Search Results

EERSTE 12 ACTS VOOR HELLDORADO 2025 O.A: TURBONEGRO (NO), PETER PAN SPEEDROCK (NL), UNCLE ACID AND THE DEADBEATS (GB), LIFE OF AGONY (USA), ASPHYX (NL), MANTAR (D), STONED JESUS (UA), TURBO AC'S (USA), DIKKE DENNIS & DE RØCKERS (NL) HELLDORADO – ONE DAY OF MAYHEM ZATERDAG 15 NOVEMBER 2025 IN KLOKGEBOUW EINDHOVEN Kaartjes en informatie Na eerder al de Noorse deathpunk-titanen van Turbonegro en 's lands grootste rock-orkaan Peter Pan Speedrock te hebben aangekondigd voor de zesde editie van de roemruchte internationale rock’n’-roll hoogmis HELLDORADO - die plaatsvindt op zaterdag 15 november 2025 in het Klokgebouw Eindhoven - laat de organisatie vandaag nog eens tien klinkende namen uit Pandora's Box ontsnappen, die je er alleen met Hellraiser's 'Lament Configuration' weer terug in krijgt.  10-9-8-7-6-5-4-3-2-1: Uncle Acid And The Deadbeats (GB), Life of Agony (USA), Asphyx (NL), Mantar (D), Stoned Jesus (UA), Turbo AC's (USA), Dikke Dennis & De Røckers (NL), Tarmac (GB), Reach (SWE), Bildtstar (NL).  Meer namen volgen spoedig!

Net als de voorbije jaren palmt Darken the Moon het Cultuurcentrum in voor de inmiddels 17de editie van het doom metal festival. De affiche is nu compleet. Forgotten Tomb We are proud to present you our headliners for this years edition. Forgotten Tomb released their 10th album 'Nightfloating' last year, and a stunning return to their original sound it was. Haunting melodies, sorrowful leads, and Herr Morbid's typical vocal delivery make it an unforgettable journey throughout their 25 years of being negative megalomaniacs. Pilgrimage Some of you might remember these pilgrims' passage at DTM XII, the first one after most lockdowns. The guys have played numerous shows all over Europe since that darkened day, and released a killer debut album (and a second one on its way for autumn). Since they are also some of the nicest guys around we are more than happy to have them on our stage and bring their crushing, yet melodic death doom! Yaşru These fine gentlemen blend their traditional music with doom metal to an interesting new sound that will surprise many of you. And needless to say that we are thrilled to host our first band from Istanbul, Türkiye. Info en tickets Zaterdag 6 september, Cultureel Centrum, Mechelen

Begonnen in 2014 als een studio-project door twee tweelingbroers (Vilhelm en Morbius) uit Siberië, is de atmosferische blackmetalband Grima geleidelijk uitgegroeid tot een vierkoppige tourende band! Op vrijdag 23 mei komen ze naar Patronaat om koude, harde realiteit van een echt heidense winter in Siberië over te brengen. Hun mythologie is gebaseerd op de verering van het oeroude woud, zijn kracht en magie, waarbij Grima de oppergod is. Grima is een machtige geest die alleen degenen beschermt die in het bos leven en iedereen straft die de natuur niet respecteert. Oppassen dus! Ze brengen maarliefst vier supports met zich mee; Ultar , Houle , Suldusk en Aquilus ! (Bron: Patronaat) Info en tickets vrijdag 23 mei 2025, Patronaat (Haarlem, NL) © Dyan de Rochemont

