Voor onze vierde reeks bundelen we diverse onderdelen uit de muzieksector. Hier kan in feite alles aan bod komen wat we niet reeds eerder in het daglicht hebben gesteld: platenmaatschappijen, bookers, management, toursupport, opnamestudio's, ... noem maar op. Zolang ze maar Belgisch of Nederlands van oorsprong zijn.
Suggesties of zelf interesse in een reportage? Contacteer ons!
"Mij is vooral de lol bijgebleven die we als team hadden." (Ricardo)
A quick guide to...
Ricardo:
“Het platform heb ik in 2010 opgericht tijdens mijn studie Journalistiek. Naar mijn smaak was er op dat moment - en nog steeds - te weinig aandacht voor artiesten die zich meer in de ondergrond bevonden en voor opkomend talent. Destijds zaten we ook nog eens midden in een financiële crisis en het ging bijzonder slecht in de muziekindustrie en de journalistiek. Daarom werd er bij de meeste tijdschriften besloten om maar weer Coldplay, Muse of Bruce Springsteen op de cover te zetten. Dan verkocht het misschien nog, een beetje… Daar had ik geen zin in, ik wilde acts als DIIV, Kurt Vile, FIDLAR en Jacco Gardner in de etalage zetten en toen ik overal ‘nee’ 1.001 op ideeën kreeg te horen, besloot ik het maar zelf te gaan doen.
In 2012 veranderde deze blog in een magazine en wel een interactief iPad-magazine. Dat was toen nog helemaal nieuw en hip, plus: het is een stuk eenvoudiger te maken en te distribueren dan een fysiek tijdschrift. Ik vroeg een paar schrijvers die ik kende of ze mee wilden doen en daarna ben ik simpelweg artiesten en labels gaan benaderen met de vraag of we interviews konden doen. Niet dat iemand ons kende, maar we kregen al vrij snel toegang tot allerlei mooie artiesten. De meeste labels waren al blij dat er überhaupt iemand iets nieuws op probeerde te richten in de muziekjournalistiek. Maar zo hadden we in het eerste blad interviews met Bombay, Alt-J, Cloud Nothings, The Drums, Great Mountain Fire, Lola Kite, Breton en TOY. Van de eindredactie tot de vormgeving: dat eerste tijdschrift heb ik grotendeels in mijn eentje in elkaar gezet. Totdat het verscheen en er ineens allerlei mensen begonnen te mailen met de vraag of ze mee konden helpen. Vanuit daar is het steeds verder gegroeid en begon het platform meerdere kanten op te bewegen.
Een van de hoogtepunten is zonder twijfel ons tienjarig jubileum afgelopen november. Dan besef je ineens hoeveel we wel niet gemaakt en meegemaakt hebben met z’n allen. Verder zijn mij vooral de vele feestjes met het team bijgebleven en alle concerten die we hebben georganiseerd: van Groningen tot in de kelder van Paradiso. De talloze interviews - van artiesten als Mac DeMarco en Kevin Parker van Tame Impala - zijn ook zeker memorabel, maar mij is vooral de lol bijgebleven die we als team hadden. Iedereen werkt vrijwillig aan The Daily Indie mee, het gaat puur om het hebben van plezier en de liefde voor muziek. Ik heb het wel een tijdje fulltime kunnen doen, maar de eerste zes jaar heb ik het platform ook gerund naast allerlei bijbaantjes. Geld was nooit het doel, jarenlang zaten we alles ‘blind verliefd’ in de avonduren en in de weekenden te doen. Inmiddels is dat van die bijbaantjes trouwens weer het geval. Bedankt nog, Covid-19.” Robin: "Hoewel de echte trots zit in ‘al tien jaar bestaan’ (bijna elf trouwens!) heb ik de meeste warme herinneringen aan de vroege jaren. We waren toen ‘the new kids on the block’ die de rest van de muziekjournalistiek wel even een poepie gingen laten ruiken. De energie die iedereen daarvan kreeg, was aanstekelijk.
De eindeloze redactieweekenden, voortbranded op liters koffie en bier en met de magazine-layout op A4’tjes aan de muur. Onze eerste clubavonden, waar we optredens hadden, zelf dj’den in de kelder van de Paradiso en backstage zomaar aanliepen tegen de leden van de bekende bands die boven ons in de Grote Zaal speelden. Als mediapartner content maken voor festivals, waarvan ik als bezoeker alleen kon dromen om er onderdeel van uit te maken. Magazine-lanceringen met veel te veel mensen op een veel te kleine boot. En zo zijn er nog wel wat vermakelijke anekdotes van door de jaren heen, als ik eraan denk.
Sleutelfiguren zijn en blijven dus altijd onze groep medewerkers. Ik zie TDI nog steeds als een uit de hand gelopen hobbygroep, die in eerste plaats bezig is met wat ze het allerleukste vindt op de wereld."
What's in a name?
Ricardo:
“Tijdens mijn studie schreef ik over van alles, maar vrijwel niet over muziek. Om beter te worden als muziekjournalist, besloot ik iedere dag een artikel te schrijven over een nieuwe band of een nieuwe single. Vandaar ‘The Daily Indie’, een eenvoudige Wordpress-blog waarop ik in het begin nog anoniem publiceerde. Ik deed het puur om een betere schrijver te worden en tegelijkertijd actief op zoek te gaan naar nieuwe muziek.”
Genrespecifiek of genrefluid?
Ricardo: “Zelf heb ik nog altijd geen idee wat ‘indie’ is. Voor mijn gevoel is het in ieder geval geen genre, maar meer een houding of een gevoel. Dan kom je bij dingen uit als ‘authenticiteit’ en ‘oprechtheid’. Kun je verder ook weinig mee, maar je snapt denk ik wel wat ik bedoel. Maar hoe het in de praktijk gaat: ik selecteer vrijwel alle muziek die op het platform voorbijkomt en ik stel mezelf alleen de vraag: ‘vind ik dit tof?’ Uiteraard is er wel een rode draad in die keuze te ontdekken, we richten ons als platform vooral op artiesten die nieuw en fris zijn en die een beetje left off centre zitten van popmuziek. Ik houd van eigenzinnige muzikanten die doen waar ze zin in hebben en iets nieuws, iets anders proberen te doen. Daarnaast zijn we erg gefocust op Nederlandse artiesten en proberen we die zoveel mogelijk een podium te geven met ons platform. Ik denk dat de verhouding redelijk fifty-fifty is.”
Wat zijn de belangrijkste nieuwe muzikanten/bands/releases/events waar je naar uitkijkt?
Ricardo: “Ik ben al lange tijd groot fan van Greentea Peng en ze heeft onlangs haar waanzinnige debuutalbum uitgebracht, dat is wel echt een absolute aanrader. Het nieuwe album van Mykki Blanco vind ik te gek en verder kijk ik uit naar de nieuwe plaat van POND. Qua events heb ik vooral weer zin in festivals als Le Guess Who?, Misty Fields en London Calling. Daarnaast organiseren we weer allerlei mooie events met opkomend talent bij onze vrienden van Cinetol in Amsterdam.”
Staat TDI ook in voor bepaalde organisaties/events of neem je deel aan bepaalde events?
Ricardo:
“We presenteerden/presenteren regelmatig shows vanuit ons ’The Daily Indie Presents-concept’ door het hele land. Je kan er hier wat meer info over vinden.
Ook neemt het videoteam van The Daily Indie regelmatig bijzondere sessies op met allerlei bands en artiesten."
Muziekmedia tijdens de pandemie: een extra uitdaging? Business as usual? …?
Ricardo: “Totaal geen business as usual voor ons. Onze inkomsten komen voor het overgrote deel uit het advertentiebudget van podia en festivals en die zijn logischerwijs allemaal weggevallen. Dus nee, ik ging echt van 100 naar 0 van de een op de andere week en zag financieel alles wegvallen waar ik bijna tien jaar dag en nacht aan gewerkt had. En dat is voorlopig ook nog lang niet terug. Qua organisatie en als platform hebben we gelukkig nog best veel kunnen doen. Iedereen werkt vrijwillig mee aan The Daily Indie, dus een hoop teamleden zijn dingen blijven maken. Met momenten merkte je wel dat sommige teamleden even wat minder enthousiast waren, want ik was natuurlijk niet de enige die de gevolgen van de corona-crisis merkte. Bovendien merk je wel dat ‘nieuwe muziek’ an sich wat minder leeft bij een deel van ons publiek. Volkomen logisch ook. Gelukkig zien we de bezoekcijfers wel altijd weer omhoog gaan zodra het weer beter gaat met de pandemie en er versoepelingen door worden gevoerd. Als er een liveshow of een festival aan de horizon staat, zijn mensen toch meer betrokken bij het maken en het lezen van artikelen merk ik. Iedereen kan simpelweg niet wachten om eindelijk weer eens naar een festival te gaan en artiesten in het echt te ontmoeten in plaats van via een schermpje. Dat laatste is tof, maar een ontmoeting is toch echt wel duizend keer toffer en het zorgt ook inhoudelijk voor betere verhalen.”
"Het was wel even fijn om alleen een overlevingsmodus aan te hebben in plaats van die stip op de horizon na te jagen. (Robin)
Robin: Toen de pandemie voig jaar uitbrak overheerste eigenlijk de opwinding, in een vreemde, journalistieke manier. Zo van: ‘hier moeten we iets mee!’. Gedurende het jaar zag je toch dat die energie moeilijk te behouden is, alles wordt uiteindelijk normaal, zelfs een abnormale situatie als deze.
Het gebrek aan livemuziek zag ik in eerste instantie ook als een harde reset: hoe vervelend het ook was voor alle betrokken – ook voor ons, we zagen al onze advertentie-inkomsten verdampen – het ging nu wel eindelijk weer eens alleen over de muziek. En niet over of die band wel een tour deed en geboekt stond op de festivals – vaak toch onderdeel van een soort marketingtraject rond een release.
Voor ons betekende het dan ook dat we noodgedwongen al onze meerjaren-groeiplannen, die we altijd hebben gehad, in de koelkast mochten zetten. En dat was eerlijk gezegd ook wel even fijn om alleen een overlevingsmodus aan te hebben in plaats van die stip op de horizon na te jagen.
Opvallend was dat muziek blijkbaar ook lastiger bekleef. Weet jij nog wat er drie weken geleden uitkwam? Redacteurs hadden moeite om nieuwe muziek in een context te plaatsen om wat het was. Blijkbaar heb je daar toch de bevestiging voor nodig van programmeurs die een band graag op hun podia willen hebben.
Nu gaat het allemaar ‘weer beginnen’. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren. Men is vast weer in voor een feestje, dus feest wordt het vast. Maar vooralsnog zie ik veel festivals die (logischerwijs!) grotendeels teren op oude programmering en ook muzikaal hoor ik nog niet echt een bepaalde sound. Voor TDI hoop ik dat het vooral betekent dat we er net zo onbezonnen in kunnen blijven staan als afgelopen jaar – dat we vooral dingen kunnen doen die we tof vinden, zonder ons blind te hoeven staren op groei en inkomsten.
Nice to know ...
Ricardo: “Ik denk dat het überhaupt al bijzonder is dat we dit al meer dan tien jaar doen en dat we nog steeds al onze content gratis aanbieden, terwijl we totaal geen inkomsten hebben uit abonnees of subsidies. Het gaat voor ons nog altijd puur om het promoten van nieuwe muziek, dat gevoel van ‘dit móét je horen’. Er werken ondertussen tientallen mensen mee aan The Daily Indie, waarvan sommigen uit de ‘beginperiode’ nog steeds betrokken zijn. Dat is voor een vrijwillige organisatie ongelooflijk bijzonder en ik denk dat je dat enthousiasme om mooie verhalen te vertellen nog steeds terugziet in alles wat we doen.” Robin: Onze ‘vroege jaren’ waar ik over vertelde, zijn heel formatief geweest voor de mindset waarmee we vandaag de dag nog steeds het platform proberen te runnen. We hebben nog steeds een ‘niks te verliezen’-positie en staan nog steeds open voor vette nieuwe initiatieven. Ik merk soms dat nieuwe redacteurs minder makkelijk met eigen ideeën komen, omdat we al zo lang bezig zijn en zij denken dat we alles al uitgedacht hebben. Terwijl onze eerste reactie op zowat alles is: ‘ja, vet, laten we dat doen, waarom niet?’
Foto's: Lisanne Lentink