Je eigen zin blijven doen, al dan niet koppig, loont de moeite. Je hoeft aan niemand je ziel te verkopen, tenzij aan jezelf en in dat geval mag je volledig zelf kiezen met welke bloedgroep je je contract wilt ondertekenen en op welk type briefpapier dat moet worden opgesteld. De Deense Amalie Bruun, bij ons beter gekend als Mevrouw Myrkur, is zo iemand die, wars van alle (onterechte overigens) kritiek die ze kreeg, koppig haar ding is blijven doen, het creëren van een fusie tussen Scandinavische black metal en mystieke folk. En zoals het een koppige artieste betaamt gaat ze niet zomaar door op het succes van haar vorige album maar zoekt ze een nieuwe richting voor haar creativiteit.
De hoes van Folkesange is al meteen een stijlbreuk met die van haar vorige albums. Geen mysterieuze bosnimf in sepia maar foto van een meisje in traditionele Scandinavische klederdracht in een dito landschap. Het zou haast een vakantiekiekje kunnen zijn. De titel doet ook al een stevig bel luiden, Amalie trekt op dit album volop de kaart van de folk. Maak u echter geen zorgen, geen geitenwollensokkengedoe, gelukkig. Bruun nam twaalf traditionele Scandinavische volksliedjes, -verhalen en legendes waarmee ze als kind opgroeide op en bewerkte die tot een bijzonder mooi en rustgevend album. Een welkome afwisseling in deze gejaagde coronatijden. Ze gebruikte hiervoor traditionele instrumenten als haar vertrouwde piano maar ook de lier, harp, nyckelharpa (sleutelharp), en nog een heel arsenaal aan percussie instrumenten. Maar het belangrijkste instrument is haar inmiddels gekende gouden nachtegalenstem! De verhalen in de songs komen uit Ijsland, Zweden, Noorwegen en haar thuisland en hoewel ik geen enkele van deze talen spreek, begrijp ik toch een aantal woorden en zelfs zinnen. Iets in mij zegt mij dat die verhalen ook in onze cultuur in één of andere vorm gebruikt worden. Mede dat maakt van Folkesange één van de allermooiste albums die ik sinds lang heb mogen horen. De lente is nog maar net begonnen maar zet deze maar alvast in mijn eindejaarslijstje. En iets in mij zegt dat die over tien jaar ook nog in mijn ‘best of the twenties’ lijstje zal staan. (Jan Guisset)
Releasedatum: 20/03/2020
Luister
Lees Amalie Bruun heeft altijd haar eigen pad bewandeld en daagde ongegronde vooroordelen over heavy metal uit sinds de release van haar debuut Myrkur EP in 2014. Haar eerste twee volledige studioalbums, 2015's M en 2017's Mareridt, hebben black metal herschikt in de meest persoonlijke maar hun termen van vermenging van Amalie's Deense volkswortels met onstuimige interne worstelingen blazen nieuw leven in een subgenre waarvan de volgelingen stijf bezitterig kunnen zijn. Met de release van haar nieuwe album, Folkesange, is Amalie Bruun op reis gegaan naar het hart van de Scandinavische cultuur die haar jeugd markeerde. Folkesange doet afstand van black metal voor een verfijnde maar verreikende evocatie van traditionele folk, waarbij oude en nieuwe liederen worden gecombineerd met een subliem resonerend effect. Na de door een nachtmerrie veroorzaakte visioenen die zich in heel Mareridt hebben voorgedaan, biedt Folkesange een emotioneel toevluchtsoord, een middel om opnieuw verbinding te maken met iets permanent en natuurgebonden. Het is een bewustzijn dat diep verbonden is geraakt met de organische, regeneratieve geest van het album, van het openingsnummer Ella's hartslag, frame-drum percussie en kristallijne zang die de basis vormen voor een verrukkelijke, rijk gestructureerde ontwaking, tot de zachte carrousel van de afsluitende Vinter, met zijn nostalgie doordrenkte connotaties van seizoensgebonden, door sneeuwval behekst ontzag. Verhalen vertellen, overgangsriten en het aanroepen van een continuïteit die door tijd en generatie gaat, maken allemaal deel uit van het tapijt van volksmuziek, en Folkesange maakt gebruik van al deze stromingen in hun meest essentiële vorm. Voor een deel een puristische benadering van het genre, vrij van overinterpretatie en fusie, biedt het gebruik van traditionele instrumenten zoals nyckelharpa, lier en mandola een diepere, meer tactiele verbinding met hun bron, een ononderbroken communicatielijn terug naar het verleden. Maar het album is geen museumstuk; het resoneert in het hier en nu, geholpen door de ruime productie van Heilung-lid en muzikale medewerker Christopher Juul. Filmisch maar intiem, Folkesange bevindt zich in een staat van grenzeloze mijmering, gevoed door snaargestuurde drones, cyclische, elegische ritmes en de wrijvingsloze stem van Amalie, allemaal dragersignalen voor diepgewortelde, voorouderlijke herinneringen en associaties gevoeld op een elementair niveau. Het is een binding van het buitenaardse en het aardse dat het onderwerp van veel van de verhalen zelf weergeeft. Leaves Of Yggdrasil's middeleeuwse cadans, geschreven door Amalie, verbindt een tragisch liefdesverhaal en mythologie, vol sprookjeswonder en diep menselijk zwak. Tor i Helheim, het dromerig aanhoudende ritme dat doet denken aan zowel onschuld als aantasting, is gebaseerd op een gedicht van de IJslandse Eddas, dat een reis vertelt naar de onderwereld van Hel, waar de schaarse aard van de begeleiding het medium wordt dat je meeneemt in zijn lust. Een meeslepende ervaring op zich, maar ook behorend tot een bredere, heidense folk-gebaseerde renaissance die wereldwijd een toegewijde aanhang heeft getrokken, beantwoordt Folkesange aan een behoefte die in turbulente tijden steeds dringender is geworden. Een nulpunt in een resonantie die zowel intrinsiek als duurzaam is, het is een herontdekking van persoonlijke aarding en een ervaring die verder reikt dan de cultuur om ons te herinneren aan een gedeelde, diepgewortelde erfenis. Een stemvork die het persoonlijke en het universele bindt, Folkesange herinnert eraan dat de meest transcendente ervaringen die zijn die het dichtst bij huis zijn.
#albumreview #albumbespreking #nieuwealbums #nieuwereleases #newalbum #newrelease #nieuwalbum #janguisset #myrkur #folkesange #relapserecords