Biohazard - Marjolein Regterschot Het is niet helemaal duidelijk of er vanavond in Doornroosje twee headliners staan geprogrammeerd of dat Life of Agony het voorprogramma is van Biohazerd. Feit is wel dat we vanavond gaan kijken naar twee bands die moeiteloos allebei bovenaan de affiche hadden kunnen staan en dat beide band hun eigen schare fans naar Nijmegen hebben gelokt.   Het is vandaag een erg volle bak aan het Stationsplein. Niet alleen de rode – grote – zaal is stijf uitverkocht, maar ook de paarse – kleine – zaal heeft vanavond geen tickets meer beschikbaar. Daar komt Julian Sas zijn nummer spelen. Wij gaan echter voor de ingang aan de Stieltjesstraat om ons vanavond in de onder te dompelen in de hardere muziek.   Lylvc   De avond wordt al vroeg geopend door het Amerikaanse Lylvc (spreek uit: Lailak). Deze vijf mensen, met zangeres Alyse Zavala en rapper Oscar Romero als front-duo, maken nu metal en dat doen ze vanavond helemaal niet onverdienstelijk. De show wordt geopend door een computeranimatie die, via twee beeldschermen, de komst van de band aankondigt. Aldus wordt er een subtiele link gelegd tussen Alyse’s échte baan – hacker die veiligheidssystemen van een financieel bedrijf checkt – en haar tweede werk: dit. Lylvc @ Melkweg (29-3-2025) © Dyan de Rochemont Aan enthousiasme ontbreekt het hen niet. Met overtuiging worden nummers als Unstable en  Dangerous  de zaal in geslingerd, maar het stuit een beetje af op het publiek, dat niet reageert zoals de band graag zou willen. Een opleving in de levendigheid van het publiek ontstaat wanneer Lylvc het nummer Papercut  brengt, een cover van Linkin Park. Dat kennen we allemaal en dat laat men horen ook.   Life of Agony   Zoals hiervoor al gezegd: Life of Agony had goed de headliner van de avond kunnen zijn. Ze hebben in elk geval ook een flink aantal fans op de been gebracht die eerder voor hen naar Nijmegen zijn gekomen dan voor Biohazard. Na vanavond kent deze tour nog één optreden: morgen in Amsterdam. Kortom: het eind is in zicht…hopelijk zit er nog voldoende energie in. Life of Agony © Marjolein Regterschot   De komst van de band wordt aangekondigd met Jump Around  van House of Pain. Als achtereenvolgend drummer Veronica Bellino, bassist Alan Roberts en gitarist Joey Z het podium betreden en de eerste tonen van River Runs Red  aanheffen, staat de zaal op z’n kop. Er komt nog meer kracht uit het publiek als ook Keith Caputo erbij komt.   Al 31 jaar komt deze band in Nederland en in ups en downs hebben de Nederlandse fans deze New Yorkers gesteund en daar zijn ze dankbaar voor! Met overgave worden vooral oude nummers gespeeld, waaronder Bad Seeds, Respect en afsluiter  Underground , allen van het album River Runs Red  uit 1993. En daar is Doornroosje dan weer erg dankbaar voor. Het ene na het andere nummer wordt uit volle borst meegezongen. Een laatste shot adrenaline krijgen we in de vorm van riffs van Walk  van Pantera en Roots van Sepultura. Life of Agony © Marjolein Regterschot   Biohazard   Inmiddels loopt het tegen tien uur als dan toch echt de mannen van Biohazard hun opwachting maken. Onder de onheilspellende klanken van Blondie’s Europa  wordt de band met gejuich ontvangen en als opener Urban Discipline  uit de speakers klinkt, gaat het dak eraf. Biohazard © Marjolein Regterschot   Het lijkt een beetje het thema van de avond te zijn om het publiek te geven waar ze om vragen: vooral oude, vertrouwde nummers. Net als Life of Agony al deed, brengt ook Biohazard vanavond – heel erg verdienstelijk, trouwens – eigenlijk alleen maar oud materiaal uit het begin van de jaren 90. De albums Urban Discipline uit 1992 en  State of the World Address  uit 1994 zijn buitengewoon goed vertegenwoordigd vanavond. Biohazard © Marjolein Regterschot Het enthousiasme, kracht en energie waarmee zanger Evan Seinfeld en zijn collega’s vanavond op het podium staan, verdient alleen maar respect. In combinatie met de kunde waarmee de set wordt gebracht is het een verklaring voor de niet aflatende populariteit van Biohazard. Biohazard © Marjolein Regterschot Tekst: Bertus Elings Foto's: Marjolein Regterschot

