Search Results

Perfect getimede release van het nieuwe project van bassist/gitarist Jan Geenen (ex-In-Quest) en singer-songwriter(jaja)/gitarist Sten Veiths . De eerste single Pray-Obey komt alvast met een serieuze bang binnen: bottenbrekende riffs, drums en bas die de grondvesten doen daveren en Sten die zijn stembanden schuurt dat het geen naam heeft. Geen aanval op religie en/of geloof, wel over de institutionele controle erover en het misbruik van macht dat hieruit vloeit. Kan ik helemaal inkomen. Kraakheldere productie - alweer eens - van Martin Furia en een knappe video van Jeroen De Vriese . Kudo's guys! (nvdr: zeker ook eens het solowerk van Sten checken! Lees Final Affliction will kick off Easter 2025 with their own controversial version of “The Last Supper”, something to look forward to. Produced by Martin Furia, known for his work with “Nervosa”, “Evil Invaders” and “Destruction”, Pray-Obey delivers a crushing, mid-tempo assault on blind faith and institutional control. With heavy ri(s and haunting atmosphere, the track is equal parts sonic intensity and lyrical rebellion. Pray-Obey isn’t about shock-value – it’s a reflection of what happens when control disguises itself as salvation. This song is our response to submission, to silence, to fear”. facebook © BLINK-2

Al meer dan dertig jaar en tien albums lang is Jimmy Eat World een vaste waarde in de alternatieve rockscene. De band uit Mesa, Arizona brak definitief door met Bleed American, een album vol tijdloze anthems. De single “The Middle” werd een wereldhit, haalde de eerste plaats in de Billboard Alternative Airplay chart en stond 33 weken in de Billboard Hot 100, waar het piekte op nummer vijf. Het nummer werd later ook platina gecertificeerd. Ook opvolger Futures deed het uitstekend, met de catchy single “Pain”. In 2019 brachten ze hun tiende album Surviving uit, een plaat die door critici werd bejubeld en later de basis vormde voor de Phoenix Sessions – een online concertreeks waarin de band ook Futures en Clarity integraal speelde. Jimmy Eat World blijft relevant en gretig. Hun recente onafhankelijke singles “Something Loud” en “Place Your Debts” tonen een band die trouw blijft aan hun roots, maar blijft evolueren. in 2025 is het hoog tijd om de band na 12 jaar nog eens naar AB te halen! (Bron: Ancienne Belgique) Info en tickets Zonderdag, 15 Juni 2025, Ancienne Belgique (Brussels, BE)

Yeke Yeke Concerts presenteert: The Sheila Divine (us) De populaire Amerikaanse indierockband The Sheila Divine is terug met een exclusieve tournee door België in mei 2025, naar aanleiding van hun nieuwe plaat ‘I am the Darkness. We are the Light' . Daarnaast viert de band rond frontman Aaron Perrino ook de 25e verjaardag van zijn iconische debuutalbum ‘New Parade’ . De gebalde tour belooft dan ook een mix te worden van nostalgie en nieuwe geluiden. Fans zullen ongetwijfeld smullen van classics, maar krijgen meteen ook de unieke kans om de evolutie van een van de meest dynamische bands in de alternative rock live te beleven. Op zaterdag 3 mei doet de band ook Cactus in Brugge aan. The Sheila Divine staat bekend om hun suggestieve teksten, krachtige melodieën en energieke optredens en wist zowel nationaal als internationaal een gepassioneerde fanbase op te bouwen. Deze Belgische tour belooft een speciaal hoogtepunt te worden voor fans, met een setlist die decennia van onvergetelijke muziek omspant. De tour valt samen met de release van ‘I am the Light. We are The Darkness’ – een plaat die de grenzen van het geluid van de band verlegt en tegelijkertijd trouw blijft aan hun doorleefde en herkenbare sound. Verwacht je aan nieuwe nummers maar natuurlijk ook aan geliefde klassiekers zoals ‘Hum’ en ‘Like a Criminal’ , kortom de perfecte mix van heden en verleden. Opening act: CMON CMON is die ene powerpop-band die meteen internationaal ging met een wereldwijd publiek van toegewijde muziekliefhebbers. Samen compromisloos voor de harmonie en de jangle, heet dat. (Bron: Yeke Yeke Concerts) Info en tickets zaterdag 3 mei 2025, Cactus Club (Brugge, BE)

Swallow The Sun @ Kavka Zappa (Antwerpen, BE) Na een hiatus van 2 maanden was het nog eens tijd om mijn fototoestel boven te halen en te genieten van hetgeen Sonic Excess had geplaatst in de Zappa. Opener Stam1na was een beetje de vreemde eend in de bijt, toch slaagden zij erin het publiek mee te trekken. Before The Dawn was er bij de eerste Europese tour in 2006 van Swallow The Sun al bij. Het was ook al zo lang geleden dat ik ze nog eens live had gezien. In tussentijd zijn ze geswitcht van zanger en heeft de runner-up van The Voice Finland hun vervoegd. Die deed dat meer dan uitstekend en ik kon amper verschil horen in de oude nummers. Ook al dat ik geen fan ben van de nieuwe nummers van Swallow The Sun, stoorden ze mij live niet (op MelancHoly na). Het was leuk om te zien dat ze November Dust opdroegen aan Peter Steele, die exact 15 jaar geleden gestorven is. Na het aanhoren van Swallow was het tijd om voldaan naar huis te gaan. Swallow The Sun Before The Dawn Stam1na Maandag 14 februari 2025, Kavka Zappa, Antwerpen | Foto's: Wim Wilms

DOGMA (br) These hard rocking nuns belt out their self-titled Dogma sermon with so much fire and brimstone that you won’t be able to help yourself from climbing out of the naive and into the isle whilst strumming along on your favourite air guitar and singing to the pulpit. Dressed as nuns to represent repression and abstinence, Dogma preach that true blasphemy is to deny oneself by taking a hefty swipe at religious hypocrites and oppressive systems. Dogma are openly encouraging joyous rebellion and the casting off of the shackles that bind us. PATRIARKH (pl) After many years of serving the flock and praying to the Almighty, at the insistence of God, our humble Batushka becomes the chosen one - head of the Orthodox Church called PATRIARKH. A new chapter begins. Reborn PATRIARKH (former Batushka) returns with a masterpiece of arcane black metal! Five years after the release of their critically acclaimed album, Hospodi, they return with new concept album ПРОРОК ИЛИЯ (Engl. Prophet Elijah). Their label debut was released on 3rd January 2025 via Napalm Records. opening acts: Nidhogg + Infernal Angels (Bron: Return Bookings) Info en tickets zondag 20 april 2025, Vierde Zaal (Gentbrugge, BE)

