Nu 2021 écht volledig achter ons ligt, probeer ik toch even de tijd te nemen kort terug te kijken, ook al kijk ik véél liever vooruit. Misschien daarom dat dit stukje er maar niet lijkt te komen. Ook omdat ik een verschrikkelijk slecht kortetermijngeheugen heb en steeds van alles moet gaan opzoeken wil ik het terug oproepen. Alles is netjes weggestopt daar ergens diep vanbinnen die grijze hersenmassa, maar ook veel hier op deze site. Vind ik het dan nog niet terug, dan maar terugvallen op mijn eigen advies: just fucking google it!
Eigenlijk nog goed dat elk einde eigenlijk maar een nieuw begin is, vandaar niet The End van die mooie jongen die al decennia onder de zoden ligt, maar wel Beginnings van die ouw krakers die er (deels) nog steeds zijn.
Toch een jaar bo(o)mvol muziek ... Je moest al ergens in een diepdonkere grot weggedoken 'leven' om niet overspoeld te zijn met de meest fantastische songs en albums ooit. Mijn jaar begon met het prachtige Imperial (Soen) en kwam tot een eind met het leuke Your Head On A Stick (The RG's), wat recensies betreft. Exact 50 albums zou ik recenseren, aan 4 andere ben ik niet toegekomen en een kleine 10 heb ik aan de kant geschoven (ze raakten me toch niet of ik kreeg ze gewoon te laat binnen). Dat is zowat hetgeen ik maximaal aan kan, t.t.z. eentje per week, simpelweg omdat ik graag een volle week naar één album luister en enkel naar dat album alvorens ik er iets over schrijf. Te veel om hier om te sommen, maar een kleine greep wil ik toch nog even vermelden, in chronologische volgorde en zonder verdere uitleg:
Wheel, Resident Human
Bruit ≤, The Macine Is Burning ...
Steve Von Till, A Deep Voiceless Wilderness
Shannon McNally, The Waylon Sessions
Thy Catafalque, Vadal
Musk Ox, Inheritance
Ida Mae, Click Click Domino
Kate Vargas, Rumpumpo
Adia Victoria, A Southern Gothic
Swallow The Sun, Moonflowers
Laat me zeker al die fantastische Belgische releases niet vergeten, want we hadden er een serieus pak, zoveel zelfs dat ik met graagte enkele kleppers overliet aan één van onze prachtige nieuwe collega's. Endlingr, From The Molten Vaults Raven Invicta, Sidequests Amenra, De Doorn Of Blood and Mercury, The Other Side Of Death Hippotraktor, Meridian ILA, Felt Slow Crush, Hush ... en dan heb je dat album dat er maar niet lijkt te komen, maar dat me heel erg raakt, dus nog maar eens een nummer van Solitude Never Comes Alone (Taz Von Stone).
... en concerten/festivals
Voor wie open stond om eens wat meer kleinere én lokale bands te ontdekken, viel er toch wat te rapen dit jaar. Niet te vergelijken met wat ik in een 'normaal' jaar doe (ong. 30 concerten en 2 festivals), maar een pak meer dan in het verlammende jaar 2020 (5 concerten). Ik tekende uiteindelijk present op 18 concerten, 4 festivals. Not to shabby, right?
Festivalwise waren Alcatraz (wat een stel kloten had deze organisatie zeg, RESPECT!) en 24 Hours Of Deep Listening (van Consouling Sounds) natuurlijk deze waar ik volop heb kunnen genieten.
Onder de concerten een greep van deze die toch extra zijn binnengekomen: Endlingr + Pothamus, DOK Monkey3, Alcatraz Thurisaz, Alcatraz Amenra, Op en Tent (Leffingeleuren) IIVII, 24HDL ILA, Trix Slow Crush, Botanique
... en fotoshoots.
Nog altijd weinig concerten? Geen probleem, dan zet ik de reeks over muzikanten en hun favoriete instrumenten gewoon verder én breid uit naar de gehele muzieksector. Zes muzikanten haalde ik voor mijn lens plus nog eens acht actoren die verschillende facetten uit die muzieksector belichten. Ik leerde opnieuw heel wat ronduit fantastische, boeiende, warme mensen kennen en hou er ook ditmaal mooie herinneringen aan over. Hoezo 2021 was een kutjaar?
