In een prachtige setting konden we op één van de dagen van Veurne La Fête genieten van twee uitstekende en erg onderscheiden concerten. Met dank aan de erg sympathieke medewerkers van Veurne en de entourages van beide muzikanten.
Emmy d'Arc Ik moest en zou dit jong talent uit Alken nog deze zomer zien, maar gezien mijn werkschema én de locaties van andere optredens leek het ei zo na niet te lukken. Plots kwam er een datum bij, op een zondag en dan nog eens erg dichtbij.
In een prachtige arenasetting mag ze openen voor de ervaren rot Ozark Henry en dat op een broeierige zomervooravond met de zon recht op haar. Gelukkig biedt een ventilator wat soelaas en gaat Emmy ook rustig van start, het publiek en zichzelf wat aftastend met Silver Lining (First Aid Kit) en The Odds, een nummer in 2019 geschreven (nog onder een andere artiestennaam). Helemaal alleen in een hoek van het podium met één van haar favoriete gitaren. Te veel praten zou ze niet doen, vooral nummers spelen, maar de joviale, openhartige jongedame kan het natuurlijk niet laten en dat wordt door het publiek gesmaakt. Even polsen of er nog Limburgers aanwezig zijn (jawel, twee op de familie na), hoe het zit met de kennis van de Franse Taal (Papaoutai komt als één van de covers - een volledige set eigen nummers is nog net iets te vroeg - aan bod, en zelfs een Nederlandstalig nummer (Verdronken Vlinder van Boudewijn de Groot) schuwt ze niet. Tijd voor een gitaarwissel en dus komt de 'elektrische' uit de case. Waar het voordien nog wat aftasten was, breekt d'Arc nu helemaal het ijs door Tell The World in te zetten met een zin uit het refrein van De Aarde (Urbanus). Spontaan gelach vanuit het publiek en de 'show' kan nu echt beginnen. Dat het niet altijd loepzuiver is qua zang vergeef je haar graag. Emmy d'Arc is - zoals elke jonge artieste - nog zoekende, zowel naar haar 'stijl' van muziek als haar stem. Ze heeft die uiterst herkenbare, aan country/americana aanleunende warme klank, maar laat even graag die vocal chords een schuren of steekt wat meer volume. Het is nu een kwestie van de balans te vinden en op elk moment die schitterende stem onder controle te houden. Dat lukt in feite best goed bij haar meer recente songs als One of the Weak en bij de meer ingetogen nummers. Voor de finale wordt de zwarte gitaar omgegord en covert de young lady in black haar grote idool, the man in black. Een waar hoogtepunt voor het publiek dat plots luidkeels begint mee te stampen en zingen op een medley van Folsom Prison Blues en Jackson. Mercedez Benz (Janis Joplin) erachter plakken is wat gewaagd maar blijkt een slimme zet. Nog gewaagder, maar getuigend van grote klasse is het laatste nummer: Troy van Sinéad O'Connor. d'Arc tempert de storm die in haar woedt en doet het nummer alle eer aan én oogst hiermee zowaar een daverend applaus. Van 'going out with a bang' gesproken. (check de laatste foto voor de glimlach op haar gezicht die boekdelen spreekt)
Ozark Henry Het jong geweld deed het enkel met haar gitaren en stem terwijl de oude rot in het vak een vollere sound brengt met behulp van een pc. Er is voor beide wat te vinden, al had Piet Goddaer evengoed kunnen kiezen voor de meer sobere aanpak: zichzelf begeleidend op de piano en verder die ongelooflijk sterke en indringende stem laten spreken.
De keuze ligt vanzelfsprekend, terecht en maar goed ook, integraal bij de artiest in kwestie, daar hoeven wij als publiek niet over te zeveren. Genieten is de boodschap en ook al hou ik het hier kort, genoten heb ik van dit optreden even intens als van de openingsact. Twee verschillende werelden, totaal verschillende generaties en toch zo sterk verbonden ... door de liefde voor muziek natuurlijk. Waarvoor mijn oprechte dank.
zondag 5 september, Zomerarena (Veurne La Fête) | Foto's & tekst: John Van de Mergel