Bij ons geen standaard eindejaarslijstjes, wel een héél eigen kijk van enkele van onze medewerkers op het afgelopen (muziek)jaar. Enjoy!
Foto: Markus Winkler via Pexels
Eind 2019 was ik vol verwachting een druk jaar van optredens aan het plannen, overladen met muzikale hoogtepunten. De eerste dat ik Seasick Steve live zou zien, die ik daarvoor altijd leek te missen als hij in het land was. In mei dan Punk in Drublic op de agenda, met bands van punk label Fat Wreck Chords. Het enige echte Music & Beer Festival van NOFX-frontman Fat Mike, waarvan ik al JAREN aan het hopen was dat het eindelijk ook eens in België zou landen. (Wat een regelrechte schande ook dat ze ons, bierland bij uitstek, tot nog toe over het hoofd hadden gezien.) Ik zou er voor de zoveelste keer van NOFX en Me First and The Gimme Gimmes (onder vele anderen) gaan genieten. Verder hopen (of eerder dromen misschien) dat ook The Vandals, een andere band op mijn bucket list, daar zouden aansluiten, gezien ze op dat moment in Europa toerden. De Lokerse Feesten met Sum 41, Bad Religion & Flogging Molly op de kalender. Daarnaast nog een hoop kleine en grote optredens om naar uit te kijken tussendoor. Ik was ook enthousiast dat ik ze allemaal mocht reviewen, want ik was net voor dit fameuze magazine beginnen schrijven.
Foto: Peter Verstraeten | 25 februari 2020, Vorst Nationaal (Brussel)
Ik riep dus naar iedereen die het wilde horen wat een fantastisch muziekjaar 2020 beloofde te worden. Tja. Nu, hoewel de teleurstelling vanaf maart groot was, was het zeker geen verloren jaar en heb ik toch een aantal schitterende muzikale hoogtepunten mogen noteren. Zo mocht ik onverwacht, net voor er sprake was van lockdown, nog snel Tenacious D van mijn lijstje afvinken.
Duizend maal dank aan Emily Parry om de accreditatie rond te krijgen. Fotograaf van dienst Peter Verstraeten maakte het voor mij een extra bangelijke ervaring door mij vakkundig langs de deinende massa te loodsen, waardoor ik uiteindelijk front and center op de derde rij belandde. Er was nog zelfs nog meer Tenacious D lekkers in het verschiet met de geweldige Time Warp cover die ze begin november op de wereld loslieten.
Vanaf maart werd het dan heel stil. Gelukkig werd het gemis van Punk in Drublic vanaf mei al een beetje goed gemaakt dankzij enkele Facebook-lives van front-Gimme Spike Slawson. Bovendien staat zaterdag 12 december rood omcirkeld in mijn agenda voor The Gimmes Holiday Spectacular.
In september mocht ik dan Nele Van den Broeck, aka Nele Needs a Holiday gaan interviewen. Het was al van mijn studententijd geleden dat ik nog een echt interview afnam en dat was altijd al mijn meest favoriete schrijfopdracht. Het was niet enkel fijn omdat ik de oude liefde voor interview en portretfotografie onder het stof mocht uithalen. Het was ook een louterende ervaring omdat ik de hele tijd het gevoel had dat ik met mijn ‘sister from another mister’ aan het praten was. Die paar uurtjes in gesprek hebben mij bakken energie gegeven.
Dan volgde er nog de ‘Stop Pretending Art is Hard’ fotoshoot, geïnspireerd door een van mijn all time favourite bands The Dresden Dolls. Ik moest er zwaar voor uit mijn comfort zone komen, want ik haat het eigenlijk om gefotografeerd te worden. Al moet ik zeggen dat mijn ervaring met poseren gelukkig de afgelopen jaren al wat aangescherpt is dankzij mijn job in het Speelgoedmuseum, waar ik al eens moet lachen naar de lens van de pers. Het hielp ook dat ik de oerkracht van La Palmer door mijn aderen voelde suizen die dag, mede dankzij de synchroniciteit waarmee alles op zijn plooi viel voor de shoot. Het was een zalig avontuur.
Foto: Sven Togni | 20 september 2019, De Roma (Antwerpen)
Nog meer Amanda Palmer was er eerst met het uitbrengen van het optreden van The Dresden Dolls uit 2017. (Niet te vergeten, die review komt er nog altijd aan!) Een ander hoogtepunt was haar livestream optreden vanuit het virusvrije Nieuw Zeeland. Ik werd meteen terug gekatapulteerd naar de sfeer en het gevoel van haar optreden in september 2019 in De Roma. Zij het dan dat ik het deze keer in mijn onesie in de zetel, onder mijn dekentje en met mijn kat tegen me aan geknuffeld mocht meemaken. Een bijzondere belevenis, zo in de vroege ochtenduren op een zonnige zaterdag.
Corona heeft veel om zeep geholpen, akkoord, maar heeft er ook voor gezorgd dat ik eindelijk mijn cd-verzameling & playlists uitrommelde en nog eens actief op zoek ging naar ‘nieuwe’ muziek. Het zorgde ook voor creativiteit in tijden van lacune. Artiesten en bands die ons via het internet en desnoods vanuit hun eigen woonkamer, toch wat live muziek bezorgden. Evengoed zorgde het er ook voor dat video conferencing fantasievol werd gebruikt. Bijvoorbeeld voor het uitwerken van een livestream versie van de musical The Rocky Horror Show met verschillende bekende bands en acteurs, waaronder de originele Dr. Frank-N-Furter, Tim Curry, in de hoofdrol.
Er waren ook hilarische collabs zoals deze van Jimmy Fallon, The Roots & Sting waarbij ze op huisgemaakte instrumenten ‘Don’t Stand So Close To Me’ coverden.
Of deze video barstensvol engelenstemmen van The One Voice Children’s Choir die vanuit quarantaine de wereld een hart onder de riem staken met hun cover van ‘Memories’ van Maroon 5. (Ok, niet meteen een band of nummer dat je hier zou verwachten, maar het eindresultaat was toch wel een van mijn kippenvel-momentjes dit jaar.)
Kortom: ja het was een kutjaar in muziek en dan al zeker voor muzikanten en artiesten die het sowieso niet altijd makkelijk hebben om rond te komen. My heart goes out to them en ik hoop dat er snel verandering mag komen. Tegelijkertijd hebben we wel gezien hoe we, zelfs wanneer we niet fysiek bij elkaar kunnen zijn, toch met een aantal omwegen kort bij elkaar kunnen komen. Als we iets meenemen, laat het dan vooral dat zijn!