Een weekendje net over de grens in het gezellige Hulst voor Vestrock? Dat laten we niet aan ons voorbijgaan! Goede herinneringen aan vorige edities en een veelbelovende affiche deden ons dit jaar met plezier terug afzakken naar onze Noorderburen.
Go_A
Na een drukke werkweek op tijd in NL geraken is toch altijd een uitdaging, we kunnen dan ook maar enkele nummers van deze band meepikken. Deze Oekraïners surfen nog steeds een beetje verder op het succes van Eurosong van vorig jaar en brengen een leuke dansbare sfeer in de tent.
The Darkness
Dark zou ik ze niet meteen noemen, eerder kleurrijk met een pak energie. Het publiek bespelen kunnen ze als de beste. Gezellig druk voor het podium maar niet drummen, er is nog niet veel volk naar Hulst afgezakt. Vandaar ook misschien dat het publiek even tijd nodig heeft om op te warmen en volledig mee te gaan in het showtje dat deze mannen opvoeren. Voor de gitaarliefhebbers (waar ik mezelf onder reken) is deze band een walhalla, de ene na de andere Gibson les Paul wordt bovengehaald, prachtig om te zien.
Jammer dat ze maar weinig hitjes hebben om het publiek volledig mee te krijgen, maar een leuk optreden, dat bij het laatste nummer volledig losbarstte met I believe in a thing called love.
Wolfmother
Tweede band die ik absoluut wou zien vanavond. Al vanaf het tweede nummer (Woman) ontstaan er spontaan enkele moshpits in het publiek, die tijdens dit optreden regelmatig zullen terugkeren. De energie en dynamiek uit het publiek stond echter in schril contrast met de band op het podium. Zij brachten het ene na het andere nummer zeer statisch en vormen daarmee ook een contrast met de vorige band. Muzikaal is het allemaal zeer goed en sterk, maar we vragen ons toch een beetje af wat deze set nodig heeft om volledig los te barsten. De nieuwe nummers worden een beetje lauw onthaald en lang is de drummer het meest expressieve lid van de band. Tijdens het voorlaatste nummer is het opnieuw het publiek die energie in de set pompt dankzij enkele crowdsurfers. De riff van Joker & The Thief laat het feestje losbarsten en geeft deze set eindelijk ook op het podium de energie die het verdient. Jammer dat we op dit laatste nummer hebben moeten wachten en dat de korte set er daarmee al op zat.
Editors
Openen met één van je nieuwste nummers (Heart Attack) en meteen de weide meehebben, je moet het maar doen. Erna zet 'onze Tom' zich aan de piano en na de intro van Racing Rats gaat het publiek volledig los. Meteen een klepper die de toon zet voor een leuke avond. Vervolgens volgt een resem aan hitjes als Magazine, Violence en An end has a start. Hier en daar afgewisseld met een minder bekend nummer, maar ik heb de indruk dat zelfs deze door iedereen woord voor woord worden meegezongen (kan natuurlijk ook te wijten zijn aan het feit dat we op de derde rij staan). Halverwege de set gaat het dak er volledig af met het gekende Papillon, zou er iemand in de lage landen zijn die dit nummer nog niet live gezien heeft? Heel vreemde overgang naar Frankenstein haalt even volledig het ritme uit de set, maar wanneer we doorgaan met Sugar, worden de vlammenwerpers bovengehaald. Afsluiten doen ze met een trio aan hits als Munich, Smokers outside the hospital doors en No sound but the wind. Zelden een nummer zo zien meegezongen worden als dat laatste. Editors is nog een beetje op zoek hoe ze hun nieuwe nummers en nieuwe stijl kunnen inpassen tussen alle hitjes, maar we zagen een geslaagd optreden, een mooie afsluiter van een eerste dag Vestrock.
Gavin James
Begon wat later dan voorzien, wegens technische problemen. Spijtig genoeg voor deze sympathieke Ier, werden deze problemen een constante tijdens zijn optreden. Ideale opwarmer voor deze tweede dag Vestrock. Normaal zou ik zeggen te poppy voor mij, maar nu in de zon, met een (Vestrock blond) biertje in de hand, kon ik het wel smaken! Zijn drummer is ook wel het vermelden waard, die speelt deze dansbare ballads met een energie alsof hij in een rockband zou spelen. De ooh en aah's worden gewillig meegezongen door het publiek en dragen bij aan een leuke sfeer.
