Een bijzonder en aparte RAWreport deze keer. Het is een fotografisch commentaar op het effect van de coronacrisis op bands specifiek en de muziekwereld algemeen. Tegelijk is het een hartverwarmende ode aan 20 jaar The Dresden Dolls.
Het begon allemaal op een banale vrijdagavond met een Facebook melding: ‘The Dresden Dolls are live now’. Mijn hart sloeg drie slagen over en ik pikte vol euforie het laatste halfuur mee van het livestream gesprek tussen Amanda Palmer en Brian Viglione over 20 jaar The Dresden Dolls.
Beeld links: still uit de livestream op 30 oktober 2020 | Beeld rechts: de nachtelijke verkleedpartij
Aan het einde riepen ze hun fans op om, net zoals zij, zonder schroom of voorbehoud hun gevoel te volgen en gekke arty dingen te gaan doen. Dat moet je mij geen twee keer zeggen! Deze inspiratie-sprank leidde tot een verkleed- en grimefeestje in het midden van de nacht. Ik riep de hulp van mijn vriend in om het keyboard te verzetten en de foto’s te maken. De dag erna, op de effectieve verjaardag van de band, gooide ik mijn foto’s online. De reactie daarop was zo overweldigend dat ik een ballonnetje liet opgaan bij hoofdredacteur (en soms-fotograaf) John: kunnen we hier niets mee voor Brothers In Raw?
The Art of Asking
John was zo mogelijk al even enthousiast als ikzelf en we begonnen plannen te smeden. Wie Amanda en haar Art of Asking kent weet dat ze crowdsourcing tot een kunstvorm heeft verheven. In ware AFP-stijl sprak ik dus mijn eigen netwerk aan.
Wie wist er een goede locatie waar we dit idee werkelijkheid konden maken? (Zeker in de huidige situatie geen sinecure want het moest natuurlijk ook corona-proof verlopen.) Hoe kon ik de outfit perfectioneren? Waar kon ik een bloemenwinkel vinden die me, net zoals Amanda in haar levend standbeeld periode, van goedkope bloemen kon voorzien die ze anders niet meer verkocht kregen? Kon ik een drumstel en stokjes lenen om Brian te vertegenwoordigen in de shoot? Er werd duchtig over en weer geWhatsAppt en geMessengered.
The Dresden Dolls
Voor ik verder ga moet ik ook even kaderen hoe ik bij The Dresden Dolls ben uitgekomen en wat ze voor mij betekenen. In de tijden dat het internet nog een redelijk veilige plek was waar je anoniem kon praten met de hele wereld leerde ik een kerel kennen die ik nooit meer ga vergeten. Zijn naam ken ik helaas niet meer, ik ben zelfs niet meer zeker of ik die ooit heb geweten. Hij was in elk geval een grote fan van Nine Inch Nails, net zoals ik. Op een dag kwam hij online op ICQ (yes, I’m that old), laaiend enthousiast. Hij had NIN net live gezien en ze hadden een voorprogramma mee dat hem had omvergeblazen. Hij stuurde me Girl Anachronism door en ik danste van plezier het hele huis door. (Dat durf ik wel al eens te doen als ik mega enthousiast ben over een nummer.)
Tot dat moment voelde ik me altijd een beetje een zonderling. Ik zat nooit in de fijnste klasgroepen op school en er werd gelachen met mijn eclectische muzieksmaak & hoe graag ik las. Hoe anders ik was dan wat voor cool moest doorgaan. En hier was een song en bij uitbreiding een band, die net dat anders zijn verheerlijkten. Het voelde als thuiskomen.
Op 13 mei 2006 mocht ik het dan eindelijk zelf meemaken. Het brute geweld van een optreden van The Dresden Dolls dat meer dan 14 jaar later nog altijd de beste show is die ik ooit gezien heb. Ik schreef er toen op mijn LiveJournal (ja, OUD, IK WEET HET!) het volgende over:
"They played some of their oldies, some songs off of their new CD and a few covers. Such as (among others) an outrageously good version of War Pigs by Black Sabbath, a very powerful version of Amsterdam by Jaques Brel and Tous les Garçons et les Filles by Françoise Hardy. Amanda seemed to want to murder her keyboard. Bashing and kicking onto it, while gently caressing it. The energy onstage was as good as it was frontstage. The Dolls are as much two persons as they are one, which made their set feel almost seamless. Point of all this: Best. Show. Ever."
