top of page
John Van de Mergel

RAWkost | Yesterday & Today, de jaren '80 pt.1


Bij ons geen standaard eindejaarslijstjes, wel een héél eigen kijk van enkele van onze medewerkers op het afgelopen (muziek)jaar en soms een pak méér. Enjoy!


Heavy Sound Festival Poperinge, 1984

Even duiden

Muziek heeft in mijn leven altijd een belangrijke rol gespeeld. Luisteren naar muziek dan, ontdekken, ervan genieten, erover lullen met vrienden en kameraden, want zelf een noot spelen/zingen kan ik absoluut niet. Zo sta ik dan af en toe eens stil bij hoe het allemaal begon, welke bands mijn smaak (en leven) hebben beïnvloedt en of die mij op vandaag nog iets doen of helemaal niet. Neen, ik ben niet iemand die in het verleden leeft, verre van en dat zal hier ook wel blijken. Vandaar dus de titel Yesterday and Today, niet toevallig de naam van een band die ik back in the early '80s héél sterk vond, gedurende welgeteld 2 studioalbums en 1 live exemplaar, maar die mij sindsdien nooit meer hebben kunnen bekoren. En toch heeft ook Y&T een invloed gehad op wat ik vandaag nog graag hoor en koop.



Hoe het allemaal begon


Doorheen ons (leger)appartement in het bosrijke Essentho (D), waar ik van 1968 tot 1986 heb gewoond, klonk altijd muziek. Mijn vader had een zelfgebouwde Heathkit radio/versterker en twee Dual casetterecorders die zelden of nooit 'uit' stonden. Ook in de auto, waaronder de vele ochtend- en avondritten van en naar de zwemtrainingen, werden cassettes verslonden. Vooral country&western kregen we te horen, maar ook wel een Bobby Vinto en The Everly Brothers, zelfs een streepje Elvis. Moeder had daarnaast een voorkeur voor schlagers.

Naast groten als Willie Nelson, Merle Haggard, Waylon Jennings, Charlie Rich, Charlie Pride, Marty Robbins, Dolly Parton, Emmylou Harris, Tammy Wynette, Johnny Cash, Glen Campbell, Patsy Kline, Loretta Lynn, Ronnie Milsap, ... de lijst is eindeloos, ken ik ook het repertoire van Heino, Roy Black, Freddy Breck, Rex Gildo, Marianne Rosenberg, Udo Jürgens, Peter Maffay, enzoverder enzovoort.


Yesterday

Al was het eerste concert dat ik mocht bijwonen dat van Willie Nelson in het El Paso Civic Center - ik woonde dat jaar gedurende acht maanden met mijn neus tegen de Rio Grande met aan de overkant Ciudad Juárez, zonder muur - toch kan ik niet om deze ultieme klassieker heen, al had het evengoed Rawhide (Frankie Laine) kunnen zijn of nog zoveel meer uit die tijd.


Today

Ondanks dat we er in BE niet van moeten, is country (neen, niet de schlagers!) een genre waar ik voeling mee blijf hebben. Van een Garth Brooks die de arena's bestormde over varianten gebracht door de knettergekke Hank Williams III tot een nieuwe lichting muzikanten die teruggrijpen naar tradities gesmeed in de jaren 60/70: Sturgill Simpson, Miranda Lambert en ook een zekere Zephaniah Ohora die dit jaar met Listening to the Music een best aangenaam klinkend album uitbracht.


Maar ook kruisbestuivingen die je onder de noemer americana kan plaatsen, met muzikanten als een Jeffrey Foucault of een Chris Stapleton. Deze laatste bracht het sublieme Starting Over uit in 2020. Een collectie nummers waarvan je een deel onder country kan plaatsen, andere dan weer bij southern rock of heartland rock. Take your pick.


 

NWOBHM

Voor mijn veertiende verjaardag kreeg ik van een ploeggenote - hevige fan van Cat Stevens en Supertramp - een waardebon die ik besteedde aan het debuut van Iron Maiden. Ze kan het nog steeds niet geloven. Mijn buddies Sam Six en Serge 'cheesy' Debeyser waren al helemaal in de ban van het hardere gitaargeluid en met hen werden dan ook massaal albums en cassettes uitgewisseld: Saxon, Def Leppard, Motörhead, Judas Priest, ... waren de gemene delers. Terwijl vooral Sam hevige ac/dc fan was, neigde ik eerder naar Diamond Head, Tygers of Pan Tang, Demon, Rock Goddess en had ook wel iets met die jaren '70 schminktoten van Kiss: Double Platinum, Alive II en ja, toegegeven, ook Dynasty prijkten in mijn collectie.