Het is af en toe goed zoeken naar die pareltjes in de Goth, Doom en Progmetal scene. Op eens duikt er één op, genaamd After Taste. Een band die Dynamo Heavy jullie graag wil voorstellen. Trek je gitzwarte winterjas maar uit de kast voor een kille avond vol Goth, Doom en Prog metal! After Taste, de nieuwe Goth Doom a la Type O Negative, Ghost en Paradise Lost, zal Dynamo aandoen voor een speciale set. Met support van de loodzware Doom van Yantras en het Proggy The Infamous Nameless belooft deze avond te worden waar jij wellicht 3 nieuwe favo bands ontdekt, allen uit het zuiden des lands! ( bron: Dynamo ) Info en tickets Zaterdag 28 juni, Dynamo (Eindhoven, NL)

Met enkele recensenten en fotografen drie dagen naar dunk!festival? “ Geen enkel probleem! Graag!”, riep ik vol overtuiging enkele maanden geleden. Nu ik erop terugblik, moet ik misschien toch toegeven dat ik het ietwat heb onderschat. Hoe enthousiast ik dag 1 ook rondsprong, op dag 2 begonnen m’n spieren toch al lichtjes te protesteren. Op zo’n gelegenheden merk je pas dat je zelf ook ouder wordt. Met volle overtuiging en goeie moed trok ik opnieuw richting het wondermooie Gent, helemaal klaar voor dag 2 van dunk!festival. Een dag met alweer heel wat fantastische bands en artiesten die het beste van zichzelf hebben laten zien. Van Pothamus tot Psychonaut tot The Ocean. Stuk voor stuk namen die we voorbij zagen komen tijdens de tweede dag van het festival. - July Pothamus | concertzaal De drie heren van het oppermachtige Pothamus. Wat kan ik daar nog over vertellen zonder steeds met dezelfde reeks complimenten te gooien? Een band die het laatste halfjaar regelmatig én terecht bij ons aan bod is gekomen. Waarvoor dank Andy ;-) Een set die ik al eerder zag, dus heel erg vernieuwend was het niet voor wie hen al aan het werk zag. MAAR, soms hoeft vernieuwing helemaal niet. Het is overduidelijk, de formule van Sam en company werkt keer op keer. Atmosferische post-metal op z’n best. Drie mannen die zich telkens volledig geven op het podium en die zelfs ondanks kleine technische storingen, blijven doorzetten met minstens evenveel toewijding. Na het allesoverheersende Raya werden ze dan ook beloond met een oorverdovend applaus. Helemaal terecht denk ik zo. Black Narcissus | balzaal Even wegdromen in de bossen met Black Narcissus. De sfeer is heel dromerig, tot de tempowissels je meenemen en je eraan herinneren dat je wel degelijk op een festival aanwezig bent! Met momenten doet deze groep je twijfelen of er slechts twee muzikanten op het podium staan, zo’n volle klank! Een mooie opener voor de balzaal met deze Vlaamse band. It Was A Good Dream | concertzaal Blijkbaar was het dus geen droom. Die vorige set die ik van de band meepakte in het hoofdkantoor van Dunk!, was er al eentje die een grote indruk bij me naliet. Maar wat de band zo vroeg op de dag al deed, was hemels. Een warme golf van post-rock en dan die oh zo melancholische viool. Ik ben verliefd op dat geluid en het publiek was dat ook. De aanwezigen werden ingepakt door het geluid en droomden samen weg. Op hun laatste album is de viool jammer genoeg niet zo nadrukkelijk aanwezig als live, maar ik hoop dat dat bij nieuwe opnames zal veranderen. Of dat Dunk! volgend jaar een ‘live at Dunk!festival 2022’ album uitbrengt van It Was A Good Dream. Want miljaar, wat een ontdekking en wat een band! Ik blijf het zeggen, deze band is een ontdekking voor je oren, maar des te meer ook voor je hart. Ohio Mark | domzaal Na 147 treden naar boven huppelen (vandaag wordt lastig) kwam ik rond 16 uur de domzaal binnen. De donkerste zaal in De Vooruit. Klaar voor Ohio Mark. Gelijktijdig speelde Turpentine Valley in de balzaal, wat er voor zorgde dat de grote massa wat wegbleef uit de domzaal. Ohio Mark, voor mij toen nog volledig onbekend. ‘Atmosferisch’ en ‘dansbaar’ waren de twee woorden die het eerst in me opkwamen toen ik hen hoorde. Zittend of staand publiek? Of van alle twee een beetje? Het leek allemaal niet zoveel uit te maken. Toch was compleet roerloos blijven stilzitten geen optie. Een fijne blend van post-rock en atmosferische ‘rock’ overgoten met een ietwat dansbaar, maar dreamy sausje. Tof! Turpentine Valley | balzaal Deze post-metalband kennen jullie waarschijnlijk al allemaal heel goed, want het is dan ook een band die we hier allemaal heel graag zien passeren. Na hen enkele keren live aan het werk te zien, blijven ze me toch verbazen met hun meedogenloze, sterke meeslepende sound die je meeneemt op een ware rollercoaster, eentje waar je niet snel af wil. En ik was niet de enige die er zo over dacht. De balzaal stond vol met blije en enthousiaste gezichten. Dit trio weet perfect op mekaar in te spelen en hun dynamiek brengen ze met veel plezier over op het publiek. Psychonaut | concertzaal Wat kan ik zeggen behalve dat hun show weer een voltreffer was van formaat! Een volle concertzaal, want Dunk! was de enige thuismatch in hun tournee samen met The Ocean Collective en Pg.Lost. Hoe vaker je Psychonaut aan het werk ziet, hoe meer je hen in je hart sluit en hoe meer ze je wegblazen met hun ijzersterke en energievolle performance. De welbekende hits zoals All I Saw As A Huge Monkey, The Story Of Your Enslavement en The Fall Of Consciousness van hun magische album Unfold The God Man werden luidkeels meegezongen, en als kers op de taart kregen we er ook het prachtige nummer Sananda bij. Na afloop van de show was het dan ook heel duidelijk dat ik niet de enige was die van deze show had genoten, want ook de rij aan hun merchandise stand was enorm lang, met alleen maar blije gezichten! Jo Quail | theaterzaal Na haar duo-optreden met Tom Morris gisteren, mocht Jo Quail vandaag solo het podium veroveren. Dit gebeurde in de prachtige theaterzaal. De ideale setting voor dit adembenemende optreden. Deze dame zal sowieso één van m’n highlights van dunk!festival 2022 zijn. Amai! Volledig ondersteboven van wat deze solocelliste allemaal kan teweegbrengen. Wanneer ‘mindblowing’ een understatement is. Ik denk dat ik verliefd ben geworden op de elektrische cello. Wat een prachtig instrument is dat! Wauw! Ik was dus tijdens het optreden begonnen met wat kernwoorden te noteren, maar dat idee heb ik heel snel laten varen. Dit optreden was zo wonderbaarlijk mooi dat ik er werkelijk geen seconde van wilde missen. Talent van een hoog niveau en een naam die ik zeker verder zal opvolgen! Fågelle | domzaal Zelden een fysieke pijn doorgemaakt als tijdens het optreden van Fågelle. Haar omschrijven is iets waar ik wel even moet over nadenken. Denk aan flarden Björk, doorspekt met Lingua Ignota en dan kom je wel in de buurt. Anorganische geluiden die op het eerste gehoor geen structuur brengen, maar uiteindelijk wel een song vormen. Zo was het dus dat Fågelle in de mooie Domzaal klaarstond op het podium, gewapend met effecten, een gitaar, een strijkstok en vooral haar innemende stem. Een stem die zo kil is, dat je pijn zou kunnen horen bij elke kreet. En