Sinds een paar maanden ben ik mij aan het verdiepen in dissonante rock en dit muziekgenre begint me meer en meer te begeesteren. Het is geen publiek geheim dat John Dwyer voor mij in dit genre een quasi goddelijke status geniet, aangezien hij, met welke band dan ook, er altijd in slaagt de muziek naar ongekende hoogtes te brengen.
Is hij inderdaad een buitenaards genie of haalt hij zijn inspiratie uit onuitputbare bronnen, welke mij tot op vandaag (nog) niet bekend zijn?
In mijn zoektocht naar de waarheid viel ik per toeval op onderstaand artikel uit The Guardian, dat een tipje van de sluier zou oplichten:
Lees dit artikel en je zult vaststellen dat dit het niet-geschreven scenario is van een ware muzikale cultfilm in de trant van Searching For Sugar Man, Berlin Calling, Control, ...
Toen ik vervolgens de cover zag van hun tweede album Contact, kreeg ik een instant déjà-vu effect en kwam spontaan de associatie met Damaged Bug en hun LP-cover van Hubba Bubba (2014). Een review van 26/02/2014 door The Agit Reader bevestigde tot slot mijn vermoeden: de cover en de muziek zijn een absoluut eerbetoon van John Dwyer aan één van de belangrijkste pioniers van dissonante elektronische muziek: Silver Apples!
In een tijdperk, waarin Artificial Intelligence (AI) op termijn de ether zal overspoelen met geprefabriceerde deuntjes op basis van ingebouwde logaritmes, kan ik als muziekliefhebber alleen maar duiden op het menselijke vernuft van bepaalde muzikale pioniers, die op basis van trial and error de weg hebben geplaveid voor zoveel fantastische bands en daarvoor nooit de verdiende erkenning hebben gekregen.
Never forget that the human brain has been the main inspiration for AI and not the other way around!
