Hij zong ooit in een punkband en houdt van filmmuziek. Dat eerste zou je hem niet nageven. Dylan LeBlanc beschikt namelijk over een uiterst etherische stem, eentje waar je wel van moet houden om zijn muziek ten volle te kunnen appreciëren. Iets waar Vlaanderen het moeilijk mee heeft als we op de magere opkomst mogen afgaan. Hedon (Zwolle, NL) wist de dag erop de kleine zaal uit te verkopen, wat toch neerkomt op 200 fans. De aanwezigen hadden alvast gelijk, met zijn ronduit schitterende Coyote (2023) onder de arm wist de singer-songwriter uit Shreveport, LA (bijna) over de hele lijn te overtuigen.
Filmmuziek, jawel, en dat kan je in zijn nummers horen. LeBlanc creëert sferen en vertelt verhalen. Van bij zijn debuutalbum Paupers Field, dat een stuk dichter bij country aanleunt dan zijn meer recente werk, zit dat verhalende erin. In De Casino putte hij echter vooral uit Coyote, Renegade en - in iets mindere mate - Cautionary Tale. Misschien vandaar dat na een dik uur genieten toch wat moeite kreeg om bij de les te blijven. Renegade behoort nl. zeker niet tot mijn favoriete albums en een teveel aan rustige nummers neemt een deel van de dynamiek van een liveoptreden weg. Wegdromen daarentegen konden we volop en al van bij aanvang, o.a. met Dark Waters. Het gitaarduel tijdens Hate zorgde voor een eerste hoogtepunt, Bang Bang Bang maakte dat we net niet te ver gingen dromen. Voor mij was Coyote dan het magische moment, zij het véél te kort ondanks de langere intro. Het is zo'n nummer dat schreeuwt om een uitgesponnen, psychedelische jam.
Wat me vooral opviel was dat de uiterst introverte LeBlanc, ondanks verscholen onder zijn machtige cowboyhoed, bij momenten veel (speel)plezier toonde, waarbij naar de tweede helft van zijn set geregeld een brede lach op zijn gezicht verscheen. Dat het er al eens héél erg luid aan toe ging, vooral het metaalachtig geluid dat de goedlachse Clayton Scott Houle bij bepaalde songs uit de lead gitaar perste, nam ik er maar bij. Het had voor mij net iets zachter gemogen. Bottom line: ik heb héél erg genoten van mijn tweede LeBlanc en kon tevreden huiswaarts.
Jesse Roper
Mij moet je niet vertellen dat Canada van héél wat straffe muzikanten bevalt. Jesse Roper was alvast een erg leuke ontdekking in het voorprogramma van LeBlanc. Van een opwarmer gesproken. Voluit ging de man, zowel in zijn in blues/funk/soul gedrenkte rocksongs als in zijn enthousiasme. Het vuur spatte van het podium en er kon al eens gelachen worden, zeker toen hij zijn band meegaf dat ze de jam mochten skippen, echter niet besefte dat zijn mic nog open stond. Het was misschien allemaal niet bijster origineel, maar niemand dat hierom gaf. De funfactor en het vakmanschap volstonden ruimschoots.
Lees HIER wat collega recensent Bart Verlent te vertellen heeft over deze optredens.
vrijdag13 september 2024, De Casino (Sint-Niklaas, BE) | Foto's: & tekst: John Van de Mergel