om terug te komen op de fysieke pijn, sommige klanken waar zo diep, zo organisch dat ze op een of andere manier mijn trommelvlies aan flarden wilden scheuren. En dat wil wat zeggen. (we hebben geen foto's van dit optreden) Yoo Doo Right | balzaal Dunk!festival is de ideale plaats om bands te ontdekken waar je nog niets of weinig van af weet. Dus liet ik me verrassen door naar het optreden van het experimentele rocktrio Yoo Doo Right te gaan kijken. Een volle en toch wel heel enthousiaste balzaal nam me mee in deze wervelende ‘rockshow’. Genieten was aan de orde. Hun debuutplaat Don’t Think You Can Escape Your Purpose kwam uit op 21 mei 2021 en onlangs verscheen er ook een EP. Voor de fans van post-rock en rock is Yoo Doo Right een mooie middenweg, dus zeker het ontdekken waard. Pg. Lost | concertzaal Een band die voor vele mensen de geheime headliner van de dag was. Deze Zweedse band bestaat ondertussen al zo’n 15 jaar en het is duidelijk dat ze in die jaren een indruk hebben nagelaten bij de fans. De concertzaal was dan ook gezellig gevuld. De band bestempelen als een post-rockband is echt grandioos tekortschieten. Er zit een eigenheid in hun geluid, net dat ding dat hen onderscheidt van de rest. Mede daardoor denk ik ook dat dat de sleutel is voor hun succes. We kregen een set te horen die je letterlijk achterover blies (dat geluid!) en dat maakte deze show des te memorabeler. ROOK | domzaal En van beneden terug naar boven … we zijn de trappen nog niet beu! Nog steeds al huppelend dus. Richting domzaal waar ik om 20 uur het veelbelovende ROOK kon zien. Moet ik het nóg een keer herhalen dat ons land (BE) echt wel veel talent bezit? Fijn om te zien dat er toch behoorlijk wat mensen tot naar de nok van De Vooruit waren geklommen om ROOK te zien spelen. Helemaal terecht! Na het uitbrengen van zo’n moordplaat verdienen ze het ook om voor een mooi publiek te kunnen spelen. Geheimzinnig. Onheilspellend bij momenten. Een stijl die moeilijk te omschrijven valt. Het had iets psychedelisch en tegelijk voelde het ook erg comfortabel. Wie toen beneden in De Vooruit bleef, heeft wat gemist. Wander | balzaal Optimistische dansbare post-rock. Wat een feest, wat een feest! Zelden zoveel mensen zien dansen en juichen en glimlachen tijdens een post-rockshow als bij Wander. Vanaf de eerste noot was het publiek aangenaam verrast door het positivisme en de inzet van de band. En dat werkte duidelijk aanstekelijk. Op bepaalde momenten werd het gaspedaal hard ingedrukt en ging het er snel en intens aan toe, zonder de subtiliteiten te verliezen die post-rock zo speciaal kunnen maken. Maar ik herhaal het nog maar eens, wat een feest en wat een band. Als ik jullie na dit festival één tip mag geven, dan is het toch wel Wander. Topmoment van de dag. Ik herhaal:. WANDER! Ufomammut | concertzaal Ufomammut is een Italiaanse doom metalband. Ik keek enorm uit naar het moment om hen eindelijk live aan het werk te zien. In mei dit jaar lieten ze hun nieuwe album Fenice op ons los, een stevig album dat lekker in de smaak valt. In alle stilte kwamen ze het podium op, maar snel werd het loeihard en stevig voor onze ogen. Een strakke show hebben deze mannen neergezet, die voor mijn part nog veel langer mocht duren. De band had er duidelijk zin in en het enthousiaste publiek ook! Bersarin Quartett | theaterzaal Genoemd naar Nikolai Erastowitsch Bersarin, de ambivalente Kolonel-generaal, communist en eerste commandant van de (toenmalige) Sovjet-stad Berlijn. Op dunk!fest als kwartet, hoewel live in verschillende samenstellingen te zien, vooral in Slovenië, Polen, Tsjechië en (momenteel niet meer) Rusland. Uiteindelijk is dit nog steeds het project van DJ, muzikant, grafisch en audio designer Thomas Bücker die een complex muzikaal onderbewustzijn creëert dat gaat van minimalistisch tot bombast. Ik zag een volle theaterzaal al vroeg ik me steeds meer af of de mensen naar hier kwamen om even uit te blazen in de comfortabele zetels of weldegelijk voor de muziek. Nog maar voor een tweede keer op dunk!: not my cup of tea, dus ben ik ook niet al te lang gebleven. Lethvm | domzaal Voor mij geen onbekend volk, de mannen van Lethvm. Bruut geweld uit Wallonië. Al tijdens de soundcheck was duidelijk dat het een geweldig optreden zou worden. Een eerste Lethvm live ervaring voor mij. Met twee van hun albums in m’n platenkast kan ik wel zeggen dat ik fan ben van hun muziek. Ik keek er dan ook enorm naar uit om ze eindelijk live aan het werk te zien. Klonken ze ook even goed als op plaat? Zeker en vast! Ze stelden niet teleur! Ondanks de lange dag en de vermoeidheid die begon toe te slaan, hebben ze me volledig alert en enthousiast weten te houden. De post-metalband speelde een fantastische set die iedereen duidelijk wist te appreciëren. Het enthousiasme bij het publiek was dan ook bijzonder groot. Big Brave | balzaal Zelden een band zo vaak getipt gekregen als Big Brave. Ze speelden onlangs al eens in België, maar ik kon er jammer genoeg niet bij zijn. Vanavond zou het dus wel gebeuren. Big Brave is geen makkelijke band. De muziek is log, de vocals zijn intens, en het vraagt (zeker op het einde van een drukke 2e festivaldag) heel veel energie om mee te zijn met hun verhaal. Het houdt ergens het midden tussen schoonheid en chaos. Iemand wegduwen en tegelijk willen omhelzen. Dat is de dualiteit van Big Brave. Maar je kan het ook zien als een opgave die beloond wordt. Net zoals het moment na een onverwachte bisronde waarop de bandleden overduidelijk aangeslagen zijn door de appreciatie van alle aanwezigen. Een mooie afsluiter van een lange, warme dag in de balzaal. The Ocean | concertzaal En dan was het tijd voor de laatste show van de dag. En wat voor één. Niemand minder dan The Ocean mocht de vrijdag van dunk!festival afsluiten in de concertzaal. Door de bisronde bij Big Brave kwam heel wat publiek pas later toe. Toch stond de concertzaal in een mum van tijd goed vol. Openen deed The Ocean met een klepper van formaat, namelijk het prachtige Triassic. Statisch blijven staan was voor mij alvast moeilijk. Ik had bij momenten zelfs bijna zin om te dansen. Een prachtige, dynamische set met een goedgevuld podium, een indrukwekkende lichtshow, explosieve muziek en een dolenthousiast publiek. Het wordt nu aftellen naar hun show in de Botanique in september. klik HIER voor ons verslag van dag 1 Foto's: Pieter Bouckhout & John Van de Mergel Teksten : July Bara, Caroline De Lobel & Andy Decroos Met dank aan Kunstencentrum VIERNULVIER, Luc en Wouter van dunk!festival alsook de véle erg sympathieke medewerkers (crew) die ons telkens opnieuw héél warm hebben ontvangen en wegwijs gemaakt.