Cheesy sleurde ons dan mee naar mijn eerste 'zelfgekozen' concert: 11 november 1982, Motörhead, Westfalenhalle3, Dortmund (D). Wat een belevenis was me dat: de hard rock scene was nog best ruw en aggressief en van decibelnormen werd nog niet gesproken waardoor ik een volle week pokkedoof was en tot op vandaag mijn oren doorlopend suizen.


Yesterday

Die rauwe, in punk gedrenkte oerbezetting blijft voor mij de enige Maiden die me kan boeien, al snap ik waarom drankorgel en vechtersbaas DiAnno moest gaan.


Today Ik heb er niets meer mee, met geen enkele nog bestaande band uit die periode en al zeker niet met latere varianten op dit thema.


 

Speed/thrash/black metal

Het was soms naar adem happen en geld bijeen scharrelen in die tijd. De Brtitse invasie was nog maar goed op dreef of de Amerikanen hadden hun antwoord al klaar. Het werd een opbod tussen mezelf en mijn muziekliefhebbende buddies Six en Cheesy om een band te vinden die nog aggressiever en rapper speelde dan de voorgaande. We vuurden op elkaar af in deze volgorde: Power Games (Jaguar), Fistfull of Metal (Anthrax), Heavy Metal Maniac (Exciter), Kill 'em All (Metallica), Show No Mercy (Slayer) en ... Black Metal (Venom). Toegegeven, die laatste was eigenlijk valsspelen gezien Venom toch wel een stap te ver ging op dat moment. Moesten we Hellhammer nog leren kennen.


Yesterday

Metallica zag ik voor het eerst op de tweede editie van het Heavy Sound Festival in Poperinge op 10 juni 1984. Datzelfde jaar, op 19 en 20 oktober, trokken Sam en ik vanuit Bensberg (waar we op internaat zaten) naar Brussel voor een 'double header': Queensrÿche en Dio, de dag erop Mötley Crüe en Iron Maiden. Overnachten deden we de éne nacht in het zuid station en de volgende nacht in het centraal station, tot we telkens samen met de clochards buiten gekuist werden door de flikken. Wat een weekend was me dat zeg. De cowboyverhalen (incl. een blauw oog, véél teveel drank, uitlsuiting en huisarrest) blijven voorbehouden voor aan den toog.


Today Al ben ik Metallica lang blijven volgen, heb ik in feite niets meer met de bands die aan de wieg stonden van dit genre. Wel kunnen extremere vormen van metal me bekoren, zolang het niet teveel van hetzelfde is én het blijft verrassen. Ik leerde door de jaren heen bands als Opeth en Meshuggah appreciëren en voor Triptykon mag je me ook altijd wakker maken. Niet zozeer een razend tempo, wel loodzware sounds en complexe structuren doen het voor mij, al mag het gaspedaal zo nu en dan wel eens ingetrapt worden.


Loop of Yesterdays van Azusa noemde ik een trip doorheen een gekkenhuis.


Bij Re-Incentive van onze eigen Thurisaz voelde ik de typische Belgische herfst intreden.


Oceans of Slumber zorgde dan weer voor een duizelingwekkende Texaanse orkaan.


The Raging Wrath ... is misschien het enige album waar ik voor gevallen ben dat helemaal '80s thrash metal is. Al heeft dat meer met mijn 'liefde' voor Mike Patton te maken.


Laat me dit luik dan afsluiten met Extinct van Convulsif: meer geschifte genialiteit bestaat niet.


 

AOR

Het moest echter niet steeds oerend hard gaan. Ik had ook wel nog oor voor melodie en zachtere tonen. Michel Selfslag speelde een rol bij het ontdekken van o.a. Journey, REO Speedwagon, Survivor, Foreigner, Boston, Toto, ... Later voegde ik daar zelf nog Night Ranger, Giant en konsoorten aan toe.

Toen ik voor het eerst Escape hoorde, spurtte ik naar de plaatselijke CMC waar ze blijkbaar nog één exemplaar hadden liggen. Het moest en zou de mijne worden. Deze bands zaten gewoonlijk in die tijd op hun commerciële piek, dus dook ik graag in hun verleden om het écht boeiende werk te horen.


