Er zijn van die bands waarvan je niet echt fan bent, maar die je wel heel tof vindt en die bijna als een rode draad – of in elk geval één van de meerdere rode draden – door je muzikale leven lopen. Zo leerde ik begin jaren 90 Paradise Lost kennen en waren zij de reden dat ik in ’92 en in ’95 naar Dynamo Open Air ging. In 1995 werd een andere rode draad toegevoegd, Fear Factory, maar daar gaat dit stuk nu niet over. Dit stuk gaat over Paradise Lost en het nieuwe album dat vandaag, vrijdag 15 mei, uitkomt: Obsidian
Zodra het album begint, slaat de eerste verbazing al toe. Darker Thoughts begint heel lief en klein. Zanger Nick Holmes brengt het eerste deel van dit nummer als een liefdesliedje dat een chansonnier opdraagt aan zijn schatje, zichzelf begeleidend met alleen een gitaar. Maar dan: “This one way street you’re on, is gonna get you killed.” Instinctief weet je dat het over is met het kleine, lieve liedje en je krijgt gelijk wanneer het geweld los barst. Je wordt dan meegenomen op een bombastisch drumgeluid en aan het eind weet je dat je een heel goede beslissing hebt genomen door dit album te luisteren.
Wat volgt is een van de eerder uitgebrachte singles, Fall From Grace, die begint met een hypnotiserende gitaarrif en een vervolg dat in herinnering roept waarom Paradise Lost te boek staat als één van de pioniers in de death/doommetal.
Al met al is Obsidian een behoorlijk gevarieerd album geworden. Van redelijk ingetogen nummers als Forsaken en Ending Days tot knallers als Serenity. Een uitermate lekker begin van dit weekend.
Releasedatum: 15 mei 2020
Luister
Lees
Obsidian… dark, reflective and black: it’s a pretty decent description of the music that Paradise Lost have been making over the last 32 years, even though this most resilient of British metal bands have stoically refused to be pinned down to one easily defined formula. Powered by a lust for creativity and a stout devotion to haunting heaviness, Paradise Lost have defied the odds by coming back stronger than ever over the past decade.
“We’re doing really well right now,” says guitarist and co-founder Greg Mackintosh. “The last few albums have gone down well and we’ve gradually moved back up the festival bills. But for me, I think about it more in terms of being relaxed and content. It’s a good time to be in Paradise Lost.”
Formed in Halifax, West Yorkshire, in 1988, Paradise Lost were unlikely candidates for metal glory when they slithered from the shadows and infiltrated the UK underground. But not content with spawning an entire subgenre with early death/doom masterpiece Gothic nor with conquering the metal mainstream with the balls-out power of 1995’s Draconian Times, they have subsequently traversed multiple genre boundaries with skill and grace, evolving through the pitch-black alt-rock mastery of ’90s classics One Second and Host to the muscular but ornate grandeur of 2009’s Faith Divides Us – Death Unites Us and Tragic Idol (2012), with the nonchalant finesse of grand masters. The band’s last two albums – The Plague Within (2015) and Medusa (2017) – saw a much celebrated return to brutal, old school thinking, via two crushing monoliths to slow-motion death and spiritual defeat. Consistently hailed as one of metal’s most charismatic live bands, Paradise Lost arrive in this new decade as veterans, legends and revered figureheads for several generations of gloomy metalheads. In keeping with their unerring refusal to deliver the expected, 2020 brings one of the band’s most diverse and devastating creations to date.