Spijtig genoeg ook veel ellende ...
Ik geef eerlijk toe dat mijn leven vrij gewoon z'n gangetje ging, zonder echte drama's maar wel met een leuke 'high' waar ik later op terug kom. Dat er een pak minder concerten waren, dat voelde ik zelf niet in mijn portefeuille, dus heb ik ook geen reden om te klagen. Ik ging ook gewoon elke dag werken, bleef van ziektes gespaard, nam het leven zoals het kwam en bleef gaan. Brothers In RAW slorpte zo goed als al mijn vrije tijd op en zoals eerder vermeld, ik ging nog steeds naar concerten, ontdekte een pak leuke muzikanten/bands/albums en gooide me verder op portretshoots voor reportages.
Neemt niet weg dat Covid-19 nog steeds enorm veel schade aanricht (bewust tegenwoordige tijd) en héél wat mensen er zwaar door getroffen worden.
Terwijl onze knappe koppen hard op zoek zijn naar oplossingen om met dit beestje te kunnen leven, grijpen een bende randdebielen elke beslissing aan om te gaan vernielen en zelfs mensen aan te vallen. Alsof de steeds erger wordende natuurrampen al niet voor genoeg leed zorgen.
... en dan spreek ik niet over alles wat er gebeurt op wereldvlak.
Het is wel hartverwarmend om te zien hoeveel mooie initiatieven er toch nog steeds opgezet worden. Ook geruststellend is de wetenschap dat onze Aarde zich uiteindelijk wel zal herstellen van alle schade die wij aanrichten in onze drang naar zelfvernietiging.
... en véél teveel onverdraagzaamheid! Het wordt er inderdaad niet beter op: te veel mensen klagen steen en been om alles en nog wat, hebben diverse social media platformen om hun vergif te spuien en zorgen ervoor dat er rond zowat elke uitdaging een polarisatie ontstaat. Ooit waren het de Vlamingen vs de Walen, dan was alles de schuld van 'de buitenlanders' of 'de jeugd van tegenwoordig', 'de linkse ratten' of 'de rechtse rakkers'. Die gunnen we nu allemaal wat rust want we kunnen lekker de gevaccineerden opzetten tegen de niet-gevaccineerden.
We zijn sociale wezens en hebben nood aan contacten, maar zodra niet alles naar wens verloopt schreeuwen we voor het behoud van onze rechten, het vrijwaren van onze vrijheid en het beschermen van onze privacy ... maar we bedoelen vooral 'mijn, mijn, mijn' en vergeten hierbij gemakshalve dat er ook wel wat plichten horen bij het samen leven. Ook wie 'anders' is moet het precies steeds meer ontgelden. Sure, elke maatschappij (over)leeft bij een set normen en waarden. Gemakshalve wordt door een bende roepers even 'vergeten' dat beide evolueren, net zoals onze samenleving evolueert. Dat verandering zelden van een leien dakje loopt en heel wat mensen liefst hun status quo behouden, is gekend en ook wel begrijpelijk. Dat wil echter niet zeggen dat je wie 'afwijkt' van de huidige norm(aal?) fysiek en/of psychisch leed moet aandoen. Laat mensen zijn wie ze zijn, aanvaardt het 'anders' zijn en als het even kan, probeer het te begrijpen. Ben je het er niet mee eens, agree to disagree!
Uiteindelijk moeten we gewoon verder, dus laat ons er het beste van maken. Ik ben ook geen voorstander van dat verregaande labelen, dat alles en iedereen in vakjes moet gepropt moet worden. Ik zie daarin geen oplossing, geen verbetering in tegendeel, ik vrees dat dit ons enkel verder uit elkaar zal trekken en voor nog meer polarisatie zal zorgen.
Keep it simple, stupid. Less is more. Luister om te begrijpen, niet om te reageren. Aanvaardt verandering en wees bereid te veranderen. Laat mensen zijn wie ze zijn. Eens om oneens te zijn.
Bijna vergeten, die 'high' van me. Een prachtige jongedame, op wie ik erg fier ben, heeft het me geflikt: ik wordt 'paps' (neen, geen opa of pépé of bompa, dat is voor ouw zakken), tweemaal zelfs!
Enjoy 2022 ... and beyond!
John.