Ik ging helemaal strike voor hun debuutalbum dat op 25 februari verscheen en moest/zou ex-bartenders Hannah Merrick (zang, gitaar) en Craig Whittle (gitaar) live aan het werk zien. Dat dit dan nog even vrij dichtbij kon, in een week waarin de om 4u uit de veren moest, was mooi meegenomen. Enige vrees: zou ik niet indommelen op hun zwoele, ietwat onderkoelde indie-americana?
Camille Camille
Met enkel haar gitaar en stem zou Camille Willemart en gezellig gevulde zaal proberen inpakken. Het publiek mocht genieten van zacht getokkel op de zes snaren, een engelachtige, ietwat hese stem en melancholische folkliedjes. Niet echt behulpzaam in mijn strijd tegen het zandmannetje, maar aan de stilte tijdens de nummers en het applaus achteraf te horen, sloeg het wel aan bij de mensen om me heen. Ik hou niet zo van dat stemtimbre en ook de liedjes zijn me wat te braafjes, but hey, smaken verschillen en dat is maar goed ook. In Camille Camille kent ons landje alvast een zoveelste getalenteerde singer-songwriter.
King Hannah
Wanneer je op tijd komt en je mooi vooraan kan positioneren, raak je snel aan de babbel met een collega (Cédric Depraetere was er voor Dansende Beren) en kom je te weten dat vlak naast je nog iemand staat die je wel van naam kent, maar nog nooit hebt ontmoet: het was een fijne ontmoeting, beste Marc Alenus (daMusic). Zo wordt het wakker blijven iets makkelijker en vliegt de tijd naar en tussen optredens natuurlijk voorbij. Want daar waren ze plots, Merrick en Whittle, samen met hun begeleidingsband (drums en basgitaar). Zonder een woord te spreken, met uitgestreken gezichten waarop geen enkele emotie te bespeuren valt: doen ze dit wel graag? zijn ze hier wel graag? Ik vroeg het me oprecht af temeer de stilte toch wel even duurde en ergens een kabel niet juist aangesloten bleek. Euvel snel verholpen en Well Made Woman mocht een sfeervolle avond aftrappen. Van hun debuut zouden we maar liefst acht (van de twaalf) nummers te horen krijgen waarbij verschillende stemmingen niet werden geschuwd. Afsluiter It's Me and You, Kid bv. dat ingetogen begint en dan helemaal openbreekt met een geweldige gitaarsolo als subliem sluitstuk. Of de onderkoelde opener die verkozen werd boven All Being Fine (zelfde mood). Het instrumentale Berenson, gevolgd door een onderkoelde Go-Kart Kid (HELL NO!), die ons op adem liet komen zonder aan intensiteit in te boeten. Daarna gaf Big Big Baby ons een serieuze trap onder de kont met ritmisch bonkend drumwerk en een pompende bas. Het gitaargeluid van Whittle op I'm Not Sorry ... is geweldig, zijn stem een pak minder. De zeven minuten van The Moods That I get In maken echter alles weer goed: wat een heftig nummer is dat zeg, van de prachtige zang over de wijds klinkende galmende gitaren tot de ingetogen ritmesectie en opnieuw een bovenaards mooie solo ... dit benadert de perfectie. Bizar misschien dat ik de single Crème Brûlée (nog) niet kende, al kinkt dat nummer erg vertrouwd: rustige opbouw, episch einde. Dat er een Springsteen cover (State Trooper) als tweede nummer gespeeld werd, was ook compleet aan me voorbij gegaan. De band had het nummer zich natuurlijk geheel eigen gemaakt. Missie geslaagd, ook voor mezelf want ik ben absoluut niet ingedommeld, integendeel, ik heb héél hard genoten en kan iedereen aanbevelen King Hannah te gaan zien in Trix op 18 april. Doen!
woensdag 30 maart 2022, De Kreun (Kortrijk) | foto's en tekst: John Van de Mergel