Op vrijdag 5 en zaterdag 6 mei 2023 vond het festival Sonic Whip in de Nijmeegse rocktempel Doornroosje plaats. 2 zalen, 10 bands op vrijdag, 12 bands op zaterdag, uit alles samen 10 verschillende landen. Geen line-up voor watjes en Brothers In Raw was erbij.
DAG 1:
De eerste 2 bands Samavayo en The Psychotic Monks hebben we noodgedwongen aan ons voorbij laten gaan door wederom een verkeersinfarct rond Antwerpen en het drukke verkeer richting Nijmegen. Misschien kan onze vriend De Wever de Kennedytunnel als ondergrondse parking en de Antwerpse ring als buitenparking gaan gebruiken om zijn binnenstad te ontlasten.
MADMESS (PURPLE STAGE)
Een stevig opwarmertje met dit Portugese trio in de reeds goed gevulde kleine zaal, dat in het begin moeiteloos kan overtuigen met een instrumentale mix van stoner, psychedelica en krautrock. Na de derde song verliezen ze echter de aandacht van het publiek en dus ook van mij. Tijd voor een eerste pilsje, dus. Niettemin, de toon is gezet en vraagt om meer...
LOWRIDER (RED STAGE)
Deze Zweedse stoner rock band uit Karlstad kan blijkbaar rekenen op een hondstrouwe aanhang, die plichtsbewust hun band T-shirt uit de kast hadden gehaald. Muzikaal enorm sterk (vooral Ola Hellquist op gitaar en Pelle Andersson op keyboards maken werkelijk indruk), maar zanger Peder Bergstrand haalt het niveau drastisch naar beneden. Hij lijkt eerder de baard in de keel in plaats van op zijn kin te hebben. Spijtig, want met een goede leadzanger zit hier stukken meer in. Helmut Lotti zou naar het schijnt transfervrij zijn.
CAUSA SUI (RED STAGE)
Tijd voor de revelatie van de dag! In tegenstelling tot het gekostumeerd bal van langharige, ruig geklede wannabe rocksterren in het publiek, komen 4 simpele, deense gasten het podium opgewandeld. Manual aka Jonas Munk Jensen heeft voor de gelegenheid zijn favoriete Quiksilver shirt aan met daarop zijn moeder's kralenketting en bassist Jess Kahr lijkt een replica van de ideale schoonzoon. Pas echter op: never judge a book by its cover. Die mannen zijn ronduit schitterend live (puur instrumentaal) en ik kan hen niet beter typeren dan wat hun eigen platenlabel El Paraiso Records over hen schrijft:
"the band moved away from the heavy-psych of their two first albums to more abstract, instrumental sounds that owes as much to electric Miles Davis or Can as to american stoner-rock. Causa Sui’s sound has been described as the sound of a giant wave rolling up through the last four decades of rock." Nummers als Homage, Boozehound en vooral Red Valley komen voortaan op mijn favoriete playlist. Deze laatste kan bijna wedijveren met Space Cadet van Kyuss, om het niveau maar eventjes te illustreren. Tot slot toch ook even vermelden, dat de ondersteunende videoprojecties van halfnaakte danseressen uit de late '60 een licht erotiserend effect moeten hebben teweeggebracht bij menige aanwezigen.
KING BUFFALO (RED STAGE)
De verwachtingen voor deze band uit Rochester, NY waren hooggespannen. Het trio bestaat uit lead singer Sean McVay (een buffel van een vent), Scott Donaldson (een vuil drummertje met allures) en Dan Reynolds (een fijntig man/vrouwtje). Het was de eerste band van de dag, die het compleet plaatje van zang, gitaar, bas en drums op een geslaagde manier wisten te combineren tot een geslaagde act. Niet te heavy, subtiel, opzwepend en strak op elkaar afgestemd. Silverfish (hieronder) is bijvoorbeeld het levende bewijs dat live altijd beter is dan het gemanipuleerde studiowerk. Ook de versie van Regenerator mag er best zijn. King Buffalo bevestigt dus zeker wel, maar mist nog dat tikkeltje radio-actieve energie, die ik ongetwijfeld morgen bij SLIFT zal krijgen.
Van de andere bands als USA Nails, Deathchant en The Gluts heb ik slechts flarden opgevangen, waardoor een review hiervoor niet aan de orde is.
Dag 1 zat erop en het was goed geweest.
Vrijdag 05 mei 2023 (Doornroosje, Nijmegen)| Tekst Frédéric Zwartjes, Foto's: The Buried Herald