Op een zondag naar de AB in Brussel, dan spoor je toch? Normaalgezien wel, ja, maar gezien er alweer eens gestaakt moet worden, wilde ik dat risico niet nemen en dus sprong ik om 17u30 de wagen in... en arriveerde om 19u55 op mijn bestemming, het grijnzen van maar liefst 7 collega's in ontvangst nemende. Het maakte dat ik Grand Magus miste, al kon ik rustig even 'hoi' tegen iedereen zeggen alvorens ik voor een derde keer de oppermachtige Zweden mocht schieten, in totaal mijn zevende Opeth sinds 2014.
Eén van de zovele leuke zaken aan Opeth concerten is dat je toch telkens nieuwigheden in de setlist krijgt. Het nieuwe album kwam met vier nummers ruimschoots aan bod. Daarnaast kon ik voor het eerst genieten van een oudje, m.n. The Night and the Silent Water (Morningrise, 1996) en het bloedmooie Häxprocess (Heritage, 2011). Wanneer dan ook nog eens Ghost of Perdition (mijn eerste kennismaking met de band) opduikt én de klassieker Deliverance de set afsluit - ik kan me geen beter einde van een concert indenken - dan is de avond al deels geslaagd. Laat me héél duidelijk zijn: deze geniale muzikanten kunnen enkel meesterlijke concerten spelen en dat deden ze zondag dan ook opnieuw.
Oh ja, er zat met §7 in dipje van een dikke zes minuten na de brutale openings-run van vijfentwintig minuten. Mikael Åkerfeldt gaf al grappend mee dat hij zich soms afvroeg waarom hij steeds dergelijke complexe partijen schrijft, temeer hij het zichzelf live erg moeilijk maakt. Niet de complexiteit stoorde mij, wel het feit dat deze song een beetje een 'rock opera' rommeltje is. Meteen vergeven want daar dook plots Häxprocess op gevolgd door het al even mooie en sublieme In My Time Of Need. Geen dipjes meer, enkel nog adembenemende momenten. Dikke duim trouwens voor 'nieuwe' drummer Waltteri Väyrynen die ondanks een eigen stijl te hebben, de zo gekende drumpartijen van zijn voorgangers met respect behandelde... en wist te nailen!
dinsdag 19 november 2024, Koninklijk Circus (Brussel, BE) | Foto's: & tekst: John Van de Mergel