Bij ons geen standaard eindejaarslijstjes, wel een héél eigen kijk van enkele van onze medewerkers op het afgelopen (muziek)jaar en soms een pak méér. Enjoy!
Terwijl de jaren '90 nog een overgangsdecennium was, gooide ik me vanaf 2004 terug op de muziek. Ik leerde via Skitsoy een zekere Franky DSVD en zijn voormalig bandje kennen, zag voor het eerst Ray Lamontagne (Manchester 2005, later nog 5x), Beth Hart (12x tussen 2005-2006), Clutch (8x tussen 2005 en 2007) en ook Alter Bridge, C.O.C., Down en nog zoveel meer. Voor het eerst sinds Rock Werchter (1988) was ik ook op twee festivals te vinden, m.n. Fields Of Rock (2005) en Arrow Rock (2008). Vermeldenswaardig want ik ben écht geen festivalmens. Méér dan 90% van de concerten die ik bezocht vonden bovendien in Nederland plaats.
Groove, sludge, stoner, doom rock/metal
Genres die eigenlijk reeds bestonden de afgelopen twee decennia, maar nu pas écht een ruimer publiek bereikten en mij héél erg aanspraken.
Yesterday
Speciaal naar Cardiff - met een bak Duvel - om hen te zien en helemaal hooked. Blast Tyrant was de eerste kennismaking en dan volgde de hele, erg gevarieerde, backcatalogue. Tot op vandaag één van mijn alltime favs.
Samen met deze dudes, Clutch en Stnkin Lizaveta drie dagen on the road in de U.K., all area passes incluis. Vooral met Woody en J.P. een goede band. What a ride! Check hier de opnames die ik mocht maken: beeld niet denderend maar sound best OK.
Sonic Brew was een knaller van een schijf, top to bottom enkel machtige nummers en dat heeft Zakk nooit meer kunnen evenaren, al komen The Blessed Hellride (2003) en Grimmest Hits (2018) aardig in de buurt. De mix van loodzware doom en southern rock invloeden waren een streling voor mijn oren. Spijtig genoeg bij aanvang teveel releases na elkaar waardoor kwantiteit ver boven kwaliteit.
Erin gerold met II, nog zo'n album zonder ook maar één zwakker nummer, maar vanzelfsprekend ook gevallen voor Nola. Opnieuw die combinatie van doom en southern rock invloeden, de voornamelijk slepende tempo's, de laaggestemde gitaren, ... zalig! Anselmo blijft natuurlijk een immense zeiksmoel, but hey ...
Noem het gerust een soort (oude) Black Sabbath revival, waardoor ik pas dan de jaren van Ozzy leerde appreciëren. Bands als Electric Wizard hielpen daarbij.
Hetzelfde gold voor Sleep met Dopesmoker, een 'nummer' van méér dan een uur, ajb!
Pas een kleine 5 jaar geleden heb ik deze extreme versie van groove/progressive metal leren appreciëren. Omwille van hun gave om de polyritmische grooves en complexiteit zo immens strak neer te zetten, noemde ik hen lieflijk de 'vleesgeworden metronomen'. De kaartjes voor hun optreden eind 2021 zijn binnen!
Today Ik volg ze nog allemaal en kan hier en daar wel een jongere variant smaken, maar liefst niet teveel van hetzelfde.
Opnieuw scoort België wanneer het op het heden aankomt. Toegegeven, Pothamus gaat i.v.m. bovenstaande bands toch meer de sludge/post richting uit op Raya, maar bands in hokjes proppen is zoals eerder vermeld een héél pak moeilijker dan in het verleden. "Dezelfde thematiek van monumentale krachten en rituele bezweringen wordt namelijk doorgetrokken doorheen de hele plaat, die doordrenkt is met gevoelens van machteloosheid tegenover grootschalige rampspoed." (Nico Cluckers)
Alwéér Belgisch en logisch ook: de kwaliteit die hier afgeleverd wordt is fenomenaal, getuige Unfold The God Man van Psychonaut. Opnieuw eerder sludge/post en minder groove.
