Voor alles moet er een eerste keer zijn in het leven en zo was het voor deze jongen dus ook de allereerste keer dat in zaal Doornroosje in Nijmegen kwam. De simpele reden daarvoor is dat het wel een eindje rijden is vanuit het Noorden van Antwerpen naar Nijmegen. Maar wanneer je favoriete band niet in België langskomt (oké, ze komen naar Graspop maar dat is niet hetzelfde) moet je bereid zijn om zelf wat moeite te doen natuurlijk.
Die favoriete band is in mijn geval Baroness, ik ga daar niet flauw over doen. Een band die in een rechtvaardige wereld veel meer succes en bekendheid zou hebben dan nu het geval is. Hun albums krijgen steevast lovende kritieken maar haast niemand lijkt ze te kopen. Aan de andere kant, hen te zien spelen in clubs waarbij je haast face to face kunt staan met de bandleden blijft een onwaarschijnlijk fijn gevoel.
De Rode Zaal in Doornroosje is iets te groot om nog echt een club genoemd te kunnen worden maar is overzichtelijk en straalt een gezellige sfeer uit.
Baroness waren begin 2020 nog volop aan het touren ter promotie voor het Gold & Grey album (2019) wanneer de wereld, dixit frontman John Baizley, “a fucked couple of years” inging. De band was het publiek dan ook dankbaar dat ook zij met velen waren komen opdagen vanavond, zelfs diegenen die voor Kvelertak kwamen en nog nooit van Baroness hadden gehoord werden bedankt.
Hun set was met een uurtje kort maar krachtig en bood een mooi overzicht uit de vijf tot nu toe uitgebrachte albums. Na de sobere opener, Ogeechee Hymnal, konden we al een eerste keer meebrullen met Take My Bones Away, waarin Baizley en Gina Gleeson demonstreerden wat een goed geoliede gitaartandem zij zijn. Het blijvend mooie Rays on Opinion komt uit het Red Album (2007) en dus kregen we massaal veel rood licht te zien, dit ongetwijfeld tot frustratie van de aanwezige fotografen. Voor A Horse Called Golgotha switche Baizley over op een Rickebacker. Op zich een vrij potige gitaar die in de handen van deze reus haast op een speelgoedgitaartje lijkt. Ik ben altijd blij wanner mijn persoonlijke favoriet Chlorine & Wine op de setlist staat, zoals vanavond. Tijdens Borderline ging La Gleeson volledig loos, inclusief een cliché rug-aan-rug gitaarduel met Baizley. Het kon al niet meer stuk maar sublieme vertolkingen van Eula, Shock Me en Isak vervolledigden de setlist. Natuurlijk hadden ze gemakkelijk nog een uur meer kunnen vullen, doch het tijdschema was bijzonder strak vanavond.
Dat Baroness samen met het Noorse Kvelertak op de affiche stond vanavond is minder toevallig dan u zou denken. Deze muzikanten kennen elkaar al bijzonder lang en Baizley ontwierp al menig albumhoes voor Kvelertak. Ook voor hen zijn het de eerste concerten sinds meer dan twee jaar. En ze hadden er dus bijzonder veel zin in en van enige vorm van roest konden wij hen vanavond niet verdenken.
Tijdens het opbouwen van de setting ontnam een groot wit doek ons volledig het zicht op het podium. Welke grote geheimen zich daarachter afspeelden zullen we nooit weten. Het bleek ook onderdeel van de show te zijn. Het begon immers met projecties op dit doek. Dat bleef hangen terwijl de band al begon te spelen waardoor ze een tijdlang enkel als silhouetten te zien waren. Geweldig effect! Het doek viel weg en C.O.D. werd ingezet. Wat een ongelooflijke energie spatte er van het podium. De Kvelertak leden vlogen kriskras over het podium, sprongen over versterkers èn elkaar heen.
Mijn kennis van het Noors is jammer genoeg Nihil (pun very much intended) maar dat weerhield mij noch de andere aanwezigen van massaal headbangen en moshen. Gelukkig sprak frontman Ivar Nikolaisen ons tijdens z’n bindteksten toe in het Engels en deed hij ergens zelfs een poging tot enkele woorden (‘bitterballen’) in het Nederlands. Zoals gezegd, geen flauw idee van wat Fanden Ta Dette Hull wilt zeggen maar wat ik wel weet is dat dit nummer van een lekkere groove overgaat in een genadeloze mokerriff … og jeg elsker det 😉 Tijdens het verwoestende Ulvetid breidde de centrale moshpit zich verder uit, geholpen door het aansluitende Blodtorst. De titel 1985 verstaat iedereen. Hoe oud zouden deze jongens eigenlijk geweest zijn toen? Als ze überhaupt al geboren waren? Soit, doet er niet toe. Dichter bij pop dan met dit nummer zal Kvelertak nooit geraken. Pop met een giftig smaakje wel te verstaan.
Na Batebrann verlieten ze het podium maar natuurlijk kwamen ze nog eens terug voor het obligatoire Discord en de zelf getitelde afsluiter Kvelertak waarin Nikolaisen een overmaatse vlag met het bandlogo bovenhaalde en ermee begon rond te zwaaien. Ik dacht even dat hij de frontlights ermee ging wegmaaien.
Voor zo’n eerste show na een gedwongen pauze van twee jaar was dit een meer dan geweldige rentree van dit Noorse zooitje ongeregeld. Petje af! Baroness
Kvellertak
dinsdag 31 mei 2022, Doornroosje (Nijmegen) | foto's: Marjolein Regterschot, tekst: Jan Guisset