Ik blijf het zeggen, ik ben geen festivalman en toch staan er op mijn bucketlist nog een handjevol festivals die ik op z'n minst één keer wil bijwonen. Ik mag daar nu eentje van afvinken: Prognosis 2022 voldeed volledig aan mijn verwachtingen! Wat wil je wanneer je de helft van de bands zeker wil meepikken en je daarvan het merendeel nog nooit hebt gezien.
Dikke pluim trouwens aan de organisatie (Loud Noise Productions) voor het mooie tijdschema waarbij er slechts tweemaal vijftien minuten overlap was, de heerlijk relaxte sfeer en het geluid dat aan de mainstage top was. Dan neem ik er het mindere geluid in de kleine zaal maar bij.
Prognosis staat voor prog, maar dan niet beperkt tot de metal variant. Kwamen aan bod: pop, rock, hard rock/aor, folk, psychedelic, symfonisch, art, metal, doom en natuurlijk een kruisbestuiving van al deze invloeden.
Ross Jennings
Eén van de vijf performers die ik helemaal niet kende, maar daarvoor komt een tripje van 2,5 uur goed van pas. Jennings tapt uit het popvaatje en heeft goed geluisterd naar o.a. Yes uit de jaren tachtig. Wat zijn solowerk betreft toch, want tijdens zijn show krijg ik te horen dat dit eigenlijk de zanger van o.a. Haken is. Sorry guys, ook een band die ik eigenlijk nog maar twee jaar ken.
Het was de dag rustig inzetten, gewapend met enkele stem en akoestische gitaar. Mooie liedjes, al ben ik geen fan van zijn stem, die is me te ijl en fijntjes. Niet steeds vast en zuiver ook. Wanneer dit wel het geval was, o.a. bij Catcher in the Rye, dan klonk hij onaards mooi. Bij de Peter Gabriel cover Solsbury Hill echter ging hij regelmatig de mist in. Dat lag niet enkel aan het feit dat hijzelf niet alle lyrics kende, neen, hij zong er soms compleet naast en dat niet enkel bij dit nummer. Maar goed, om de dag te starten was dit best een 'mooi' optreden en laat me vooral de sterke momenten herinneren. Passeerden vanzelfsprekend ook: twee Haken songs en eentje van Novena dat hij ook samen met Harrison White bracht.
The New Death Cult
Onbekende nummer twee: Alpha, Beta, Delta en Gamma uit Oslo. De heren dragen graag hoofdbanden met een fluo motief en 'skull' mondmaskers en spelen een soort progrock die beïnvloed is door gewone hard rock waar je soms zelfs een vleugje AOR in hoort, incl. de obligatoire melige ballad. Visueel best sterk en de heren weten een show neer te zetten op dat immense podium. Muzikaal doet het me echter bitter weinig, op die enkele wat meer stevige momenten na zoals tijdens Alive en Moon. Vlug terug naar de 'kleine zaal' dus.
Cobra The Impaler
Nog maar net opgericht en nog maar net geboekt voor dit festival. Nooit gedacht dat er zoveel volk zou afkomen op wat een ferme adrenalinestoot bleek. Ik had zo de indruk dat Nederland wel een wakeup call kon gebruiken en dat is exact wat de vijf Belgen voor ogen hadden. Meteen bij opener Colossal Gods voelde je de power van het podium spatten. Eindelijk prog METAL en dan nog eens met vette oldskool thrashriffs, cleane en uncleane vocals, etc. Het meer agressieve thrashwerk ligt me niet zo (Spawn of the Forgotten), maar beukers als Demigods, Mountains en Blood Eye gaan er vlotjes in. Straffe set, gasten en die viel ook helemaal in de smaak bij een tot de nok gevulde 'kleine zaal', getuige de vele nekjes die hard aan het bangen waren. Dat het niet allemaal loepzuiver klonk, nam ik er graag bij. Bij CTI ging het vandaag vooral erom een statement te maken en dat is hen méér dan gelukt. Tot zaterdag in De Zwerver (Leffinge, BE).