Eindelijk was het zover, ik kon dan eindelijk mijn eerste dunk!fest vieren. Niet in de bossen zoals ik had voorzien, wel in maar liefst vier zalen van De Vooruit. Bovendien kon ik alles beleven met vier collega's van BIR. En beleven zouden we het, intens beleven zelfs want ons doel als mediapartner was om zomaar even alle concerten in woord én beeld te capteren. Drie dagen lang bomvol muziek, leuke contacten, gezellige babbels en ... verdomme veel trappen. Pijnlijke kuiten of niet, we hebben genoten, intens genoten en kunnen jullie nu laten delen in onze belevenissen. - John Where Mermaids Drown | concertzaal Na 2 jaar uitstel en afstel mocht deze band uit Lyon, Frankrijk, de aftrap geven voor 3 dagen feest. Postrock zoals we het hebben leren kennen. Lang uitgesponnen nummers (fuck de 3-minuten-popsong-regel) en geluiden waarbij je denkt dat je ergens in de bergen ten noordoosten van Lyon zit. Postrock is iets wat binnenkomt bij een mens. Zijn het de akkoorden van de gitaristen, is het de opbouw naar een climax? Ik heb daar nu geen antwoord op en ga die misschien nooit hebben, maar Where Mermaids Drown was alvast een heel goed begin van het festival. Divided | balzaal Deze locals van het eigen Dunk! label mochten de balzaal openen. Al snel wordt duidelijk dat iedereen die nog niet goed wakker was, meteen zou worden wakker geschud. Wat een energie! Dit is duidelijk meer post-hardcore dan post-rock, zeker wanneer de gruntende drummer ‘zijn keelgat opentrekt’. Cecilia::Eyes | concertzaal Voor mij een eerste kennismaking met Cecilia::Eyes. Nadat ik m’n collega John al verschillende keren over hen had horen spreken, was ik nu toch zelf ook wel benieuwd. Naar mijn gevoel zeker en vast een aanrader voor wie van Shoegaze houdt. Ik kreeg zowaar het dreamy, zweverige gevoel dat Slow Crush ook zo goed weet te creëren, met als verschil dat bij Cecilia::Eyes die gigantische wall of sound ontbreekt. Is er dan een tekort aan power? Zeker en vast niet! Het klinkt gewoon anders. Het zorgt voor eigenheid. Ook de combinatie van de mannen- en vrouwenstem werkte voor mij erg goed. Een aangename verrassing waarvan ik hoop dat ik ze in de toekomst nogmaals kan zien. Dustbug | domzaal Voor de eerste keer vandaag gaan we helemaal naar boven in de Vooruit, alle trappen op om tot in de Domzaal te komen. De opener hier in de Domzaal is Dustbug, een Gentenaar. Hij brengt een mix van experimentele, met momenten psychedelische tonen. Een vreemde mix en niet helemaal mijn ding, we blijven er dan ook (misschien ten onrechte?) niet lang plakken. BRUIT ≤ | balzaal Yes! Yes! Yes! Eindelijk was het dan zover! Ik kreeg én greep de kans om BRUIT ≤ live aan het werk te zien. Wow! Ik ben nog steeds onder de indruk. Ja, dat Franse viertal heeft me wel degelijk volledig omvergeblazen. Hét bewijs dat je met ‘klassieke’ instrumenten toch een fantastische sound kan creëren. Of: hoe een viool en een cello wel degelijk thuishoren in post-metal. Een overvolle balzaal toont aan dat de wereld écht wel klaar is voor het geweld van BRUIT ≤. Velen zakten overduidelijk naar hier af om dit optreden te kunnen bijwonen. Dat het een show was die gerust 90 minuten mocht geduurd hebben in plaats van deze 40 minuten. Een mening die anderen duidelijk ook met me delen als ik zag hoeveel mensen nadien aan de merch stand stonden aan te schuiven. Hubris | concertzaal Een album uitbrengen net voor de allereerste lockdown in België. Van een ongelukkige timing gesproken, maar het gaf de mensen ook wel iets om naar te luisteren in de dagen/maanden waarin alles veranderde. Wederom postrock uit het boekje, met de nuance dat het ook weer dat tikkeltje anders was. De dankbaarheid spatte van de band af! Eindelijk deze nummers voor een live publiek in België mogen brengen gaf hen een bepaalde energie, een positieve vibe, wat het enthousiasme van het publiek enkel nog maar versterkte. Muzikaal kan je het best vergelijken alsof je stevig met je voeten op de grond staat, maar dat er toch een storm over je heen raast die je van je sokken wil blazen. Winnie De Pooh heeft er een term voor: ‘waaibomendag’. En wie ben ik om Winnie in twijfel te trekken? Waaibomenrock. Jon Doe One | dansstudio Dat dunk!festival ruimte maakt voor het experimentele is ondertussen wel duidelijk. Iets wat ook merkbaar was toen ik om 17 uur de dansstudio van De Vooruit binnenwandelde. Niet zo goed wetende wat of hoe. Oké, ik was misschien twee minuten ‘te laat’ binnen … Een donkere ruimte. Hier en daar zaten mensen verspreid op de grond. Sommigen hadden het zich gemakkelijk gemaakt en lagen zelfs neer. Niet onbegrijpelijk gezien het concept: klanken en licht die samenkomen tot een waar ambient spektakel. Graag had ik het verhaal erachter geweten. Of misschien zoek ik er te veel achter? Misschien was er geen verhaal en was het gewoon een kwestie van zitten/liggen, kijken en genieten. Mary Lattimore | theaterzaal Wat een prachtige zaal, ideaal voor wat rustmomenten, even bekomen, de billen laten rusten in de zeachte zetels en de oren laten genieten van fijne klanken. Mevrouw Lattimore is een klassiek geschoolde harpiste die graag samenwerkt met indiemuzikanten als Thurston Moore, Kurt Vile en Steve Gunn. Geen verrassing wanneer de muziek start: mooie klanken die ontstaan door het zacht aaien van de immense snaren. Ik had iets meer verwacht van de begeleidende visuals, toch wanneer er zo'n knoert van een scherm achter de muzikant staat, maar goed. Na ongeveer vijftien minuten ontspanning werd het tijd om er terug in te vliegen. Lili Refrain | domzaal Vooraf was ik sceptisch moet ik toegeven. Maar mijn nieuwsgierigheid was toch geprikkeld voor deze Italiaanse artieste. Namelijk haar manier van werken leek me boeiend om te zien. Geen computers, geen fancy stuff, enkel een heleboel knoppen en pedalen die in realtime de loops maken en waarmee ze een song opbouwt. Lili begon vaak een nummer met het afzonderlijk opnemen van verschillende geluiden (waaronder een koebel!). En zo maakte ze een heel ingewikkelde soep van geluiden voor ons klaar. Tijdens de set dacht ik meermaals, dit is de perfecte soundtrack voor The VVitch, of recentelijk The Northman. Mede door haar verschijning en make-up leek het vaak alsof we naar een uiterst getalenteerde heks aan het kijken en luisteren waren en zonder dat we het wisten, ook een ritueel zagen. Want dat was het, rituele betovering. Later omschreef ik het als Lingua Ignota maar minder theatraal. Maar des te mysterieuzer. Stories From The Lost | balzaal Stories From The Lost is een naam die ik al meerdere keren had zien voorbijkomen, maar nog nooit iets van had beluisterd. Het is duidelijk. Dunk!festival wordt een driedaagse vol aangename verrassingen. Ik