Natuurlijk weten wij wel dat er heerlijke (psychedelische) bluesrock uit Scandinavië komt. Ik noem spontaan Blues Pills, Vintage Caravan, Pristine e.a. Maar uit Finland komen (voor mij toch) voornamelijk meer duistere tonen. Enter mevrouw Erja Lyytinen en haar gitaar. Haar jongste album Smell the Roses verscheen vorige week vrijdag via Tuohi Records en werd meteen vergezeld door de videoclip voor Abyss , één van de stevigste en meest representatieve tracks van het album. Maar check toch ook maar eens Smell the Roses en The Ring . Laat uw heupen maar de vrije loop op al deze swingende tonen. Vernieuwend is het allemaal niet maar het warme water hoeft niet elke dag uitgevonden te worden, toch? Just Njoy! Website Lees meer “ABYSS” is Erja’s heaviest track to date! This guitar-driven song has two guitar solos and melancholic lyrics that carry you throughout this epic, over seven minutes long track. The music video was shot inside of a rock, in a secret location, to capture this dark and gloomy feel. “ABYSS is my favourite track on the new album,” says Erja. “I feel it’s one of the strongest songs I have ever written. The lyrics are simple, yet quite melancholic, pointing out the feeling when you just keep on falling, deeper and deeper into the shadows and darkness. I wrote two guitar solos for this song. I remember practicing my fingers off for the diminished licks on the latter solo.” Continues Erja, “I wanted to express that feeling of being alone in the dark. There’s no way out. You’ve been left to carry all the burden by yourself. That’s a heavy feeling, and you can really feel that on the song. This will be a heavy and loud track to perform on stage!”

Best gek: collega Laura B. viel voor de eerste single van het nieuwe album, ikzelf had het meer voor deze tweede. In feite verschillen de twee songs niet echt veel van elkaar, op de taal na. Burning Cross had wat meer tempowissels en variërende sferen, Drömmar Av Is heeft een meer rechtlijnige structuur. Beide zijn ultra-70's doom infused heavy rock, iets waar Mats Pelander sinds 2000 een patent op lijkt te hebben. Verwacht je niet aan enige vernieuwing of verrassende wendingen/insteken, de man die liefst alles zelf doet en geen tegenspraak duldt, grijpt terug naar wat hij sinds zijn begindagen doet. IDAG  komt uit op 23 mei 2025 via Heavy Psych Sounds  . Luister ook naar: Burning Cross Lees The storyline of Witchcraft’s growth, from Pelander’s starting the band in Örebro in 2000 in the wake of his prior outfit Norrsken’s disbanding. A generational landmark of a 2004 self-titled debut helped spark a retroist movement that has become its own subgenre, but Witchcraft never stopped growing. 2005’s ‘Firewood’ and 2007’s ‘The Alchemist’ introduced more progressive sounds, and five years later, the pointedly modern ‘Legend’ established in 2012 that they had moved beyond the analog worship they had been a part of pioneering within the contemporary heavy rock and doom scene.  In 2016, the 2LP ‘Nucleus’ introduced fuller-toned doom, and 2020’s ‘Black Metal’ diverged into moody acoustic minimalism familiar to some fans from Pelander’s early solo work, but different from anything Witchcraft had done prior. ‘IDAG,’ then, is the tie that draws all of this – more than two decades of exploring and growth – together. Whatever they’ve done in the past and whatever they’ll do in the future, ‘IDAG’ feels like a nexus for defining who and what Witchcraft are. Even crazier, that might be the point of the thing. – Words by   JJ Koczan facebook © Anders Storm

Groza @ Musicon (Den Haag, NL) © Bianca van Barneveld Ook vandaag bezocht ik een concert in een zaaltje waar ik nog nooit geweest was, de Musicon in Den Haag. Het sfeervolle zaaltje paste precies bij de bands die er vandaag op het podium stonden. De avond begon met de Nederlandse black metal band Infinity , ze bestaan dit jaar alweer 30 jaar en speciaal voor deze gelegenheid waren er deze avond speciale t-shirts te koop. De band zette vanavond een strakke set neer, black metal zoals black metal hoort te zijn. Headliner vandaag was de Duitse black metal band Groza , afkomstig uit Mühldorf, ze staan bekend om hun atmosferische, emotioneel geladen muziek. De band bracht vorig jaar met Nadir een geweldig album uit en zo was ook dit optreden, geweldig en sfeervol. Groza  Infinity Vrijdag 28 maart 2025, Musicon (Den Haag, NL) | Foto's & Tekst:  Bianca van Barneveld

