Dit verhaal start op 18 februari 2019. Dat is de dag waarop de “elitist”-blog Angry Metal Guy een review postte over Smoke and Shadows, het debuut van het (toen nog) eenmansproject Ethereal Darkness. Land van oorsprong: België. Wat? En ik ken die niet? Nu, er zijn best een paar mensen die een trommelvlies kwijt zijn geraakt door mijn constante gepreek over hoe goed die plaat was. En er is alle reden om dat te blijven doen als je in een muzikaal project gelooft, ongeacht de desinteresse die je soms ten deel valt. Soit. Van die review ging het binnen een paar minuten van beluisteren naar bestellen. Nog diezelfde dag zag ik de reacties van de man achter het project – Lars – op die review en niet veel later contacteerde ik hem zelf. Bleek dat hij bewust pushtte om gereviewed te worden door een site die het slopen van platen niet schuwt. Het getuigt van lef … of arrogantie.
Gelukkig is van dat laatste geen sprake. Omdat de contacten goed bleven en ik wat op mijn honger zat om die plaat ook live te horen, besloot ik enige maanden na release om Lars toch eens te polsen. Hij had een drietal muzikanten weten te verzamelen om ook op het podium huis te houden. Ik hou van win-win situaties, dus besloot ik de band zelf te boeken en daarmee niet enkel mezelf een verjaardagscadeau te schenken, maar ook aan de fijne mensen die deel uitmaken van mijn leven in Gent en ver daarbuiten (nog eens merci allemaal). Voor de goede orde gooiden we er die avond ook nog de sympathieke bende van Tensor bij. Als je hen niet kent, checken maar! Het moment suprême van die avond: de reactie van het talrijk opgekomen publiek na die laatste song. Het liet me mijn vuisten ballen en een traan wegpinken, blij voor de band als ik was. Wat ik het meest onthouden heb: hoe down to Earth het viertal is. Het respect dat er al was, groeide die avond enkel aan.
En dat is na twee door Covid geplaagde jaren niet anders. Toen ik aankwam in Muziekclub Elpee, Deinze, was het een enorm blij weerzien, zeker wat mij betreft. Ik vernam dat ze de avond zouden afsluiten. Tegenvaller, want een autoloos bestaan leidend zou de laatste trein huiswaarts dan al een tijdje heen zijn. Prompt door de band niet één maar twee potentiële liften aangeboden krijgen, het gebeurt niet elke dag en dus mocht ik die avond ervaren dat die twee jaar geenszins een invloed gehad heeft op de band, tenzij een goede. Strakker en veel beter dan ooit tevoren haalde de band die avond verdiend een plaatsje binnen voor de finale in Diest. Samen met Fat Bastard overigens, dat ik in Deinze helaas moest missen.
(foto van de winnaars: Johan Vanparys)
Toen het nieuws me deze morgen bereikte, kon ik niet anders dan het preken hervatten. De twee winnaars in Deinze triomfeerden ook in Diest. Felicitaties werden rondgestuurd en vrienden werden op de hoogte gebracht. Als ik met dat laatste trouwens nog even doorga, ben ik er een paar kwijt vrees ik. Maar goed, via Brecht (gitaar, cleane zang) begreep ik dat hun concert niet van een leien dakje liep. Ik citeer: “Lars breekt een snaar, maar speelt door. Tijdens het nummer babbelen we over de snaar. De song kent een rustpunt. Lars geeft een teken, ik gooi hem een andere gitaar toe en we spelen verder zonder ook maar aan stoppen te denken.” Menige band zou dat wel gedaan hebben. Zeker omdat de juiste toon zo verdomd is bij hun muziek. De jury, bij monde van Mario Mortier zelve, stelde na afloop van de battle: “er was één band die ons allemaal verbaasd heeft in hoe technisch ze gespeeld hebben vandaag... Ethereal Darkness!” En bam. Een plaatsje op Alcatraz! Samen met – jawel – Fat Bastard! Krijg ik toch de kans hen live te zien. Ik heb hun shows dan wel gemist in Deinze en Diest, het is me niet ontgaan dat het uiterst sympathieke heren zijn. And that, people, goes a very long way. En als de boys in Ethereal Darkness me vertellen dat het een steengoede band is en ze ook voor hen blij zijn, dan geloof ik hen blindelings.
Wat mij betreft: het voelt goed om een mening bevestigd te zien worden. Deze zondag kan niet meer stuk. Plaatsvervangende vreugde, zeg maar. Ik heb soortgelijke wedstrijden meegemaakt waar niet één van de beste bands won, maar die met de grootste, vaak lokale aanhang. Blij ook omdat ik er zowat van in het begin bij was, op die reis die culmineert in een passage op wat veruit 's lands beste metalfest is. Felicitaties aan Ethereal Darkness en Fat Bastard, maar ook aan u, de liefhebber van het hardere werk. Want u zou wel eens de grootste winnaar kunnen worden als u midden augustus uw jaarlijks verblijf op de prison grounds beleeft. En daarvoor: dikke merci Alcatraz! Ik sta front row!