"Good evening, I am Stephen Wilson Jr. and I am my father's son.", zo opende hij ook in Oostende zijn set. Dat de man voor Joss Stone mag openen tijdens haar EU-tour lijkt bizar, een combinatie die als een tang op een varken lijkt te staan. Mij om het even, zo kon in één van mijn meest recente ontdekkingen zo goed als in mijn voortuin live aan het werk zien. Toch wel uitzonderlijk gezien dergelijke muzikanten zelden of nooit in ons landje geboekt worden. Ook niet tijdens zijn headline tour dit najaar: no worries, ik rij wel even tot bij Melkweg (Amsterdam) dan.
Helemaal alleen, met zijn gitaar en een opvallend rijk pedalboard, zo stond Stephen Wilson Jr. voor een publiek dat hem - neem ik even aan - helemaal niet kent, ook niet wist wat te verwachten. Het moet een schok zijn geweest toen zijn krachtige stem én, vooral, die knalharde, versterkte en vervormde akoestische gitaar de zaal in werden geslingerd. Calico Creek zette meteen de toon, waarna Billy en het wereldnummer Father's Son volgden, telkens met een woordje uitleg ertussen. Het publiek leek de songs wel te smaken, afgaande op het beleefde applaus en hier en daar eens een enthousiast kreetje. De Nirvana cover - jaja, grunge was een grote invloed tijdens zijn tienerjaren - Something in the Way zal serieus slikken zijn geweest, want het ging oerend hard op de zes snaren. Dat hij al dat geweld ook vocaal kon evenaren werd ons duidelijk tijdens het afsluitende Holler from the Holler: ongelooflijk wat een kracht en hoe stemvast hij kan schreeuwen... sorry, zingen.
Ik kon na afloop niet anders dan breed glimlachen en denken: "Hoe mooi kan country music niet zijn?" Een beetje ironie was wel op zijn plaats na dit optreden. ook live hoedje af voor de muzikant die vorig jaar toch wel het americana AOTY heeft uitgebracht.
donderdag 11 juli 2024, Kursaal (Oostende, BE) | Foto's: & tekst: John Van de Mergel