28 sep. 20223 minuten om te lezen

Concertverslag | Coeur de Pirate, Cirque Royal, Brussel

“Welkom op mijn concert van 2020”, grapte Béatrice Martin aka Coeur de Pirate voor een goedgevuld Koninklijk Circus op deze regenachtige maandagavond eind september 2022. Je kunt er inderdaad eens mee lachen, het verandert er niets aan dat de fans dit concert tot drie maal toe zagen uitgesteld dankzij dat vermaledijde virusje. Dat datzelfde virusje legde dan wel de wereld lam maar gelukkig niet het leven zelf. In die hiatus van twee jaar bracht Coeur de Pirate twee nieuwe albums uit en beviel Béatrice van een inmiddels 10 maanden oud zoontje.

We maken hier bewust het onderscheid tussen de artieste Coeur de Pirate en de persoon Béatrice want dat doet zijzelf ook. Doorheen het optreden deelde ze regelmatig persoonlijke anekdotes met haar publiek maar werd Béatrice vaak ook weer even opzijgezet voor CdP.

Laten we beginnen met het begin. Cirque Royal in Brussel is wat ik graag noem, een warme zaal, letterlijk en figuurlijk. En met de herfst die buiten haar offensief voor 2022 had ingezet was dit een zeer welkome omgeving. De opwarming kregen we van de Belgische singer-songwriter Benni, een nog heel jong meisje dat op blote voeten en in een salopette, gewapend met gitaar en keyboard het aanwezige publiek wist in te pakken met haar melancholische contemporary folksongs waarin ze ons meeneemt in haar eigen(aardige) wereldje. Dat ze, zo klein en fijn als ze is, niet bang is van de reële wereld, bewees ze door ons een nieuw nummer, dat ze slechts drie daarvoor had geschreven, te presenteren.

Coeur de Pirate betrad keurig op tijd het podium. De in glitterzwart broekpakje geklede, jonge, blonde artieste begroette het publiek met een beleefde buiging, nam plaats achter de piano en begon de set solo met één van haar allereerste hits, C’était Salement Romantique, waarbij halverwege haar band ook het podium betrad en inviel. Een grotendeels vrouwelijke backingband by the way met een celliste, bassiste en toetseniste. Enkel bij de gitaar en de drums moest er geen -e of -ster worden toegevoegd. Het nummer ging naadloos over in Sacré-Coeur.En er mocht al meteen gefeest worden op de disco tonen van On S’aimera Toujours en de retro pop van Pour un Infidèle, gevolgd door Dans la Nuit. Nog één nummertje, Isle-Aux-Coudres, volgde op de piano waarna ze achter de micro centraal vooraan op het podium plaats nam.

Telkens wanneer ze een nieuw album uitbrengt vragen mensen haar blijkbaar waarom ze toch nummers blijft schrijven over mensen die haar pijn doen. Het antwoord daarop was ontwapenend eerlijk en openhartig: “Liedjes schrijven over mensen die mij pijn doen, betalen bv mijn vakanties”. Zonder de piano om zich rustig aan te houden geneert CdP zich niet voor vreemde danspasjes tijdens Tu Peux Crever Là-bas en Drapeau Blanc. Dan volgde een anekdote over hoe ze vijftien jaar geleden haar allereerste concert als Coeur de Pirate hier in België speelde, meerbepaald in de Botanique. 15 jaar is bijzonder lang in de muziekbusiness en blijkbaar is het tegenwoordig al zo dat wanneer jonge mensen vragen of ze een selfie met haar mogen nemen dat niet voor zichzelf doen maar voor hun mama … jawel.

Vervolgens ging iedereen af behalve de toetseniste die achter de grote piano plaats nam en een klein solo momentje kreeg. CdP kwam er terug bij voor Mistral Gagnant waarna ze de piano terug voor zichzelf opeiste. Béatrice kwam er even bij en vertelde over hoe het haar gegaan was in die twee jaar lock down, over haar 10 maanden oude baby die thuis was en hoe hard ze hem mist. “Maar genoeg over ‘my life’”, besloot ze, “Ik word terug Coeur de Pirate en speel trieste liedjes.” En die kregen we, met Crier Tout Bas, Perséides en Place de la Republique. Haar gitarist kwam er opnieuw bij en begeleidde haar voor Combustible en Adieu. Waarna de hele band er opnieuw bij mocht en we getrakteerd werden op Saint-Laurent en Oublie-moi.

Omdat we allemaal zo lang de concertbeleving hebben moeten missen legde Coeur de Pirate ons nog eens het principe van een ‘encore’ uit. “We spelen nu nog één nummer, dan gaan wij af maar we wachten daar opzij achter het gordijn. Dan roepen jullie heel hard dat jullie nog meer willen en komen wij terug en spelen nog enkele nummers.” Voilà, zo simpel kan het zijn en zo simpel werd het ook uitgevoerd. Dat ene nummer was Prémonition, de toegiften waren het bloedmooie Tu ne Serais Jamais Là en het onsterfelijke Comme des Enfants.

Ik had de indruk dat ze dat principe van de ‘encore’ nog gerust een aantal keer had mogen herhalen als het van het publiek afhing. Doch, het zat er alweer op. We doken terug de natte Brusselse straten op maar met een hart dat genoeg verwarmd was om ons door de energiecrisis te helpen.

COEUR DE PIRATE