augustus 2018. https://www.festivaldranouter.be/nl #Dranouter #FestivalDranouter

’16 Horsepower meets Einstürzende Neubauten’ Wanneer David Eugene Edwards zijn ei niet kwijt kan bij één van zijn bands, dan doet hij het gewoon met een oude vriend en één van zijn inspiratiebronnen, m.n. Alexander Hacke. Het resultaat kan door fans van zowel 16 Horsepower/Wovenhand als Einstürzende Neubauten verguisd worden, maar evengoed omarmd. Koud laten zal de muziek i.i.g. geen van beide. Edwards en Hacke bundelen hun sterktes tot een bezwerend spektakelstuk waar je vooral als geheel van kan genieten. Traditionele instrumenten worden versterkt door elektronica zonder dat de geest van de muziek eronder lijdt. De uiterst herkenbare, intense stem van DEE grijpt je in elk nummer naar de keel, ook al zitten de vocalen soms diep in de mix ingebed of vol effecten. Het geluid varieert van Americana en Neofolk over industrial tot ambient. Triptych opent donker en mystiek, en die sfeer wordt doorheen het volledige album aangehouden. All In The Palm en The Tell drijven op krachtige drumbeats, terwijl de elektronische soundscapes op Helios wat Arabisch aandoen. Opnieuw fascinerende drumpartijen en sjamaanse vocalen bij Kiowa 5. Lily doet ons wat terugdenken aan het vroege Wovenhand terwijl Parish Chief erg zwaarmoedig en hypnotiserend uit de hoek komt. Na het ‘drone’ uitstapje Akhal sluiten de heren memorabel af met Teach Us To Pray en het epische Breathtaker. Wat mij betreft een geslaagde uitstap van Edwards, ook al geniet ik nog steeds meer van zijn vehikel met 16 PK. Toppers: The Tell, Paris Chief, Teach Us To Pray Score: 75/100 Info Releasedatum: 22 juni 2018 Label: Glitterhouse Records Producer: Alexander Hacke Luister naar: All In The Palm Uitgaven: LP, CD, Digital Tracklist: Triptych All In The Palm The Tell Helios Kiowa 5 Lily Parish Chief Akhal Teach Us To Pray Breathtaker #davideugeneedwards #alexanderhacke #16horsepower #wovenhand #einstûrzendeneubauten #risha #neofolk #rockmuziek #industrialrock #noiserock #ambient #elektronischemuziek

Limp Bizkit, 26 juni 2018, AFAS Live, Amsterdam Nu-metal- en rapcoreband Limp Bizkit bestaat inmiddels meer dan 20 jaar en zette deze week AFAS Live op zijn kop. Als 14-jarige besloot ik na het horen van de hit Break Stuff dat ik fan was. Meer dan 15 jaar later loop ik dan ook met hooggespannen verwachtingen de zaal binnen om Limp Bizkit eindelijk live te zien. Het bier vloeit rijkelijk hoewel een groot deel vooral door de lucht vliegt in plaats van dat het gedronken wordt. De band druppelt het podium op en zanger Fred Durst laat al snel weten dat hij een bierdouche niet kan waarderen. Na de hits Hot Dog en Rollin’ van het succesvolle album Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water laat hij echter weten dankbaar te zijn voor een volle zaal te mogen optreden. “I’m hungry” roept hij vervolgens, waarna Eat You Alive wordt ingezet. Dit is het moment waarop ik voor het eerst het idee krijg aanwezig te zijn bij een concert. Het publiek is namelijk zo druk bezig met foto’s maken, verdovende middelen en moshen dat ik in eerste instantie nogal afgeleid ben van de muziek. Het zijn de hits, het strakke gitaarspel van Wes Borland en de karakteristieke haast overslaande stem van Fred Durst waar dit optreden het van moet hebben. Alle grote hits komen voorbij en worden door enthousiaste fans verwelkomd met luid gebrul en enorme mosh pits. Muzikaal gezien is er niets mis met de nummers, maar de praatjes tussendoor en gechoreografeerde grappen komen zwak over. Met My Generation ben ik even om en in mijn element. Dit is hoe Limp Bizkit hoort te klinken. Snel, lichtelijk agressief, scherp gitaarspel en roffelende bass. Vrij abrupt is dan ook de overgang naar de balad Behind Blue Eyes. Een groot deel van de zaal ontvangt het nummer enthousiast, een deel lijkt verveeld omdat er niet gesprongen en gemosht kan worden. Fred Durst breekt het nummer net zo plotseling af als het begon en zegt dat hij genoeg heeft van ‘this fuckin shit’. Zonde. De band besluit korte stukjes van bekende rock hits te coveren. Het klinkt niet verkeerd maar toch gooit Limp Bizkit voor mij hiermee zijn eigen ruiten in. Zijn hun eigen nummers niet sterk genoeg? Volgens Fred Durst is hun show echter ‘real’ en wil hij juist voorkomen dat het een voorgeprogrammeerd kunstje wordt. Het publiek lijkt minder moeite te hebben met de karaokesessie en schreeuwt enthousiast mee met Smells Like Teen Spirit van Nirvana en Wohoo van Blur. Break Stuff maakt een hoop goed. Limp Bizkit sluit af met Take A Look Around dat ik door de opbouw en tokkelende gitaar- en baslijnen altijd één van hun sterkere nummers heb gevonden. Een mosh pit zo groot als de zaal laat de concertzaal bijna uit zijn voegen barsten tijdens het laatste refrein. Ik verlaat de zaal met een gemengd gevoel. De sfeer onder het publiek was mij iets te opgefokt en de band leek zich te beroepen op hun oude vertrouwde kunstje. De hits die gespeeld werden waren de moeite waard om live te zien, maar de band heeft mij met dit optreden niet overtuigd. Setlist 01 Show Me What You Got 02 Hot Dog 03 Rollin’ 04 Nookie 05 Full Nelson 06 Eat You Alive 07 Gold Cobra 08 My Generation 09 Behind Blue Eyes 10 Faith 11 My Way 12 Killing In The Name (Rage Against The Machine) 13 Break Stuff 14 Take A Look Around #limpbizkit #afas #afaslive #mojo #numetal #rapcore