Hoe enthousiast het misschien ook klinkt, het doet het optreden totaal geen eer aan. Het stukje dat ik van de gitaar die Brian kapot sloeg aan het einde van de set kon bemachtigen is nog steeds een van mijn meest geliefde bezittingen. Het moest dan ook eerbiedig aan bod komen in de fotoshoot.
Stop Pretending Art is Hard
Fast forward to 7 november 2020. Een warme lentedag middenin de herfst. De dag ook waarop Nine Inch Nails in de Rock & Roll Hall of Fame wordt ingewijd. De hele week daarvoor kreeg ik al Facebook herinneringen van alle AFP optredens die ik in recentere jaren zag. (België staat blijkbaar altijd rond begin november op haar tourplanning.) De symboliek en synchroniciteit ervan is schitterend. The gods of rock smiled upon us.
Doel van de shoot was het reproduceren van een aantal iconische promobeelden van The Dresden Dolls en stills uit de clip van Girl Anachronism. Extra insteek was het expliciet weglaten van Brian, als commentaar op het effect van de coronacrisis op bands. Amanda woont momenteel in Nieuw Zeeland, Brian in de VS. Ze hadden grootse plannen om een nieuw album op te nemen en opnieuw te gaan touren met de band, wat op dit moment dus niet mogelijk is.
Gelukkig hebben ze veel ouder materiaal en brachten ze op 31 oktober ‘Return to Paradise’ uit met beeld en geluid van een optreden uit 2017. (Stay tuned: de review hierover volgt binnenkort.) Leuke kanttekening, een 20 jarig jubileum wordt geassocieerd met porselein, wat perfect past bij hun bandnaam. Alweer een synchronistische toevalligheid die me niet is ontgaan.
Een 'woordje' van dank:
Een belangrijk deel van The Art of Asking is ook The Art of Thanking. Daarom duizendmaal dank aan:
Nine Inch Nails om The Dresden Dolls mee te nemen op tour en ervoor te zorgen dat ze op mijn radar verschenen. Bij uitbreiding, de naamloze Britse fan die me Girl Anachronism doorstuurde en mijn wereld op zijn kop zette. I hope one day our paths will cross again!
Amanda Palmer & Brian Viglione die jonge Julie deden inzien dat een beetje gek zijn net te gek is. Dat het juist cool is om the 'Girl Anachronism' te zijn. Voor alle teksten die ik meedraag in mijn hart en de nummers die ik ondertussen compleet grijsgedraaid heb. Voor de live momenten die me hebben doen lachen, wenen en brullen van plezier. Amanda bedank ik specifiek voor het boek The Art of Asking dat me op een heel andere manier naar de dingen liet kijken.
Eric van Borrelend & Bruisend Oud en Nieuw Mechelen voor het aanreiken van de locatie en het bemiddelen bij de eigenaar van het kasteel.
Tom van het kasteel Caputsteen die ons gekke idee volkomen ondersteunde en ons toeliet om op zijn prachtige locatie te komen fotograferen.
Beste vriendin Hilary voor de steun en het begrip voor de onophoudelijke spam en voor het lenen van kleren die ik uiteindelijk niet aandeed. <3
The Rabids: Yannick, Jentof, Senna & Kristof voor het uitlenen van het drumstel. Jentof in het bijzonder om de drum eerst nog te gaan oppikken in de repetitieruimte & Yannick om de eerste geïmproviseerde shoot in het midden van de nacht, die deze labour of love in gang heeft gezet, zo goed in beeld te brengen.
Go 4 Flowers uit Kontich en geweldige collega Lydie voor de mooie bloemen (dan wel niet verslenst zoals Amanda ze kreeg van haar bevriende bloemenwinkel, maar dat siert hen des te meer dat ze geen minderwaardig product willen verkopen.) De bloemetjes hebben de shoot helaas niet overleefd, hoewel ze vooraf uitmuntend mooi waren!
Andere topcollega Carina voor het helpen bedenken van de armwarmers en het aanspreken van haar crowd. Het is dan wel iets anders geworden, maar toch dikke merci!
Last but certainly not least: John Van de Mergel die helemaal meeging in mijn geschift idee en de foto’s zo fantastisch mooi in beeld bracht. Hij mag dan wel bescheiden zijn over zijn fotografiekunsten, laat deze shoot meteen duidelijk maken dat dat verdomme nergens voor nodig is. Merci voor een onvergetelijke (zij het af en toe redelijk pijnlijke) en hilarische dag!
Info:
7 november 2020, Kasteel Caputsteen (Mechelen) | Foto's: John Van de Mergel - Tekst: Julie Van Craen