Terugkijken, reflecteren, bezinnen, .... ik ben er allemaal niet goed in, vind het allemaal wat tijdverlies. Wat in het verleden ligt, ligt achter me, is voorbij, gedaan, done. Mooie herinneringen duiken wel eens op, in gesprekken met vrienden (over muziek natuurlijk) en familie, maar vooral bij het beluisteren van muziek. Liever kijk ik vooruit, naar wat nog moet komen, welke verrassingen de komende dag nu weer in petto heeft. Niet te ver vooruit ook, dat heeft geen zin, gewoon de dag die komt, eventueel de dag erop, ik zie wel. Jawel, het jaar zit er weer eens op, so what! We gaan gewoon telkens van 23u59 naar 00u01, met daartussen vier nullen. In 2022 van zaterdag op zondag, zoals ongeveer 51 andere keren dat jaar. Ik denk dus ook niet in termen als 'einde'. Vandaar ook dit jaar niet The End van die mooie jongen die al decennia onder de zoden ligt, maar wel Begin the Beguine (Cole Porter) in de versie van één van de allergrootste allround entertainers ooit. Enjoy!
Alweer een jaar bo(o)mvol muziek ... "Er wordt tegenwoordig geen goede muziek meer gemaakt." blijft een statement van ouwe knarren die in het verleden zijn blijven steken en gewoon niet willen open staan voor de meest fantastische nieuwe songs en albums. Mijn jaar begon met het prachtige Night Parade of One Hundred Demons (Earthless) en kwam tot een eind met het ronduit schitterende Myriad (Gaupa), wat recensies betreft. Zesendertig albums zou ik recenseren, negen andere heb ik kort gebundeld en een vijftal heb ik aan de kant geschoven (ze raakten me toch niet of ik kreeg ze gewoon te laat binnen). Dat is een stuk minder dan in 2021, maar er moest natuurlijk ook meer tijd worden vrijgemaakt voor concerten én het inwerken van nieuwe teamleden. Wanneer ik een album bespreek, dan doet het iets met me, al zijn er natuurlijk een paar die er ook nu nog net iets meer uitspringen:
Arny Margret, Intertwined (EP) Jesper Lindell, Twilights Animals As Leaders, Parrhesia Besvärjelsen, Atlas
The Sheepdogs, Outta Sight Sgt. Splendor, Occasions for Self-Congratulations Paolo Nutini, Last Night In The Bittersweet Oceans of Slumber, Starlight and Ash Charley Crockett, The Man From Waco Vitskär Süden, The Faceless King Gaupa, Myriad
Eentje sprong er echter met kop en schouders VER boven uit en dat was niet eens een album in de conventionele zin:
All Them Witches, The Baker's Dozen
Laat me zeker enkele fantastische Belgische releases niet vergeten, want we hadden er een serieus pak. Ook dit jaar kon ik rekenen op mijn collega's om het merendeel ervan aan te pakken.
... en concerten/festivals Na twee rampjaren geraakte ook ik terug op dreef, al wordt ik steeds selectiever en ga ik geen enkele band meermaals zien. De teller stond op een vrij gewone 18. Festivals echter, nog nooit in mijn even zoveel festivals gedaan en ik weet ook niet of ik dat ooit nog doe: 8 (!!), waaronder drie waarbij ik slechts voor één of twee bands ben gegaan en gebleven. Onder de concerten een greep van deze die toch extra zijn binnengekomen: Tsar B, Minard Schouwburg King Hannah, De Kreun
... en fotoshoots.
Al stonden en staan deze vanzelfsprekend op een erg laag pitje. Zowel de muzikanten als ikzelf hebben er de tijd niet meer voor. Wel probeer ik zo nu en dan eens een muzikant/band te portretteren voor of na een optreden. Ook leuk.
Spijtig genoeg nog steeds veel ellende ...
Ik geef eerlijk toe dat mijn leven vrij gewoon z'n gangetje ging, zonder echte drama's, geen intense high's en ook geen bodemloze low's Met ouder te worden voel ik geleidelijk aan wel de fysieke 'beperkingen' en het wordt steeds lastiger mezelf op werkvlak te motiveren (bestaat er ergens een leuke 'uitbol job'?). Al bij al nog steeds weinig tot geen reden om te klagen. Brothers In RAW blijft zo goed als al mijn vrije tijd opslorpen. Wel proberen de kleinkinderen een stukje op te eisen. Zolang ze nog geen drie jaar zijn en kunnen rondcrossen, blijft dat beperkt. De komende jaren echter ...