Yesterday

Journey is één van die bands waarvan ik kan zeggen dat ik (bijna) hun hele backcatalogue gekocht heb. Tot op heden volg ik hen, al behoren ze absoluut niet meer tot mijn favoriete bands van het moment en is het kopen van een nieuw album verre van een zekerheid.


REO Speedwagon was het toonbeeld van zo'n band die live véél sterker overkwamen dan op hun platgeproducete albums. Daar kon een shredder als Gary Richrath pas voluit gaan. Hetzelfde gevoel had ik bij Journey (Neal Schon), Triumph (Rik Emmett) en zelfs Toto (Steve Lukather).



Today Ik hou nog steeds van melodie en zachtere tonen, maar geen enkele van de toenmalige groten, noch hun opvolgers kunnen me tegenwoordig boeien.


 

Simpelweg hard rock en heavy metal

Eigenlijk was het (muzikale) leven simpel tot aan de NWOBHM: je had hard rock en heavy metal, period! De meeste van mijn muziekliefhebbende buddies luisterden zowat dagelijks naar 'oudere' bands, waaronder Black Sabbath, Deep Purple, Rainbow, Lynyrd Skynyrd, ZZ Top, ac/dc, ....

Via Michel de Filette - bijna even knetter als Ozzy himself - leerde ik o.a. UFO en Whitesnake (de bluesrock versie, niet de hairspray versie) kennen, maar ook wat meer exotische bands als Loudness. Ik viel verder voor het Canadese Triumph, de power en melodie van Riot (in hun Guy Speranza, RIP, tijdperk) en Y&T, maar ook meer recente bands als Manowar en Queensrÿche. Mijn 'country' opvoeding vertaalde zich in de liefde voor enkele southern rock acts als Molly Hatchet en Blackfoot.

Tijdens vakantiejobs in Nieuwpoort leerde ik Philip Bouve en zijn fascinatie voor Rush kennen.


De high pitched vocals en het vlammende gitaarwerk van Rik Emmett, een zingende drummer, melodie en power zat. Ik was gek van deze Canadezen.


Het album Fire Down Under kende geen enkel minder nummer en was het utlieme voorbeeld van hoe je melodie en power moest combineren. Subliem! Speranza beschikte over een paar fantastische pipes, maar was geen fan van het tourleven.


Met Y&T kreeg alles een episch/stadion karakter. Het nummer Rescue Me is daar een schoolvoorbeeld van. Opnieuw immense power gekoppeld aan een prachtige melodie en dat allemaal zonder belachelijke koortjes noch een keyboard saus.


Na het RJD tijdperk bij Black Sabbath was het aan deze in dierenhuiden gehulde barbaren om power metal in het leven te roepen, zij het dan de verre van 'happy' variant. Laat Battle Hymn door de speaker knallen en ik zie meteen bloederige (pre-middeleeuwse) battlefields voor me, spring op mijn ros, laat mijn zwaard door de lucht klieven en schreeuw uit volle borst: 'maim and kill them, take the women and children'!


De liefde voor het iets meer complexe werk kwam dankzij deze jongens. Jawel, met Operation: Mindcrime leverden ze een epos af en toch is het nog steeds The Warning waar mijn voorkeur naar uitgaat.


Natuurlijk kon niemand tippen aan Lynyrd Skynyrd, maar het vroege Blackfoot (Mr. one lung Ricky Medlocke maakt trouwens al jaren deel uit van de post-Van Zandt lineup) kon er verdorie ook wat van.



Today

Op muzikaal vlak is er best veel blijven hangen aan invloeden via deze bands, al is er geen enkele onder hen, voor zover ze nog bestaan, waarvan ik recenter werk koop.


Classic rock met psychedelische invloeden: High Proteïn van RRRags is knap werk van eigen bodem.


Knappe schijf uit de prgressieve hoek was Virus van Haken.


Geen nieuw werk van mijn favoriete doom metal bands (waaronder Swallow The Sun), maar Katatonia deed het niet slecht met City Burials en vooral deze Lght Field Reverie, met hun erg sfeervolle en melodieuze doom, was een leuke 'ontdekking'.


De ultieme klepper mogen we, wat 2020 betreft, op naam van All Them Witches schrijven. Nothing As the Ideal combineert op erg originele wijze elementen uit doom, psychedelische rock, blues en zelfs een snuif gothic americana. Topschijf!


 

Tot zover de early '80s, dus hou jullie vast, er komt nog véél meer, al zal ik wat de komende stukken betreft het een pak korter (kunnen) houden ... denk ik toch.




bottom of page