Funeral doom, het is, zoals ze over het Kanaal wel eens zeggen, een aquired taste. Aphonic Threnody mag dan niet de naam en bekendheid hebben van de illustere vaandeldragers, het oeuvre hebben ze wel degelijk. Opvallend is dat we vooral de voorbije jaren een enorme productiviteit zagen bij het project van Riccardo Veronese. Met het onlangs aangekondigde The Loneliest Walk is Aphonic Threnody toe aan de derde plaat in evenveel jaar, hun vijfde sinds 2013 en dat is splits met Ennui en Frowning niet meegerekend. Meer nog: het is meteen een dubbelaar geworden. Ruim 2u23 minuten hartverscheurende funeral doom doorspekt met vleugjes doom death en opgeluisterd met sombere cello en toetsen is een stevige brok om happen. Zeg van Aphonic Threnody wat je wil, zeg dat ze productief zijn.
De eerste single, The Sun Will Never Rise, geeft alvast een heerlijk voorsmaakje van wat het volledige album te bieden heeft. Het is de video bovenaan. Riccardo was echter zo vrij om het hele album met ons te delen, en dus staan we hier wat langer stil bij het materiaal dan we normaal doen bij een Sounds. We geven u meteen ook de tweede single mee onderaan. Zeg van Aphonic Threnody wat je wil, zeg dat we er de regels voor naast ons neerleggen of toch minstens buigen.
2 uur 23 minuten. Hoewel ik allesbehalve vies ben van funeral doom, integendeel, vreesde ik het dubbelalbum in twee keer tot mij te moeten nemen. Wat bleek? Zelfs na een vermoeiende werkdag bleef ik met volle aandacht gekluisterd luisteren terwijl de acht songs en twee interludes mijn emotionele welzijn beproefden. En dat deed ik een paar dagen later nog eens dunnetjes over. En vervolgens nog eens. En nog ... Waarom doe je het jezelf aan, hoor ik u denken. Waarom 2 uur en 23 minuten volstrekte droefenis en wanhoop ondergaan op vrijwillige basis? Wel, misschien omdat deze dubbelaar gewoon het leven is dat Riccardo, een muzikant die mijn respect geniet, tot heden doormaakte? Een leven dat even onherkenbaar is als op één of andere manier vertrouwd voor sommigen onder ons? Omdat de songs raak treffen op een wijze die zich moeilijk in woorden laten gieten, maar vooral stevige en gekende gevoelens weten op te wekken? Wanhoop en droefenis, zeker, maar is het geheel ook verstikkend? Neen. Hoe donker en hartverscheurend dit album ook is - hun donkerste plaat zonder meer - het is geen molensteen die je naar de bodem van de trog sleurt. De verklaring daarvoor is wellicht te vinden in het einde van de plaat. De laatste vijf minuten glooit het licht volop aan de einder. En dat licht deemstert doorheen elke song, waardoor de plaat met zijn lange duur ook verteerbaar blijft. Het einde zalft, stelt gerust en het is wellicht het gevoel dat het met Riccardo uiteindelijk goed kwam dat doorheen de hele rit schemert. Zeg van Aphonic Threnody wat je wil, zeg dat hun songs geworteld zijn in het leven.
The Loneliest Walk dekt de lading ook perfect. De behandelde thema's zijn zwaarmoedig uiteraard. En hoeveel hulp en steun je ook krijgt, de weg uit het dal der dallen schuifel je hoofdzakelijk alleen. Het delen maakt het torsen misschien wat lichter, het meeslepen van de duisternis doe je op eigen houtje. Je moet er geweest zijn om het te weten. De dubbelaar is dan ook een volstrekt openhartige en daardoor ook moedige plaat. Het hart op de tong, de pijn en strijd evenzeer zo. Riccardo verzint geen verhaaltjes, hij schrijft het zijne neer. Het is een inkijk in het leven en de pijn van de man, zonder verfraaiing. Het is ruw en rauw, hard en doorleefd. En dat zeggen we met enig inzicht. 's Mans leven is getekend door gebeurtenissen waar niemand door zou moeten gaan, feiten buiten de verantwoordelijkheid dan nog. Maar daardoor krijgt The Loneliest Walk in zekere zin een therapeutisch karakter, niet enkel voor hem maar ook voor de luisteraar. Zeg van Aphonic Threnody wat je wil, zeg dat ze real as fuck zijn.
Hoewel Riccardo het brein is achter Aphonic Threnody omringt hij zich met al even melancholische zielen om zijn geesteskind vorm te geven. Justin Buller is intussen vast lid. Oude bekende en nog steeds halve Antwerpenaar Kostas Panagiotou (Pantheist) vervult opnieuw de taken achter de toetsen. J.S. Decline (Estrangement) neemt drums en wat gitaarsolo's voor zijn rekening terwijl Moha cello en akoestische gitaar toevoegt. En niets slecht over Daniel Naegoe (Clouds), geweldige zanger en frontman, maar Roberto Mura is gewoon een betere fit voor Aphonic Threnody. Mocht mijn mening ertoe doen, dit is de definitieve line-up voor deze parel uit de underground. The Loneliest Walk is de (voorlopige?) kroon op het werk. Uitmuntend album en yours truly klikte intussen op de pre order knop gezien elke zichzelf respecterende funeral doom liefhebber het m.i. in de kast moet hebben zitten. Sidenote: elke song krijgt in de inlay apart én passend artwork achter de teksten. Zeg van Aphonic Threnody wat je wil, zeg dat ze zich met The Loneliest Walk naast hun bekendere en illustere voorgangers hijsen. Moeiteloos. Fantastisch mooie plaat is dit geworden. Zeg van Aphonic Threnody wat je wil, maar zeg vooral dank u.
bandcamp (pre orders staan open)
Luister ook naar:
This is the fifth album by Funeral/Death Doom band Aphonic
Threnody. This epic length album is split into two CDs with
four acts totaling an incredible 2 hours and 23 minutes of
music.
This album sees the return of Roberto Mura on vocals,
Riccardo Veronese on guitar, bass, album lyrics and Justin
Buller also on Guitar. Kostas Panagiotou (Panthiest) also
returns to feature with keys and this album further welcomes
both J.S. Decline (Estrangement) on drums and guitar solos on
tracks 1, 2, 4 & 7 and Moha on cello and acoustic guitar.
This album was written about Riccardo’s personal trials and is
inspired by pain and trauma. It is purposefully composed as a
four-act experience for the listener. Each track is accompanied
by it’s own artwork, immersing the listener in each track to
fully appreciate the story each song tells.
CD one has a running time of approx..: 1 hour 18 minutes
CD two has a running time of approx..: 1 hour 5 minutes