Na een eerdere gecancelde show in Parijs (thanks Brexit) zijn White Lies toch aangekomen op het Europese vasteland. In Trix speelde de band zaterdag een fijne mix van klassiekers als Farewell To The Fairground en nummers van het nieuwe album As I try Not To Fall Apart.
Let op: Als fan is onderstaand verslag verre van objectief. (Spoiler alert: het was geweldig!)
White Lies
Zodra het licht in de zaal wordt gedoofd welkomen vier lange LED-balken de bezoekers van Trix. Het publiek heeft er duidelijk veel zin in, net als de band! Zodra de heren het podium betreden starten ze goedlachs met één van van hun grootste troeven. Farewell To The Fairground wordt gebruikt als opener van de show. Het is altijd een gewaagde keuze om te beginnen met één van je hits. Maar het werkt goed, Trix is wakker en hoe! De band wordt gedragen door de bijna volle zaal waar verassend veel Frans en Nederlandse accenten te horen zijn. Dit is makkelijk te verklaren, de show in Parijs is door een vast zittende crew gecanceld en in Nederland zijn het handje shows die ze spelen stijf uitverkocht.
Er is heel veel aandacht besteed aan het visuele plaatje. De LED-balken zijn een traktatie voor het oog, en zelfs de confetti wordt niet vergeten. Al tijdens het vierde nummer wordt het eerste pak witte snippers over de springende menigte gestort. De heren brengen een fijne mix tussen klassieke White Lies songs en nieuw werk. Ook in de energie is er goed nagedacht. Hoe je het ene moment staat te springen kun je bij andere nummers weer héél even op adem komen. Een goed voorbeeld hiervan is There Is No Cure For It het nummer fungeert als afsluiter van het nieuwe album, en heeft een heel fijne opbouw. Hoe klein het nummer begint zo explosief eindigt dit, een typische White Lies track.
Dit allemaal is een mooie opwarming oude klassiekers zoals Unfinished Business wordt gevolgd door de iets jongere klassieker Tokyo. Trix is nu écht los, en er wordt luidkeels meegezongen! Was dit het dan, voordat ze terugkomen voor het toegift? Nee, zeker niet! Single van de nieuwe plaat I Don't Want To Go To Mars wordt ingezet en Trix springt nog harder dan ze al deden.
De band verlaat het podium, in de menigte vormen zich koortjes welke het refrein van Farewell To The Fairground uit volle borst zingen: 'Theres no place like home, no place like home' keer op keer, tot de band dan eindelijk terugkeert voor de laatste ronde! (Dit is het bewijs, je kan je grootste hit dus als opener spelen. Zelfs na 1,5 uur wordt de opener onthouden, en uit volle borst meegezongen.)
Als toegift brengt de band nog drie nummers Death, As I Try Not to Fall Apart en klassieker: Bigger Than Us. De band mag nog één keer bewijzen wat ze in huis hebben. De confetti is inmiddels weer bijgevuld en het sneeuwt nog één keer witte snippers. De hele zaal zingt volle borst mee met de stadion klapper. Een stadion- en festival klapper, dat zijn de mannen van White Lies zeker! De songs zijn echt gemaakt om met een lauw biertje mee te schreeuwen op een sompige festivalweide. White Lies, tot daar!
Charming Liars
Allereerst was het tijd voor Charming Liars. De gedeeltelijk Britse en Amerikaanse band maakt een mix van poppy rock songs maar met een flinke laag glazuur. De band betreed het podium vol zelf vertrouwen en de zanger laat geen plek op het podium ongebruikt. De gespeelde nummers zijn strak, en voorzichtig klappen de eerste bezoekers mee, of wagen ze zich zelfs aan een dansje.
Of de band echt Charming is valt te betwisten. De show is heel strak, iets té strak. Kiliyan, de zanger van de band zoekt veel contact met het publiek. De standaard zinnen als ‘Are you ready for White Lies’ en de instructies om te gaan klappen voelde verre van spontaan. Dit is jammer, want met de opzwepende songs hadden ze echt de volledige Trix mee kunnen krijgen.
Zaterdag 9 april, Trix Antwerpen | Foto's & tekst: Tim van Kleunen