Bij BIR focussen we ons steeds meer op bands die opgericht zijn (of een eerste album hebben uitgebracht) na 2000. Niet dat we de 'oudjes' (of 'dinosaurussen') slecht vinden, absoluut niet en alle respect, er zijn echter zoveel straffe recentere bands die aandacht verdienen dat we simpelweg voor hen gaan. In een reeks als deze 'classics' grijpen we tijdens de maanden juli en augustus dan wel weer terug naar de jaren zestig, zeventig en tachtig. Onze medewerkers laten jullie kennis maken met gems die hen op één of andere wijze diep hebben geraakt en/of dat nog steeds doen.
Mijn oor viel op een nummer dat dit jaar zijn 50e verjaardag viert. Een vaste waarde in top 500 à 2000-lijstjes, door sommigen verguisd, door anderen opgehemeld, maar voor mij bij elke luisterbeurt steeds weer intrigerend.
Opgegroeid in een gezin waar radio- en LP-gewijs altijd iets te leren viel, pikte ik als 12-jarige verschillende klanken, genres en talen op. Het Franse chanson stond ten huize M. met stip op nummer 1, onmiddellijk gevolgd door de Beatles en soortgenoten. Zo bereikte ook Sebastian onze huiskamer. Eerst was het wat wennen aan die mix van breekbaarheid, mysterie en pathos, maar eens mee in het ‘verhaal’, ging het hele gezin overstag.
Terwijl de decennia elkaar razendsnel opvolgden, bleek Sebastian onverwoestbaar. Zijn geestelijke vader, die dit jaar 72 kaarsjes mocht uitblazen, heeft er blijkbaar nog altijd veel zin in, getuige zijn concertagenda voor dit en volgend jaar. Labadoux Ingelmunster wist hem te strikken op 6 mei 2023. Benieuwd of Harley die Sebastian nog niet beu is gespeeld? Toch niet, had ik zo de indruk. Met zijn Cockney Rebels bracht hij een versie die enigszins verrassend klonk qua tempo en intensiteit, maar toch alle ingrediënten en registers bevatte die eigen zijn aan deze hit waarmee de groep eigenlijk niet echt scoorde in het VK.
Blijft de hamvraag: wie is/was Sebastian? Dat zullen we nooit weten, want volgens de heer Harley is de tekst niet meer dan een samenraapsel van zweverige hersenspinsels die hun oorsprong vinden in een mogelijke toestand van geestverruiming. Misschien daarom dat de leerkrachten Engels, die zich in de jaren 70 in alle bochten wrongen om het jonge volk via pop- en andere songs taal, cultuur, poëzie e.d. bij te brengen, Sebastian links lieten liggen. Oordeel vooral zelf!
