Het is zeker en vast niet de eerste keer dat Insomnium clean vocals gebruikt in hun nummers, maar deze keer kwam het voor mij als een complete verrassing. Een rustige inleiding van het nummer dus, met de zachte vocals van Jani Liimatainen, maar dan... Het refrein... Ik heb er geen woorden voor, behalve; WOW. De grunts van Niilo samen met de stevige melodieën zijn simpelweg prachtig. Het geeft mij een beetje hetzelfde gevoel dat ik kreeg toen ik Through The Shadows voor de eerste keer hoorde; kippenvel en compleet omver geblazen. Ook op vlak van tekst doet The Reticent zeker niet onder, wat we ondertussen wel gewoon zijn van deze Finnen. Kortom, een geweldig nummer dus.
Ter info
Ville Friman:
"The past year has been a difficult one. People have lost their loved ones, jobs and livelihoods. Hope has been replaced by fear, anxiety and uncertainty. We have all been forced to live our lives in isolation, detached both physically and mentally. This song is about all those feelings. An inner dialogue of hope and hopelessness. During this time, music has been a source of comfort and solace. Something to rely onand return to. And while we have become withdrawn and reticent, our music tolls now ever stronger."
