Deze blijvende reeks RAWreports brengt ons bij enkele BE en NL muzikanten.
Doel is te polsen naar hun favoriete instrument, hun verhaal te vertellen gecombineerd met één of meerdere portretfoto's. Onze verlaggevers en fotografen brengen een aantal erg leuke en/of verrassende portretten.
"We zijn volop aan het schrijven aan nieuw materiaal."
A quick guide to... Eind jaren negentig zette ik de eerste stappen in de muziek. Samen met wat kameraden richtten we de band Crystal Ship op. In de garage van de drummer speelden we muziek uit de jaren 60/70. Ik zong toen door een gitaarversterker wegens gebrek aan deftig materiaal. We lieten ons haar groeien, droegen broeken met wijde pijpen en dronken goedkope derbypintjes van Delhaize. We dachten toen dat het cool was om hippie te zijn.
In mijn twintiger jaren heb ik het muzieklandschap beginnen verkennen en in verschillende projecten gespeeld. In die tijd waren er nog geen geluidsnormen en kon je vrij je ding doen in jeugdhuizen en cafés. Verbonden door een gezamenlijke voorliefde voor Tool speelden we in 2008 de eerste noten met Carneia. Voor mij de band waar ik met vallen en opstaan de mogelijkheden van mijn stem heb leren ontdekken. We hebben al wat kilometers op de teller maar de band is actiever dan ooit. We zijn volop aan het schrijven aan nieuw materiaal.
In 2012 kwam ik in contact met Joost Noyelle (gitaar) via Myspace. Ik zong toen nog bij de Gentse stonerband Fenndango. Hij was gestopt met Man’s Ruin en was bezig met een nieuw project. Hij nodigde mij uit op een jamsessie en het werd al snel duidelijk dat de mayonaise pakte. Enkele maanden later hadden we al onze eerste demo opgenomen en King Hiss schoot uit zijn startblokken. We zijn nu tien jaar en 4 albums later. We hebben op plaatsen mogen spelen waar ik in mijn pubertijd alleen maar van kon dromen. Een parcours waar ik op terugblik met een gevoel van trots en dankbaarheid. Onlangs zijn we tot de vaststelling gekomen dat den 'nafte' op is. King Hiss is geen Lada die rustig verder tuft. Onze straalmotor heeft 'jus' nodig die je alleen maar via liveoptredens krijgt. Covid speelt ongetwijfeld een grote rol in onze beslissing om te stoppen. Ik denk dat we er ook nood aan hadden om eens iets anders te doen. Joost heeft onlangs Dudsekop gelanceerd, black metal in het West-Vlaams. Dominiek is zijn talent als producer aan het botvieren in Studio Scampi.
Tijdens de lockdown zijn Jason (drummer) en ik de nineties/grunge tributeband Pablo Honey gestart. Met Guillaume (Rhea) en Hanne (Aarde aan Daan) zijn we de studio ingedoken en hebben we enkele grungeklassiekers opgenomen. Bij momenten wel een eye-opener. Je wordt geconfronteerd met je eigen technische capaciteiten én beperkingen. Je wordt getriggerd om je grenzen te verleggen. Een heel leerrijke ervaring dus. Het doel is om met Pablo Honey in te spelen op het nostalgische buikgevoel. We willen de classics uit de jaren negentig vertolken met dezelfde passie en energie uit ‘de goeien tijd’.
"Ik had eindelijk een manier gevonden om het vergif uit mijn brein te jagen."
Wat is jouw favoriete instrument en hoe kwam je ermee in contact?
Iedereen die muziek speelt heeft wel ergens een breekpunt-moment. In mijn kindertijd zat ik wel al mee te kwijlen met Queen in de badkamer. Met zo een badkamer-reverb waan je jezelf direct op Wembley. De ware passie is ontstaan wanneer ik The Doors ontdekte. Ik voelde me vooral aangetrokken tot de duistere en melancholische kant van hun muziek. Als puber ben je zoekende. Iemand als een Jim Morisson sprak mij aan omdat hij steeds de grenzen opzocht. Ik was en ben nog steeds een halve controlefreak. Ik ontdekte toen dat muziek zorgde voor een tijdelijke bevrijding uit m’n mentale ketens. Het was in die setting dat ik mijn eerste noten door een micro heb gezongen. Ik had eindelijk een manier gevonden om het vergif uit mijn brein te jagen.
