Bij BIR focussen we ons steeds meer op bands die opgericht zijn (of een eerste album hebben uitgebracht) na 2000. Niet dat we de 'oudjes' (of 'dinosaurussen') slecht vinden, absoluut niet en alle respect, er zijn echter zoveel straffe recentere bands die aandacht verdienen dat we simpelweg voor hen gaan. In een reeks als deze 'classics' grijpen we tijdens de maanden juli en augustus dan wel weer terug naar de jaren zestig, zeventig en tachtig. Onze medewerkers laten jullie kennis maken met gems die hen op één of andere wijze diep hebben geraakt en/of dat nog steeds doen. We proberen hierbij de platgetreden paden te mijden en hopen jullie kennis te laten maken met wat 'nieuwe' sounds.
Bij classics denk ik direct aan de nummers die mijn jeugd hebben gevormd, en aangezien we ons voorlopig focussen tot de jaren zestig-zeventig-tachtig ga ik volmondig toch voor Metallica. Ikzelf ben geboren begin de jaren tachtig, dus kwamen ze maar in mijn leven eind de jaren tachtig begin de jaren negentig. Na het horen van de nummers One, Enter Sandman en Nothing Else Matters was ik helemaal weg van deze band . Al snel werd mijn kamer een Metallica en Nirvana museum en verzamelde ik alles rond deze bands. Ik ging graven in hun oudere werk en werd compleet weg geblazen van hun albums Kill 'Em All, Ride The Lightning en Master Of Puppets. De sounds van bassist Cliff Burton zijn hier gewoonweg fenomenaal, mijn kippenvel kwam helemaal naar boven bij het bekijken van hun oudere live video's. Vooral bij deze versie van For Whom The Bell Tolls. Helemaal onder de indruk van metal monster Cliff was ik, maar jammer genoeg ging ik hier nooit live van kunnen genieten want Burton liet het leven bij een tragisch bus ongeval op hun Master Of Puppets tournee in 1986. Toch ben ik blij dat ik met deze classics editie de genialiteit van Burton eens in de verf kan zetten.
Luister ook naar (Anesthesia) Pulling Teeth
Lees The song was inspired by Ernest Hemingway's 1940 novel of the same name about the process of death in modern warfare and the bloody Spanish civil war. Specific allusions are made to the scene described in Chapter 27 of the book, in which five soldiers are obliterated during an airstrike after taking a defensive position on a hill.
Cliff Burton plays the bass guitar introduction with heavy distortion and a wah pedal. Burton wrote the intro long before joining Metallica and first played it during a 12-minute jam at a battle of the bands with his second band Agents of Misfortune in 1979.
The bell sound heard at the beginning of the track was actually produced by drummer Lars Ulrich striking an anvil with a metal hammer in combination with a bell from a sound effects reel.
