Onze derde reeks RAWreports bracht ons bij enkele Belgische en Nederlandse muzikanten.
Doel was te polsen naar hun favoriete instrument, hun verhaal te brengen gecombineerd met één of meerdere portretfoto's. Onze verslaggevers en fotografen kwamen terug met een aantal erg leuke en/of verrassende portretten.
Hoe is de liefde voor je instrument ontstaan?
De keuze voor piano is er gekomen via mijn zus. Zij speelde al piano en daardoor kwam ik dagelijks met het pianospel in aanraking. Toen ik voor een instrument kon kiezen, heb ik nog getwijfeld tussen saxofoon en piano, maar ik ben dan toch voor dat laatste gegaan. Het leek mij het meest ‘allround’ muziekinstrument met talloze mogelijkheden.
Hoe oud was je toen je ermee bent begonnen?
Ik ben op 8-jarige leeftijd gestart met notenleer in de muziekacademie van Roeselare en een jaar later mocht ik met piano beginnen.
Wie heeft je geïnspireerd?
Al van toen ik kind was heb ik heel graag naar filmmuziek geluisterd. De muziek van The Mission, geschreven door Ennio Morricone beroerde me dikwijls tot tranen en ik herinner me dat ik mezelf vaak afvroeg hoe mensen zo’n mooie muziek konden maken. Ik was altijd geboeid door de samenklank van een grote groep instrumenten en doordat mijn ouders graag klassieke muziek horen heb ik ook regelmatig een symfonisch orkest live aan het werk gezien. De volheid van samenklanken die zo’n groep speelt, heeft me altijd geboeid en dat probeer ik ook toe te passen in mijn eigen muziek. Ik hou van volle en verrassende akkoorden en doe mijn best om mijn nummers interessanter te maken door zo’n akkoorden toe te voegen. Wat Nederlandse songteksten betreft, kijk ik op naar de verrassende en vaak grappige teksten van Bart Peeters, maar geniet ik ook heel erg van de teksten van Het Zesde Metaal. Dat West-Vlaams heeft toch iets magisch vind ik. Het is ook voor mij de taal waar ik mezelf het beste in kan uitdrukken.
Hoeveel jaar heb je muziekschool gevolgd?
Tot mijn zeventiende. Dit deed ik eerst in het filiaal in Rumbeke waar ik toen woonde en daarna ging ik naar de hoofdschool in Roeselare.
Op mijn 17e besloot ik om muziekpedagogie te gaan studeren aan LUCA campus Lemmens in Leuven. Sindsdien ben ik voltijds met muziek bezig en heb ik me verder verdiept in onder andere componeren, songwriting en dirigeren.
Wanneer zag je in dat piano echt wel jouw instrument is?
Het moet rond mijn twaalfde geweest zijn dat ik mijn eerste liedje schreef. Dat deed ik dan met de opnamefunctie van de digitale piano die op een paar meter van de akoestische piano stond. Zo konden we ook nog spelen als het wat te laat werd voor de buren ... Ik besefte dat je met piano heel erg veel kanten uit kon. Tijdens de pianoles speelde ik alleen klassieke stukken, maar thuis zat ik ook uit te zoeken hoe akkoorden werkten en verzon ik melodieën op die akkoorden.
In de academie verliep alles vlotjes en ik werd er ook gestimuleerd in wat ik deed. Dat deed me beseffen dat het wel aardig lukte en dat ik er misschien moest in doorgaan. Wat dan ook gebeurde en ik bijvoorbeeld zelf instrumentale werken voor piano begon te componeren.
Toen ik 16 was, ging ik op muziekkamp waar ik voor het eerst de kans kreeg om door een microfoon te zingen voor een publiek. Ik bracht toen tijdens een vrij podium ‘The Scientist’ van Coldplay. Dat nummer voelde heel vertrouwd aan, omdat ik het thuis al zo vaak had gezongen en gespeeld. Toen ik klaar was, bleef iedereen muisstil. Er waren een paar mensen die een traantje wegpinkten, wat voor mij een heel vreemd moment was. Ik had dat nog nooit had meegemaakt en wist ook helemaal niet dat ik met mijn zang emoties bij anderen kon losmaken. Best wel een speciale ervaring. Stiekem vond ik dat natuurlijk ook heel fijn, want dat gaf me bevestiging.
Midden augustus 2020 maakte ik in het kader van de protestactie Sound of Silence een West-Vlaamse versie van het gelijknamige nummer van Simon & Garfunkel. De reacties op de sociale media waren voor mij heel overweldigend, te meer omdat ik helemaal niet had verwacht dat de video viraal zou gaan. Wat dus wel gebeurde. De vele positieve reacties vond ik superfijn en hebben ervoor gezorgd dat ik zekerder ben geworden om in het West-Vlaams te blijven schrijven.
Welke piano gebruik je het liefst en waarom?
Het liefst speel ik op een vleugelpiano. De resonantie die ik dan zowel in mijn vingers als in mijn hele lijf voel, geven me echt een heel bijzonder gevoel. De klank van een vleugelpiano kan heel zacht, lief en fragiel klinken maar tegelijk ook heel doordringend, zwaar en stevig. Dat vind ik fantastisch!
Speel je ook andere instrumenten?
Jazeker! Tijdens mijn studies muziekpedagogie ben ik gestart met altsaxofoon en in september 2018 heb ik me op cornet gestort. Die heb ik een jaar later ingeruild voor de bugel, een prachtig instrument!
