Iedere zichzelf respecterende band heeft tegenwoordig een eigen ‘fest’. De grote baas achter dat alles is natuurlijk Ozzy Osbourne die ooit “Ozzfest” uit de grond stampte en waarbij de groten der aarde aanklopten of ze alsjeblieft mochten komen spelen. Later bedacht Slipknot dat het misschien wel tof was om “Knotfest” te organiseren. En in Zuid-Amerika ging Sepultura aan de haal met “Sepulfest”. Dit jaar – nota bene ‘ter ere’ van hun afscheid – verlaat Sepulfest voor het eerst Brazilië en heeft Nederland de eer het eerste land te zijn waar het wordt georganiseerd. Zondag 3 november was het zover in Mainstage in Den Bosch. Bianca van Barneveld was mee om foto's te maken.
Een ‘fest’ kenmerkt zich door een line-up van flink wat bands, met de naamgever van het ‘fest’ als headliner. Zo ook bij Sepulfest. Sepultura staat op de affiche om op zondag het festival af te sluiten, maar voordien worden we, vanaf 15.00 uur, opgewarmd door een aantal (grote) bands.
Als om 14.00 uur de deuren van Mainstage in ’s-Hertogenbosch open gaan, is het al een drukte van jewelste en als een uurtje later de eerste band aantreedt, is de zaal al gezellig gevuld. Het uit het Amerikaanse Richmond (Virginia) afkomstige vijftal van Enforced is de eerste band die zijn opwachting maakt. Met een flinke strot en een behoorlijke hoeveelheid energie slingert zanger Knox Colby openingsnummer Betting on the End de zaal in. Thrashmetal zoals we dat in de beginjaren van het genre leerden kennen, zo klinkt het. Na een set van iets meer dan een half uur wordt afgesloten met War Remains van het gelijknamige album dat vorig jaar uitkwam. De populariteit van dat album vindt zijn weerslag in de positieve reactie van het publiek op dit nummer.
200 Stab Wounds en Jesus Piece
Tegen 16.00 uur in de middag is het de beurt aan 200 Stab Wounds, een in 2019 opgerichte deathmetalband die ook afkomstig is uit de Verenigde Staten. Wat het begin van openingsnummer Hands of Eternity betreft, heeft het er alle schijn van dat het viertal heeft geluisterd naar Call of Ktulu van Metallica.
Hoewel over de energie van de band op het podium geen klachten zijn, wordt het niet echt overgebracht op het publiek. Wellicht dat enige interactie daar verandering in gebracht had kunnen hebben, want daar ontbreekt het volledig aan. De muziek wordt er trouwens niet minder om. Vooral de solo in Masters of Morbidity klinkt erg fijn.
De middag en het begin van de avond van Sepulfest staan in het teken van de Amerikaanse bands. Zo ook Jesus Piece uit Philadelphia. De band beschikt over een uitbundige zanger, Aaron Heard, die het publiek veel betrekt bij het optreden. Een verademing om te merken dat “wij” ook bestaan en er niet alleen zijn om “tegenaan te spelen”.
De vier metalcore-mannen trappen af met een van de publiekslievelingen, Tunnel Vision. De strakke gitaar- en drumklanken zorgen ervoor dat ook menigeen die niet bekend is met deze band, wordt meegetrokken in het enthousiasme. In 2022 maakten de heren ook al zo’n goede indruk op Jera on Air en ook vandaag zijn ze op dreef. Bijzondere shout-out verdient drummer Luis Aponte die bewijst dat je niet altijd een buitengewoon uitgebreid drumstel nodig hebt om heerlijk te klinken. Less is more! Less is loud!
Gatecreeper
De mannen van Gatecreeper zijn al vanaf mei onderweg ter promotie van hun meest recente album, Dark Superstition. Nadat ze eerst in Amerika enkele tientallen optredens hebben gedaan, zijn ze sinds 30 oktober in Europa. Sepulfest is de eerste gig op het vaste land van Europa. En ze bewijzen dan ze er zin in hebben én dat ze er wat van kunnen!
Een regelrechte muur van lawaai komt op het publiek af zodra Oblivion wordt aangeheven. Een aangename balans tussen melodieus zuiver spel en zware sloophamers. Het is de opmaat naar een set waarbij maar liefst zeven van de twaalf nummers afkomstig zijn van het nieuwe album. Vooral richting het einde van het optreden, bij Dead Star en The Black Curtain weten ze het publiek op te zwepen en veroorzaken ze flinke cirlce- en moshpits. Het venijn zit ‘m echter hier ook in de staart, als het catchy Flamethrower wordt gespeeld.