Magic Pie
Ook deze Noren waren nieuw voor me. Hun meest recente album (The Man Who Had It All) is reeds drie jaar oud. Puur muzikaal klinkt de muziek echter alsof die meer dan vijftig jaar oud is. Jawel, we werden teruggekatapulteerd naar de seventies, toen bands als Kansas, Uriah Heep, maar ook Genesis en Yes hun hoogdagen kenden. Ik werd eerder tijdens een korte lunch in het zonnetje wat bijgepraat door manager Erling. Een fan vertelde me dan net voor het optreden dat Magic Pie ook best hedendaags klinkt en bij o.a. Dream Theater aanleunt. Sure, die jongens zijn dan ook beïnvloedt door de prog uit een lang vervlogen tijd toen de meest complexe songstructuren de mainstream 'markt' knettergek maakte. Songs die ruimte lieten aan elke muzikant om hun kunnen te etaleren, m.a.w. véél en lange solospots voornamelijk voor gitaar en keys, maar ook violen doken op, magisch mythische lyrics, invloeden uit klassieke muziek en jazz. En albums natuurlijk, geen singles maar complete albums, fantastisch artwork incluis ... zoals we het nu ook weer zien, toch bij de échte liefhebbers. De geroutineerde oude rotten stonden er ook waardoor een grote handvol fans kon genieten van puur vakmanschap en muzikaliteit.
Scarlet Stories
Een vijfde ontdekking die dag speelde zo goed als een thuismatch en ook voor deze jonge band uit Utrecht leek de zaal net te klein. Hun wat donkere (prog) metal kwam door een minder geluid spijtig genoeg niet steeds tot haar recht. Niet evident wanneer je songs het moeten hebben van soms erg subtiele wissels in dynamiek, waarbij je graag duidelijk hoort wat de verschillende muzikanten, waaronder een jongedame met een lichtgevende elektrische viool, inbrengen op diverse momenten. Scarlet Stories moet het van emoties hebben, van een verhalend aspect en mooie accenten die worden gelegd, waardoor je in hun wereld wordt meegezogen. Maar ook van krachtige passages die voor contrast zorgen. Ik ben héél blij dat ik op mijn rit naar Eindhoven hun album Necrologies (2019) integraal heb beluisterd, anders had ik de band waarschijnlijk nooit geapprecieerd. Een nummer zoals Vingt Mille Lieues Sous Les Mers bv., wat een prachtige song is dit! Soms doen ze wat aan Cellar Darling denken en in dat opzicht waren ze een passende opener voor de Zwitsers die na hen zouden aantreden. Een band die ik toch wil blijven volgen omwille van hun potentieel.
Long Distance Calling
Maar eerst terug naar de mainstage voor de band waarvoor ik eigenlijk absoluut dit festival wilde bijwonen. Samen met Earthless zorgde LDC ervoor dat ik helemaal into instrumentale muziek raakte, want voordien had ik écht een stem nodig om te weten of iets me zou liggen of niet. Ik las bovendien 'special set' en begon al te dromen: zou het de Stummfilm-set worden met machtige visuals en cellist, of een integrale uitvoering van de Ghost EP of hadden ze voor de gelegenheid een zanger meegebracht? Nee, dat laatste liever niet en wat de eerste beide betrof, wist ik ook wel dat dit niet haalbaar zou zijn. Toen de drie het tweeluik Curiosity inzetten, maakte het me allemaal niet meer uit, ik zou gewoon hard genieten van deze set! Pink Floyd was vanzelfsprekend geregeld aanwezig, vooral in de stuwende baslijnen, de wijdse gitaarpartijen en de algehele sfeerzetting. En sfeer was er met bakken, wat natuurlijk deels te maken heeft met de postrockinvloeden, t.t.z. nummers die rustig en langzaam opbouwen tot een hevige climax, zoals in Hazard of de beide Boundless tracks In the Clouds en Out There, het album waarmee ik hen leerde kennen. Er werd vanzelfsprekend voornamelijk geput uit het laatste full album How Do We Want To Live?, al moet ik toegeven dat enkele ervan nummers zeker niet tot hun sterkste behoren. Kers op de taart was echter de epische finale: het meer dan negen minuten durende Metulsky Curse Revisited is toch een afsluiter van formaat die me helemaal voldaan terug richting de kleine zaal deed zweven. Ik zie hen graag terug tijdens het dunk!festival in Gent eind mei.