Hoeveel instrumenten heb je?
Tja, hoeveel instrumenten heb ik? Veel. Maar als je zou vragen uit hoeveel instrumenten ik een mooi geluid krijg, dan is het antwoord: niet veel.
In mijn huis staat een piano. Momenteel is dat een stagepiano, maar ik droom wel van een vleugel. Daarnaast heb ik ook nog een keyboard om mee te nemen naar workshops, een altsaxofoon, een bugel, een gitaar, een ukelele, een klokkenspel (met stokjes! 🙃), een kinderpiano met batterijen (goed voor de inspiratie en niet om lang op te spelen), een set percussie-instrumenten en mijn kat Maurice die af en toe eens meezingt.
Gebruik je effects (pedalen …)?
Nee, die gebruik ik niet. Ik denk ook niet dat dat een goed idee is voor een handige Harry als ik, ahum …
Welk minder bekend of 'ongewoon' instrument hoor je graag? Soort van guilty pleasure.
Ik hoor heel graag doedelzak! Als ik een beetje ouder ben en wat meer tijd heb dan wil ik dat graag leren spelen.
Met welk instrument ben je ooit begonnen, maar lukte het niet echt?
Ik heb ooit eens de basisakkoorden op gitaar geleerd, maar meer krijg ik er momenteel niet uit. Ik vind het moeilijk en ik merk dat ik er minder geduld mee heb dan wanneer ik bijvoorbeeld iets nieuws leer op piano. Ik vind gitaar een heerlijk instrument om zang te begeleiden, dus misschien pik ik ooit de draad (of de snaar, het is maar hoe je het bekijkt) weer op.
Bij welke bands speel je? En welk instrument?
Momenteel speel ik bij de Brugse band Close-Up als pianiste en backing vocal. Daarnaast ben ik ook backing vocal bij Filet Americana, een coverband uit Ooigem. Als ik er vroeger over nadacht om iets met zang te gaan doen, dan was backing zangeres een van mijn dromen. Ik vind het helemaal de max om dat nu te kunnen doen. Het is ook heel fijn om eens geen piano te spelen, hoe nauw dat me ook aan het hart ligt.
Vanaf september zal ik ook het Brugse koor The Bare Necessities dirigeren. Dat is geen band in de strikte zin van het woord, maar voor mij voelt het wel zo aan. Ik geniet er gewoon er van om samen met anderen muziek te maken, of dat nu instrumentaal, vocaal of een combinatie van beide is.
Komt er binnenkort iets uit? CD? Of heb je net iets gereleased?
Ik zet regelmatig nieuwe nummers online. Die worden meestal vergezeld van een video en worden gepost op mijn Facebookpagina en op YouTube. Officieel is er nog niets gereleased, maar het zou natuurlijk wel leuk zijn als ik dat binnenkort kan doen. Het heeft lang geduurd voor ik echt tevreden was over mijn werk, maar nu merk ik steeds vaker dat ik trots ben op wat ik maak en daarom groeit ook de goesting om iets uit te brengen.
Ben je fulltime professioneel muzikant, of heb je ook nog een andere job?
Ik verdien mijn kost volledig met muziek, maar ik ben niet fulltime aan de slag als professioneel muzikant. Ik geef bijna voltijds les aan de academie voor podiumkunsten in Roeselare, waar ik vakken als MCV (notenleer), zang, koor en muziekinitiatie voor mijn rekening neem. Daarnaast speel ik regelmatig muziek tijdens huiskamerconcerten, recepties en huwelijken.
Hoe ervaar je de lockdown?
Het begin van de lockdown was voor mij heel hectisch, omdat ik plots alle lessen online moest geven. Dat was absoluut geen evidentie, des te meer omdat ik op dat moment les gaf in drie scholen. Achteraf gezien is die periode wel heel leerrijk voor mij geweest en zijn er heel veel zaken die ik kan meenemen naar de toekomst.
Tussen maart en juli heb ik zelf weinig muziek gemaakt, omdat ik vaak al de hele dag aan mijn piano zat om video’s en audiofragmenten op te nemen voor mijn leerlingen. Daarna was ik al blij dat ik eventjes iets anders kon doen.
Om 20u weerklonk er iedere dag muziek in onze straat als eerbetoon aan de hulpverleners. Er wonen hier veel muzikanten waardoor er enorm veel variatie was in wat er gespeeld en gezongen werd. Voor mij was dat toch mijn dagelijks geluksmomentje.
Intussen gaat alles al opnieuw zijn gewone gang en zit ik weer dagelijks vol inspiratie aan de piano.
Is er nog iets wat je kwijt wil aan onze lezers?
Wel, als ik nog wat reclame mag maken, dan doe ik dat graag natuurlijk. Op mijn website www.yentlmusic.be en mijn Facebookpagina ‘Yentl’ is alle info te vinden over mijn muziek en de optredens die op de planning staan.
Ik speel heel graag huiskamerconcerten en vind het heerlijk om huwelijksceremoniën op te luisteren. Ken je iemand die hierin geïnteresseerd is, spread the word zou ik zeggen!
Tot slot wil ik nog graag een oproep doen om de cultuursector te ondersteunen door regelmatig naar optredens en evenementen te gaan. Het doet ons allemaal zoveel deugd!
