Het leek me stilaan tijd om mezelf eens wat beter voor te stellen. Dit aan de hand van een driedelig stuk, verspreid over enkele weken. Waarom drie delen? Eenvoudig. Ik heb veel te vertellen en ik wil jullie niet overspoelen met een overload aan tekst. Via eerdere recensies kregen jullie telkens een deeltje van me te zien. Op een figuurlijke manier dan. Maar wie ben ik nu eigenlijk? En misschien voor jullie wel interessanter; hoe kwam ik erbij om me te gaan verdiepen in muziek? Een jaar geleden was muziek totaal onbelangrijk voor me. Ondertussen is muziek zo’n groot en belangrijk deel in mijn leven geworden. Één zoveel bepalend nummer is daarvoor verantwoordelijk. Een moment die ik graag met jullie deel. Zie je de wolkjes al verschijnen? Spring even mee in mijn flashback.
25 december 2020. Kerstdag. 18:37 (ja ik legde dat moment destijds vast). We zijn aan het koken. De dochter is in de woonkamer aan het spelen. Op de achtergrond speelt de radio en een gesprek over ik weet niet meer wat vult de lege ruimte in de keuken. Ik hoor vaag tussen alle prikkels door een liedje op de radio. Ik ken het niet, maar het grijpt me bij de keel ondanks alle stoorzenders. Ik leg onmiddellijk het gesprek op heel onbeleefde wijze stil door de volumeknop van de radio hoger te draaien. Volledig meegezogen in het nummer. Wie is dat? Hoe is het mogelijk dat een lied zo’n effect op me heeft? Een gevoel zo moeilijk te omschrijven. Emotioneel. Alsof ik zou willen huilen, zonder duidelijke aanleiding. Kippenvel. Een moment die ik niet wil verstoren door te beginnen opzoeken. Ik neem mijn telefoon en open de radio-app. Op het scherm verschijnt vrijwel onmiddellijk “A Solitary Reign – Amenra”
Wow. Shock. Ik ben dertig jaar. Als West-Vlaamse had ik wel al eens van de band Amenra gehoord, maar het metal muziekgenre, daar waagde ik me niet eerder aan. Een bewuste keuze. Het leek me een té grote en té brede waaier om in te beginnen zoeken. Zoveel subgenres. Zoveel bands. Hoe kon ik weten waar ik van zou houden? Hoe begin je met zo’n zoektocht? Voel je de paniek/onzekerheid al een beetje? Omwille van die redenen bleef ik er in het verleden dus af. Tot Kerstdag 2020. Ik zocht op welk album het nummer stond en bestelde Mass VI de dag nadien.
Vanaf dat moment is alles vrijwel vlug gegaan. In een sneltempo joeg ik de hele discografie van Amenra erdoor. Compleet uit m’n lood geslagen. Dat was wel het allerminste wat ik kon zeggen. Maar wel onmiddellijk verknocht aan die snijdende lyrics en meeslepende nummers.
Gebeten om meer te weten. Nu had ik één bandnaam. Hoe ga je daarop verder? Google gaf me niet veel raad. “bands like Amenra” als zoekterm, bracht me één voor één teleurstellingen. Ik liep wat vast. Een maand lang ondernam ik pogingen om nieuwe muziek te ontdekken. Maar ik greep telkens terug naar het gekende. Zo’n grote poel om uit te vissen. Ook niet het gevoel dat ik voor één poel sta, maar wel dat ik ben omringd door meerdere vijvers. Met elk hun eigen specifieke karakter. En daar stond ik dan met mijn hengeltje. Niet wetende in welke poel mijn hengel te werpen. Dus bleef ik maar aan de oever rondjes draaien. Proberen vanop een afstand te zien wat er zich bevond in de vijvers rond me. Mijn ondervinding: vanop een afstand kun je dat dus NIET zien.
Vastberaden om niet op te geven zocht ik naar een manier om deze horizonnen toch te kunnen verruimen zonder een blinde sprong in het diepe te moeten maken. Social media to the rescue; met name Instagram. Ik maakte een profiel aan die volledig in teken zou staan van mijn muzikale ontdekkingen. (Een profiel die een dik half jaar later ook opgemerkt zou worden door de redactie van Brothers In RAW) Met dank aan de o zo hulpvaardige metal en vinyl community en de instagram-algoritme-goden die me wat gunstig waren, kreeg ik dagelijks tientallen muziekaanbevelingen in mijn inbox. Al snel waren namen als Wiegedood, Emma Ruth Rundle, Briqueville, The Ocean,… mij niet langer onbekend. Ik beluisterde elke aanbeveling die ik kreeg en maakte lijstjes op. Ja, ik ben best wel een ‘lijstjes-madam’. Terwijl ik eerder tijd te veel en een tekort aan muziek had, was het nu plots omgekeerd. Mijn lijstjes met aanbevelingen werd zo lang dat ik geen tijd meer had om alles te kunnen beluisteren.
