Ondertussen zijn we terug volop vertrokken om jullie onze 'nieuwe' teamleden voor te stellen. Enkele hiervan zijn er wel al even bij, dus hoog tijd om de schade in te halen. Verwacht jullie de komende dagen/weken aan een verse lading sisters en brothers.
Maak vandaag kennis met...
Hallo, ik ben Frank Verlinden en concertfotograaf voor Brothers In Raw.
Net als zoveel collega’s heb ik een stevige knack voor zowel muziek als fotografie. En waar kunnen die beter samen komen dan in concertfotografie.
Mijn relatie tot muziek, fotografie en concerfotografie is behoorlijk complex en gevarieerd. Het valt nog het best te omschrijven als een haat/liefde-verhouding. ‘Haat’ is wat sterk uitgedrukt. Het gaat dan eerder over keerzijde van de medaille. Foto’s of een shoot die niet helemaal uitdraaien zoals verwacht. De lange, soms nachtelijke, uren starend achter jouw scherm. Werkend aan de selectie van je teveel aan foto’s (had je jezelf niet voorgenomen om er minder te nemen, dit keer, vorige keer, dan maar volgende keer…), ze bewerken en finaal ‘killing your darlings’. En dat in jouw vrije tijd, dikwijls ten koste van tijd en aandacht voor andere dingen.
Ware het niet dat daar tegenover die gratifying moments staan, waarop je naar één of meerdere beelden kan terugkijken met een vorm van geluk en trots. Haat/liefde dus : D.
Ik ben er in 2015 toevallig ingerold op het Dranouterfestival. We stonden er met een fruitstand van de school van mijn dochter en ik had toestemming gekregen om met mijn fullframe op het concertterrein rond te lopen. Groot was mijn verbazing toen ik ook frontstage mocht fotograferen. Meer was niet nodig. Diezelfde zomer volgden nog Ieperfest en Leffingeleuren en vond ik onderdak bij een online muziekmagazine.
Het Dranouterfestival, Ieperfest en Leffingeleuren zijn zowat vaste afspraken geworden, maar ik was meestal en frequent te vinden in De Casino in Sint-Niklaas, soms de AB, het Concertgebouw in Brugge (Jazz), Vorst Nationaal, La Madeleine (BXL) enz….
Tijdens de coronaperiode heb ik besloten om BIR te vervoegen. Heb ik nog steeds geen spijt van. Doel is om de gaandeweg de concertfrequentie op te krikken naar het pre-coronatijdperk. Daarmee is het doel voor 2023, 2024, 20…. Uitgezet ; )
De voorliefde voor muziek heb ik via mijn moeder meegekregen, die zelf uit een zeer muzikale familie kwam. De muziekschool bleek echter niet aan mij besteed. Dus bleef het bij bluesharp ontwikkelen als autodidact. Met een redelijk resultaat, al zeg ik het zelf.
Een hormonenopstoot leidde tot het ontdekken van hardrock dat in die tijd beheerst werd door UFO, The Scorpions, Kiss, enz… Gelukkig werden mijn muziekvoorkeuren later eclectischer. Ik trouwde een jazzpopzangeres en ging me toeleggen op vrij kleinschalige maar fijne geluidsversterking en recording. Mooie herinneringen overgehouden aan concerten toernees en opnames met Hans Van Oost (g), Vincent Pierins (b), Isolde Lasoen (per, dr), Philip Donnelly (John Prine, Johnny Cash, Donovan, The Everly Brothers, …) met Daithi Rua en Ronnie Cuber Quartet (Steely Dan, Donald Fagen, BB King, Eric Clapton,…).
Dit bleek alsmaar moeilijk te combineren met mijn professionele loopbaan en gezin. Dus verkocht ik het materiaal en investeerde het later in… fotografie.
Fotografie: de 2e peiler in concertfotografie. Daar moet ik een behoorlijk eind voor terug in de tijd. Hier speelde mijn vader een rol, die een tijd professioneel fotograaf was en de microbe doorgaf. Ik kreeg een eerste Minolta 35mm camera op mijn 16e en trok hiermee vooral de natuur in. Het kreeg een boost tijdens mijn studies omdat fotografie deel uitmaakte van het curriculum. Zelf ontwikkelen en afdrukken in een donkere (bad)kamer kwamen erbij. Daarna werd het stil op dit front. Balans werk/gezin weet je wel. Ik was ook vooral met de 1e pijler, muziek, bezig.
Bij het afsluiten van het actieve muziekluik nam de fotografiemicrobe weer de overhand. De eerste digitale APS-C camera kwam in huis. Een Nikon D90. Erna gevolgd door een D7000, 7200, middenformaat Mamiya 645, D810 full frame, enz..
Intussen scherpte ik mijn sterk verwaterde fotografieskills aan verdiepte me in Lr en PS. Qua fotografiedisciplines ging het alle kanten op met een uiteindelijke voorkeur voor landschaps-, natuur-, kunst-, cityscapefotografie.
En toen kwam concertfotografie om de hoek kijken. In eerste instantie vooral omwille van de uitdaging. Het haalt je uit jouw comfortzone. Alle beslissingen die je als fotogra(a)f(e) neemt, gaan op een stevige dosis speed. Toch voor de stevigere muziekgenres. Compositie, licht, scherpstellen, op het juiste moment afdrukken. Het gaat en moet allemaal snel. Niet zelden om erna te moeten vaststellen dat die verdomde Martin Logan LED-stage lights je weer dwingen tot extreme ingrepen in post. Leest allicht bekend voor de collega’s concertfotografen.
Maar de voldoening is wel groot als je er toch een paar sterke foto’s weet uit te halen. Daar is het me dan ook om te doen. Minder voor de muziek zelf. Het zal niet de eerste maal zijn dat ik er geen benul heb van wie wat gespeeld heeft op een festival. Interesseert me ook niet zo. Wel de dynamiek, spanning, intensiteit, kleuren en expressie bij de frontlui en bandleden. Zo kom je tot complete verrassingen te staan zoals oa Tribulation op Ieperfest 2016 of Suede in de AB, 2018.
mijn eerste concert als fotograaf:
Dranouter 2015 met oa Bart Peeters, The Waterboys, Triggerfinger, …
mijn favoriete concert als fotograaf:
Goh… Ik ben er intussen al heel wat opmerkelijke vergeten, maar horen voor mij in het lijstje: Ieperfest 2015, 2016 en 2017. Suede en PIL in de AB, 2018. Amyl & The Sniffers @Leffingeleuren.
helemaal bovenaan mijn bucketlist:
Weinig of niets, eigenlijk. Ik laat me vooral graag verrassen. Als het dan toch echt moet: als bandfotograaf voor Charlotte Adigéry en Boris Popil. Beyoncé mag me ook altijd bellen : D.
specialiteit(en):
Cityscapes, kunst- en uiteraard concertfotografie.
Te vinden op: