"Wat in het vat zit, verzuurt niet!"
Tim Akkerman, gitarist, zanger: muzikant in hart en nieren. Niet alleen muzikant, je zou hem ook componist kunnen noemen, gezien er allemaal uit zijn muzikale vingers komt.
Samen met zijn band The Ivy League bracht hij 1 oktober een kersvers nieuw album op de plank en bespeelt hij verschillende podia in Nederland met zijn clubtour: Silver Linings.
Ik interviewde Tim direct na de energieke show in de Effenaar, waar hij in de lounge uitgebreid de tijd nam voor het interview.
Tim, een man met humor, authentiek en open, beantwoordt zonder schroom mijn vragen:
Hij vertelt over de totstandkoming van het nieuwe album, hoe het is om weer op het podium te mogen staan, de tuinconcerten, de samenwerking met de band en tenslotte iets over hemzelf:
" Silver Linings: achter donkere wolken schijnt de zon."
Het nieuwe album met The Ivy League lijkt een andere stemming te hebben dan het vorige: Lions don't cry. Nummers van Lions don't cry lijken als een soort van verwerking van je scheiding, heb ik dat juist? Wat voor betekenis heeft Silver Linings voor jou, kunnen we dat zien als een vervolg op Lions don’t cry? Wat kan de luisteraar er in terug horen?
Dat heb je juist, maar als je een tweede album aan die periode wijdt, wordt het wel erg ‘down’ allemaal. Bij Lions don’t cry hoor je teleurstelling, verdriet en pijn maar voornamelijk ook het stukje ‘je moet ook weer verder’, dit is vooral terug te horen in het nummer ‘Wish you well’; ook al kunnen we niet meer samen verder, ik wens je wel het allerbeste. Als optimist wil ik graag het positieve in de dingen zien, dit is ook direct terug te horen in het nieuwe album Silver Linings: Silver Linings als in de gouden randjes om de wolk heen; achter donkere wolken schijnt altijd de zon. Die sfeer wilde ik graag oproepen met dit album.
Het nieuwe album is vergeleken met Lions don’t cry meer geproduceerd, bevat meer lagen, meer synths waardoor het een andere kleur heeft maar de energie die beide platen hebben en de plezier met de band is in stand gebleven. Tim vertelt dat hij graag de uitdaging aangaat om de muzikale grenzen op te zoeken: “Hoe ver kun je gaan zonder dat het afwijkt van het vorige dat je hebt gedaan” Je zit in een andere fase, met andere klanken die inspireren.
Leuk om te weten is dat de meeste nummers van Silver Linings uit een hele tijd terug stammen, uit de demo-fase waar Tim in zat, vanaf 2010 tot nu.
De lockdown zorgde ervoor dat deze nummers, waar voorheen geen gevoel voor verder uitwerken voor was, nu weer tevoorschijn werden gehaald en gecombineerd werden tot het nieuwe album Silver Linings. “Wat in het vat zit, verzuurt niet!”
Van oorsprong kan een nummer een bepaalde feel hebben en nadat hij in een ander jasje is gestoken komt er een heel nieuw nummer uit, terwijl de basis eigenlijk een liedje van way back is. Tim gooit nooit zomaar iets weg: wat op dat moment niet goed genoeg is kan later heel anders uit de verf komen.
Hoe ervaren jullie het om na zo'n vreemde periode weer op het podium te mogen staan? Hoe was die allereerste keer weer?
Heerlijk! Vooral de interactie met het publiek was heerlijk om weer mee te mogen maken. Tim verwijst naar een show een avond eerder in de zaal van Doornroosje (Nijmegen) waar twee volwassen mensen huilend aan de merchandise stand stonden en verkondigden hoezeer ze dit twee jaar lang gemist hadden. “Die interactie met het publiek is zo veel waard; het delen. Een plaat creëren is mooi, maar het delen ervan staat daarboven, wanneer dat stopt, dan is dat heel zwaar.”
De thuisconcerten; hoe heb je ze ervaren, wat hebben ze jou gebracht? Heb je nog bijzondere dingen meemaakt?
Het leuke daarvan is wat ik terugkreeg van mensen die aan de hand van een tuinconcert nu de shows bezoeken is dat de twee aspecten van in je eentje op een akoestische gitaar tegenover een volle band is dat het beiden klopt. Het heeft beiden zijn eigen charme. Ik wil in de toekomst bereiken dat mensen weten dat Tim Akkerman qua belevenis voor hetzelfde plezier staat, of ik nu alleen, met The Ivy League of met het Metropool orkest op het podium sta. Voor mij is echt het belangrijkste dat ik alleen dingen doe die ik echt leuk vind. Daarnaast was het persoonlijke contact met het publiek tijdens de tuinconcerten erg bijzonder en waardevol.
"Op een elektrische gitaar ging ik pas écht los"
Even terug naar het begin van je solo carrière: je vertelt in een interview van Den Daag FM dat je in het begin nog echt zoekende was als solo artiest, om je eigen
sound te vinden, de juiste mensen om je heen te vinden, hoe heb je je weg daarin uiteindelijk gevonden?
Deels met mazzel, de chemie die er met Di-rect was, was erg uniek, niet iets wat op straat voor het oprapen ligt. Toen ik solo ging had ik al een band met jonge ambitieuze muzikanten om me heen, maar de klik was merkbaar minder sterk dan die er nu wel is met The Ivy League. Toetsenist Stef was vanaf het begin betrokken bij mijn muzikale carrière en wees mij erop hoezeer ik los kon gaan wanneer ik een elektrische gitaar om mijn nek had hangen. Dat paste echt bij me en muzikaal gezien heb ik altijd The Boss (Bruce Springsteen) in mijn achterhoofd gehouden: het mooie van die kleine liedjes tegenover het vurige\ruige, ook iets wat mij zeer aansprak.
Stef heeft vervolgens een band uit gerenommeerde, ervaren muzikanten samen weten te stellen welke vanaf het album The Journey (2014) tot op heden de Ivy League vormt. In het begin heb ik bewust de koers bepaald voor de band, mocht het misgaan dan was het mijn eigen fout. Nu worden de taken verdeeld en heeft ieder zijn eigen inbreng, iets wat ik in een creatief beroep erg belangrijk vind.
Aansluitend daarop: Hoe komen jullie nummers tot stand? Ben jij degene die de nummers schrijft? Of hebben de andere bandleden er ook een aandeel in?
Zeker, ik schrijf de liedjes van A tot Z, dat wordt als basis opgenomen en doorgestuurd naar de band. Evert de gitarist is erg goed in produceren en geeft vervolgens zijn inbreng, waarna we het samen met de band uitwerken. Feedback is daarbij erg belangrijk, hoewel dit soms vervelend over kan komen, dient het juist om het nummer nog beter te maken, het naar een hoger level trekken. Zo creëer je samen de nummers en kun je ook gezamenlijk trots zijn op hetgeen je bereikt hebt.
"Grote podia zijn geen goal meer"
Hoe is de dynamiek tussen jou en de band? Je bent nu een stuk volwassener, is dit heel anders dan toen je in Di-rect zat? Welke verschillen zijn er?
Er is nu een bepaalde luxe ontstaan doordat ik met Di-rect al zo veel grootse dingen heb mogen meemaken; grote podia zoals Pinkpop zijn nu niet perse een goal meer. Als ik er nu mag staan is dat te gek maar waar het nu meer om draait is dat ik lekker live voor publiek mag spelen en daar mijn brood mee kan verdienen. De ervaringen die ik destijds met Di-rect heb opgedaan gebruik ik nu voor mijn eigen carrière, een tijd waar ik met veel plezier op terug kijk maar waar ik ook mijn lering uit heb getrokken. Ik heb nu bijvoorbeeld alles in eigen beheer en zit niet vast aan een platenmaatschappij. Dit maakt alles niet perse makkelijker, je krijgt niet alles even makkelijk voor elkaar, je hebt als het ware minder macht dan een grote platenmaatschappij en je bent financieel meer afhankelijk. Daarentegen ben je als artiest wel vrijer om te doen wat je wil. Verder is het lastig de twee bands echt te vergelijken, het type muziek is anders en we zijn nu allemaal wat ouder en zitten in een heel andere levensfase. Dat geldt voor Di-rect nu natuurlijk precies hetzelfde. Het belangrijkste vind ik altijd dat ik de dingen doe die ik leuk vindt, zodra het als werken gaat voelen moet je er mee stoppen, dan klopt er iets niet, zeker in dit vak.
Natuurlijk moet er brood op de plank komen maar ik zal nooit het financiële boven het creatieve plaatsen, dan werkt het niet meer. Ik zie het als een stukje karma, op het moment dat je echt voor de muziek kiest, krijg je het later ook weer terug. Liever langzamer en consistent dan in éen keer vlammen en opbranden.
Even een stukje over jezelf, wat zijn je goede eigenschappen? Eigenschappen die je ook mee wil geven aan je kinderen?
Eerlijk en respectvol naar de ander zijn, dit geef ik mijn kinderen ook mee. Eigenlijk zijn er drie waardes in het leven die ik erg belangrijk vindt: respect hebben, jezelf nooit boven een ander stellen en anderen niet uitsluiten. En daarbij wanneer je dit zelf ervaart in de negatieve zin, er zelf boven kunnen staan en het los te laten. Je hoeft niet perse samen door een deur te kunnen maar je hoeft ook geen ruzie te hebben met elkaar. Daar zit de nuance.
"Ik zou meer rust willen kunnen pakken"
Wat zijn je negatieve eigenschappen? En welke kom je ook tegen met het samenwerken met de band?
Heb je even? (met een knipoog) Ik heb moeite met het maken van de juiste keuzes, ik zal eerder voor een gaaf optreden gaan dan dat ik thuis blijf, wat niet altijd bevorderlijk is gebleken voor mijn privé situatie. Dit heeft ook echt meegespeeld in de scheiding; veel in de weekenden weg, niet mee naar feestjes van vrienden/familie kunnen gaan. Dit zijn de consequenties van mijn beroep en daar moet je mee kunnen dealen. Het blijft lastig om de juiste prioriteiten te stellen.
Ik zou verder meer rust willen kunnen pakken, meer zen kunnen zijn. Ik slaap te weinig, ik weet dat dat niet goed is dus dat is iets wat ik wel zou kunnen verbeteren. Verder vind ik dat we binnen de band goed met elkaar communiceren; wanneer er iets is wordt dit meteen uitgesproken en zijn we open naar elkaar toe. Dat kan ooit tot een discussie leiden, wat alleen maar goed is, iedereen staat daarna weer op scherp en weet weer waar hij is.
Jouw inspiratie, Bruce Springsteen, heb je hem zelf al eens mogen ontmoeten?
Nee, ik heb hem nog nooit ontmoet. Dat is iets wat op je pad komt, niet iets wat te arrangeren is, de spontaniteit is er dan vanaf. Het zou geweldig zijn om hem ooit spontaan te mogen ontmoeten, maar dit moet niet in scene gezet worden, dat werkt niet.
Ik bedank Tim voor het interview waarna we nog wat verder kletsen en ik er achter kom hoe open, oprecht, humoristisch maar ook filosofisch deze muzikant is. Hetgeen hij uitstraalt tijdens de shows is écht, écht zoals Tim Akkerman is.
Info: Tim Akkerman
Pictures by: Corinne Jansen-Vulders