Nada surf
Amerikaanse pop/rock worden ze aangekondigd, maar volgens mij eerder pop dan rock. Ze bestaan al meer dan 30 jaar en spelen een toffe set in de tent.
Starsailor
Terug naar het hoofdpodium dan maar voor Starsailor. De wei staat echter verre van vol en er is veel geroezemoes. De band trekt zich hier duidelijk niks van aan en speelt gewoon hun set, zonder veel interactie met het publiek. Het publiek komt los en de handjes gaan gewillig in de lucht bij enkele hitjes als Tell me it's not over en Four to the floor., maar ik moet toegeven dat deze band mij een beetje op mijn honger laat zitten, hier had ik meer van verwacht.
Within Temptation
Na een kort intermezzo waar we de bassen nog in onze buik van voelen dreunen (happy hardcore van Paul Elstak) in de tent vatten we opnieuw post voor het hoofdpodium voor Within Temptation. Je ziet dat deze band gewoon is om grote festivals te headlinen, een podium gedecoreerd met een groot masker waar videobeelden op geprojecteerd worden, het ziet er allemaal zeer groots uit. Na het eerste nummer moet Sharon zich echter al excuseren, ze heeft deze week een virusje op haar stembanden opgelopen en merkt dat ze moeite heeft om alle noten te kunnen zingen. De band lost dit op door haar met haar eigen, opgenomen vocals te laten meezingen, wat natuurlijk niet zo goed overkomt. Sharon doet haar best om zoveel mogelijk noten te halen, maar je hoort en ziet dat ze het niet makkelijk heeft. Desondanks krijgen we een strakke en sterke set te horen, met verschillende meezingmomentjes. Hopelijk is haar stem binnen een paar weken genezen en kunnen we op Graspop genieten van het volledige spectrum van Sharon haar stem!
Bad Nerves
Op zondag laten we ons niet uitregenen op verschillende optredens die eerder gericht zijn om de families en jonge bezoekers van Vestrock te plezieren. Beginnen doen we dan ook pas wat later op de middag met Bad Nerves in de tent. Ze worden aangekondigd als een mix van The Ramones en The Strokes, maar missen wat ons betreft toch vooral de ruwheid van beide bands. Het komt allemaal wat geforceerd en gepolijst over moet ik toegeven. Eens ik me echter over die eerste indruk gezet heb, was het een energiek optreden om onze zondag mee te starten.
Son Mieux
Deze Nederlandse indierockband speelt een thuismatch en dat is eraan te merken. Ze brengen zeer dansbare muziek en ik denk dat het de eerste maal is dit weekend dat het publiek zo uitbundig meedoet. De zanger lijkt een beetje op een kruising van de de zanger van The Darkness van vrijdag en Jani Kazaltsis, maar hij weet wel hoe je een feestje moet bouwen. Het publiek zingt, danst en springt mee zodat het figuurlijke dak er net niet af gaat!
Ramkot
We sluiten ons weekendje over de grens af met een bandje van eigen bodem, Ramkot. Deze jonge Belgen zagen we al enkele keren aan het werk en staan garant voor een strakke set. Ze komen van een ander festival en spelen hun tweede show van de dag. Misschien hierdoor dat ze de eerste nummers er precies weer wat moesten in komen en niet de gebruikelijke energie en pletwals waren zoals we van hen gewoon zijn. Het publiek is ook een pak jonger dan gewoonlijk op hun shows en de security heeft geen zin in een leuk feestje. Verscheidene pogingen tot moshpits worden meteen in de kiem gesmoord. Wij laten het echter niet aan ons hart komen en rocken gewillig mee met de band. Enkele hitjes later is de band op kruissnelheid en krijgen we een waar rockfeestje. Alle bands spelen hier op dit festival een korte set van maximaal een uurtje, wat bij de meeste net te kort is. Zo ook bij deze band, net wanneer je een finale verwacht met nog enkele bisnummers moeten we vaststellen dat de set er alweer op zit. Mooie samenvatting van ons weekendje in NL, voorbij gevlogen en jammer dat het er opnieuw op zit.
De organisatie kon onze fotograaf (om begrijpelijke redenen) enkel een veldpas toekennen, waardoor we genoodzaakt waren om vanop het terrein te fotograferen. Mede hierdoor hebben we een beperkte selectie moeten maken van de aanwezig bands en hebben we dus niet alles kunnen coveren.
Foto's: Pieter Bouckhout | Tekst: Pieter Bouckhout en Lies Decramer