Als je jaarlijkse betaaldag valt in hetzelfde weekend van Wacken Open Air in Duitsland, dan kan je erop rekenen dat je toch wel een mooie doorsnede van het aanbod kan programmeren in Lokeren. Ook dit jaar was het niet anders. We kregen classic rock, death metal en ook gewoon metal voorgeschoteld. En twee Belgische bands op de main stage, ja ons landje heeft zeker wat te bieden op dat gebied.
Sloper
Sloper mocht de spits afbijten. Voorheen had ik geen research gedaan en wist ik niet wat te verwachten maar al redelijk snel zag ik een bekende man achter één van de twee drumstellen zitten. Namelijk good old Mario Goossens en de nog oudere Cesar Zuiderwijk (Golden Earring). Met hun blues rock waren ze zowat de softste band op het hoofdpodium maar dat deerde hen en het publiek zeker niet. Vol overgave in de volle namiddagzon deden ze hun ding en ik denk zeker dat de iets oudere metalheads hier zeker van genoten hebben.
At The Gates
Als je melodieuze death metal zegt en je gaat terug naar de oorsprong, dan komen er twee namen zeker langs in je zoektocht. In Flames en At The Gates. De 'Gothenburg' was even voor een uur te horen in Lokeren en de band had dan ook iets te vieren. Zevenentwintig jaar geleden werd namelijk hun klassieker Slaughter Of The Soul uitgebracht en dit album speelden ze dan ook integraal. Door de lengte van het album en de kortere speeltijd was er niet veel plaats voor praatjes met het publiek, maar vooral de focus op hard en snel spelen en de fans geven voor wat ze kwamen. En aan de reactie van publiek te horen lukte dat zeer zeker.
Brutus
Volgende band die aan de beurt was op het hoofdpodium was zeker een van de publiekstrekkers. Brutus. In oktober komt album drie uit en eindelijk hadden we de kans om die nieuwe singles live te horen en te zien hoe ze in de playlist zouden passen tussen het oudere werk. Brutus heeft ondertussen heel hard gewerkt aan hun fanbase in België en dat zag je voor het hoofdpodium. Van jong naar oud, iedereen wou dit drietal aan het werk zien. En trots zijn op iets is misschien iets niet typisch Belgisch, maar als er een band in het zwaardere werk is waar we zeker trots op mogen zijn dan is het Brutus. Het is iets speciaals.
Kreator
Vlammen, doorspieste poppen, nummers over satan en twee wall of deaths. Dat kan alleen het Duitse Kreator zijn. Oldschool trash metal dat zeker zijn plek had daar op het hoofdpodium. Een ongelooflijke publiekreactie, 100 % inzet van de band, de rekensom klopte uiteindelijk. Het enige minpunt dat je misschien kon aanhalen was het tijdslot van de band. Zo een productie moeten neerzetten tijdens klaarlichte dag, dat ziet er wat klungelig uit. Maar de band en de fans lieten het niet aan hun hart komen en die laatste waren duidelijk blij om hun favoriete band aan het werk te zien.
Lamb Of God
Tien albums lang en ongeveer iets van een vijfentwintig jaar doet Lamb Of God wat enkel Lamb of God kan. Hun kruising tussen metalcore en Pantera-esque groove metal is een succesformule en hiermee zijn ze dan ook de terechte subheadliner. Als je bovendien afging op aantal LOG shirts op de wei, dan wist je ook wel dat veel mensen speciaal voor hen waren afgezakt. Randy sprong de hele tijd in het rond, de gitaristen stonden niet stil en met een van de beste drummers in het genre had je meteen door dat het één groot feest was daar aan het hoofdpodium.
Judas Priest
’50 Heavy Metal Years’, dat was het afsluitend programma van de avond. Waar hun show eerder dit jaar op Graspop nog iet of wat te licht uitviel (of de fans hadden er geen zin) was deze kleinere setting in Lokeren zeker veel beter. Alle elementen van een typische Judas Priest show waren aanwezig (de Harley Davidson, de stier en het sporadisch verdwijnen van Rob Halford). En daar ligt nu ook net het knelpunt voor mij bij Judas Priest. Ooit is het tijd om te stoppen en dat wordt telkens maar duidelijker en duidelijker. Doet dit afbreuk aan de show en aan de nummers? Zeker niet. Voor de fans van het eerste uur was het smullen van een rits classics om U tegen te zeggen: o.a. Freewheel Burning, Turbo Lover, Victim Of Changes, Diamonds & Rust, … ze passeerden allemaal de revue. De bisronde is al sinds jaar en dag ongewijzigd en wordt, op de tonen van The Hellion, na een zéér korte pauze snel afgetrapt met hun neerdalende pitchfork/cross. Nummers als Painkiller klonken eerder in de set nog steeds furieus en over het algemeen haalt Halford met gemak de hoge noten en shrieks. Maar je ziet toch dat de leeftijd begint door te wegen en de goede man raakt naar het einde van de set toe al eens buiten adem. En geef nu toe, met pensioen gaan op je vijftigste is zo slecht nog niet.
Foto's: John Van de Mergel, Tekst: Andy Decroos