Ooit had ik het genoegen een 26 jaar rijpe Saint-Émilion grand cru te mogen drinken. Een flesje met zijn tweeën aan de toog van mijn toenmalige stamkroeg. Een degustatie samen met de eigenaar van het oord. We deden uren over die ene fles. Sippen en genieten van al die door de jaren heen verzamelde rijkdom. Het is zo'n moment dat eeuwig bij je blijft. Een betere vergelijking is moeilijk te vinden voor wat Paradise Lost anno 2022 betekent. Het is zo'n band die waardig ouder wordt. Nick Holmes spaart de growls dan hoofdzakelijk voor zijn escapades met Bloodbath; zijn karakteristieke, ietwat cleanere stem leent zich ook voor klassiekers als Eternal en As I Die. Hoofdmoot van de set was uiteraard het intussen 2,5 jaar oude Obsidian. Met vijf nummers werd de laatste telg van de Britten stevig in de verf gezet. Draconian Times en One Second zagen zich elk tweemaal vertegenwoordigd en het zijn vooral Say Just Words en het titelnummer van die tweede die aantonen dat Paradise Lost er nog steeds staat. Haakten destijds heel wat mensen af op de sound die de band toen neerzette, dan kan je er nu echt niet meer omheen hoe sterk die plaat was. Paradise Lost is nog steeds dat huis van vertrouwen. Eén van 's werelds beste metalbands. De genietende Casino heeft het geweten. Hoedje af, heren. Had de set dubbel zo lang geweest, niemand zou geklaagd hebben.
- Kurth De Clerq
Paradise Lost
Hangman's Chair
Woensdag 26 oktober, De Casino, Sint-Niklaas | Foto's: Wim Wilms