Op vrijdag 5 en zaterdag 6 mei 2023 vond het festival Sonic Whip in de Nijmeegse rocktempel Doornroosje plaats. 2 zalen, 10 bands op vrijdag, 12 bands op zaterdag, uit alles samen 10 verschillende landen. Geen line-up voor watjes en Brothers in Raw was erbij.
DAG 2:
PSYCHLONA (RED STAGE)
Dit zootje ongeregeld uit Bradford, Yorkshire (UK) was blij dat ze de hele kroning-hetze in de UK mochten ontlopen en het startschot mochten geven voor dag 2 van Sonic Whip. Recensies schreven over recht-toe-recht-aan beukende stoner rock, in de stijl van Kyuss en Fu Manchu, afgewisseld met wat space rock en blues. Welnu, ik vond ze eerder klinken als Motörhead. Ik weet het, Lemmy is ongenaakbaar, maar de vergelijking gaat stemgewijs echt wel op, ook al heeft Dave meer het uiterlijk van James Hetfield (Tja?!?). Ook nog nooit een bassist gezien, die quasi volledig vertikaal zo op zijn bass beukt. Nummers als Blast Off en1975 gingen er als zoetje broodjes in bij het vroeg opgekomen publiek en de nekspieren van de langharigen en minder langharigen werden deftig getest op wat nog komen zou. De bandleden zijn na hun optreden nog een lange tijd op het festival gebleven en ondergetekende heeft zelfs een leuke selfie kunnen bemachtigen met deze aangename gasten. De eerste selfie uit mijn pril jong leven, echt waar.
DOMMENGANG (PURPLE STAGE)
Net als hun thuishaven Portland, Oregon stralen deze jongens de counter-cultuur, de vrijheid en zoekende geest van de Pacific West Coast uit. Peace & Love is duidelijk de boodschap tijdens hun interactie met het publiek en dat wordt gesmaakt. Het psychedelische gitaarspel wordt voortdurende geïnjecteerd met steviger drumwerk en venijnige baslijnen. Het stemgeluid van bassist Brian Markham deed denken aan een Ben Bridwell (Band of Horses) in mindere doen en de samenzang met gitarist Dan "Sig" Wilson bracht mij kort even terug naar de fantastische The Jayhawks. Wie hier echter de pluim op de hoed krijgt gespeld, is drummer Adam Bulgasem, die samen met Manfred Merwald van Colour Haze en Canek Flores van SLIFT voor het betere drumwerk van dit weekend zorgden. Kortom, Dommengang verdiende van mij een plaatsje in de Red Stage!
LES BIG BYRD (RED STAGE)
Persoonlijk ben ik nogal wild van die groeiende Krautrock-scene (Beak>, Trees Speak, White Hills, Motorik!, ...), die nu traag maar gestaag de bühnes aan het innemen zijn.
Zou het Stockholmse Les Big Byrd in deze categorie thuis passen? Wel, er zit van alles in die band: een snuifje Krautrock, een vleugje Underworld, een tikkeltje Oasis en dat alles doordrengt met een sausje van stoner/psychedelica. I Gave It All Up To You en I Used To Be Lost, But Now I'm Just Gone kunnen makkelijk op de grotere podia van Europa weerklinken, maar zo ver is Les Big Byrd nog niet. De cocktail werkt, maar het bedwelmend effect is van korte duur. Ze moeten nog één of twee ingrediënten toevoegen en we hebben hier wel een band van formaat. Misschien ligt de toekomst in het nog meer uitwerken van de synths in combinatie met dissonantere toonaarden in het gitaarspel? Ik denk maar luidop aan Squid, Crack Cloud of hun landgenoten van Viagra Boys...
SLIFT (RED STAGE)
Hier ben ik eerlijk gezegd lichtjes bevooroordeeld, maar na de eerste kennismaking met SLIFT vorig jaar in de Casino te St. Niklaas was ik meteen verkocht. Intussen heb ik ze nog 2 keer gezien en de Begeisterung is gebleven. Bijgevolg was ik ook getooid in passende SLIFT T-shirt en was hiermee tot mijn verwondering de enige op het festival.
De set begon zoals verwacht met het draaiende logo van de levensbloem en de opbouwende oscillator sound, tot de boel werkelijk ontploft met de eerste gitaartonen van het allesverzengende Ummon. Monden vallen open, pupillen nemen quasi de volledige oogbol in beslag en alle lichaamspieren gaan plots in contractie. Dit is een trip, die je nooit meer gaat vergeten. Nog maar half bekomen van de eerste song neemt de band je verder mee in hun intergalactische reis met pareltjes als Altitude Lake, Hyperion, Unseen, ... en sluiten gepast af met een lang uitgesponnen Lions, Tigers & Bears, die menigeen, waaronder mezelf, zonder stimulerende middelen terstond in de derde dimensie brengt.
Wie het nu nog niet gelooft: dit is de beste live band van het moment! Na de show ben ik door meer dan 20 man aangesproken, met de vraag,waar ik mijn SLIFT T-shirt had gehaald.
SLIFT had namelijk geen merchandising meegebracht naar Nijmegen (doh!).
Van de andere bands als Vinnum Sabbathi, The Machine, Radar Men From The Moon, PIGSX7, Iron Jinn, Gnod en Ecstatic Vision heb ik slechts flarden opgevangen, waardoor een review hiervoor niet aan de orde is.
Dag 2 en dus Sonic Whip zat erop en als het aan mij ligt: tot volgende jaar !
Zaterdag 06 mei 2023 (Doornroosje, Nijmegen)| Tekst: Frédéric Zwartjes, Foto's: Marjolein Regterschot