"Het trio heeft gelukkig uitgebreid de tijd genomen om deze ruwe, maar complexe edelsteen perfect naar wens te slijpen en dat uit zich in alles." (Nico Cluckers)
Progressive en melodic death
Het duurde nog zeker tot erg laat het eerste decennium van 2000, maar uiteindelijk viel ik ook voor enkele bands die je hieronder kan plaatsen.
Yesterday
Ik stapte enkele jaren na het verschijnen van Ghost Reveries in, maar wel met dat album. Eerst geraakte ik niet voorbij die grunts, dat was absoluut mijn ding niet. De muziek is echter véél te goed om eraan voorbij te gaann en zo werd ik stilletjesaan een best grote fan, van zowel het oude als het nieuwe werk. Ik laat concerten zelden links liggen.
Het zwaarmoedige en melodieuze karakter in dit subgenre spreekt me enorm aan. Ook het verhaal achter hun laatste album When A Shadow ..., hartverscheurend en prachtig gebracht! De 'baseline' voor onze monddood fotoreeks komt trouwens uit het nummer Stone Wings, dit even terzijde.
Today
Dat ik beide blijf volgen is a given en zo nu en dan leer ik wel eens iets nieuws in het genre kennen. Zolang het niet overhelt naar pure death.
Ze hebben misschien eerder de karakteristieken van Trees Of Eternity, t.t.z. net iets meer dromerig met lichte gothic elementen, maar dit is een album verschenen in 2020 dat het meest de sfeer van een STS benadert.
Andere
Naast héél veel rock/metal waren er toch enkele muzikanten en bands waar ik voor ben gevallen. Bij de ene heeft het vrij lang geduurd voor de klink er kwam, terwijl die bij anderen instant was.
Yesterday
De dame waar ik toen naar opkeek en waarvoor ik op iets meer dan een jaar de tijd twaalf(12!!) maal naar Nederland trok, was de fenomenale Beth Hart. Ik leerde er redelijk wat NL fans kennen alsook een pak clubs ginder. De opvolgers van Leave The Light On (2003), alsook diverse collaboraties (waaronder enkele met Joe Bonamassa) deden het echter niet meer voor me, tot War In My Mind (2019) me wel terug kon raken.
"Zoals ik een fan hoorde zeggen: je luistert niet naar Beth Hart, je voelt Beth Hart!" (Vincent Willems)
Hij kwam uit zijn hutje in de bossen gekropen met pakkende liedjes over liefde en leed. Op zich niets speciaals, maar wat een stem! Ik vergeet nooit het optreden in The Bridgewater Hall (Manchester) op 14 november 2005, waar hij helemaal alleen opende met Burn : kippevel beste mensen!
Helemaal cuckoo van dit drietal uit Colorado en hun zéér aangename rock. In 2004 in Shepherd's Bush Empire kunnen zien én in Detroit tijdens een Super Bowl.
Het heeft tot hun zwanenzang Folklore geduurd, maar éénmaal ik de stem van DEE gewoon was, was er geen houden meer aan. Ik zag hun allerlaatste optreden op 17 juli 2004 in het Rivierenhof: wat een avond!
Jaja, toen ze nog enkel in het Spaans zong en bruin haar had, deze jongen wat GROTE fan! Ik heb het nog steeds te pakken wanneer ik deze MTV Unplugged sessie herbekijk. Dat ik op 21 april 2003 in het Sportpaleis de hele avond heb zitten zweten had écht niets met de temperatuur in de zaal te maken. Een voorbeeld van hoe je een 'classic' kan coveren?
Today
Beth Hart heb ik terug leren appreciëren en Ray Lamontagne is ook hélemaal terug na enkele jaren van experimenteren. De capriolen van David Eugene Edwards blijf ik ook volgen.
Hij is natuurlijk al aan bod gekomen, so what! Monovision is nu éénmaal één van dè albums van 2020.
lees ook: de jaren '80, pt.1