Cellar Darling
De prog-goden waren me gunstig gezind. Ik zou met pijn in het hart vijftien (!) minuten van deze set moeten missen, doch wat bleek, door technische problemen hoorde gitarist Ivo Henzi niet wat er uit zijn snaren kwam. Zo pikte ik in net toen Pain op gang werd getrokken. Met vier songs uit het machtige The Spell lieten de Zwitsers niets aan het toeval over: het moest en zou een sterke set worden. Het blijft verbazingwekkend met welk gemak Anna Murphy wisselt tussen héél mooie en pakkende zang - wat een stem heeft die dame zeg - keys, dwarsfluit en haar kenmerkende draailier. Het begin van Freeze bv. is een vocaal kunstwerk dat op geen enkel moment afzwakt. Henzi mag Death al shreddend inzetten en duidelijk maken dat de aanvankelijke problemen van de baan zijn. Het magistrale The Spell zorgt ervoor dat ik het niet meer droog hou: pure emoties die opwellen! Ook Cellar Darling ontsnapt echter niet aan een mindere sound waardoor niet elke finesse tot uiting komt en dat is natuurlijk erg spijtig. Het valt vooral op tijdens The Dance, een recent uitgebracht nummer dat het laatste album niet heeft gehaald en volledig werd herwerkt. Het is dan ook misschien hun meest donkere nummer, met zo goed als geen 'lichtpuntjes' zoals we die bij de andere nummers kennen. Een lang nummer ook met meer dan elf minuten op de teller. Ik kon er minder van genieten, moest me er echt doorworstelen. Black Moon zorgde dan als slotstuk voor wat meer 'adem'. Nice to know: ook de mannen van Wheel wisten de set te smaken.
Focus
Een naam die ergens wel een belletje deed rinkelen, maar ik kon er écht niets, maar dan ook helemaal niets op plakken wat muziek/nummers betreft. Hoezo je kent de 'wereldhit' Hocus Pocus niet? Dat nummer met het gejodel? Neen? Sorry, guys, zegt me niets. Ik luister op de weg terug naar huis even, maar moet toegeven, ik heb dat nummer nog nooit gehoord of ik heb het verdrongen. Want geef nu eerlijk toe, dat gejodel en die vele tierlantijntjes zijn misschien een leuke gimmick, maar vind ik verder een foltering voor mijn trommelvliezen. Met alle respect, hier staan een stel klassemuzikanten hun ding te doen. Voor een tweede maal die dag hoor ik de oude Kansas (die misschien wel door de Nederlanders zijn beïnvloedt?): seventies progrock dus met songstructuren uit jazz (meer nog dan eerder bij Magic Pie) en klassieke muziek en veelvuldige solospots voor de diverse muzikanten. Geen zang eigenlijk, enkel zo nu en dan wat jibberisch uit de keel van oerlid/oprichter Thijs van Leer. Focus was vooral succesvol in de jaren zeventig, verdween dan zo goed als helemaal van het toneel om pas dit decennium - het decennium van dinosaurussen die terug tot leven zijn gewekt, al dan niet erg kunstmatig - uit een lange slaap te ontwaken. Ik ben vooral blij voor de heren zelf datze nog steeds hun ding kunnen en mogen doen. Ook voor hun fans, dat ze dit nog kunnen beleven. Mij deed het weinig en dus trok in al vrij snel richting Wheel, zo kon ik een goede spot bemachtigen en de soundcheck bijwonen.
Wheel
Ik blijf het bizar vinden, een band een soundcheck zien doen terwijl het publiek aanwezig is, hen dan terug de backstage te zien opzoeken om enkele minuten later als ware rocksterren terug ten tonele te verschijnen. Kan niet anders natuurlijk bij een festival, I know.