Ik hield even halt, zette tijdelijk een stop op nieuwe aanbevelingen en besloot om eerst mijn lijstjes af te werken. Als dat was gebeurd, zou ik anders te werk moeten gaan. Op deze manier nieuwe muziek leren kennen was zalig, maar het moest meer gestructureerd kunnen verlopen. Een paar albums die me zijn bijgebleven uit die lijstjes stel ik graag even kort voor. Ik pik er een vijftal uit in willekeurige volgorde.
Naast Amenra is er nog een band van Belgische makelij die voor mij behoorlijk ‘life-changing’ was. Spoiler alert: dit is geen nieuwtje, want ik heb volgende drie kerels al meerdere keren besproken. Uiteraard gaat het hier over Wiegedood. Melodische black metal. Wiegedood pakte van 2015-2018 uit met een meeslepende trilogie De Doden Hebben Het Goed, opgedragen aan de overleden muzikant Florent Pevee, die acht jaar geleden het leven liet. Onmogelijk om hier één album uit te kiezen want Wiegedood komt pas echt tot z’n recht als je alle twaalf de nummers in volgorde beluistert. Een rit die een kleine twee uur duurt en je meesleurt doorheen trauma, wanhoop, onrust, melancholie, bevrijding en nog zoveel meer.
Een band die me ook zo’n nostalgisch gevoel bezorgt is Fall of Efrafa. Ook zij kwamen naar buiten met een krachtige trilogie: The Warren Of Snares, die bestaat uit Owsla (2006), Elil (2007) en Inlé (2009). De Britse sludgemetalband hield het voor bekeken nadat hun meesterlijk drieluik was voltooid. The Warren Of Snares werd gebaseerd op het verhaal van Watership Down uit de jaren 70. – daar is de nostalgie! – Bij wie er nog geen belletje gaat rinkelen, Watership Down werd ook verfilmd en eind jaren 90 werd er zelfs een kindvriendelijke televisieserie van gemaakt. Al was destijds niet iedereen overtuigd van die ‘verbloemde beelden’. Sommigen vonden ze nog té hard. Ik niet. Als kind heb ik werkelijk tientallen uren naar die serie gekeken. One of my favourites. Waterschapsheuvel. Met als soundtrack Bright Eyes van Art Garfunkel. Een nummer die ik tot op de dag van vandaag nog steeds link aan ‘die televisieserie met de konijntjes’.
Het volgende album sprak me enorm aan omwille van de albumhoes. Een grote spiegel die een doorgang lijkt te zijn. Een gedaante houdt die doorgang open en een menigte mensen lijkt de spiegel binnen te wandelen. De kleuren, koude en warme tinten die in elkaar overvloeien. Een waar kunstwerk. Visueel maar ook auditief. Één album. Één nummer. 83 minuten. Ik heb het over Mirror Reaper van Bell Witch. Een meeslepend album met zoveel emotie, die werd geschreven na het overlijden van de drummer van de band. De rauwe pijn is bijna tastbaar. Hoewel het album slechts één nummer telt, kun je dat ene nummer toch ‘opsplitsen’ in twee delen. De eerste 48 minuten, harde pure doom metal om daarna een hele rustige sfeer te creëren, die gedurende een halfuur lang geleidelijk aan wordt opgebouwd tot een krachtige, theatrale outro. Prachtig! Hoe het aanvoelt: een balans tussen donker en licht. Misschien wel tussen dood en leven. Een weetje: opvallend is dat er geen gebruik wordt gemaakt van elektrische gitaren. Bas, drums, vocals en af en toe een elektrische orgel zorgen voor dit duister symfonisch klankspel.
Onlangs deed ik een ‘Sounds’ stukje over de nieuwe video van CELESTE. En neen, ik heb het hier uiteraard niet over de Britse ‘Love Is Back’ soulzangeres, maar wel over de vierkoppige metalband die een mix maakt van black en sludge metal. Experimenteel, en dat alles in een Franstalig jasje. Misanthrope(s) is het album dat ik toen beluisterde omdat de albumtitel me zo aansprak. (nu nog steeds trouwens). Hun tweede langspeelalbum die uitkwam in 2009. Nu, bijna dertien jaar later, is CELESTE klaar om hun zesde album met de wereld te delen. Assassine(s) verschijnt eind januari 2022. Wordt vervolgd…
Ik had gezegd een vijftal albums te kiezen. Nu besef ik hoe moeilijk het is om die keuze te maken. Meer dan 100 albums had ik opgelijst. Niet eenvoudig om er daar slechts vijf uit te selecteren. Als vijfde kies ik voor Rotten Garden van Grima, met als simpele reden dat het één van de eerste albums was die ik had beluisterd en waarvan ik iets had van “Damn! Dit is goed!”. Melodische, atmosferische black metal uit het koude Siberië. Een duo, getypeerd door hun maskers waarbij natuurelementen centraal staan.
Vijf bands. Vijf albums. Één voor één heerlijke ontdekkingen.
Maar zoals ik al eerder zei, ik wilde hier wat meer structuur in krijgen. Social media was duidelijk het kanaal dat ik nodig had, alleen moest ik dit beter kunnen doseren.
Ik zocht én vond een ‘oplossing’…