Een ‘oplossing’ om die grote stroom aan muziekaanbevelingen ietwat te beperken. In plaats van dagelijks bands en albumtitels op te schrijven, probeerde ik alles één keer per week te centraliseren. Op vrijdag postte ik een subgenre in mijn stories. Dat leek me ideaal. Een beperkter aantal mensen die ‘mijn vraag’ zou zien én dat selecte publiek had ‘maar’ 24 uur tijd om voorstellen door te sturen. Ja, het voelde best goed op die manier. Dit plan leek ok te zijn. Op vrijdag een ‘oproep’ plaatsen, op zaterdag de playlist voor de komende week samenstellen en dan had ik een week tijd om alles te beluisteren. In mijn hoofd leek dat perfect haalbaar. Misschien was ik toch iets te voorbarig, want de realiteit zou aantonen aan dat ik alsnog te weinig tijd zou hebben.
De eerste week was ik enthousiast. Post en doom metal. Dat bleek helemaal mijn ding te zijn. Het lukte dan ook om binnen de week alles te beluisteren. Week twee was al volledig anders. De metalcore aanbevelingen bleven maar binnenstromen. Dat ik heel even gevloekt heb. Toen de teller op +60 albums stond, verwijderde ik mijn story. Ik had er geen zin in dat daar nóg meer albums bij zouden komen. Maar ik deed wat ik mezelf had voorgenomen om te doen. En dat was: alles beluisteren. Al wist ik wel onmiddellijk dat ik deze klus niet zou kunnen klaren op een week tijd. Ik maakte een playlist op voor twee weken in plaats van één week en besliste toen ook al dat ik na die twee weken geen nieuwe oproep zou plaatsen. Ook dit was NIET de manier waarop ik mijn ontdekkingstocht wou verderzetten.
Normaal ben ik iemand die altijd heel enthousiast is in het begin. Dat enthousiasme maakt meestal snel plaats voor ontmoediging wanneer iets niet onmiddellijk lukt. Ontmoediging gaat dan weer over in opgeven. Het lukt niet meteen, dus ik kan het niet. Niet bepaald de meest constructieve gedachte. Deze keer was het anders. Ik wou niet opgeven. Nog steeds gebeten om meer te weten. Alweer op zoek gaan naar een andere manier. Zucht… Ik had stilaan geen inspiratie meer, maar ik was er nog steeds van overtuigd dat Instagram het medium was die ik nodig had.
Tijd voor poging drie. Ze zeggen wel eens ‘derde keer, goeie keer!’ Zo’n standaard gezegde waar ik zelf bitter weinig geloof in heb. Toch bleek het deze keer wél van toepassing op me te zijn. Op m’n profiel postte ik af en toe een vraag. Zonder mezelf iets van tijdsdruk op te leggen. Simpele vragen als: Wat is je favoriete album? Wat is je favoriete artiest/band? Op welke pre-orders zijn jullie aan het wachten?... De overvloed aan antwoorden bleef op die manier wat achterwege, waardoor ik met meer aandacht de muziek kon beluisteren die me werd doorgestuurd. Ik pik er drie uit om kort aan jullie voor te stellen. Een bewuste keuze voor drie ‘kleinere’, minder bekende bands, die toch een grote impact op me hebben gehad. Bands die best wat meer aandacht mogen verdienen.
Een eerste band die ik graag in de kijker zet is Bizarrekult. Post black metal afkomstig uit Noorwegen. Deze zomer kwamen ze naar buiten met hun debuutalbum Vi Overlevde. De albumcover – waarop een eland te zien is – verspreidde zich behoorlijk vlug viraal en al snel zag je her en der posts verschijnen over bovengenoemd album. De start van het tijdperk van ‘The Moose Army’, met hierbij een dikke knipoog naar de heren van Bizarrekult, die trouwens één voor één erg sympathieke kerels zijn! Meer dan zomaar een toffe ontdekking!
Voor de volgende band blijven we nog even in Scandinavië, meer bepaald in Zweden. Maak kennis met The Moth Gatherer. In mijn muzikale blender stop ik deze keer wat post-metal, aangevuld met wat doomgaze. Even mixen, met een smakelijke cocktail als resultaat. We strooien er nog wat sludge metal overheen als afwerking en zie hier: Esoteric Oppression. Klaar om te proeven van het jongste album van The Moth Gatherer? Een cocktail die twee jaar na de releasedatum nog steeds even goed smaakt en vlot naar binnen gaat!