Obituary
Om 18.45 uur is het tijd voor de band die – achteraf bezien – het beste en lekkerste optreden van de dag heeft gegeven: Obituary. Al vanaf het moment dat de lichten in Mainstage doven en het nummer Snortin’ Whiskey van Pat Travers klinkt, is voelbaar, zichtbaar en hoorbaar dat een deel van het publiek van vandaag misschien wel primair voor Obituary is gekomen. Zodra de band opkomt en Redneck Stomp klinkt, gaat het dak eraf en ontstaan er meerdere moshpits. De screams van zanger John Tardy zijn erg herkenbaar, evenals het drumspel van zijn broer Donald.
Daar waar je eigenlijk op deze plaats één of twee hoogtepunten van het optreden zou willen noemen, moet gezegd worden dat Obituary één groot hoogtepunt neerzet. Er zijn misschien piekjes bij Deadly Intentions, Chopped in Half en afsluiter Slowly We Rot, maar al met al moet gewoon gezegd worden dat menig jongere band een voorbeeld kan nemen aan deze vijftigplussers.
Jinjer
De opkomst van het Oekraïense Jinjer gaat gepaard met een enorme hoeveelheid energie en kracht die door zangeres Tatiana Shmayluk wordt meegebracht het podium op. Van iedereen die vandaag acte de présence geeft op Sepulfest, heeft Shmayluk toch écht wel de meeste en beste uitstraling.
Over Shmayluk’s prestaties kan ik kort zijn: wauw! Of het nou gaat om haar screams in bijvoorbeeld Retrospection of haar diepe grunts als in Fast Draw of haar zuivere zang tijdens delen van Teacher Teacher, Collosus of het nieuwste nummer Kafka, Shmayluk is van alle markten thuis. En zij tilt Jinjer naar een hoger niveau.
Een niveau dat het helaas trouwens niet van de overige bandleden moet hebben. Misschien komt het erdoor dat Jinjer de gehele breedte van het podium gebruikte, hetgeen voor een band van vier mensen in een setup zoals hier gewoonweg té groot is. Gitarist Roman en bassist Jevhen staan misschien wel meer dan 25 meter van elkaar verwijderd. Bij tijd en wijle is het net alsof je kijkt naar een band die bestaat uit twee leden: zangeres Tatiana en drummer Vladi, omdat de andere twee leden telkens “buiten beeld” zijn.
Sepultura
Sepultura viert dit jaar hun 40-jarige bestaan, maar tegelijkertijd wordt door de band vandaag afscheid genomen van de Nederlandse fans. Eind vorig jaar heeft Seputura aangekondigd dat de huidige tour de afscheidstour zou gaan worden. Of dat ook daadwerkelijk zo zal zijn en of er misschien ooit wel weer een Sepultura zal komen waarin ook Max en Igor Cavalera zitten, zal de toekomst leren.
Tegen 21.30 uur gaat het zaallicht weer uit en klinkt War Pigs van Black Sabbath uit de speakers. Meer dan de helft van de bezoekers doet zijn/haar uiterste best mee te zingen. Daarna nog Policia van Titãs, maar dan is het toch echt tijd voor de hoofdrolspelers van vandaag.
Ondersteund door een ongelofelijk goede lichtshow met een groot scherm op de achtergrond waarop veelal beelden van de oorspronkelijke bewoners van Brazilië te zien zijn, steken de mannen van wal met twee klassiekers: Refuse/Resist en Territory. Wat volgt is een mooi overzicht van het werk van Sepultura van de afgelopen 40 jaren. Net als bij veel ‘oudere bands’, hebben de klassiekers de voorkeur van het publiek.
Hoewel zanger Derrick Green goed zijn best doet, ontkom ik er persoonlijk niet aan om, vooral bij oudere nummers, de vergelijking te maken met de oorspronkelijke zanger en mede-oprichter van Sepultura, Max Cavalera. Bij die vergelijking delft Green toch telkenmale het onderspit. Misschien is het omdat ook de band wel begrijpt dat veel mensen zo denken, is het vooral gitarist Andreas Kisser die het woord doet en, tussen de nummers door, praat over de geschiedenis van Sepultura.
Van dit optreden zal de uitvoering van Kaiowas waarschijnlijk het beste bijblijven. Ondersteund door verschillende andere muzikanten die allen meespeelden, wordt een versie van dit instrumentale nummer neergezet die kippenvel veroorzaakt.
Sepulfest 2024 krijgt hopelijk ooit nog eens een vervolg.