Covid-19 is uiteindelijk redelijk 'ingeburgerd', komt daar toch niet plots een zekere Poetin de aandachtshoer uithangen! Zo zitten we (vooral de mensen in Oekraïne zelf natuurlijk) zelf ook wel met de gebakken peren. Energieleveranciers beklemtonen het woord schaarste en duwen doodleuk en zonder enige scrupules hun prijzen naar ongekende hoogten. Yippeeeee, onze lonen worden geïndexeerd (BE is het énige land in héél Europa - de wereld ?? - waar dit gebeurt!!) ... waardoor de loonkosten stijgen, ALLE bedrijven hun prijzen omhoog moeten trekken om toch nog voldoende marge te hebben, ze zo hun concurrentiepositie om zeep helpen en we uiteindelijk toch allemaal de dupe van dit onhoudbare systeem worden. Een dikke vette maat voor niets dus!
... en het gaat overal van kwaad naar erger.
Wat onze klimaatproblematiek betreft hoor ik eindelijk eens stemmen opkomen die zeggen waar dat nu allemaal écht om draait. Niet om Moeder Aarde hoor, daar geven we geen éne fuck om. Wel om onze eigen welvaart. Laten we de natuur begaan, dan is er niets aan de hand, behalve dat het menselijk ras uiteindelijk uitsterft en van deze prachtige bol geveegd wordt. Eigen schuld, dikke bult, de natuur herstelt zich wel. Ach, ik ga hier verder niet te veel op in, het is nl. al sinds einde jaren zeventig 'kwart voor twaalf', wat mij betreft is het al lang te laat, wat me niet belet een poging te doen om natuurvriendelijker te leven. Ook hier schuw ik echter de extremen (en extremisten) want die zijn nergens goed voor.
... en ook nog altijd véél te veel onverdraagzaamheid! Het wordt er inderdaad niet beter op: te veel mensen klagen steen en been om alles en nog wat, hebben diverse social media platformen om hun vergif te spuien en zorgen ervoor dat er rond zowat elke uitdaging een polarisatie ontstaat. Ooit waren het de Vlamingen vs de Walen, dan was alles de schuld van 'de buitenlanders' of 'de jeugd van tegenwoordig', 'de linkse ratten' of 'de rechtse rakkers', de (al dan niet) gevaccineerden. Die gunnen we nu allemaal wat rust want binnenkort vinden we wel een nieuwe schuldige voor al het leed.
Zodra niet alles naar eigen wens verloopt schreeuwen we voor het behoud van onze rechten, het vrijwaren van onze vrijheid en het beschermen van onze privacy ... maar we bedoelen vooral 'mijn, mijn, mijn' en vergeten hierbij gemakshalve dat er ook wel wat plichten horen bij het samen leven. Ook wie 'anders' is moet het nog steeds ontgelden. Sure, elke maatschappij (over)leeft bij een set normen en waarden. Gemakshalve wordt door een bende roepers even 'vergeten' dat beide evolueren, net zoals onze samenleving evolueert. Dat verandering zelden van een leien dakje loopt en heel wat mensen liefst hun status quo behouden, is gekend en ook wel begrijpelijk. Dat wil echter niet zeggen dat je wie 'afwijkt' van de huidige norm(aal?) fysiek en/of psychisch leed moet aandoen. Laat mensen zijn wie ze zijn, aanvaardt het 'anders' zijn en als het even kan, probeer het te begrijpen. Ben je het er niet mee eens, agree to disagree! (noot van John: ik heb dit stukje gemakshalve bijna integraal overgenomen uit mijn tirade van afgelopen jaar omwille van geen enkele vooruitgang, integendeel.)
Maar goed, wat helpt klagen en zagen, vooruit moeten we verdorie! Keep it simple, stupid. Less is more. Luister om te begrijpen, niet om te reageren. Aanvaardt verandering en wees bereid te veranderen. Laat mensen zijn wie ze zijn. Heb je niets positiefs te zeggen, zwijg dan! Eens om oneens te zijn. En de boer die ploegde voort!
Enjoy 2023 ... and beyond!
John.