Op 17 november 2019 zou ik op muzikaal vlak iets nieuws ontdekken: een band die 'Viking muziek' bracht, waarbij throat singing, authentieke instrumenten en staging centraal stonden. Heilung was best een ervaring voor me, waarop een zekere Johnny Liquor me vertelde dat ik absoluut Wardruna moest checken. Eigenlijk vond ik één kennismaking met deze muziek voldoende: erg genoten, maar een vervolg hoefde niet echt.
Tot ik zag dat die 'andere Viking band' naar het OLT zou komen. De muziek en de setting leken me een perfecte match en zo geschiedde.
Een zwoele zomerdag, een voorafgaande wandeling doorheen het Rivierenhof en twee openingsacts om eerst door te ploegen. Wanneer ik nog even door de seetings van mijn camera wil gaan doe ik een verschrikkelijke vaststelling, één van de ergste nachtmerries die een fotograaf kan meemaken: mijn batterij begeeft het en deze steenezel is vergeten te investeren in een tweede. Daar stond ik dan, met het schaamrood op de kaken te shooten in de foto pit met mijn iPhone, om toch maar iets te hebben en ondertussen pogen uit te vissen welke fotografen er allemaal komen die dag. Dikke pech: op de lijst slechts één collega die ik ken en blijkt dat hij geen bevestiging had ontvangen en thuis zat (met zijn Nikon). Ik spot nog iemand, maar de dame schiet met een Sony. Net wanneer ik het wil opgeven, zie ik toch iemand met twee degelijke camera's/lenzen én ... het zijn Canon's. De uiterst sympathieke Kevin De Raedemaeker wil me een batterij uitlenen en red me van de complete afgang!
Van beide opening acts heb ik dus spijtig genoeg geen degelijke foto's
Lindy-Fay Hella & Dei Farne
Lindy-Fay is de co-leadzangers bij Wardruna en opent hier met haar solowerk, gesteund door de muzikanten van Dei Farne. Een luisterbeurt vooraf deed me ei zo na dit project skippen, maar gewoon al uit principe probeer ik steeds de opening act(s) mee te pikken, al is het maar even. Hier staat de stem centraal waarbij diverse intonaties en melodieën de luisteraar pogen te betoveren. Lindy-Fay beschikt over een intense, smachtende en tegelijk tedere stem, eentje die me niet zo ligt. Toch kan ik dankzij het straffe percussiewerk van de twee drummers en de sfeervolle soundscapes wel genieten van wat omschreven wordt als dark pop. Weliswaar 'pop' met een sterke etnische insteek en vandaar een pak boeiender dan wat ik gewoonlijk onder die noemer versta. Het al talrijk aanwezige publiek geniet zichtbaar van deze vrij rustige binnenkomer. Check het album Hildring van deze samenwerking.
Kalandra
Ook hier voorzie ik een luisterbeurt vooraf en opnieuw een eerste gevoel: 'Please no, alweer een elfje met een ijle engelenstem en dromerige liedjes! Goed mis ja, Kalandra was helemaal niet wat ik ervan had verwacht. Voor een tweede keer zie ik de omschrijving 'pop', maar wat het viertal live brengt leunt toch eerder bij licht alternatieve rock, zij het op basis van bloedmooie melodielijnen en opnieuw die etnische touch die voor een belangrijke meerwaarde zorgt. Dat Katrine Stenbekk regelmatig uit het 'ijle' breekt, doet mijn oren een plezier. De Noren zijn actief sinds 2013 en hebben één EP, één full album (The Line) een soundtrack uitgebracht, naast een resem singles. De set bestaat - gemakshalve? - uit de eerste zes/zeven (ik weet niet of Naïve ertussen zat) tracks van hun album. Hiermee gaan ze rustig en sfeervol van start alvorens ze met Ensom en Brave New World krachtig afsluiten. Het was hun eerste optreden ooit in ons landje, een optreden dat zonder twijfel een ferme indruk heeft nagelaten! The Line staat alvast bij mij momenteel op repeat.
Wardruna
Ondertussen zit het OLT stampensvol en kan je de meest bizarre verschijningen, die de meest bizarre dansjes uitvoeren, spotten. Bizar voor ons landje dan wel, want als je je even ergens tussen de Noorse fjorden waant, dan voelt dit plots helemaal anders, helemaal 'thuis'. Ik ga het hier niet zozeer over het optreden an sich hebben, om een spot on recensie te pennen had ik beter een echte kenner gevraagd en de setlist kan je hier terugvinden. Ik verwijs ook even naar de collega's van Rock Tribune die in hun komende uitgave aandacht aan dit optreden zullen schenken. Wel wil ik even terugkomen op mijn intro. Verschilt Wardruna dan zoveel van Heilung en had meneer Liquor dan gelijk dat ik hen moest leren kennen? Ik kan hierover kort zijn: ja! Ook al zal dit voor mij ook waarschijnlijk bij deze éne, uitzonderlijk prachtige (mede door de setting) beleving blijven, ik ben zéér blij dat ik ook hen aan het werk gezien heb én een vergelijk kan maken. Ik ga hiervoor niet in detail treden. Wardruna is, zoals ik meermaals heb gehoord, een pak authentieker, met hun Noorse folk gespeeld op traditionele instrumenten (deels gemaakt door de meester Einar Selvik zelf), gezongen in het Oudnoors. Ik zie deze zeven muzikanten ook perfect op de plaatselijke (Noorse) dorpjes en festivalletjes optreden, of in één of andere nederzetting in de uitgestrekte, diepe Noorse bossen. Dat gevoel heb ik bij Heilung totaal niet: hen zie ik enkel in onze contreien in grotere zalen en grote festivals staan. Het ene collectief brengt een full blown productie die richting musical knipoogt, terwijl het andere ergens intiem en aan de bron blijft. Beide hebben me verrast en overtuigd en beide hebben wat mij betreft hun plaats en waarde.
Trouwens, de muziek van Warduna is me natuurlijk niet helemaal onbekend, zijnde trouwe fan van de serie Vikings.
zondag 17 juli, OLT Rivierenhof (Deurne) | Foto's & tekst: John Van de Mergel