Als derde heb ik voor jullie mijn vijf favoriete mannen uit Utrecht klaarstaan. Yes! Een fantastische ontdekking! Voor liefhebbers van sludge metal, black metal en hardcore. Er zijn zelfs wat punk invloeden te bespeuren. Tromgeroffel… hier is Throwing Bricks! In 2020 brachten ze het album What Will Be Lost uit. Ook zo’n album die me hard bij de keel grijpt. Rauwe, diepgaande emotie. Met momenten somber. De wanhoop voelbaar dichtbij. Ondanks de vele invloeden lijkt dit plaatje toch te kloppen. Ze geven er hun eigen touch aan waardoor Throwing Bricks toch wel opvalt, ook al zijn ze niet zo vernieuwend binnen het genre. Hoe je het ook draait of keert; ik ben pro!
Drie muzikale ontdekkingen uit het metalgenre. De nieuwe aanpak die ik uitprobeerde werkte. Mijn muzikale horizon verruimen op een tempo die bij mij aansloot. Een tempo die voor mij haalbaar was. Op deze manier leerde ik ook de meest fijne mensen kennen. Hartverwarmend en levens veranderend. Daarenboven kwam nog eens dat ik niet enkel metalmuziek leerde kennen, maar zonder het te beseffen, die waaier breder opentrok naar alle muziekgenres. Ik genoot van elke aanbeveling die op mijn pad kwam. Zelfs van de ‘non-metal recommendations’ waar ik er ook graag drie van voorstel.
Ik begin graag met een band van eigen (BE) bodem. Eentje die hier de voorbije maanden al een paar keer is voorbij gekomen (yes, daarvan ben ik de schuldige). Als ik zeg: Belgisch, 4 bandleden, eigen sound en Shoegaze. Dan weten jullie ongetwijfeld al over wie ik het heb. Uiteraard niemand minder dan Slow Crush! Deze is (naast Amenra) misschien wel één van de meest fijne ontdekkingen geweest dit jaar. Als leek in de muziekwereld had ik zelfs nog nooit van het genre Shoegaze gehoord. Een genre die aan een opmars bezig is en ikzelf niet meer zou kunnen wegdenken. Slow Crush kwam in oktober naar buiten met hun tweede album Hush. Laat je vooral volledig meevoeren naar het dromerig universum die ze weten te creëren. Een plekje waar de realiteit even volledig verdwijnt.
Klaar voor wat vrouwelijk talent? De volgende artieste had onlangs haar vijfde albumrelease, maar ik leerde haar kennen door haar eerdere samenwerking met Thou. E.R.R. voluit Emma Ruth Rundle zorgde bij mij voor veel bewondering. Vooral haar laatste album Engine Of Hell weet me heel diep te raken. Hard en breekbaar tegelijk. Een album waar je niet bepaald vrolijk van wordt, maar die wel erg troostend kan werken. Oordeel vooral zelf welk effect de breekbare piano melodieën gecombineerd met Emma’s krachtige stem op je hebben.
Kiezen is verliezen. Iets wat ik nu ondervind. Het afgelopen jaar heb ik zóveel nieuwe muziek leren kennen. Bijna onmogelijk om er daar slechts een paar uit te kiezen. Keuzestress, een luxeprobleem.
… (eerlijk, ik heb hier ruim twintig minuten zitten nadenken over wat ik als derde zou selecteren.)
Het is Holding Absence geworden met hun tweede album The Greatest Mistake Of My Life. Een album die van het eerste tot het laatste nummer volledig lijkt te kloppen. Vernieuwend zou ik deze Britse kerels niet bepaald noemen, maar hun album lijkt wél een verhaal te vertellen die (me) aanspreekt.
Zoals jullie ondertussen al weten ben ik een ‘lijstjes-madam’. Het spreekt dan ook voor zich dat ik op voorhand al had ‘gepland’ wat ik hier allemaal met jullie wou delen. Planningen zijn er om te volgen of te wijzigen. Ja, ik maakte een lijstje. :-) Onderaan het lijstje voor dit deel staat ‘Album Of The Year’. Een standaard gegeven op het einde van het jaar. Misschien wat cliché. Maar één die ik tóch met jullie ga delen. Simpelweg omdat er geen enkel album is die ooit al zo’n impact op me heeft gehad.
Maar dus, planningen zijn er om te volgen of te wijzigen. Optie twee deze keer. Wijzigen. Doorschuiven naar het derde en laatste deel. Omdat het album beknopt beschrijven onmogelijk is. Voor de nieuwsgierigen, drie tips. (spoiler alert!):
1. Mijn ‘Album Of The Year’ zal niet als een verrassing aankomen.
2. Ik gebruik de albumtitel best wel veel in mijn foto’s.
3. Op de tijdlijn bevinden we ons nu ergens in de maand juni.
Een maand die het begin werd van een heftige periode met zoveel veranderingen. Een maand die ik koester en tegelijk ook het liefste zou willen vergeten. Maar ook een maand waarin mijn muzikale ervaringen naar een hoger niveau werden getild.
Iets wat ik heel graag volgende week met jullie deel.