Smacht je naar een gezonde dosis tristesse in je muziek, dan moet je bij Taz Von Stone zijn, het meest recente project van Matthijs Vanstaen. Bij elke aanslag van de snaren, in elk gezongen woord, in de kleur van zijn stem alsook de algehele sfeer die de man via zijn nummers oproept, voel je de pijn en het verdriet...zij het dan op een helende manier. Vale Of Need... zou het titelnummer van één of andere donkere HBO serie kunnen zijn. Hoe Matthijs gitaar, synths en stem verweeft tot een sfeervol klanktapijt is van een onaardse schoonheid en grijpt je bij de keel, raakt je tot in het diepste van je ziel.
Luister ook naar: All Hail The Flag
Het debuut album Solitude Never Comes Alone verschijnt nog dit najaar
ter info
Al zijn hele leven is Matthijs Vanstaen alleen maar gedreven door muziek. Muziek is zijn therapie, het helpt hem verwerken. Hij hoopt dan ook dat hij er anderen even hard mee kan helpen als zichzelf en dus wil hij maar één ding: zo veel mogelijk spelen voor een publiek.
Na de nodige pech met bands en bandleden besloot hij met dit project alleen aan de slag te gaan. Beïnvloed door een waaier aan stijlen, gaande van neo-klassiek, over electronica tot zelfs de meest gitzwarte metal, creëert hij met Taz Von Stone een eclectische, donkere singer-songwriter pop, die synths en gitaar combineert en wordt voortgestuwd door emoties en electronica.
Aan ideeën geen tekort op Solitude Never Comes Alone, het eerste album dat dit najaar zal verschijnen. Met dit project laat hij zichzelf toe werkelijk alle registers open te trekken, hij wil intieme cafés aandoen, maar ook grote concertzalen bezetten met een gelegenheidsband. Alles kan, alles mag. Als inspiratie voor de titel van de plaat ligt vooral de dood van een goede vriend aan de basis. Een vriend die hij al twee jaar niet meer had gezien omdat Matthijs zich wikkelde in eenzaamheid en niet vaak meer buiten kwam. Plots krijgt hij de klap te verwerken: de lieve reus ‘Jones’ (Jonas Druyts) komt om bij een tragisch klimaccident op een andere reus ‘Mount Kazbek’, in het grillige Georgië.
Eenzaamheid komt nooit alleen. Het heeft gevolgen. Eenzaamheid verspreidt zich als een virus. Eenzaamheid kostte hem tijd met een vriend, tijd die niet meer terug te krijgen is. Eenzaamheid lag misschien ook mee aan de basis van de breuk van zijn relatie afgelopen winter. Toch brengt eenzaamheid ook mooie dingen met zich mee. Introspectie staat garant voor oeverloze inspiratie en creativiteit. Solitude Never Comes Alone is dus een verhaal met meerdere facetten.
Nadat ook dat andere virus de wereld rondging en hij opnieuw tot zichzelf was veroordeeld, sprak zijn werktitel voor de plaat plots nog meer tot de verbeelding. Als thema van de plaat koos hij een berg. Niet enkel als ode aan Jones, maar als symbool voor de innerlijke obstakels die je moet beklimmen en hoe je daarin een constante balans moet vinden tussen gepast isolement enerzijds en het toelaten van anderen anderzijds. Een berg straalt ook een zekere eenzaamheid uit. Die berg zal de basis vormen voor het artwork, maar ook komt de hele plaat online in de vorm van visuals, waarbij een berg wordt bewandeld en waarbij je bij elk nummer in een gepaste omgeving terechtkomt.