liet m’n hoofd leunen tegen de muur achter me en droomde even weg. Heerlijk, om die ritmische dynamiek te horen en te voelen. Een band van eigen Belgische bodem. Misschien alweer zo’n verborgen parel. De halfvolle balzaal liep al heel snel behoorlijk vol. Heel fijn om te zien. Ranges | oncertzaal Onlangs zag ik Ranges nog optreden in de hq van Dunk! Dat was net aan het begin van hun Europese tour met Astodan; vandaag zag ik ze, maar dan om de tour af te sluiten. En als er één plaats was voor Ranges op dit dunk!festival, dan was het wel de grote concertzaal. Heel goed gevuld en vooral heel veel liefde. Op vele momenten had je een ‘sht’ moment, omdat alles zo breekbaar klonk om dan tot een uitbarsting te komen die vergelijkbaar is met een actieve geiser. De band is afkomstig uit Montana, USA, waar de landschappen weids en ongerept zijn. Een betere vergelijking kan ik eigenlijk niet maken met hun set en geluid. Weids, af en toe een scherpe bergtop en veel ruimte om stil te staan in het hier en nu. Het was ook een mooie kers op de taart om de samenwerking tussen het Amerikaanse label A Thousand Arms en Dunk!records in de verf te zetten. Dankzij Dunk! leren wij namelijk deze bands in Europa kennen en kunnen we de platen betaalbaar kopen. Omgekeerd krijgen onze Belgische bands op die manier voet aan de grond in Amerika. Meteen ook een voorbeeld van hoe mooi deze community samenwerkt, en dat voelde je gisteren doorheen heel De Vooruit en zeker tijdens het optreden van Ranges. Petrolio | domzaal Een naam die ik al enkele keren had horen vallen, maar me eigenlijk onbekend was. Met plezier ging ik een kijkje nemen in de donkere domzaal en waande me een in een cave waar prachtige en sprekende visuals op me afkwamen. Petrolio doet me denken aan artiesten als Author&Punisher en Perturbator, met zware doom/metal geluiden die je meenemen naar andere oorden. Ik was zeker blij deze man eens aan het werk te zien! Astodan | balzaal Dat we veel trappen mogen lopen is een understatement. Wat een sportief weekend wordt dit. Iets met het nuttige aan het aangename koppelen? Maar ik klaag niet wanneer ik voor de zoveelste keer al die trappen omhoog huppel richting de balzaal (en ja, dat deed ik nog steeds even enthousiast als enkele uren daarvoor, echt waar!) Om 20 uur was dat de plaats waar heel wat postrock liefhebbers samenkwamen voor het zeskoppig Belgisch geweld Astodan. Nadat hun releaseshow eerder niet kon doorgaan, keek ik er toch wel naar uit om deze kerels eindelijk eens live aan het werk te horen. Na de teleurstelling van een paar weken geleden, dan nu toch dat moment van euforie. Een mening die niet alleen de mijne was. Wat was het fijn om die enthousiaste menigte in een overvolle balzaal te zien. Astodan speelde een krachtige set met een mooie mix tussen ‘oude’ en nieuwe nummers die ervoor zorgde dat het publiek mee was van begin tot eind. Jesu | concertzaal Tijd voor een legende dan. In de jaren 80 pionier van de industrial metal, en in het begin van het nieuwe millennium baanbrekend in het combineren van shoegaze met post metal, elektronica en allerhande andere genres. En toch had ik als muziekliefhebber nooit de tijd gemaakt om Jesu live aan het werk te zien. Maar dat werd nu ruimschoots goedgemaakt. Dikke lagen soundscapes, een saus van melancholie en versterkers op 12. Op zo’n momenten weet je, en besef je ook dat je naar legendes uit de muziekgeschiedenis aan het kijken en luisteren bent. En dat is iets wat ik nooit zal vergeten. Zulke momenten. Fennesz | theaterzaal Ik had geen flauw benul wie dit was en wat ik mocht verwachten. Ik zag een wat oudere man als een universiteitsprofessor aan een tafel zitten, een laptop en wat knopjes en draadjes voor zijn neus. Het leek wel alsof enkel zijn linkerbeen (nerveus?) bewoog. Zijn mix van klikjes en witte ruis kon me echter niet boeien. Ik las nadien dat het hier om een Oostenrijkse gitarist en componist van elektronische muziek gaat. Gitarist? De gitaar was hij die dag dan toch vergeten. Alvast not my cup of tea, dus trok ik al snel verder. Malämmar | domzaal Dit fantastisch metal trio uit Barcelona heeft me volledig van mijn sokken geblazen! Vanaf hun aantreden zag je al dat deze sympathieke kerels er duidelijk zin in hadden – verschillende pintjes bij de hand – en vanaf de eerste noot vlogen ze er enthousiast in. Hun wall of sound kwam je tegemoet en liet je daveren van begin tot eind. Ikzelf zie ze als de Black Sabbath zonder zang, gewoon straffe kerels! Deze mannen mogen snel terugkomen, want het is een plezier ze aan het werk te zien! Tom Morris & Jo Quail | balzaal Mijn laatste uitstap van de avond was er eentje naar Mars. De soundtrack daarvoor kwam van celliste Jo Quail en knoppentovenaar Tom Morris (vroeger in Her Name is Calla). Vooraf kregen we even een korte uitleg over het ontstaan van dit project (korte versie is dat het project gevraagd was als kunstinstallatie bij een tentoonstelling) en dat dit hun 3e ontmoeting en performance was. Het verhaal dat Tom schreef gaat over 400 jaar kolonisatie en verloedering van Mars. Jo had een uitgebreid pedalboard voor haar voeten en de geluiden die zij uit haar magnifieke cello weet te produceren, zijn echt buitenaards. Doorheen heel de set voelde je het verhaal. Je ging van verwondering naar frustratie en liefde en oorlog. Beiden hadden er duidelijk zin in. Tom zat vaak half/half op zijn stoeltje wat een heel huiselijk gevoel opleverde. Ik ben oprecht blij dat ik met hen deze ruimtereis heb mogen maken. Na achteraf even te hebben gepraat met het duo, is mijn respect alleen maar gestegen. Als je van een goed verhaal en sciencefiction houdt, of gewoon wil wegdromen, dan raad ik je zeer hard hun album aan, ook uitgekomen op Dunk!records trouwens. Achteraf sprong ik op mijn fiets huiswaarts, maar heel even waande ik me een astronaut in een raket. YOB | concertzaal Alles verbrijzelende loodzware doom/stoner/post metal, dat is waar de drie uit Eugene, Oregon voor gekend staan. Overal discussie of de band hier wel thuishoorde, temeer ze op deze tour vooral putten uit Atma (2011), een klassieker wanneer het op compromisloze doom aankomt. In elk geval zorgde YOB voor afwisseling op de affiche en op die manier was het wat mij betreft zeker geen slechte keuze hen te programmeren. Van YOB moet je weinig finesse verwachten, de afsluiter van dag 1 overgoot voor- en tegenstander met kokende lava. Foto's: Pieter Bouckhout & John Van de Mergel Teksten : July Bara, Caroline De Lobel & Andy Decroos Met dank aan Kunstencentrum VIERNULVIER, Luc en Wouter van dunk!festival alsook de véle erg sympathieke medewerkers (crew) die ons telkens opnieuw héél warm hebben ontvangen en wegwijs gemaakt.

