Stampen, pompen, razen, tieren... de nieuwe single van de drie jongedames en één jongeman gaat oerend hard, zoals we van hen gewoon zijn. Alles moet eraan en toch behouden ze perfect de controle, ook al laten ze die graag eens los, vooral live dan. Leugenaar opent de weg naar een eerste full album, dat qua songs zo goed als klaar is, maar productiegewijs nog ergens hangt te hangen. Laat maar komen zou ik zeggen.
EN/EN (EP) is op 28 februari 2025 verschenen via Burning Fik.
Lees
Leugenaar is een kwijtschrift, een nierbekken onder de kin van een kwijlend monster dat wacht om verlost te worden van een rotte tand. Iedereen die meer uitleg verwacht, gaat naar de hel.
Maria Iskariot is de patroonheilige van betwistbaar gedrag. Het is punkrock uit Gent. Lawaaierig strofe, refrein, strofe. Liefde voor de onbeminden, vijgen na Pasen, maar in de eerste plaats een knieval voor de zondaars.
Zoals het een band op platenlabel Burning Fik (Hang Youth, Gotu Jim, etc) betaamt poogt Maria Iskariot een greintje hoop te vinden in schier allesomvattende hopeloosheid. “Ik was vergeten dat het ook nog anders kon,” tieren de stoutmoedige telgen van de kapitalistisch-realistische wereld. Gelijke delen paniekaanval, pseudofilosofisch pamflet en vlam-in-de-pan nodigt de punkband uit Vlaanderen eenieder die zich eveneens op de limieten begeeft uit met hen te komen rellen – in een gecontroleerde setting welteverstaan. En niets slopen hoor, want er is al zoveel kapot.
Hun EP EN/EN dropte april ‘24 en diezelfde maand werden ze bekroond als winnaars van Humo’s Rock Rally 2024. De groep speelde ondertussen meer dan 100 concerten in binnen- en buitenland en nadat een live video van hen viral ging (+2M views), werden ze opgepikt door Tropical Fuck Storm om hen als support te vervoegen op hun tour door het VK, Duitsland en Scandinavië.
De Britse journalist en Kurt Cobain-vertrouweling Everett True zag hen in London aan het werk:
“Maria Iskariot killed. Shredded. Ruled. Owned the entire crowd, from the moment the lady in the middle jumped straight into the audience and forced them to sing along – individually at first, then collectively – with words they couldn’t even pronounce let alone understand, but increasingly, lustily, shouted along with. She ran straight to the back, leapt onto speakers, pulled the same trick again, and beside her bandmates clashed guitars and thundered a mighty thunder: like all the aforementioned but with lashings of humour and fearless youth, and soul. Such a good feeling.”
