Dit nummer stond niet voor niets op één in mijn 'Spotify 2021 Wrapped'. 234 keer beluisterd.
Juni, een maand van veel veranderingen. Op professioneel vlak nam ik te veel hooi op m’n vork. De lat voor mezelf veel te hoog gelegd. Toen nog niet merkbaar. In juli was dat al volledig anders.
Maar, juni… Een maand waar ik ook naar uitkeek. Na reeds twee single releases zou mijn ‘Album Of The Year’ eindelijk uitkomen. Op 25 juni. Soms kun je voorhebben dat je kippenvel krijgt bij een bepaald nummer. Wel, dit album brengt mij een 47 minuten durend kippenvel moment. De Doorn van Amenra. Nog nooit is een album zo door merg en been gegaan. De Nederlandstalige teksten versterken dat gevoel des te meer. Vijf intense nummers, elk zo van elkaar verschillend, die iedereen op zijn eigen manier zo persoonlijk kan opvatten. Alvast mijn excuses, want hier beknopt over schrijven zal niet lukken.
Ik begin met Ogentroost. Een nummer die voor mij gelijk staat aan pijn in z’n rauwste en puurste vorm. Trauma’s. Verwerkt en onverwerkt. Maar ook verandering en acceptatie.
Ogentroost gaat verder naar De Dood In Bloei. Een krachtig stuk poëzie gebracht door Caro Tanghe (Oathbreaker) en Colin H. van Eeckhout. Het gebrek aan intonatie in hun stemmen, gecombineerd met rustige, spookachtige tonen zorgen voor een ietwat morbide sfeer. De muziek verstilt. Stilte. Een paar seconden. Best lang. Wachtend. Op wat?
Op de luide maar comfort biedende tonen van De Evenmens (We Zijn Even Mens) die hard beginnen knallen. “Met hart en ziel!” Die woorden snijden diep en geven tegelijk ook zoveel kracht. Volledige overgave. Kippenvel. Een schreeuw van binnenuit. Woorden, die nog niet eens een beetje in de buurt komen van het gevoel die hier wordt opgewerkt. – Dit nummer stond niet voor niets op één in mijn 'Spotify 2021 Wrapped'. 234 keer beluisterd. (Ja, ik zeg dat zonder enige schaamte.) Voor mij persoonlijk is dit nummer de start van een opbouw die op het einde van het album explodeert in een climax.
Het Gloren werkt hier ook goed aan mee. Met z’n afwisseling tussen bruut geweld en krachtige parlando stukken. Een nummer die hoop en wanhoop met elkaar hand in hand laten gaan. Ik heb heel lang gedacht dat dit mijn favoriete nummer van het album was. Maar als ik heel eerlijk moet zijn is er maar één nummer van De Doorn die het hardst binnen komt. Waarvan elk woord m’n gehoorgang vult, zich verspreidt over mijn lichaam en elke vezel in mijn lijf wakker schudt. Niet door harde gitaarmuren of luid gedreun, maar vanwege de rust die het nummer met zich meebrengt en de hard rakende lyrics. Het repetitieve, die bij elke herhaling meer doordringt en dieper steekt. Voor Immer. Twee korte woorden. Zo krachtig. Zoveel betekenis. Het laatste nummer van dit album gevuld met pure poëzie.
Na dit album te beluisteren keek ik enkel maar harder uit naar het aankomende concert van Amenra (Harelbeke) begin juli. Ook al zou het een ingetogen, akoestisch optreden worden. Het was een liveshow. En dan nog één van Amenra. Een ervaring die ik me graag nog even voor de geest haal. (Eerst even wat randinformatie die ik tussen haakjes plaats. In het verleden had ik wel al een paar optredens meegepikt. Concerten waar ik toen eigenlijk niet zoveel aandacht aan schonk. Ik wou er heen. Ik ging er heen. Luisterde stilzwijgend en zat meestal één of twee nummers voor het slot al in mijn wagen. Telkens ervaringen waar achteraf niet zoveel over bleef hangen. Daarom reken ik deze concerten niet mee bij mijn liveshow ervaringen. Voor mij startte de teller dit jaar op nul.)
Ik stond dus op het punt om m’n ervaring van die eerste liveshow terug voor de geest te halen. Zien jullie de wolkjes opnieuw verschijnen?
9 juli 2021. Het West-Vlaamse Harelbeke. De Kloostertuinen als unieke buitenlocatie. Zo’n typische zomeravond waarbij je van te voren twijfelt of je nu al dan niet een trui moet meenemen. Ik heb het nogal snel koud, dus het was verstandig van me dat ik had beslist van er toch één mee te nemen. Die avond gingen er twee shows door. Ik had gekozen voor het tweede optreden. Daardoor had ik het geluk dat de nachtval alles verduisterde. Enkel nog oog – en vooral oor – voor wat écht telde, namelijk mijn allereerste live ervaring met Amenra.
Een zittend optreden. Voor ons. Voor hen. Het voordeel van alleen op concerten te vertoeven: veelal heb je plaats helemaal vooraan. Of het nu staand is of zittend. Heel veel van het optreden heb ik uiteindelijk niet gezien. Letterlijk, niet gezien. Colin en zijn collectief wisten me op muzikaal vlak zodanig te imponeren dat ik het grootste deel van mijn tijd daar heb doorgebracht met gesloten ogen. Die eerste liveshow, ook al was het akoestisch, kwam binnen. Diep binnen. Op een wolk en half in een waas zweefde ik na afloop naar huis.
En dan was daar plots die weerbots. Ik ben werkzaam in het onderwijs. De zomervakantie was voor mij meer dan welkom. Het teveel aan werken de maand ervoor begon zijn tol te eisen. Nachten werden steeds korter. Of was het nu net langer? Neen, ik zag het als kortere nachten, langere dagen. Toen nog niet goed wetende wat er precies aan de hand was. Het zou wel beteren bleef ik steeds tegen mezelf herhalen. Maar elke dag zat ik om 03:00 ’s morgens al koffie te slurpen in de keuken. Het werd niet beter. Integendeel. Ik was constant moe, liep geprikkeld rond en verloor interesse in de zaken die me eerder wel interesseerden. Mijn interesse in muziek bleef gelukkig wel aanwezig. Met enkele geplande shows tijdens de zomervakantie als lichtpuntjes. Mijn kleine gelukjes. Alleen begon alles heel veel energie van me te vragen. Dingen die vroeger simpel en evident waren, waren nu plots erg lastig en voelden aan als de meest vermoeiende taken.
Naar concerten gaan viel ook onder die categorie. Ik nam me telkens voor om er het beste van te maken. Verstand op nul en gewoon gaan! Maar dat bleek niet zo eenvoudig te zijn. Ik had van te voren voor mezelf een lijstje gemaakt met de aankomende concerten. Een lijstje die me eerder kriebels van verlangen gaf, zorgde nu voor angst en onrust. Dag per dag. Show per show. Ik markeerde de successen geel en de mislukte pogingen rood om op die manier hierin een positieve evolutie te kunnen zien. . En zo raasden de zomermaanden aan me voorbij. Met liveshows als mijn lichtpuntjes. Lichtpuntjes die ik soms vlak voor mijn ogen zag uitdoven. Ondertussen was ik ook op het punt gekomen dat ik besefte dat het bergaf met me ging. Ik verloor mijn vrolijkheid en ‘goedlachsheid’. Ik leek nog maar een schim van wie ik ooit was. Ik zocht én vond professionele hulp, die me ook liet inzien dat ondanks verlies aan interesse, het toch belangrijk is om dingen die me energie geven te blijven doen. Ook al zou dat met vallen en opstaan zijn. Ze verwezen hierbij naar concerten. Muziek, die o zo belangrijk voor me is. Iets waar ik niet mee mocht stoppen. Muziek werkt(e) immers vaak therapeutisch en troostend.
Dus bleef ik – ook al was het heel vaak met tegenzin – pogingen ondernemen om die lichtpuntjes achterna te gaan. Leffingeleuren was één van die pogingen. Niet zo heel ver van huis én Amenra… Een poging die niet kon of mocht mislukken. Ik ging. Ik genoot. Ik overwon (toch die avond). Ok, de dag nadien was hels. Leeg. Al mijn energie volledig opgebruikt. Maar die memorabele avond in Leffinge, die neemt niemand me nog af. Op Instagram plaatste ik een foto van die avond. Het moment van pure catharsis waar ik achteraf nog veel aan herinnerd wou worden. Een foto die werd opgemerkt door de redactie van Brothers in RAW en de ideale gespreksstarter bleek te zijn. De vraag kwam om een proefstuk (recensie) over die avond te schrijven. Een vraag die me eerlijk gezegd wat overviel, maar een uitdaging die ik maar al te graag wou aangaan.
Ondertussen zijn we enkele maanden verder en ben ik al even niet meer aan mijn eerste proefstuk toe. Ik probeer op mijn manier te genieten van elke ervaring en ontdekking. Het vinden van nieuwe muziek is intussen iets geworden wat vanzelf lijkt te gaan. Niet langer afhankelijk van doorgestuurde aanbevelingen. (Al blijven die natuurlijk altijd welkom.) Maar als je goed luistert komen die nieuwe ‘sounds’ vanzelf wel op je pad. Je moet ze gewoon kunnen (h)erkennen.
Dat het een bewogen jaar was met ups en vooral veel downs. Een jaar waarin muziek de rode leidraad is geweest. Een draad die ik soms letterlijk kan grijpen wanneer het even moeilijk wordt. Dan is het enkel maar een kwestie van het juiste nummer op te zetten en te dansen. Niet denken, maar gewoon dansen! Even kort endorfine aanmaken. Een nummer die me telkens weer laat glimlachen en waarbij ik niet kan blijven stilzitten is All the Days van Pray for Sound. Vrolijke, dansbare, instrumentale postrock uit Boston. Eentje die hier thuis geregeld te horen is.
Afsluiten doe ik graag met woorden van dankbaarheid. Ook al was het afgelopen jaar de meest heftige rollercoaster. Ik ben dankbaar voor elke ‘loop and turn’ die hij maakte. Die waren nodig om te kunnen staan waar ik nu sta. Op naar een nieuw jaar, waar muziek alweer de leidende draad mag zijn en net zo verbindend mag werken als het dit jaar deed.