In Bergen op Zoom konden we afgelopen weekend al voor de tiende keer proeven van Belgische muziek en bier op het Made In Belgium festival. In de gezellige zalen van Gebouw-T kon je genieten van bands als Flying Horseman, Admiral Freebee en SONS! Door omstandigheden kon onze verslagever de eerste beide bands niet meepikken, waarvoor onze excuses. Admiral Freebee De Admiraal opende eerlijk gezegd niet zo super en zat er bij zijn eerste nummer zelfs wat naast. Hij pikte de draad wel snel op en bewees dat een vos wel zijn haren maar niet zijn streken verliest. Hij kreeg er in zelfs bij. Met nieuwe nummers onder begeleiding van Timi Coenen aan gitaar wist hij mij, maar vooral de zaal, helemaal mee te krijgen met dit nieuwe Admiral Freebee verhaal. Naast zijn nieuwe nummers kwamen ook wat classics aan bod waaronder Einstein Brain. Ja, zeker een aangename opener en ik kijk uit naar het nieuwste album getiteld The Gardener. Kids With Buns Als ik het kort moet samenvatten: Kids With Buns, voorgesteld als ‘kinderen met broodjes’, door de presentator, heeft al mijn verwachtingen overtroffen. Hoewel deze toch niet laag gespannen waren. Ze kregen met hun enorm mooie blues en soulmuziek de hele zaal stil. Het wil ook wat zeggen als je na het optreden de mensen een staande ovatie ziet geven terwijl ze elkaar nog eens vertellen hoe geweldig ze het wel niet vonden. De superleuke muziek gecombineerd met de zeer sympathieke en vaak ook hilarische tussenkomsten van de dames maakten een zeer aangenaam optreden. Zeker voor herhaling vatbaar. SONS Als afsluiter was er SONS… jongens, jongens, jongens. Wat een gekkenhuis! Van tevoren vertelde ik al hoe ‘4 jongens uit Melsele het kot af gingen breken’, maar dat ze er geen spaander van zouden heel laten wist ik niet. De muziek was vanaf de eerste noot van een niveau om u tegen te zeggen en verzwakken deden ze niet meer. Het was alsof er een trein door de zaal denderde die het eerste uur niet ging stoppen. Zelfs aan het laatste nummer: C an You See Me, toonden de jongens geen teken van vermoeidheid en maanden ze het publiek aan om nog een keer alles te geven. En alles geven is wat ze deden. De moshpit die er al heel het optreden aan de gang was verdubbelde nog eens in grootte en zelfs de mensen die aan de kant stonden bleven er niet van gespaard. Voor mij een ervaring om nooit meer te vergeten. Bedankt SONS en hopelijk tot heel snel voor jullie nieuwe plaat. Made in Belgium was dit jaar dus een super editie met grote artiesten die nog grotere prestaties leverden. Bedankt gebouw T, bedankt artiesten en tot volgend jaar! Bedankt Harrij Stekel voor je foto's. Hieronder toch ook nog foto's van de bands die ik niet kon zien. zaterdag 9 oktober, Gebouw-T (Bergen op Zoom) | Foto's: Harrij Stekel , Tekst : Arno Bollaers

24 Hours of Deep Listening, het jaarlijkse festival van het Gentse platenlabel Consouling Sounds, is méér dan enkele een muziek tweedaagse en dat mocht ik afgelopen weekend voor het eerst aan den lijve ervaren. Naast de twaalf bands die je kon beleven in het Lakenmetershuis (Vrijdagmarkt), konden de bezoekers genieten van debatten, exposities, een heuse HacXathon en enkele VR-belevingen. Mag ik even zeggen dat er dus veel te beleven viel? Te veel zelfs voor deze jongen, al deed ik m'n best om zoveel mogelijk van de 'immersive technology, community and togetherness' in me op te nemen. Resultaat: dit beknopte verslag. Voornemen: het een pak gestructureerder aanpakken in 2022! Voor mij was een zaterdag vertoeven op 24HDL (by Consouling Sounds) enkele uren puur genieten. Eens je festivalbandje rond de arm, kon je genieten van een toffe goodiebox en gratis koffie in de Consouling store, aangeboden door de uiterst sympathieke Mike himself. Daarna ging het mooi opgewarmd richting het Landmetershuis waar de harde magie kon beginnen! Bij het binnenkomen word je direct aangetrokken door de artistieke kunst van Le 7 oeil, die je vooral zal kennen van het mooie artwork dat hij al afgeleverd heeft voor onder andere Amenra en Neurosis. Verder komen we merchandise stands tegen met vinyls en shirts van de verschillende bands. Daar zorgen de mannen van Pothamus meteen al voor een verrassing met hun nieuwe designs die duidelijk enthousiast onthaald werden door het grote publiek! Ikzelf heb niet alle bands gezien vandaag, maar wat ik gezien heb heeft me toch wel weggeblazen! Wolf Net als de dag voordien ging 24HDL rustig van start. Wolf Vanwymeersch brengt heerlijke alternatieve pop. De singer-songwriter maakt graag gebruik van elektronica en creëert prachtige sferen rond catchy melodieën en prachtige songstructuren. Live wordt de man bijgestaan door Stijn Vanmarsenille (Maya's Moving Castle, Future Old People Are Wizards, Elefant) and Roeland Vandemoortele (Too Tangled). Een zeer mooie opwarmer voor het geweld dat zou komen. (tekst: John Van de Mergel) Mother Eerste band voor mij vandaag was MOTHER, een sympathiek trio met een straffe plaat onder de arm die ze ook prachtig konden overbrengen. Toch heb ik het gevoel dat hun muziek ons live nog sterker zou bekoren met enkele visuals erbij, waardoor er een betere interactie met het publiek zou ontstaan. Blij deze band gezien te hebben en zeker waard om nog eens te bekijken in de toekomst! Pothamus Op naar de volgende band waar ik toch wel heel benieuwd naar was door alle positieve commentaren op hun live performances. En ja hoor, POTHAMUS voldeed helemaal aan mijn verwachtingen! Prachtige visuals die je meenemen op hun reis, met drums die je hart sneller doen slaan, een ferme bas erbij en dan de blootvoetse gitarist Sam Coussens die het tripje afmaakt met zijn bijkomende zang. Deze band is op weg om nog vele harten te veroveren en ik ben daar heel graag getuige van! Ural Umbo Mij helemaal onbekend, maar ik kreeg zo een 'Sum of R' gevoel bij deze performance en wat bleek? Ural Umbro zijn gewoon Reto Mäder, Marko Neuman en Jukka Rämänen ... dezelfde drie die de dag voordien nog het podium (en de eerste rijen in de zaal) onveilig maakten als ... Sum of R. Of sla ik hier de bal helemaal mis? Hypnotiserende drumw, dreigende synths en spookachtige zang alsof de heren regelrecht uit een