Dit was zo'n avond waarop échte gitaarliefhebbers meerdere oorgasmes moeten gekregen hebben. Zowel de Noor Magnus Berg als Gary Clark Jr. zelf vingerden zoveel moois uit hun instrument (met de zes snaren) dat het een lust om horen was. Wie hoopte op gebalde nummers zoals ze op de schijfjes staan, die was eraan voor de moeite en was beter in de luie zetel gebleven. De aanwezigen hadden alvast overschot van gelijk!
In tegenstelling tot bij onze Noorderburen, liep de ticketverkoop echter niet als een trein en kwamen ook 'slechts' zo'n 800 fans naar Gent afgezakt. De gemiddelde leeftijd schreeuwde ook de combinatie 'blues' en 'België', al stond op de eerste rij een jong Nederlands koppeltje te stuiteren van ongeduld en enthousiasme. Dat Clark Jr., ondanks een kort voorprogramma, ook deze avond maar liefst 2u15' het beste van zichzelf zou geven, maakte het de trip méér dan waard. Meteen na het fantastische openingsnummer Maktub kreeg de jongen dan ook nog eens een plectrum toegegooid. Hiervan had ik een foto moeten nemen, maar een vuistje ging vlugger en leek me meer gepast. Of hij dat briefje met een persoonlijke boodschap had kunnen afgeven, moest ik de dag erop even navragen. En ja, ook dat is in orde gekomen. Het kon dus blijkbaar niet op.
Voor ik het vergeet: het concert dus! In vergelijk met het optreden in 013 (Tilburg) op 4 juli dit jaar, werden maar liefst zes nummers geschrapt en kregen we drie andere in de plaats. Het leuke, funky Ain't Messin 'Round volgde als tweede song, de andere zaten in de toegift die ik moest missen wegens véél te vroeg opstaan voor het werk de dag erop. When My Train Pulls In bleef natuurlijk weer lekker lang doorgaan met wingman King Zapata die veel ruimte kreeg alvorens de man zelf zijn smaakvolle kunsten liet horen. En zo was de avond ook voor mij alweer eens erg goed gestart, al hoorde ik vooraan zo goed als niets van de zang. We 'mochten' maar drie songs shooten? No probs wat mij betrof hoor: zonder fotopit kan je toch niet bewegen en ik wilde zo snel als mogelijk ook een deftig geluid om verder te genieten. JPEG RAW klonk echter wat als een rommeltje, ook achteraan, maar dan werd het vrij snel véél beter. Het was genieten van het jazzy intermezzo To the End of the World en hoe helder/bloedmooi klonk de gitaar tijdens Feed The Babies niet? Het falsetje kwam boven tijdens Our Love, mooi hoor en héél knap gezongen, maar hier lig ik minder wakker van. Bright Lights blijft een topnummer en Habits, met inventieve breaks en een stomende finale, wordt gegarandeerd een vaste waarde in elke toekomstige set, al blijft het voor Clark Jr. een erg emotioneel moment.
Tijd voor mij om huiswaarts te keren, maar ik vernam via via dat de bisronde om van te snoepen was. Ver terug in de tijd met een traditional (Leroy Carr cover), vet funky uitpakken en dan even kort stomend Texas Blues gaan en zo Magnus Berg erbij halen. Die mocht blijven voor het afsluitende Don't Owe You a Thang.
Laat het duidelijk zijn dat Gary Clark Jr. zowel vocaal als op gitaar een meester is die zich niet laat vastpinnen op één genre, dat bewees zijn meest recente album reeds. Ook in De Vooruit werden we ondergedompeld in een smaakvolle smeltkroes van soul, hiphop, jazz, funk en natuurlijk blues.
Magnus Berg
In 2014 bracht Berg op zeventienjarige leeftijd zijn debuutalbum Cut Me Loose uit, drie jaar later gevolgd door In My Shoes. Naast de grote blueslegendes waren ook virtuoszn als Django Reinhardt en Robert Normann grote voorbeelden. Na een stille periode verscheen onlangs zijn nieuwe single Save Them Kids en staat een derde album op stapel: Electric Sugar heeft zoals toen blues rock als basis, maar verkent ook de paden van soul en ook psychedelische klanken. Veel tijd kreeg de man uit het dorpje Skptvet (nu woont hij in Oslo) niet, maar hij maakte er dankbaar gebruik van en wist, samen met jarenlange strijdmakkers Ola Øverby (drums) en Martin Morland (bas) zowel vocaal als op gitaar (tiens) te overtuigen. Ik vond het zelfs wat sneu dat hij die extra song - yep, hij wilde héél graag - niet meer mocht brengen van het Clark Jr.-entourage. Een solooke minder van Gary had gerust gemogen, but hey, dertig minuutjes volstonden ook om onze aandacht te trekken én te houden.
dinsdag 22 oktober 2024, De Vooruit (Gent, BE) | Foto's: & tekst: John Van de Mergel