Het was toch alweer van september dit jaar geleden dat ik nog eens mocht genieten van wat live muziek. Toen onze hoofdredacteur me eerder deze week vroeg of ik geen zin had om mee te gaan naar een concert heb ik niet lang moeten nadenken.
Het maakte mij eerlijk gezegd niet uit wie of wat er speelde, alleen al het feit dat ik nog eens kon genieten van een optreden was voldoende voor mij. Om de één of andere reden was ik ook mijn camera eens thuis vergeten, waardoor we beslisten de rollen om te draaien die avond: John die foto's nam en ik die achteraf het verslag zou verzorgen. Bij deze dus.
Jen Het voorprogramma werd verzorgd door Jen. Jen zag ik reeds aan het werk enkele jaren geleden in één of andere talentwedstrijd en ik herinner me vooral dat ik ze die avond zeer sterk vond. Dat is dan ook hoe je haar set moet samenvatten: zeer sterk. Wat een stem heeft zij. Met haar vooral ingetogen nummers, begeleid door wat eenvoudig gitaarspel dat dikwijls samen te vatten was in een drietal akkoorden die constant terugkeerden. Alles om haar stem zo goed mogelijk tot zijn recht te laten komen. En of dat het geval is, zeker wanneer ze haar ogen sluit en verschroeiend uithaalt. Ze laat zich bij momenten volledig gaan en het is genieten van de toonaarden die ze vocaal aankan.
Wat houdt er dergelijke artiesten dan tegen om het volledig te maken of door te breken vraag ik mij soms af? Is het dan toch die schwung in sommige nummers die we missen of heb ik na deze korte set vooral het gevoel dat haar volledige potentieel nog niet bereikt is?
Wie zal het zeggen. Oordeel misschien vooral zelf via deze link naar haar songs op Spotify.
Ik kijk er alleszins naar uit hoe ze zichzelf verder zal ontplooien en hopelijk het volle potentieel van haar stem verder zal kunnen gebruiken.
Reba Malin De hoofdact van de avond was mij onbekend, ik heb dan ook bewust geen enkel nummer vooraf beluisterd en was klaar om mij volledig te laten verrassen. John had me voordien nog gezegd dat ze vooral een mix van stijlen brengen, ze zelf hun muziek funky zouden noemen, maar hij dit nergens gehoord had in de samples die hij voordien beluisterd had. Al van bij de eerste nummers was die funky ondertoon toch duidelijk te horen en waren het swingende nummers, die zich vooral niet in één vakje lieten dringen als het op genres afkomt. Tussen de nummers door vertelt Floor ons dat ze vooral een liveband zijn en dat veel van hun teksten een sterk biografisch karakter hebben. Zo vertelt ze dat humor zeer belangrijk is, zeker om de miserie van het leven soms te kunnen relativeren. Die miserie geeft ze dan als het ware een 'punch in the face' door die donkere teksten op de meest vrolijke deuntjes te brengen.
De set swingt voort en de zaal heeft alsmaar meer moeite om stil te blijven zitten. Het blijft iets raar trouwens, zo zittend naar een dergelijk concert kijken, ik betrap mezelf erop dat ik hier en daar ook al meedans of swing in mijn stoel. Met momenten doet Floor me denken aan Florence (& the machine), al is dat natuurlijk een moeilijke vergelijking om te maken. Floor is trouwens ook zeer goed omringd door stuk voor stuk topmuzikanten. De drummer (Dirk Defauw) is een zeer gekend figuur in de Brugse muziekscene en speelt dan ook op zijn zelfgemaakte drumset. (link)
De bassist kreeg verschillende keren een moment om te shinen op het podium en zoekt meermaals de interactie met de andere muzikanten op, wat de band allesbehalve een statische indruk geeft. Toch ook even een speciaal woordje over de lead gitarist van de band (Matthias Rosseel), damn wat kan die man een stukje gitaar spelen. Feilloos van het ene naar het andere gitaareffect weet hij de band in verschillende stijlen en genres naar een hoger niveau te tillen. Persoonlijk vond ik het jammer dat hij maar één keer zijn 'distortion pedal' bovenhaalde, een hoogtepunt in dit korte optreden. Kort of dat was toch hoe het voor mij overkwam, want voor ik het wist hoorde ik Floor al zeggen dat ze gingen afsluiten met hun 'hitje' (luister hier). De fanclub achter mij was ook teleurgesteld dat het optreden er al op zat maar gelukkig kwam Reba Malin nog terug voor enkele bisnummers na een duidelijke call vanuit het publiek. Wanneer het afsluitende nummer wordt ingezet dacht ik even van 'je meent dat niet dat ze hier even de intro van Fleetwood Mac gestolen hebben', tot ik besefte dat het gewoon een cover was van The Chain. Je moet er ballen voor hebben, om zo'n icoon te coveren. Het publiek was voldaan na deze gepaste afsluiter van een leuke avond.
Reba Malin, het is echt jammer dat ik jullie band niet eerder ontdekt heb en zeker omdat jullie er noodgedwongen even moeten mee stoppen. Hopelijk komen jullie sterker terug en kan ik jullie ook eens vanachter mijn lens bewonderen in de toekomst.
zaterdag 18 december 2021, Daverlo (Brugge) | Foto's: John Van de Mergel, Tekst: Pieter Bouckhout