Hoe ouder je wordt, hoe minder het je het vanuit dit eerder egoïstisch motief doet. Je besteedt meer aandacht aan het vak zelf. Is mijn techniek wel goed genoeg? Hoe steek ik een goeie song in elkaar? Maar basically blijft de kern nog steeds dezelfde. Je speelt muziek omdat het een noodzaak is. Muziek als zuurstof. Wanneer je op een podium staat kun je de drang naar controle loslaten. Die instinctieve benadering zal er altijd wel blijven inzitten.
Ben je professioneel muzikant? Muziek is altijd een uit de hand gelopen hobby geweest. Je steekt er veel tijd en energie in, maar de realiteit is dat er weinig geld te rapen valt in de sector. Ik werk fulltime bij de Vlaamse overheid. Beide houden elkaar mooi in evenwicht. Tijdens het weekend razen op het podium en de maandag terug met de voetjes op de grond.
"Het creatief proces binnen Carneia zit op kruissnelheid."
Is er nieuw werk van je project(en) in het vooruitzicht?
In 2019 hadden we zowel met Carneia als met King Hiss een full album gereleaset. Op creatief vlak was het toen effkes op bij mij. Ik kan niet zeggen dat de lockdown-periode inspirerend werkte, integendeel. Als ik zo rond hoor stel ik vast dat veel muzikanten een mentale tik hebben gekregen. Muziek spelen is voor een groot deel een sociaal gebeuren en dan valt dit plotseling weg. Je hebt tijd om alles eens op een rijtje te zetten en dan stel je vast dat je voor een stuk jezelf niet meer kan zijn. Wij hebben wel enkele online livesessies gedaan, maar dat is toch hetzelfde niet. Je mist de broodnodige interactie met het publiek.
Stilaan begint er weer wat meer perspectief te komen en dan begint het ook weer te jeuken. Eind vorig jaar heb ik de goesting teruggevonden om te beginnen schrijven. Thomas en Jille van Carneia hadden ondertussen niet stilgezeten en een shitload aan ideeën verzameld. Dus kon ik heel snel aan de slag gaan. Het creatief proces binnen Carneia zit nu op kruissnelheid en het nieuw album begint stilaan vorm te krijgen. We mikken op begin 2023 om te releasen.
Fav instrument om te spelen Zang natuurlijk. En ja, zang is een volwaardig instrument (lacht). Zang moet je steeds technisch verder bijschaven of je zingt jezelf in de vernieling. Ik zit al meer dan 20 jaar in het vak maar ik leer nog steeds bij. Het is ook een vrij fragiel instrument. In de goeie zin omdat je je eigen lichaam als een klankkast gebruikt. Het gevoel dat dan door je heen raast is de beste drug die je je kunt voorstellen. Langs de andere kant kan een al te ‘rock and rolle’ levensstijl snel roet in het eten strooien. Ik zal niet laten om een pint te drinken, maar als je het te bont maakt dan is je stem altijd de dupe.
Fav instrument om naar te luisteren
Ik heb niet echt een voorkeur. Ik kan nog steeds kiekevel krijgen van de drums op Ticks and Leeches of van de gitaarsolo op Child in Time. Het hoeft niet altijd het grote geweld te zijn. Wat de basgitaar doet op Loro van Pinback vind ik van een ongeëvenaarde schoonheid. Ook klassieke muziek kan een diepe indruk achterlaten. Hoe een symfonisch orkest te keer kan gaan. Dat is echt een wall of sound. Zolang er maar geen klavecimbel mee gemoeid is. Echt, ik haat de klank van dat instrument.
Fav instrument dat je ooit zou willen spelen
Enkele jaren geleden heb ik een goedkope piano aangeschaft maar verder dan het spelen van wat akkoorden ben ik nooit geraakt. Het is wel geen nutteloze investering gebleken. Ik gebruik deze vaak wanneer ik zanglijnen moet schrijven. Carneia heeft soms al eens de neiging om te experimenteren met exotische toonsoorten. Dan is een piano en basiskennis muziektheorie wel aardig meegenomen.