horrorfilm zijn gestapt ... of er op z'n minst de soundtrack voor maken. Ovtrenoir Tot slot voor mij was het uitkijken naar het machtige OVTRENOIR, die in 2020 hun krachtige debuutplaat Fields of Fire had afgevuurd! Hun soundcheck deed me al watertanden, maar dan kwamen de straffe visuals gepaard met stevige gitaren, ferme drumpartijen, krachtige zang en een bassiste die zich liet gelden in deze mannelijke bunker! Het was stormachtig deze herfstavond, zowel binnen als buiten,,door deze band. Het enthousiaste publiek deelde duidelijk mijn mening! Een stevige streling voor het oor en oog is OVTRENOIR! Alkerdeel De surprise act van dag twee was er eentje die het publiek met een ferme kopstoot naar huis stuurde. Al konden noch Caroline, noch ikzelf die muilpeer aan den lijve ondervinden, beide weten we goed waar Alkerdeel voor staat. Ik zag hen nog recent op Alcatraz en was redelijk onder de indruk. Gedaan met de finesse, gedaan met de nuances en als ik het goed voorheb, ook gedaan met de mooie achtergrondbeeldjes: deze kerels spuwen hun black doom metal uit met een intensiteit die een publiek achteruit doet deinzen, om dan zwaar te gaan moshen. Al zal dat laatste er die avond niet van gekomen zijn. Met dank aan Michelle Geerardyn voor de zeer toepasselijke shots! zaterdag 2 oktober, Lakenmetershuis (Gent) | Foto's: John Van de Mergel, Tekst : Caroline Delobel (behoudens anders vermeld) Consouling sounds heeft ferme groepen onder de arm en dat weten ze heel goed! Dit evenement laat een warm en stevig gevoel na, eentje dat je met veel plezier opnieuw wilt beleven! Op naar de editie 2022 dus.

24 Hours of Deep Listening, het jaarlijkse festival van het Gentse platenlabel Consouling Sounds, is méér dan enkele een muziek tweedaagse en dat mocht ik afgelopen weekend voor het eerst aan den lijve ervaren. Naast de twaalf bands die je kon beleven in het Lakenmetershuis (Vrijdagmarkt), konden de bezoekers genieten van debatten, exposities, een heuse HacXathon en enkele VR-belevingen. Mag ik even zeggen dat er dus veel te beleven viel? Te veel zelfs voor deze jongen, al deed ik m'n best om zoveel mogelijk van de 'immersive technology, community and togetherness' in me op te nemen. Resultaat: dit beknopte verslag. Voornemen: het een pak gestructureerder aanpakken in 2022! Ook al ligt de focus in dit verslag op de muziek, toch wil ik nog kort - uiterst kort zelfs - weergeven wat ik geleerd heb door me onder te dompelen in de wereld van Consouling. 1. Immersive technologie (met oog op toepassingen in de muziekindustrie), zit op vandaag nog grotendeels in een experimentele fase waarbij je de creative minds moet kunnen laten floaten en driften om uiteindelijk zinvolle en betaalbare toepassingen te creëren naar diverse doelpublieken toe. 2. Community & togetherness als debatten heb ik spijtig genoeg gemist, maar ik heb de beide dagen wel beleefd en gevoeld wat dit inhoudt. Met dank aan de vele prachtige mensen die ik heb gesproken, die ik ben tegengekomen of gewoon om me heen heb waargenomen, Het gaat hier zowel om de muzikanten, de organisatoren en de vele vrijwilligers die alles mogelijk hebben gemaakt alsook het publiek en enkele collega's. Tot slot nog dit: content is king! Iets wat ik tijdens mijn reclamewereldjaren heb geleerd: alles begint bij een goed product, een goed idee, een goed concept ... alles wat erbij komt zijn maar tools die je al dan niet in combinatie met elkaar inzet om je doel(publiek) maximaal te bereiken. En dan nu .... muziek! In woord en beeld toch. Siem Reap Niet de stad in Cambodja, maar het soloproject van Gilles Demolder. Jawel, die van Oathbreaker en Wiegedood. Na drie jaar zwoegen en zweten is uiteindelijk zijn kindje geboren. Moet het gezegd dat dit soloproject hem zéér nauw aan het hart ligt? De muziek is net als de teksten én de stem erg breekbaar, erg delicaat. Net in die stem ligt misschien de reden waarom ik er zelf niet zo wild van ben. Ook al zit het muzikaal snor, ik hou toch van iets meer vastheid op vocaal vlak. Iemand vertelde me dat Gilles zelf niet 100% tevreden was over zijn (vocale) prestatie, dus geef ik hem héél graag het voordeel van de twijfel. Een festival dat draait rond 'community/samenzijn' kan je volgens mij niet zachter en intiemer openen. Al bij al erg mooi gedaan. Sum of R Rust is ons niet lang gegund en het contrast kon niet groter zijn wanneer het Finse/Zwitserse Sum of R zijn duivels ontketent. Van oorsprong een instrumentaal project rond Reto Mäder en Jukka Rämänen gaat de band nu de toekomst tegemoet met Marko Neuman als zanger en knoppenfolteraar. Nu ja, zanger, de goede man laat de ergste keelklanken los op zijn twee microfoons, daarbij regelmatig een cut throat gebaar makend om dan het publiek in te duiken. Geen idee of het bij de act hoorde, maar een kerel op rij drie werd duidelijk geviseerd. Plots kreeg ik zelfs de indruk dat hij het op mij had gemunt toen hij nogmaals gesticuleerde om vooraan het podium plaats te nemen. Verschuilen achter mijn lens leek me een goede zet. Hun avant garde metal, drone rock, psychedelic kraut doom kwam i.i.g. zeer intens over, al zorgden beide 'momentjes' toch even voor een ongemakkelijk gevoel bij me. Toch hou ik hen in de gaten want benieuwd hoe de nieuwe nummers op hun aankomende album zullen klinken. Barst Tijd dan voor een eerste échte audiovisuele performance. Met hun meest recente werk REAL brachten Bart Desmet (elektrische gitaar en allerlei geluidsknopjes), Niels Verwijk (maker van de film) en Charles Bernard (elektrische en akoestische gitaar) een veertig minuten durende soundscape waarbij geluid en beeld hand in hand gaan. Het is een intuïtief proces dat organisch tot stand is gekomen en waar we getuige van mochten zijn. Ik hoorde drone, noise, trance, ambient, ... en zag mooie natuurbeelden. Op het moment zelf kende ik het verhaal nog niet, waardoor ik me soms afvroeg wat er - al dan niet - gebeurde en wie bv. die man was die plots kwam opdraven. Nadien even mijn licht opsteken bij Mike in de Consouling Store om de hoek en alles werd duidelijk. Het einde, waarbij Bernard geleidelijk aan zachter en zachter op de gitaar tokkelde, tot je niets meer hoorde en