Laat ons niet lullig doen over de invloeden: Wheel is 'Tool goes metal', punt! Zowel de muziek als zang refereren duidelijk naar hun grote voorbeelden. Ze steken het ook zelf niet onder stoelen of banken. Waar Wheel misschien een stuk aan subtiliteit inboet, compenseren ze dit met een extra dosis spierballen. Dan kom ik meteen bij het enige pijnpunt ook in deze set: de geluidsmix blies de muscles extra volume in en dat was echt niet nodig. De band maakte het de propvolle kleine zaal ook niet makkelijk: van start gaan met Dissipating en Hyperion, die samen bijna vijfentwintig minuten klokken vergt het uiterste ook van je publiek. Vultures horen was dan bijna een verademing, al verzoop de stem van James nu helemaal en was hij bij momenten niet eens te horen ... toch niet vooraan. Het ging al een pak beter tijdens Movement, dat gebouwd is rond erg ritmisch, bijna tribal, drumwerk van de über-fantastische Santeri Saksala. De man mocht dat kunstje trouwens overdoen tijdens het laatste nummer Wheel. Zalig om drummers zo los te zien gaan. Hats off trouwens aan bassist Aki ‘Conan’ Virta, die ervoor moet zorgen dat de ritmesectie een perfect tandem blijft vormen. Ook hier enkele bekende gezichten in het publiek: Anna Murphy en haar boys waren duidelijk aan het genieten van dit optreden. Leuk toch hoe bands elkaar supporten tijdens liveshows.
Leprous
Nadat Wheel in de kleine zaal hun set gespeeld heeft, is het op de mainstage tijd voor niemand minder dan Leprous. Wie deze band eerder heeft gezien weet dat ze garant staan voor een set waar je U tegen zegt. Gitarist Tor Oddmund Suhrke heeft z'n voet geblesseerd en zanger Einar Solberg is net twee uur in de Effenaar voordat hij het podium op is gegaan, nadat hij een reis van een paar dagen heeft gemaakt, van Noorwegen naar Moldavië, om de gevluchte Oekraïense familie van zijn partner op te halen. Zelfs dit allemaal weerhoudt de band niet om een fantastische set neer te zetten op Prognosis.
Fans hebben de afgelopen tijd kunnen kiezen op welke nummers ze tijdens de set wilden horen en er is geen twijfel dat de band hier naar geluisterd heeft. We krijgen namelijk met deze 'By Request' een set voorgeschoteld die langs de hele discografie van Leprous gaat en afwijkt van reguliere sets. De band knalt erin met het nieuwere Running Low, we krijgen klassiekers als From The Flame, Rewind en The Cloak te horen, maar er komen ook een aantal verrassingen voorbij die allemaal perfect worden uitgevoerd en enthousiast ontvangen worden. Verrassingen die ook door de band diep uit het geheugen opgegraven moesten worden, zoals Golden Prayers en Moon. Einar gaf dan ook aan dat je met zo een setlist een minder op elkaar ingespeelde band kreeg, waar absoluut niks van te merken was. "Of course the prog fans pick the longest songs", zoals Forced Entry en The Valley. Niet geheel onverwacht natuurlijk op een festival dat Pronosis heet.
Na het twaalfde Passing kondigt Einar aan dat ze alweer bij het laatste nummer van de avond aangekomen zijn, ondanks dat de fans het er duidelijk niet mee eens zijn. "What do you mean no, that's a fact" aldus Einar. Met het laatste The Sky Is Red bewijst Leprous wederom wat voor muur aan geluid ze weten te creëren, met een fantastische opbouw en eind die elke keer voor kippenvel zorgt.
'By Request' sets zijn tricky, want zoals ook op Prognosis kunnen er weer andere fan favorite of de meer bekende tracks ontbreken. Door de energieke en ijzersterke performance van Leprous maakte dat in dit geval totaal niet uit en werden we omver geblazen door de perfecte afsluiter van Prognosis 2022.
Prognosis 2023 is inmiddels aangekondigd voor 14, 15 en 16 april in de Effenaar in Eindhoven en zelfs een editie in Londen op 22 en 23 april. Wij kijken er alvast naar uit!
zaterdag 16 april 2022, Prognosis Festival, Effenaar (Eindhoven) | Foto's: Jessica Santiago Lopez & John Van de Mergel, Tekst: Jessica Santiago Lopez & John Van de Mergel