Spelen in clubs en kleine zalen of zelfs muziekwinkels, met het tourbusje in de file staan, wachten op je eten, soundchecken, wat dollen aan je merchbooth en af en toch een uitstapje trachten te maken .... dat is het leven van een kleine(re) band 'on the road'. En wat de heren en dame van Red Giant in mei tijdens hun tour door de UK te wachten staat. Ze stellen ons hun nieuwe single Free Me voor. En ik vraag mij af hoe het mogelijk is dat ik nu pas kennis maak met deze band, want hun debuutalbum Red Giant is toch al sinds oktober vorig jaar uit. Beter laat dan nooit zullen we maar denken dan. De psychedelische stoner- en bluesrock van RG roept spontaan vergelijkingen op met Baroness. Er bestaan slechtere referenties, quoi? Website Lees meer “Free Me” is the final single from Red Giant’s eponymous debut album and is a powerful, bitter cry for help. It is a heartfelt plea from a soul in torment crying out to be rescued because their own attempts at escape from their pit of despair have proved futile. The start/stop nature of the song with its crashing chords, high note riffs and strong vocals empathise with the intensity of emotion felt by a person trapped in this enveloping hell. The quiet ending of the song is in stark contrast to what has come and gone before. Has the prisoner been rescued or have they just resigned themselves to their fate? This powerful song gives voice to feelings that can be shared by so many people in similar situations of stress and trauma. Perhaps many more than we realise. Red Giant is a new guitar band formed by YouTube presenter and guitar prodigy, Dave Simpson who has amassed over 141,000 YouTube followers. Visit his popular YouTube channel HERE .

Onze Belgische vrienden van Reject The Sickness komen met de tweede single van hun komende album, Signs Of The End , dat 30 mei uit gaat komen. The Messenger is opvolger van, die ongeveer een maandje terug als eerste track van het album uit kwam. Beide singles leggen de lat hoog voor de rest van het album, maar, gezien de mooie staat van dienst van de afgelopen 15 jaar, hoeven we ons daar geen zorgen over te maken. Check hier de clip bij Acta Non Verba . Facebook Lees: Reject The Sickness , a five-piece metal band from Belgium, has been storming the scene since 2010. Their music plunges into the raw, turbulent world of outcast youth, exploring themes like abuse, neglect, and self-harm, and navigating through these dark realities. Their lyrics, though fictional, are enriched by the real-life experiences of their vocalist Guy, a dedicated social worker. Their sound is a powerful blend of rhythmical death metal, relentless melodic aggression, some atmospheric Black and a dash of metalcore. 2025 marks a monumental year for Reject The Sickness as they celebrate their 15th anniversary. To commemorate this milestone, they'll release a new album, "Signs of the End," worldwide on May 30. The band continues to push their style, going the extra mile. Lyrically, they keep delving into the human psyche, exploring the struggles of growing up in a dark place with neglect. The lyrics delve into the minds of the neglected, showcasing their inner fear and hate, and how it fuels their desire for revenge. However, revenge in an adult world is hard, leaving them trapped in their thoughts. Musically, Reject The Sickness continues to evolve their style, more rhythmical, atmospheric, and catchy. It's harder, rawer, straight to the face, and melodic. They've even ventured into the realm of atmospheric black metal in a few songs. Reject The Sickness is here to stay. In 2025, they embark on a journey of total label independence, believing they can do better on their own at the moment.

Biohazard @ Melkweg (Amsterdam, NL) © Dyan de Rochemont Op zaterdagavond 29 maart verandert een uitverkochte Melkweg MAX in Amsterdam in een verzamelpunt voor liefhebbers van stevige, groovende riffs en rauwe energie. Twee legendarische New Yorkse bands – Life of Agony en Biohazard – staan samen op het podium, ondersteund door het relatief nieuwe maar snel opkomende LYLVC . Een avond die voelt als een ontmoeting tussen generaties binnen de alternatieve muziekscene, met een publiek dat voornamelijk bestaat uit veertigers, vijftigers maar ook wat jongere, nieuwsgierige nieuwe gezichten kent. De sfeer in de zaal is geladen nog voor de eerste noten klinken. Er hangt iets verwachtingsvols in de lucht: de belofte van intensiteit, van songs die herinneringen oproepen én van bands die, ondanks de jaren op de teller, nog altijd met volle kracht vooruit gaan. LYLVC De avond begint met LYLVC, een alternatieve metalband uit Raleigh, North Carolina. Hun mix van rap, elektronica en post-hardcore valt op, mede dankzij de dynamiek tussen zangeres Alyse Zavala en rapper Oscar Romero. In nummers als “Undertow” en “Heirloom” hoor je invloeden van bands als Linkin Park en PVRIS, maar LYLVC weet er een eigen draai aan te geven. Alyse schakelt moeiteloos tussen zang en screams, en Oscar's bars zorgen voor extra punch. Ze zoeken geregeld interactie met het publiek alsook mijn cameralens, wat in een intieme zaal als de Melkweg uitstekend werkt. Life of Agony Life of Agony betreedt het podium met de zelfverzekerdheid van een band die precies weet wat het publiek van hen wil. Keith Caputo staat er met overtuiging, z’n stem krachtig en doorleefd. De band – met Alan Robert op bas, Joey Z. op gitaar en Veronica Bellino achter de drums – speelt strak en met overgave. Tussen de nummers door deelt Keith persoonlijke anekdotes — soms een tikje lengthy — iets wat ‘ie vaak doet om het publiek dichterbij te brengen. Het geeft het optreden een extra laag; het gaat hier niet alleen om muziek, maar ook om doorzettingsvermogen en identiteit. Life of Agony toont dat hun muziek nog steeds relevant is en dat ze live niets aan kracht hebben verloren. Het is intens, oprecht en bij vlagen ronduit ontroerend. Biohazard Waar Life of Agony emotie en melodie brengt, daar komt Biohazard als bulldozer het podium op. Vanaf de eerste klanken dendert het collectief over de zaal heen. Evan Seinfeld en Billy Graziadei wisselen vocalen en snaargeweld af alsof de jaren negentig nooit zijn opgehouden. De energie is rauw, onverbiddelijk en aanstekelijk. Ze spelen strak, zonder veel poespas. Tussen de nummers door wordt kort gesproken over hun roots in Brooklyn en de gedeelde geschiedenis met Life of Agony, maar de focus ligt op de muziek. Biohazard levert precies wat je van ze verwacht: een ongefilterde muur van geluid, gebracht met jarenlange ervaring en niets minder dan volledige inzet. Het is een brute afsluiting van een avond die je tot in je botten voelt. Wat een podiumbeesten! Zaterdag 29 maart 2025, Melkweg (Amsterdam, NL) | Foto's: & tekst: Dyan de Rochemont

Een nummer dat draait rond een machtige vocale prestatie van Maud Harribey (zang, viool, keyboards) van de Parijse post rock/dark folk band Bank Myna . Ik had afgelopen week een album van hen beluisterd en het kon me niet boeien. Deze song echter is van een totaal ander kaliber. Bezwerende zang en een snijdende viool openen The Other Faceless Me op een uiterst beklemmende wijze. Het spelen met meer ingetogen passages afgewisseld door zéér intense stukken zorgt voor een dynamiek die onder de huid kruipt. Naar het einde toe vallen gitaar en drums in, zij het op een erg trage en slepende wijze, beetje zoals Earth met soundscapes speelt. Emuria verschijnt op 25 april 2025 via Medication Times Records / Araki Records Luister ook naar: Burn All The Edges Lees Accompanied by a hypnotic and visually haunting music video, the track unfolds like a three-part ritual where ethereal drones give way to raw, trance-like intensity before fading into an intimate, slow-burning finale. A sonic and visual experience mirroring a metamorphosis, dissolving the boundary between body and sound in an enigmatic, ritualistic procession. At the heart of "The Other Faceless Me" lies Maud Harribey’s inward journey, shaped by a brutal rupture — one that fractures the connection between body and self. The video follows this fracture through disorientation, struggle, and eventual transformation. Directed with a caravaggesque painterly eye by Clément Verrier and edited by Constantin du Closel, it unfolds like a fever dream: bodies in flux, veiled figures moving in synchrony, shadows stretching across a darkened canvas. The freeform dance is raw and instinctive, a physical response to the sonic landscape, an act of regaining control over the body. Initiated in 2013 in Paris, Bank Myna is the architect of a unique universe where dark post-rock, drone, sound experiments and doom-like incursions mingle. Among a mystical voice and dronian soundscapes, Bank Myna’s music offers free structures within which the sounds are ample, deep and the play on textures permanent. Ecstatic vocals lead the way to slow movements before letting the sound space tear up under bass and guitar feedbacks. Progressive, intense, torn between shadow and light, the Parisian quartet likes to give breadth and power to its compositions in an abrasive and instinctive live act, oscillating from flutterings imposed by drone sounds to dazzling noise and heavy rock explosions.Recorded in a live setting, their forthcoming new album "EIMURIA" captures the palpable osmosis between the musicians with sensitivity and spontaneity, thanks to ample, warm sounds. Especially inspired by the tumultuous lives and artistic productions of poetess Alejandra Pizarnik and sculptor Camille Claudel, and deeply intimate, it narrates a process of personal transformation interspersed with brutal ruptures. "EIMURIA" was recorded and mixed by long-time collaborator Mathieu Gaud at Vetter Studio, and mastered by Harris Newman at Grey Market in Montreal. Artwork was designed by Italian experimental photographer Ramona Zordini. Bank Myna is Fabien Delmas - guitar Maud Harribey - vocals, violin, keyboards Constantin Du Closel - drums, percussions Daniel Machon - bass facebook © Pierre Sopor Montali