enkel nog de vingers zag bewegen, was van zo'n intensiteit dat het me waarschijnlijk altijd zal bijblijven. IIVII Hoe mooi de voorgaande 'act' ook was, dit was toch even 'next level' hoor! Creative Director en visual arts-specialist Josh Graham werkt(e) voor de grootsten de Aarde, waaronder Drake, Soundgarden, Madonna, ... en natuurlijk Neurosis! Zijn eigen muzikale ei geraakt hij kwijt in zijn project IIVII. Hoe spreek je dat uit? Bwah, doet er volgens de man eigenlijk niet toe, gezien die 'naam' eigenlijk ontstond als een logo, een visuele gimmick. Toch deed ik enkele wenkbrauwen fronsen met mijn interpretatie, zijnde 'two five two'. Voor mij creëerde Josh, gesteund door drummer Gregory Simons, voor het eerst die dag een échte totaalbeleving, een échte onderdompeling in beeld en geluid. De humeurige, wat sci-fi aandoende soundscapes leverden de perfecte soundtrack bij het ongelooflijke prachtige visueel spektakel dat we te zien kregen. Mijn persoonlijke highlight van dag 1, zonder twijfel. Insect Ark Dana Schechter geeft, op basis van een basgitaar, een lap steel gitaar en synths, een visionaire draai aan horror-avant-noise. Huh? Denk aan een erg verontrustende, vervormde elektronische chaos die je vanaf het podium als een pletwals overvalt, met zo nu en dan een subtiel momentje om héél even op adem te komen. Interessant, al kan dit me een pak minder boeien dan de drie voorgaande acts. Toch een dikke pluim voor wat deze dame helemaal alleen op dat podium teweegbrengt. Wolvennest De band die ik al geruime tijd op mijn wishlist heb staan en toch nog nooit live aan het werk heb kunnen zien. Maar kijk, als 'surprise act' wisten de prachtmensen bij Consouling wie ze moesten programmeren om mijn dag compleet te maken! Doodshoofden, rook, kaarsen (voor de gelegenheid op het machtige LED-scherm) en een geluid dat het midden zoekt tussen blackgaze en 70's kraut rock. Doorheen al het duister probeer ik eerst krampachtig voldoende beeldmateriaal te schieten, maar geef me tenslotte over aan de bezwerende, psychedelische en occulte sfeer die wordt opgeroepen. Mijn verwachtingen waren hoog en het zestal heeft die moeiteloos ingelost. Na een ritje richting Kust kan ik om drie uur het zandmannetje zijn werk laten doen en ben ik off to (Never) Neverland. vrijdag 1 oktober, Lakenmetershuis (Gent) | Foto's en tekst: John Van de Mergel

Frietrock is dit jaar toe aan zijn 12de editie en met BIR zijn we er voor het eerst bij! Het festival in Ieper telt nu drie 3 dagen, een nieuw festivalterrein en de beste line-up die ze ooit hebben voorgesteld (al zeggen ze het zelf ). Dit jaar was het festival ook voor het eerst betalend, met als doel meer en (nóg) betere groepen te kunnen programmeren! Zach Person De jonge guitarslinger uit Austin, Tx (via omzwervingen dan)) kwam bij ons (vanzelfsprekend) al eerder aan bod. Zijn eerste full album kon ik wel smaken, of toch een aantal nummers erop. Ik hoorde vooral potentieel alsook een getalenteerde kerel die zijn weg nog aan het zoeken is. Zijn sound is erg sterk beïnvloedt door een hele resem 'oude' maar ook hedendaagse muzikanten, al verwacht ik dat de échte Zack Person wel snel zal opstaan, met meer eigenheid dus. Ook live - dè reden trouwens waarom ik naar Frietrock trok - is het vooral nog zoeken (naar zichzelf) en ervaring opdoen. De tour loopt als een trein, de respons van het publiek is goed dus ziet de toekomst er bright uit. Person staat trouwens, samen met maatje en drummer Jake Wyble, als een ervaren rot te performen, wat voor een 'nieuw' publiek misschien net iets te afstandelijk overkomt. Ik hou eerlijk gezegd (ook) niet van een muzikant die oeverloos staat te lullen - ik wil muziek - maar eens het ijs breken en wat conneceteren met je publiek kan wonderen doen tijdens een set. Nu bleven de reacties wat koeltjes, al kon hij hier en daar toch verbazing en applaus oogsten met zijn rauwe gitaarpartijen, sterke zang en enkele goedgekozen covers ( Kashmir, All Shook Up en Helter Skelter ). De veroveringstocht is begonnen, bij een volgende doortocht, met méét sterke eigen nummers én hier en daar een korte babbel, krijgt hij niet enkele een halve wei mee, maar groeit ook zijn aanhang hier. Check hier voor de laatste vijf dates op het EU tourschema, allemaal BE en NL. Shtevil 2 november 2019 stond ik in Trix voor het optreden van Doyle Bramhall II. In het voorprogramma een zekere Shtevil . Ik vraag me af op wat dat gaat trekken, met zo'n naam, en wordt iets later bijna omvergeblazen. Helemaal alleen, met wat gitaren, doet Steven Vergauwen zijn ding. Dat 'ding' is sterke classic rock brengen met een scheut hedendaagse blues en soul ... én performen. Want in tegenstelling tot Zach Person zoekt Shtevil, ditmaal met full band, de interactie met het publiek op. Het ijs is al snel gebroken en de enkele vroege vogels zijn snel opgewarmd. Damn, dit had vlak voor Zach Person moeten komen, kwestie van een betere match natuurlijk, maar ook de juiste sfeer opbouwen. Hoog tijd dat de sympathieke Mechelaar meer geboekt wordt, want dit is echt hard genieten van steengoede muzikanten/muziek. High Hi Wil je in Vlaanderen kansen krijgen - héél wat muzikanten dwepen nog steeds met StuBru en HUMO - dan moet je muziek maken waar het mgmt en label de stempel 'indie' of 'alternative' kunnen plakken. We zijn nu eenmaal het 'indie lapje grond' wanneer het op muziek aankomt. Ik zou deze band dus links laten liggen wegens niet echt 'ons' (BIR) ding. But hey, ik was er toch en had tijd en energie zat, dus .... Toegegeven, High Hi bestaat uit erg leuke jonge muzikanten die best energieke pop brengen en hun plaats verdienen op festivals en poppodia. Toch wanneer je een jong publiek aan het dansen wil krijgen. Leuk om te zien én te shooten. Turbowarrior of Steel In alle eerlijkheid? Een leuke 'party'band om een lokaal festival - yep, de boys zijn van Ieper - van start te laten gaan of één of andere kroeg in de fik te steken. Hun mix van thrash, rock&roll, punk en hardcore werkt aanstekelijk en je wordt er best vrolijk van. Goed voor een dik halfuur fun. Volg hen hier . zaterdag 11 september, Frietrock (Ter Waarde, Ieper) | Foto's & tekst: John Van de Mergel