Er is vorige week in België nogal wat commotie ontstaan rond een popartiest die aankondigde een black metalalbum uit te gaan brengen en die dat kracht bijzette door een eerste single uit te brengen.
Arsenal-zanger John Roan is de popartiest in kwestie. Hij heeft dus een black metalnummer op de Belgische markt gegooid en diverse media geven hem de aandacht die een artiest van zijn statuur verdient. Maar is The Realm, zoals het nummer heet van Lalma - zoals Roan zich in deze hoedanigheid noemt, wel black metal?
Ik zou geen jurist zijn als ik deze vraag niet zou beantwoorden met: "Dat hangt ervan af." Het hangt er namelijk echt vanaf welke definitie van black metal je aanhangt, hoe ruim je het genre oprekt, welke subgenres je allemaal nog toerekent aan het hoordgenre enz.
The Realm is geen black metalnummer in de meest old school zin des woords. Daar waar in de jaren 80 en 90 black metal werd gedefinieerd als extreme metal, afgeleid van thrash en deathmetal, gekenmerkt door razendsnelle tempo's en 'shrieky' zang en opgevoerd door bands die onherkenbaar waren als gevolg van corpse paint, is het in de jaren daarna geëvolueerd en hebben zich talloze subgenres gevormd. Het nummer van Lalma valt niet in de definitie van de old school black metal, zoals hier beschreven. Het komt geenszins in de buurt van muziek die wordt gemaakt door Venom, Mayhem of Watain.
Maar als je black metal breder uitlegt, is het helemaal niet zo heel gek dat Roan zegt dat-ie daarin zijn heil een beetje gevonden heeft. Zo heeft The Realm wel kenmerken van blackgaze - een combinatie van de inmiddels redelijk ingeburgerde shoegaze en black metal-ingrediënten als snelle drumbeats en gitaarrifs. Daarnaast zit er wel een vleugje psychedelic black metal in.
Ik denk persoonlijk dat Roan zich beter bij zijn leest kan houden en de muziek moet maken waarmee hij bekend is geworden. Anderzijds is het gaaf om te zien (en te horen) dat er mensen zijn die alle soorten van vooroordelen terzijde kunnen schuiven en een extreem genre als black metal over zich heen kunnen laten komen en daarvan ook oprecht kunnen genieten.
Lees
Wat doe je als je al zo’n 20 jaar deel uitmaakt van een Belgische popgroep/producersduo en je je ei – tijdelijk – niet meer kwijt kunt? Dan zoek je je heil uiteraard ergens anders.
Dit is precies wat John Roan heeft gedaan. Hij is, vooral in België, erg bekend van de groep Arsenal en vormt met Hendrik Willemyns een producersduo dat een mix maakt van pop, hiphop en wereldmuziek.
Roan zag zich gesteld voor het probleem dat hij, hoewel hij weigert toe te geven dat er geen goede muziek meer gemaakt wordt, het gewoonweg niet meer kon vinden in de genres waarin hij zich normaliter begeeft. Hij besloot black metal te gaan luisteren. Roan heeft weliswaar roots in de metal, maar heeft zich nooit zo bewogen in deze vorm van extreme metal. Hij werd echter geraakt door deze muziek. Vooral de snelheid fascineert hem. Bij vlagen komt het zelfs psychedelisch op hem over en hij moet toegeven dat het lang geleden is dat muziek zoveel met hem deed.
Hij is vervolgens begonnen met leren gitaarspelen, waarbij hij onder andere werd begeleid door Brent en Joris van Steak Number Eight. Later, toen het album dat in het najaar uitkomt, vorm begon te krijgen, kreeg Roan zelfs de kans om te werken met dezelfde mixer als die werkt voor Deafheaven, één van Roans voorbeelden in de moderne (black en post) metal. Dat alles gebeurde onder de (nieuwe) artiestennaam Lalma.
Recentelijk bracht Lalma de eerste single uit: The Realm.
