Toen ik de eerste keer de naam hoorde en zag dat het een project was van Tim De Gieter, dacht ik "Niets voor mij.". Ik schuif soms op basis van namen bands in een bepaalde richting (o.a. Wiegedood en Amenra doken deze keer op) en dat kan natuurlijk héél erg verkeerd uitpakken. Eén trip door Year One en hupla, ik was verkocht. Genres? Pfffttttt, daar doen we niet aan mee. Emoties daarentegen staan centraal. Ditmaal een donkere soundscape meer dan een song, op de laatste anderhalve minuut na. En parlando i.p.v. geschreeuw. Doodseskader grijpt je telkens weer bij de keel en je kan niet anders dan denken: what's next?
Luister ook naar:
Lees
Doodseskader is het geesteskind van Tim De Gieter (Amenra, Much Luv Studio) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, Paard).
In hun driejarige bestaan heeft Doodseskader meedogenloos de grenzen verlegd van wat het betekent om een ‘heavy’ band te zijn. Van de met grunge doordrenkte sludge op hun EP “MMXX: Year Zero” tot de afstraffende mix van hiphop en hardcore van hun debuutalbum “Year One” en het auditieve geweld en de meedogenloos raps van zichzelf staande singles zoals “FLF” en “Still Haven't Killed Myself’. Doodseskader maakt zich los van elke vorm van categorisering.
Het duo wordt vergeleken met genre-tartende pioniers als Ghostemane, Show Me The Body en Ho99o9, maar ze brengen duidelijk hun eigen sonische palet op tafel.
De rode draad in dit alles zijn hun brutaal eerlijke en introspectieve teksten. Verre van het doorsnee type band gebruikt Doodseskader hun instrumentatie als achtergrond voor de emotie en boodschap die ze proberen over te brengen; hun muziek dient als spiegel voor het leven zelf.
Soms brutaal, soms breekbaar, soms energiek, maar altijd onverwacht.
De release van “Who Will Pour The Blood On Me” / “Bathroom” toont hun concept in al zijn glorie. In ‘WWPTBOM’ probeert de band een einde te maken aan hun innerlijke onrust en te streven naar zelfacceptatie terwijl het nummer overgaat van een tandem van Sigfrieds etherische zang naar Tims aangrijpende raps op een bedje van onheilspellende bas en productie die tot een verpletterende conclusie komt waarin beide schijnbaar hun plaats in deze wereld opeisen via hun muziek.
‘Bathroom’ bevindt zich daarentegen aan de volledig andere kant van het spectrum. De cover van Montell Fish ademt, net als het origineel, sensualiteit uit en is een passende soundtrack voor een avond vol lust en liefdesverdriet.
De twee nummers zijn twee kanten van dezelfde medaille, net als de band zelf.
De discografie van Doodseskader staat synoniem met rauwe emotie en een nieuwe manier om de esthetiek van heavy muziek te gebruiken om diep in jezelf te graven en contact te maken met gelijkgestemde zielen.
Live blijkt Doodseskader een absolute must see; dit heeft zich al vertaald in hun uitverkochte releaseshow in Ancienne Belgique, samen met een reeks shows door heel Europa. Het duo heeft keer op keer hun aantrekkingskracht bewezen door naast acts als Brutus en Amenra te spelen en op de podia van festivals als Hellfest (FR), Mystic Fest (PL), Lokerse Feesten (BE), Fluff Fest (CZ) en veel meer.