Zondag is Americanadag! Dat mag ook op elke andere dag natuurlijk maar we moeten toch IETS doen met die zondag hé. En waarom dan niet onze Zondagse stetson opblinken en genieten van Till the Hurt Don't Hurt van The Vegabonds, een band afkomstig uit Alabama, meer Americana dan dit kan het dus bijna niet worden. Het is ook gewoon een enorm aanstekelijke song, met een melodie die onmiddellijk in de penthouse van je oor komt wonen, een stevig orgeltje en een mooie gitaarsolo al even euh ... mooi, in het midden. Van de vorige single Leave the Light on was ik iets minder onder de indruk dus het wordt afwachten hoe het hele nieuwe album Young & Unafraid, dat op 20 juni verschijnt, zal klinken. Ik geef het zeker en vast al het voordeel van de twijfel. Website Lees meer With the new album, the Alabama natives are poised for a long overdue breakout, as they put forth their most cohesive record to date. Produced by The Vegabonds and Tom Tapley (Blackberry Smoke, Pearl Jam), Young & Unafraid tells stories of heartbreak and redemption, as the band looks back on the highs and lows of their youth and the past decade they’ve spent on the road. Across these ten tracks, including previously released song, “Leave The Light On,” The Vegabonds showcase the genre-bending sound they’ve cultivated throughout their career, blending elements of their southern, indie and heartland rock influences. Of the project, the group shares, “We’ve been playing together since college and this album really captures who we are as a band. It felt a little nostalgic making it, like we were sitting around a fire talking about the moments we’ve experienced together over the years; the good, the bad and the dumb. We hope that everyone can find themselves in these stories and it helps them remember what it felt like to be young and unafraid.” Known for their dynamic live shows, the band has performed countless headline dates across the U.S. and Europe and joined renowned artists such as Lynyrd Skynyrd, Gregg Allman, Blackberry Smoke, Lukas Nelson, Whiskey Myers and The Red Clay Strays on the road. The Vegabonds will continue to tour through this summer including back-to-back nights at Charleston’s The Windjammer in June for two special album release shows. See below for the current tour itinerary, with more dates to be announced soon. Full details can be found at www.thevegabonds.com/tour. Since forming in 2010, The Vegabonds have established themselves as “a force to be reckoned with” (Live For Live Music) and built a passionate grassroots following with fan-favorite singles such as “Georgia Fire,” “Shaky Hands,” “Partying with Strangers” and “Where We Used To Go.” Of the group, Music Row declared, “where has this awesome band been all my life…This has all the pulse-quickening snap, crackle and pop you could want of a country rocker,” while Atwood Magazine praised, “The Vegabonds are truly keeping southern rock and roll alive, but they’re not afraid to step outside of the established and partake in the experiential.”